Team Building / Budowanie drużyny

Поскольку сейчас в чемпионате перерыв, связанный с играми сборных команд, наша подготовка к матчу с познаньским «Лехом» проходит в другом ключе, чем обычно. После игры против «Краковии», мы получили пару выходных дней, которые каждый провёл по своему:). Потом мы собрались на тесты выносливости, нормальное дело для футболистов. Каждые 2 месяца мы проходим тесты на выносливость, которые помогают тренерам определить в какой физической форме мы находимся, и помочь в составление тренировочного графика. Ну а с четверга мы начали непосредственную подготовку к следующему лиговому матчу. Две тренировки и выезд на мини сбор, в польские горы. Прикольно получилось: тренируемся на стадионе в Кракове, поле зелёное, погода висения, через пару часов езды мы в горах, снега метра два и температура минусовая:). Конечно первый вопрос: «что мы в таких условиях тренировать будем?! Ведь сезон горнолыжных видов спорта подходит уже к концу»:))).

В любом случае время на этом сборе мы провели с пользой. Уверен, что изначально никто и не собирался делать акцент только на тренировках. За этот маленький отрезок времени, который мы провели вдали от дома, города, близких, болельщиков и средств массмедии, мы обсудили несколько тем связанных с игрой против «Леха» но было и много общения в непринужденной обстановке. Я бы назвал этот сбор как «team building», таким своеобразным сплочением коллектива. Шуток за столами при еде было много, шутили о разных вещах, но в основном над кем-то из ребят. Обсуждали так же предстоящие игры сборных команд. Пытались угадать состав на матч сборной Польши, прогнозировали тот или иной результат. Я с несколькими коллегами ходили на горнолыжный спуск наблюдали, как люди катаются на лыжах. Свой талант в езде на лыжах проявил наш тренер по физической подготовке, который не устоял перед соблазном проехаться на лыжах. Ну а мы, игроки, были лишены такой возможность во избежание травм. В свободное время находилось время на книги, на фильмы и на общение за чашечкой кофе.

На тренировки мы спускались в город под горами. Как только мы выходили на поле местного стадиона, на дорожках вокруг поля появлялись школьники и еще разные люди, на которых была одета атрибутика нашего клуба. Ребята и мячи подавали и за тренировкой внимательно следили, стараясь понять, кто есть кто:). Ну а мы отрабатывали определенные тактические задумки тренера, но в основном играли в футбол с определенными дополнительными заданиями.

Этот мини сбор мы закончили матчем против нашего первого официального соперника в этом году, «Полонии» Бытом. Месяц назад в лиговой игре мы сыграли 1:1. Ну а в этот раз нам удалось выиграть 2:0. Свой первый гол за команду забил бразильский нападающий Бето. А как после игры шутили ребята: «гол года забил Анджей Ниеджелан!»:). И в правду его гол получился очень курьезным, вратарь соперника, выбивая мяч, попал в Анджея и от него мяч влетел в ворота:))). Позже «Вторек» шутил, что 10 лет бегал прессинговать вратарей, и вот удалось в таком стиле гол забить. Я в свою очередь получил возможность сыграть весь матч за первую команду. Много работы не было. Удалось во втором тайме при счёте 1:0 в нашу пользу, отразить 11 метровый удар. Рад, что получилось выручить!

Сбор мы закончили, вернулись в Краков и с понедельника начинается обратный отсчёт до матча против «Леха». О важности этой игры и говорить не нужно, обо всем говорит тот факт, что мы отстаём от «Леха» на 3 очка в турнирной таблице. Приближаются ключевые моменты сезона, и дай Бог, чтоб мы были на высоте в этих моментах!

http://www.youtube.com/watch?v=I9EDRpTMKPA

Budowanie drużyny

Ponieważ mamy teraz przerwę w rozgrywkach ligowych, spowodowaną meczami drużyn narodowych, nasze przygotowania do meczu z poznańskim Lechem przechodzą trochę inaczej niż zwykle. Po meczu z Cracovią, otrzymaliśmy kilka dni wolnego, które każdy spędził po swojemu:). Potem zebraliśmy się na testy wydolnościowe, normalna sprawa u piłkarzy. Co dwa miesiące przechodzimy testy, które pozwalają trenerom określić w jakiej formie fizycznej jesteśmy i pomagają w ustaleniu harmonogramu treningów. A od czwartku rozpoczęliśmy przygotowania do następnego meczu ligowego. Dwa treningi i wyjazd na mini zgrupowanie w polskie góry. Do tej pory trenowaliśmy na stadionie w Krakowie, na zielonym boisku, przy wiosennej pogodzie, a tu nagle, po paru godzinach jazdy znalezliśmy się w górach, wokół ze dwa metry śniegu i minusowa temperatura :). Oczywiście pierwsze pytanie: „Co będziemy trenować w takich warunkach?! Przecież sezon narciarski już dobiega końca” :))).

W każdym razie, czas na tym zgrupowaniu spożytkowaliśmy dobrze. Nikt nie zamierzał kłaść nacisku tylko na treningi. Przez ten czas, który spędziliśmy z dala od domu, miasta, bliskich, kibiców i mediów, omówiliśmy kilka tematów związanych z meczem przeciw Lechowi, ale było także sporo rozmów w luźnej armosferze. Nazwałbym to zgrupowanie "team building", było to takie wyjątkowe integrowanie zespołu. Przy stołach, podczas jedzenia, było sporo żartów, żartowaliśmy z różnych rzeczy, ale przeważnie na temat któregoś z chłopaków. Omawialiśmy także zbliżające się mecze reprezentacji. Staraliśmy się ustalić skład na mecz reprezentacji Polski, wytypować ten i inne wyniki. Wraz z niektórymi kolegami chodziliśmy na stok narciarski obserwować ludzi jeżdżących na nartach. Swój talent w jeżdżeniu na nartach prezentował nasz trener przygotowania fizycznego, który nie przegapił okazji do pojeżdżenia. No a my, piłkarze, byliśmy pozbawieni takiej możliwości, aby ustrzec się kontuzji. W wolnych chwilach mieliśmy czas na książki, filmy i rozmowy przy filiżance kawy.

Na treningi zjeżdżaliśmy do miasta u stóp gór. Gdy tylko wychodziliśmy na boisko stadionu miejskiego, na ścieżkach wokół boiska zjawiali się uczniowie i inni ludzie ubrani w gadżety naszego klubu. Chłopcy i podawali piłki, i uważnie obserwowali treningi, starając się rozpoznać kto jest kto :). A my ćwiczyliśmy taktyczne pomysły trenera, ale przede wszystkim graliśmy w piłkę z określonymi założeniami.

To mini zgrupowanie zakończyliśmy meczem z naszym pierwszym oficjalnym przeciwnikiem tego roku, Polonią Bytom. Miesiąc wcześniej w meczu ligowym zagraliśmy na 1:1. A tym razem udało nam się wygrać 2:0. Swojego pierwszego gola dla drużyny zdobył brazylijski napastnik Beto. A jak po meczu żartowali chłopacy: "bramkę roku zdobył Andrzej Niedzielan!" :). I rzeczywiście, jego gol okazał się dość kuriozalnym - bramkarz przeciwnika wybijając piłkę trafił w Andrzeja, a piłka od niego poleciała do bramki:))). Później "Wtorek" żartował, że przez 10 lat biegał z pressingiem za bramkarzami i wreszcie udało mu się zdobyć gola w taki sposób. Ja z kolei otrzymałem możliwość rozegrania całego meczu w pierwszej drużynie. Nie było dużo pracy. W drugiej połowie udało się przy stanie 1:0 dla nas, obronić strzał z 11 metrów. Cieszę się, że miałem okazję pomóc!

Zakończyliśmy zgrupowanie, wróciliśmy do Krakowa i od poniedziałku zaczyna się znów przygotowywanie do meczu z Lechem. O wadze tego meczu nawet nie trzeba mówić, o wszystkim świadczy fakt, że mamy do Lecha trzy punkty straty w tabeli ligowej. Nadchodzą kluczowe momenty sezonu i, daj Boże, abyśmy w tych momentach byli na szczycie!

Бой с тенью / Walka z cieniem

Один из посетителей моего блога, и в первую очередь мой отличный друг, Андрей Мацюра, недавно вопросительно сказал: "По твоим словам я понял, что "Висла" это не просто клуб, "Висла" это гранд?!". На что я шутливо ответил: "Висла - это даже не гранд, это ГРАНДИШЕ, бойтесь нас!!! :))). В Польше "Висла" - это однозначно Гранд и Флагман, в Европе это клуб с именем":))). Последние краковские дерби и наша "сумасшедшая" победа над "Краковией" ни в коем случае не подтверждает то, что "Вислу" нужно бояться. Но это точно доказывает факт, что "мы" - не простая команда. Я лично считаю, что на данный момент наш коллектив делает, не побоюсь этого слова, великое дело. А путь, который мы проходим в этом сезоне, невероятно сложен и полон всяческих барьеров и преград.

Последним испытанием на нашем пути была игра на своём стадионе против "Краковии". И на радость всем нашим болельщикам, мы феерически прошли через это испытание. Счёт 4:1 может только отражать решительность и настрой, с которыми мы подходили к этой игре. Однако, думаю, этот счёт ни в коем случае не отражает то, что происходило на поле и тем более нельзя говорить о классе команд, судя по результату матча. Отмечу новую команду "пасов", они реально грамотно усилились и прибавили в игре за межсезонье. Эта команда стала намного результативней и агрессивней, чем перед праздниками. И на матч с нами они выходили только с одним желанием: победить! Я отношусь с большим уважением к командам, которые приезжают на "Реймонта" с желанием выиграть, а не закрываются в своей штрафной площади и надеются на безголевую ничью. Поэтому респект "пасам" за показанную игру в большой части матча. На этом о них, наверное, я закончу рассказывать.

Однозначно главными героями, антигероями и действующими лицами, в этом матче были мы. Это моё личное мнение и мои личные чувства, которые я испытывал во время и после игры. Как я и говорил раньше, нынешний сезон в корне отличается от предыдущего, но задачи у нас, как и год назад остались прежними: чемпионство и кубок страны. В прошлом году наша игра выглядела очень убедительно, и никто из наших соперников не был в состояние помешать нам выигрывать матч за матчем. А в моментах, когда мы не блистали игрой, на нашей стороне была удача, в виде "невероятных" голов, забитыми нами и в виде "невероятных" промахов наших соперников. Может это и не к месту, но в голову приходит стихотворение великого румынского поэта, Михаила Эминеску, "Моим Критикам". (Извините, что вставил только оригинальную версию этого стиха, перевод просто не нашёл. Если кто-то имеет перевод, то буду благодарен, если вы его выставите в комментариях.)

E usor a scrie versuri

Când nimic nu ai a spune,

Insirând cuvinte goale

Ce din coada au sa sune.
Dar când inima-ti framânta

Doruri vii si patimi multe,

S-a lor glasuri a ta minte

Sta pe toate sa le-asculte,
Ah! atuncea ti se pare

Ca pe cap îti cade cerul:

Unde vei gasi cuvâtul

Ce exprima adevarul?

Этот стих чем-то похож на ситуацию нашей команды. Похож тем, что в прошлом сезоне победы приходили без особых проблем и игра была хорошего уровня. В этом году победы даются нам большой кровью и постоянно возникают какие-то проблемы в игре. Желания у нас много, но не всегда получается то, что мы себе наметили, и попробуй в такой ситуации, реализуй цели на сезон. Вот мы и боремся со всем, что стоит и появляется на нашем пути. Но прежде всего мы боремся с самими собой!

А последнее краковское дерби служит всему этому подтверждением. Первый тайм в нашем исполнении был "катастрофически" слабым. Не получалось нечего, не было ритма игры, не было идей в игре, не было никакой "агрессии" с нашей стороны. Плюс красивый, но при этом очень случайный гол "Краковии" :(((. Было только, очень сильно спрятанное, где то внутри наших ребят, желание и необходимость победить. Была невероятная поддержка фанатов, и был второй тайм перед нами. Уверен, что 15 минут перерыва были очень сложным и волнительным отрезком времени для каждого игрока и тренера "Вислы". Уверен, соперник не интересовал никого из нас. Уверен, у кого-то из нас в голове пролетели мысли о последствиях в случае неудачи. И уверен, что все искали возможность переломить ход событий дерби! Все понимали, что в какой бы форме не был наш соперник, это мы решаем, что должно происходить на поле и только от нас зависит конечный результат "святой войны"!

Во втором тайме ситуация на поле поменялась кардинально. Наша дрешительность уже не вызывала ни у кого никаких сомнений, наша игра соответствовала установке на игру, а 4 забитых нами гола приводили раз за разом трибуны в восторг. На "Реймонта" был праздник, радовались все! Лишней на этом празднике была, наверное, только команда "Краковии", но именно присутствие "пасов" на нашем стадионе в роле проигравших, вызывало дополнительные положительные эмоции у наших болельщиков.

Возвращаясь к началу этого сообщения, думаю, это игра в какой-то мере ответила на вопрос моего друга :). В тот вечер мы обыграли соперника, мы победили обстоятельства, мы побороли себя!Конечно, мы должны поправлять нашу игру, мы должны работать над ошибками и улучшать качество игры на протяжении всего матча. Мы должны выглядеть убедительно в любых обстоятельствах, и мы должны всегда выигрывать!

За нами игра за честь и почёт в городе, то есть: краковские дерби. Перед нами архиважные матчи в чемпионате и кубке. Уверен то, что произошло в воскресенье поможет нам в игре против "Леха". Жаль только, что в Познане не будет ПОЛНОГО стадиона и именно НАШИХ болельщиков. Для них стоит выигрывать всегда!!!

Walka z cieniem

Jeden z czytelników mojego bloga, a w pierwszej kolejności mój bardzo dobry przyjaciel, Andrej Maciura, powiedział niedawno: "Według twoich słów rozumiem, że Wisła to nie jest po prostu klub, Wisła to potęga?!" Odpowiedziałem mu na to żartobliwie: "Wisła to nawet nie potęga, to GIGANT, bójcie się nas!!! :))). W Polsce Wisła to zdecydowanie Potęga i Sztandar, a w Europie to klub z uznaną marką" :))). Ostatnie krakowskie derby i nasze „zwariowane” zwycięstwo nad Cracovią niekoniecznie potwierdzają to, że Wisły trzeba się bać. Ale to wyraźnie pokazuje, że nie jesteśmy byle jaką drużyną. Osobiście uważam, że w tym momencie nasz zespół robi, nie boję się tego słowa, coś wielkiego. A droga, którą przychodzimy w tym sezonie, jest nieprawdopodobnie skomplikowana i pełna wszelkich barier i przeszkód.

Ostatnim sprawdzianem na naszej drodze był mecz przeciw Cracovii na własnym stadionie. I, ku uciesze wszystkich naszych kibiców, wspaniale zdaliśmy ten egzamin. Wynik 4:1 może tylko odzwierciedlać nasze zdecydowanie i nastrój, w jakim podeszliśmy do tego spotkania. Uważam jednak, że ten wynik w żadnym razie nie odzwierciedla tego, co działo się na boisku, a tym bardziej nie należy mówić o klasie drużyny sądząc tylko z rezultatu meczu. Wyróżnię nową drużynę „Pasów”, które naprawdę solidnie się wzmocniły i poprawiły swą grę w przerwie zimowej. Drużyna ta stała się znacznie agresywniejszą i osiąga lepsze wyniki niż przed świętami. A na mecz z nami wychodzili z tylko jednym pragnieniem: zwyciężyć! Większym szacunkiem darzę zespoły, które przyjeżdżają na Reymonta z pragnieniem wygrania, a nie tylko zamykają się we własnym polu karnym i liczą na bezbramkowy remis. Dlatego respekt dla „Pasów” za grę, którą pokazali w większej części meczu. I na tym zakończę opowiadanie o nich. Zdecydowanie, głównymi bohaterami, antybohaterami i przeważającymi twarzami w tym meczu byliśmy my. To moja osobista opinia i osobiste uczucia, których doznałem w trakcie i po meczu. Jak już mówiłem wcześniej, obecny sezon z gruntu różni się od poprzedniego, ale nasze zadania są takie same jak przed rokiem: mistrzostwo i puchar kraju. W minionym roku nasza gra wyglądała bardzo przekonująco i nikt z naszych rywali nie był w stanie przeszkodzić nam w wygrywaniu meczu za meczem. A w momentach, kiedy nie błyszczeliśmy grą, po naszej stronie był sukces w postaci „nieprawdopodobnych” bramek, które strzelaliśmy w związku z „nieprawdopodobnymi” błędami przeciwników. Może nie miejsce na to, ale przychodzi mi do głowy wiersz wielkiego rumuńskiego poety Mihaija Eminescu „Moim krytykom”. (Wybaczcie, że wstawiłem tylko oryginalną wersję tego wiersza, po prostu nie znalazłem tłumaczenia. Jeśli ktoś ma przekład, to będę wdzięczny, jeśli wstawicie go w komentarzach).

E usor a scrie versuri

Când nimic nu ai a spune,

Insirând cuvinte goale

Ce din coada au sa sune.

Dar când inima-ti framânta

Doruri vii si patimi multe,

S-a lor glasuri a ta minte

Sta pe toate sa le-asculte,

Ah! atuncea ti se pare

Ca pe cap îti cade cerul:

Unde vei gasi cuvâtul

Ce exprima adevarul?

Wiersz ten w jakimś stopniu przypomina sytuację naszej drużyny. Przypomina tym, że w zeszłym sezonie zwycięstwa przychodziły bez szczególnych problemów, a nasza gra stała na wysokim poziomie. W tym roku trudniej nam wygrywać i stale wynikają jakieś problemy z grą. Mamy w sobie mnóstwo chęci, ale nie zawsze dostaje się to, co sobie założyliśmy, jednak i w takiej sytuacji trzeba próbować realizować cele sezonu. Więc walczymy ze wszystkim, co stoi i pojawia się na naszej drodze. Ale przede wszystkim walczymy sami ze sobą!

A ostatnie derby Krakowa potwierdzają to wszystko. Pierwsza połowa była w naszym wykonaniu „katastrofalnie” słaba. Nic nam się nie udawało, nie było rytmu gry, nie było pomysłu na grę, nie było żadnej „agresji” z naszej strony. Do tego ładny, ale przy tym dość przypadkowy gol Cracovii :(((. Było tylko, mocno schowane gdzieś wewnątrz naszych chłopaków, pragnienie i konieczność zwycięstwa. Było nieprawdopodobne wsparcie fanów oraz druga połowa przed nami.

Zapewniam, że 15 minut przerwy było bardzo trudnym i nerwowym czasem dla każdego piłkarza i trenera Wisły. Zapewniam, że przeciwnik nie interesował nikogo z nas. Zapewniam, że w głowach niektórych z nas przeleciały myśli o konsekwencjach w przypadku niepowodzenia. I zapewniam w końcu, że wszyscy szukali możliwości zmienienia biegu wypadków w tych derbach! Wszyscy rozumieli, że w jakiej formie nie byłby nasz rywal, to my decydujemy o tym, co powinno odbywać się na boisku i tylko od nas zależy końcowy wynik „świętej wojny”!

W drugiej połowie sytuacja na boisku zmieniła się radykalnie. Nasza determinacja już u nikogo nie wzbudzała najmniejszych wątpliwości, nasza gra odpowiadała założeniom na ten mecz, a 4 strzelone przez nas bramki raz za razem wprawiały trybuny w zachwyt. Na Reymonta było święto, cieszyli się wszyscy! Zbędna podczas tego święta była tylko drużyna Cracovii, ale właśnie obecność „Pasów” na naszym stadionie w roli pokonanych, wzbudzała dodatkowe pozytywne emocje u naszych kibiców.Powracając do początku tego wpisu, myślę, że ten mecz w jakimś stopniu odpowiedział na pytanie mojego przyjaciela :). Tego wieczora ograliśmy przeciwnika, zwyciężyliśmy okoliczności, pokonaliśmy siebie! Oczywiście musimy poprawić naszą grę, musimy pracować nad błędami i polepszyć jakość gry w trakcie całego meczu. Musimy wyglądać przekonująco, bez względu na okoliczności, i musimy zawsze wygrywać!

Za nami mecz o honor i prymat w mieście, czyli krakowskie derby. Przed nami arcyważne mecze w lidze i pucharze. Jestem pewien, że to co zdarzyło się w niedzielę pomoże nam w meczach z Lechem. Szkoda tylko, że w Poznaniu nie będzie PEŁNEGO stadionu, a zwłaszcza NASZYCH kibiców! Dla nich trzeba wygrywać zawsze!!!

«Святая война» / "Święta wojna"

Ну вот, уже скоро, начнется 179-е краковское дерби. Уже скоро заполнятся трибуны стадиона на улице Реймонта. И уже скоро на поле выйдут 22 футболиста, которые будут биться за 3 очка и за почёт во всём городе. Конечно, эта игра вызывает интерес людей не только всего города, но и за пределами Кракова - много людей интересуются этим спортивным событием. Встреча между "Вислой" и "Краковией" называется "святой войной". И эта "война" происходит не только на поле, но и на трибунах и, к сожалению, за их пределами. Игроков команды победителя, до следующего дерби, весь город будет называть "ПАНЫ", и часто есть такой уговор или даже пари, что победители приглашают проигравших на обед. Этот обед проходит всегда в одном и том же месте и выглядит это событие достаточно необычно. За то время, что я играю в "Висле", такое событие состоялось только один раз, и приглашали мы :)

С того момента как «Краковия» вернулась в высшую лигу, «Висла» не проиграла ни одного матча из 9 состоявшихся. Хочу сразу объяснить, что обе краковские команды в чемпионатах страны всегда решают разные задачи. "Висла" борется только за чемпионство а "Краковия" борется за средние места в таблице, а в этом сезоне даже за выживание. Но эти обстоятельства, ни в коей мере не влияют на происходящее, на поле. Разница в местах в турнирной таблице не всегда заметна на поле. Обычно дерби проходят в бескомпромиссной борьбе, и шанс на успех в том или ином матче всегда есть у обоих коллективов. "Висла", в играх с "Краковией", выделяется уровнем мастерства футболистов, без сомнения наша команда наполнена более мастеровитыми футболистами. Но "Краковия" в играх с нами всегда показывает игру на несколько порядков качественнее и красивее чем в обычных матчах лиги. Плюс самоотдача и даже самопожертвование игроков этой команды в дерби запредельные и заслуживают уважения. Поэтому я уверен, что перед нами очень серьезное испытание.

Хочу поговорить об атмосфере, которая царит вокруг этого матча. Сразу скажу, что билеты проданы все. В этом, впрочем, никто и не сомневался. Стадион будет полон и "допинг" болельщиков будет ярый. Как и для нас, игроков, так и для наших фанатов, этот матч - дело чести! Готовятся они к этому матчу с сумасшедшим азартом и преданностью. Как раз когда я въезжал на стадион на предигровую тренировку, несколько "ребят с Реймонта" несли уже готовые баннеры на трибуну. Поддержка наших болельщиков всегда вызывает у меня очень сильные эмоции, ну а в таких матчах как дерби, их поддержка просто фантастична. На этом событии всегда присутствуют баннеры с каким-то посланием. Иногда это послание направлено в адрес фанатов команды соперника, иногда в адрес игроков своей, а иногда в адрес управления города Краков. Дело в том, что управление города иногда запрещало появление болельщиков в секторе гостей. А без присутствия фанатов обеих команд, праздник считается неудачным :). Поэтому несколько лет назад, наши болельщики вывесили баннер примерно с таким посланием: "Дербы без "пасастых дам"?! Такие дерби мы в ж… имеем!". Поэтому определенная "солидарность" между краковскими фанатами есть. К сожалению, предстоящие дербы снова пройдут только на глазах болельщиков "Вислы". Это решение властей города принято для сохранения порядка в Кракове. Не могу сказать, что во время дерби в городе царят беспорядки, но без мер безопасности могло бы быть жарко. Просто иногда случались стычки фанатов, которые имели не самые лучшие последствия. Об этих событиях можно даже документальный фильм на канале "Discovery" посмотреть.

Нас называют "ПСЫ". Это прозвище взялось потому, что "Висла" - это бывший милицейский клуб. А на польском жаргоне милиционеров или полицейских называют псами. Всех людей причастных к "Краковии" называют "ПАСЫ", на русском это значит "линии". Это название происходит от расцветки формы нашего соперника. Болельщики обеих команд распределены, в принципе, по всему городу. Нет такого что, фанаты "Вислы" живут на юге, а фанаты "пасов" на севере Кракова. Отдельные районы принадлежат нашим болельщиком, в отдельных кварталах люди болеют за "Краковию". Часто можно легко понять какой район кого поддерживает: надписи и рисунки на домах и заборах или шарфы и шапочки на людях помогают в этом. Хочу отметить, что население Кракова использует клубную атрибутику не только на стадионах, но и в повседневной жизни. А стадионы краковских клубов между собой разделяют лишь "Блони" - это большая территория, точнее поляна, на которой занимаются спортом, гуляют и выгуливают собак, жители Кракова.

Игроки подходят к этому матчу с огромной ответственностью и желанием победить. Мотивировать перед дерби никого не нужно, все живут этим матчем и готовы отдать все силы для достижения нужного результата. Ну а знаменитая песня наших болельщиков: "Виселка только ПОБЕДА!", напоминает, что нужный результат в этом противостоянии - это победа! В нашей команде только один игрок сыграл во всех лиговых встречах против "Краковии", как ни странно - это аргентинец Мауро Канторо. Вообще, "Висла" не может похвастаться наличием в своем составе воспитанников своей школы футбола. Но поверьте, даже тот факт, что состав нашей команды состоит из ребят воспитанных в других клубах, не мешает нам с полной ответственностью и большим уважением к цветам клуба и к нашим фанатам настраиваться на игру с "Краковией"!

Я, например, сразу понял, что краковское дерби это что-то более важное, чем обычный матч. Но поскольку по своей натуре я и так каждый матч трактую как самый важный, стараюсь концентрироваться на игре, а не на всём "шуме" вокруг. Поэтому когда перед моей первой игрой за дубль против "Краковии" ко мне подошел капитан нашей команды и сказал: "В футболке "Вислы" нельзя проиграть матч против "пасов"!", я улыбнулся и сказал: "Я ни одного матча не собираюсь проиграть в своей карьере!". Но подход к делу дублеров мне понравился, и это лишний раз доказывает то, что дерби - это война, но "святая война". До сих пор, в матчах, которые я сыграл против "Краковии", я только выигрывал. И радость после этих побед была огромная. Таким победам в нашей раздевалке радуются, так же как и победе в чемпионате, поскольку такие победы всегда даются очень тяжело и требуют очень больших усилий. А усилия прилагают все: и тренера, и игроки, и болельщики. И пока именно мы прилагали больше усилий, чем "пасы"…

Перед городом очередное испытание, перед городом очередное дерби, перед городом большая радость...

Дай Бог, чтоб радость не покидала трибуны нашего стадиона и после финального свистка арбитра.

"Święta wojna"

Już niebawem zaczną się 179. krakowskie derby. Już niebawem zapełnią się trybuny stadionu przy ulicy Reymonta. I już niebawem na boisko wyjdzie 22 piłkarzy, którzy będą bić się o 3 punkty i prymat w całym mieście. Oczywiście ten mecz interesuje mieszkańców całego miasta, ale i poza granicami Krakowa, wiele osób jest ciekawych tego sportowego wydarzenia. Spotkanie Wisły i Cracovii jest nazywane „świętą wojną”. I ta „wojna” odbywa się nie tylko na boisku, ale i na trybunach i niestety także poza nimi. Piłkarzy zwycięskiej drużyny całe miasto będzie nazywać „Pany”, jest też taka umowa, czy nawet zakład, że zwycięzcy zapraszają przegranych na obiad. Ten obiad odbywa się zawsze w jednym i tym samym miejscu i jest to wydarzenie dosyć niezwykłe. W czasie, od kiedy gram w Wiśle, takie zdarzenie miało miejsce tylko jeden raz, a zapraszaliśmy my:).

Od momentu, kiedy Cracovia wróciła do pierwszej ligi, Wisła nie przegrała jeszcze żadnego meczu z 9, które się odbyły. Chcę od razu wyjaśnić, że obie krakowskie drużyny w mistrzostwach kraju zawsze mają inne zadania. Wisła walczy tylko o mistrzostwo, a Cracovia o miejsca w środku tabeli, a w tym sezonie nawet o utrzymanie. Ale te okoliczności, w żadnej mierze nie wpływają na wydarzenia na boisku. Różnica w miejscach w tabeli ligowej nie zawsze przekłada się na plac gry. Zwykle derby to bezkompromisowa walka i szansę powodzenia zawsze mają oba zespoły. Wisła, w meczach z Cracovią, wyróżnia się poziomem umiejętności piłkarzy, bez wątpienia nasza drużyna ma lepiej wyszkolonych zawodników. Ale Cracovia, grając z nami, zawsze pokazuje grę znacznie lepszą i ładniejszą niż w zwykłych meczach ligi. A oddanie i „samoofiarność” graczy tej drużyny w derbach są bezgraniczne i zasługują na uwagę. Dlatego jestem pewien, że przed nami bardzo poważny sprawdzian.

Chcę opowiedzieć o atmosferze, która panuje wokół tego meczu. Od razu powiem, że sprzedano wszystkie bilety. Co do tego w zasadzie nikt nie miał wątpliwości. Stadion będzie pełny i doping kibiców będzie zagorzały. Tak dla nas, piłkarzy, jak i dla naszych fanów, ten mecz to sprawa honoru! Oni przygotowują się do tego meczu z niewiarygodnym zapałem i wiernością. Akurat gdy wjeżdżałem na stadion na przedmeczowy trening, kilku „chłopców z Reymonta” niosło już gotowe transparenty na trybunę. Wsparcie naszych kibiców zawsze wywołuje u mnie bardzo silne emocje, no a w takich meczach jak derby, ich wsparcie jest po prostu fantastyczne. Podczas tego wydarzenia zawsze wiszą transparenty z jakimiś hasłami. Czasem to hasła skierowane pod adresem sympatyków drużyny przeciwnika, czasem pod adresem własnych piłkarzy, a czasem pod adresem władz miasta Krakowa. Sprawa w tym, że władze miasta niekiedy zabraniają pojawienia się kibiców w sektorze gości. A bez obecności fanów obu drużyn, święto jest uważane za nieudane:). Dlatego kilka lat temu, nasi kibice wywiesili transparent z takim hasłem: „Derby bez „pasiastych dam”?! Takie Derby w d… mam!”. W tej kwestii istnieje „solidarność” między krakowskimi fanami. Niestety najbliższe derby na żywo będą mogli zobaczyć tylko kibice Wisły, bo z powodu remontu nie przyjmujemy kibiców gości. Do tej decyzji przychylają się także władze miasta, którym zależy na utrzymaniu porządku. Nie powiem, że w czasie derbów, w mieście panuje zamieszanie, ale bez służb bezpieczeństwa mogłoby być gorąco. Po prostu kiedyś zdarzały się starcia fanów, które miały nienajlepsze skutki. O tych wydarzeniach można nawet zobaczyć film dokumentalny na kanale „Discovery”.

Kibice obu drużyn w zasadzie znajdują są w całym mieście. Nie jest tak, że fani Wisły żyją na przykład na północy, a fani „Pasów” na południu Krakowa. Jedne dzielnice są wiślackie, w innych rejonach ludzie kibicują Cracovii. Często można łatwo zorientować się do kogo przynależy dana dzielnica, a pomagają w tym napisy i rysunki na domach i ogrodzeniach albo szale i czapki noszone przez ludzi. Chcę zauważyć, że mieszkańcy Krakowa stosują barwy klubowe nie tylko na stadionach, ale i w życiu codziennym. A stadiony krakowskich klubów rozdzielają tylko „Błonia”, czyli ogromna przestrzeń, a w zasadzie polana, gdzie uprawiają sport, spacerują i wyprowadzają psy, mieszkańcy Krakowa.

Piłkarze podchodzą do tego meczu z ogromną odpowiedzialnością i pragnieniem zwycięstwa. Przed derbami nie trzeba nikogo motywować, wszyscy żyją tym meczem i są gotowi oddać wszystkie siły, aby osiągnąć wymagany rezultat. No a słynna przyśpiewka naszych kibiców” „Wisełko tylko ZWYCIĘSTWO!” przypomina, że wynik wymagany w tej konfrontacji to zwycięstwo! W naszej drużynie tylko jeden zawodnik wystąpił we wszystkich spotkaniach z Cracovią w ostatnich latach, jest to Argentyńczyk Mauro Cantoro. W ogóle Wisła nie może pochwalić się nazwiskiem swego wychowanka w składzie. Ale uwierzcie, że nawet ten fakt, że w składzie naszej drużyny znajdują się chłopaki wychowani w innych klubach, nie przeszkadza nam z pełną odpowiedzialnością i największym szacunkiem dla barw klubowych i dla naszych fanów, podejść do meczu z Cracovią!

Ja, na przykład, od razu pojąłem, że krakowskie derby to coś zdecydowanie ważniejszego, niż zwykły mecz. Ale ja ze swej natury i tak każdy mecz traktuję jak najważniejszy, staram się koncentrować na grze, a nie na całym „szumie” wokół. Dlatego, gdy przed moją pierwszą grą przeciw Młodej Cracovii podszedł do mnie kapitan naszej drużyny i powiedział: „w koszulce Wisły nie można przegrać meczu z „Pasami”!”, uśmiechnąłem się i powiedziałem: „ja nie planuję przegrać żadnego meczu w swojej karierze!”. Ale podejście do sprawy zawodników z Młodej Wisły spodobało mi się i to kolejny raz potwierdza, że derby to wojna, ale „święta wojna”. Dotąd w meczach, które rozegrałem przeciw Cracovii, tylko wygrywałem. I radość po tych zwycięstwach była ogromna. Takimi wygranymi w naszej szatni cieszą się także jako zwycięstwami w mistrzostwach, ponieważ takie wygrane zawsze są bardzo trudne i wymagają największych wysiłków. A wysilają się wszyscy: i trener, i piłkarze, i kibice. I na razie właśnie my wkładaliśmy więcej sił, niż „Pasy”…

Przed miastem kolejny sprawdzian, przed miastem kolejne derby, przed miastem wielka radość. Daj Boże, aby radość nie opuściła trybun naszego stadionu i po końcowym gwizdku arbitra.

Уроки Рисования:) / Lekcje rysunku:)

Готовимся к воскресному дерби. Подготовка проходит в обычном ключе, в начале недели тренировки - подольше и потяжелее. Плюс, погодные условия не самые лучшие: то солнце светит, то дождь идёт, а иногда даже снег падает. Но мы все греемся предстоящим матчем, уже сейчас все чувствуют, что в воскресенье при любой погоде на поле и на трибунах будет жарко. Поэтому на такие вещи как погода и тяжёлое поле, никто и внимания не обращает.

В понедельник обрадовала новость о том, что у Павла Брожка не самая тяжёлая травма колена, и не потребуется хирургическое вмешательство, но в следующие 4 недели придется обходиться без него. Хуже выглядит ситуация с Томкем Давидовским, ему, к сожалению, предстоит уже 4-я (!!!) операция на крестообразные связки. Как я успел уже заметить, многие польские спортивные газеты и порталы ставят крест на карьере "Давида". Хочу их "огорчить": если здоровье позволит, то характера Томку хватит точно, чтобы ещё один раз вернуться на поле! И я со своей стороны желаю ему как можно быстрее восстановиться и вернуться на поле!!!

Другой очень обсуждаемой темой в раздевалки был успех нашего бывшего коллеги, Клебера и его нового клуба - "Терек" Грозный. Дело в том, что "Клеби" в последний момент присоединился к "Тереку", для многих из нас этот переход вызвал удивление. И для защитников нальчикского "Спартака", видимо, тоже - на 92-й минуте они позволили забить Клеберу победный гол. В любом случае, почти все ребята были в курсе этого, и все порадовались этому успеху нашего друга! Даже мой папа позвонил мне сразу после этой игры и сказал: " Хай ку Клебер!!! твой друг гол забил!" :).

Кроме усердной работы и повышения футбольного мастерства на тренировках, у нашей команды выдалась возможность расслабиться, окунуться в праздничную атмосферу приближающихся Пасхальных праздников, и проявить своё мастерство в искусстве :). Дело в том, что мы приняли участие в благотворительной акции "ВИПы расписывают Пасхальные яйца ". К нам на стадион привезли 3 больших искусственных яйца, и мы эти яйца должны были расписать. А позже наши "произведения" будут выставлены на аукцион и вырученные деньги будут пожертвованы. Сам процесс творения "искусства" был очень увлекателен, и браво ребятам и тренерам, потому что все приняли самое активное участие в этом. Конечно, присутствовали и шутки и смешные карикатуры, но и пару очень удачных рисунков. Я отметил бы работу Петера Синглара, нашего словацкого защитника, который нарисовал, хотя и не в тему, но очень оригинально, Словакию и знак валюты евро в ней:). Видно, что с экономической ситуацией футболисты знакомы :). Также своим "талантом" рисовать, выделялся Войтек Лободзински, кто-то даже пошутил: "сразу видно, что Лобо помогает дочке рисовальные альбомы расписывать". Шутил так же наш вице капитан, Марчин Башчински, он рассказывал "не читающим" журналистам сказку про Пасхального Льва:), которого сам и нарисовал. Я в свою очередь на двух из яиц написал на румынском и на русском языках: "Христос Воскрес!". А на третьем яйце нарисовал карикатуру со смыслом: "Люди, любите Людей":). Позже на обеде мы шутили, что наши "произведения" скорее сожгут, чем продадут:))))). Хотя уверен, что время зря мы не потратили и кому-то наши работы придутся по душе…

В отличном настроении прощаюсь с вами, и уже скоро обещаю написать о краковском дерби. Люди, любите людей!!!

Lekcje rysunku:)

Przygotowujemy się do niedzielnych derbów. Przygotowania mijają normalnie, na początku tygodnia treningi są dłuższe i cięższe. Do tego warunki pogodowe nie są najlepsze, to świeci słońce, to pada deszcz, a czasem nawet śnieg. Ale nas wszystkich grzeje zbliżający się mecz, już teraz wszyscy czują, że w niedzielę przy jakiejkolwiek pogodzie na boisku i trybunach będzie gorąco. Dlatego na takie rzeczy, jak pogoda i trudne boisko nikt nie zwraca uwagi.

W poniedziałek ucieszyliśmy się nowiną o tym, że kontuzja Pawła Brożka nie jest najpoważniejsza i że nie będzie potrzebna interwencja chirurgiczna. Ale przez najbliższe cztery tygodnie będziemy musieli radzić sobie bez niego. Gorzej wygląda sytuacja z Tomkiem Dawidowskim - jego czeka, niestety, już czwarta!!! operacja wiązadeł krzyżowych. Jak już zdążyłem zauważyć, wiele polskich gazet i portali sportowych już postawiło krzyżyk na karierze „Dawida”. Mogę ich „zasmucić”: jeśli zdrowie pozwoli, Tomkowi wystarczy charakteru, aby jeszcze raz wrócić na boisko! Ze swojej strony życzę mu, aby jak najszybciej doszedł do siebie i wrócił na plac gry!!!

Drugim szeroko omawianym w szatni tematem był sukces naszego byłego kolegi Clebera i jego nowego klubu Tereka Grozny. Sprawa w tym, że „Klebi” w ostatnim momencie dołączył do Tereka, wielu z nas ten transfer zaskoczył. Widać, że było to także zaskoczeniem dla obrońców Spartaka Nalczyk, którzy w 92. minucie pozwolili Cleberowi strzelić zwycięskiego gola:))). Jakby nie było, niemal wszyscy z nas już o tym wiedzieli i wszyscy cieszyliśmy się z tego osiągnięcia naszego przyjaciela! Nawet mój tata zadzwonił do mnie zaraz po tym meczu i powiedział: „Brawo Ceber!!! Twój przyjaciel zdobył gola!”:).

Oprócz pilnej pracy i podwyższania umiejętności piłkarskich na treningach, nasza drużyna miała możliwość rozluźnienia się, zanurzenia w przedświątecznej atmosferze zbliżających się Świąt Wielkanocnych i zaprezentowania swych umiejętności w sztuce :). Chodzi o to, że wzięliśmy udział w akcji charytatywnej "Vipy malują pisanki". Przywieziono nam na stadion trzy duże, sztuczne jajka, a my mieliśmy je pomalować. Później nasze „dzieła” będą wystawione na aukcję, a uzyskane pieniądze zostaną ofiarowane na szczytny cel. Sam proces tworzenia „sztuki” był bardzo pasjonujący, a brawa należą się chłopakom i trenerom, dlatego, że wszyscy wzięli aktywny udział w tej akcji. Oczywiście nie obyło się bez żartów i śmiesznych karykatur, ale i paru bardzo udanych rysunków. Wyróżniłbym pracę Petera Singlara, naszego słowackiego obrońcy, który narysował, chociaż nie na temat, ale bardzo oryginalnie, Słowację, a w niej znak waluty euro:). Widać, że piłkarze są zaznajomieni z sytuacją ekonomiczną :). Swoim „talentem” malarskim odznaczył się także Wojtek Łobodziński, ktoś nawet zażartował: „od razu widać, że Łobo pomaga córce rysować w kolorowankach :)”. Żartował także nasz wicekapitan, Marcin Baszczyński, który opowiedział „nieoczytanym” dziennikarzom bajkę o Lwie Wielkanocnym:), którego i sam narysował. Gdy przyszła moja kolej, na dwóch jajkach napisałem po rumuńsku i rosyjsku: „Chrystus Zmartwychwstał!”. A na trzecim jaju narysowałem karykaturę z przesłaniem „Ludzie kochajcie Ludzi” :). Później na obiedzie żartowaliśmy, że nasze „dzieła” prędzej spalą, niż sprzedają :))))). Jednak jestem pewien, że czasu nadaremnie nie straciliśmy i komuś nasze prace przypadną do serca…

W wyśmienitym nastroju żegnam się z Wami i obiecuję już niebawem napisać o krakowskich derbach. Ludzie kochajcie Ludzi!!!

Илие Чебану: "Стараюсь получать удовольствие от того, чем занимаюсь" / Ilie Cebanu: „Staram się czerpać przyjemność z tego, czym się zajmuję”

С голкипером краковской "Вислы" Илие Чебану, еще совсем недавно выступавшим за молодежную сборную Молдовы, знакомство получилось совсем случайным. От него пришло письмо с приглашением почитать блог, который он завел. Надо сказать, что единственная к тому времени запись в блоге произвела впечатление на видавшую виды команду Moldfootball.com, после чего было предложено Илие перенести его дневник на наш портал. Предложение было принято, о чем ни мы, ни посетители не жалеют – счетчики показывают, что блог Илие Чебану пользуется большой популярностью у читателя. После этого идея об интервью стала логическим следствием нашего ”электронного” общения. Тем более, что о карьере Илие Чебану в Австрии, а затем и в Польше, молдавскому болельщику известно немногое.

- Наше знакомство произошло после того, как мы предложили тебе завести свой блог на портале "Молдавский футбол". При этом свой блог ты самостоятельно начал вести незадолго до этого. Как пришел к такой идее?
- В принципе я давно собирался завести свой блог. Но ждал почему-то какого-то события. Подходящим моментом был матч с немцами, который наша молодёжка выиграла в Тирасполе, но как-то не решился. Во время предвыборной компании на пост президента ФМФ, я заметил, что у многих людей свои взгляд на футбол, и часто он не самый дальновидный. Позже открыл свои блог, с очень простой целью: описать и показать "мой" футбол. Ни в коем случае не собираюсь кого-то учить или тем более критиковать… Футбол приносил, приносит и будет приносить людям радость, так что я рассказываю о своей радости.

- Вспоминая старый анекдот “Было у отца два сына: один – умный, другой - футболист”, к тебе его не отнесешь. Твои тексты написаны в интересном стиле, с хорошей грамматикой, что подметили и наши посетители…
- Ты не первый, который говорит мне эту поговорку! И признаюсь, что она вызывает у меня только улыбку. Умных и менее умных людей можешь встретить везде. А что насчет меня, то здесь всё просто: Microsoft Word плюс твоя помощь и помощь друга, и ошибок становится меньше… Могу заверить, что в русской грамматике у меня точно не всё в порядке.

- Ну Microsoft Word может исправить некоторые ошибки, но правильно построить мысль и написать текст в интересном стиле он явно помочь не может. Видно, что кроме тренировок в твоей жизни есть и место для чтения книг. Какой жанр нравится больше всего, кто любимый автор?
- Книги читаю, но медленно, поэтому не могу похвастаться, что много книг прочел. Обычно я прошу читающих людей мне что-то посоветовать. Таким образом, расширяю свой кругозор. На данный момент меня привлекают классические романы и книги о психологии.

- От литературы перейдем непосредственно к футболу. Ты начинал свой путь в "Зимбру", но довольно быстро уехал за рубеж.
- Да начинал я в "Зимбру". Прошёл в этом клубе все ступеньки: дети, юноши, дублёры и первый состав. В 17 лет выехал в Австрию, в футбольную академию FC Kaernten Klagenfurt. За полгода перед этим мог оказаться в одной московской команде, но отец не отпустил. А непосредственно перед переездом в Клагенфурт, прошел удачно тесты в дубле одного из клубов немецкой Бундеслиги. Но в конечном итоге оказался в Австрии, в чем большая заслуга Ивана Альбертовича Данильянца. За все 3 года нахождения в этой стране он и вся его семья постоянно помогали мне во всех возможных вещах. Что касается футбола, то после двух недель в команде FC Kaernten Under-19, меня взяли в дубль, где я находился весь сезон и паралельно учился в спортивной академии. Позже перешел в клуб 4-й лиги FC St. Veit - по двум причинам: хороший тренер вратарей и игровая практика! И уже в середине сезона мне позвонили из дубля "Штурм" Грац и пригласили на просмотр. Всё прошло нормально, и договорились о контракте на полгода с опцией его продления, но уже с первой командой. Летом мог остаться в "Штурме", но не видел большой перспективы играть… Перешел в клуб 2-й лиги, "Стадтверке" Капфенберг. Там провел тоже год. В общем, я очень благодарен за то, что у меня была такая возможность - на протяжении 3-х лет жить, работать и учится в Австрии. Я очень многому там научился, и очень многое увидел. Может я и не сделал там большой карьеры, но этот этап мне точно поможет сделать карьеру в будущем, и не только футбольную.

- Кстати, о "Зимбру". Уже многие года клуб переживает глубокий кризис. Твое видение ситуации…
- Ситуация очень даже проста в этом клубе - уже давно нету стабильности. Стабильности во всём: в кубной политике, в составе, в тренере. И самое главное, мы должны понять, что "Зимбру" уже не та народная команда, а просто частный клуб, где главную роль играют свои интересы и пожелания. Как говорится: "хозяин - барин"!

- К сожаленью, ты прав. Но вернемся к нашей теме. Как ты оказался в Польше, тем более в такой сильной команде?
- "Висла" приехала на сборы в Австрию и искала молодого вратаря на место резервиста. Обратились к тренеру "Штурма", тот посоветовал меня и передал определенную информацию обо мне. Позже руководство "Вислы" связались с "Стадтверке" Капфенберг и официально пригласили меня на просмотр. Я приехал на двухнедельный сбор, сыграл две игры против кипрской "Омонии" (1:0) и "Университати Крайова" (2:0). А позже, уже в Кракове, мы подписали трёхлетний контракт.

- Свой дебют за основную команду "Вислы", наверняка, помнишь в мельчайших деталях…
- Конечно, дебют был и удачным и весёлым. Играли дома с LKS Lodz, они из-за всех сил борются за выживание, очки нужны позарез. А мы в случае победы оформляем чемпионство, но при этом тремя днями позже играем в полуфинале Кубка. Основной вратарь пожаловался на боль в плече, тренер решил не рисковать и дал мне шанс. Первый тайм проиграли 2:0. Я мог выручить в обоих ситуациях, но не получилось. В раздевалке поговорили по-мужски, вышли на второй тайм и выиграли 5:2. Во второй ”сорокапятиминутке” все сыграли фантастически. На стадионе было 15.000 зрителей, и после игры мы ещё долго праздновали с ними победу.

- Понятно, что в 22 года трудно рассчитывать на место в основе такого клуба, как краковская "Висла". Умом, наверное, и сам понимаешь. И все же при объявлении состава замирает сердце в надежде услышать свою фамилию?
- В нашем клубе состав на предигровой тренировке, в принципе, уже известен. Но вратарская позиция очень специфична, с одной стороны если ты не основной, то долго можешь просидеть на лавочке, а с другой стороны, какая-та мелочь может тебе позволить выйти на поле. Поэтому готов играть всегда, а тем более хочу играть всегда.

- Вратарская позиция – особая. Голкиперы часто винят себя в пропущенных голах, да и полевые игроки иногда считают, что в том или ином эпизоде вратарь мог бы и ”потащить”. Когда пропускаешь, насколько сильно и как долго переживаешь?
- Я стараюсь получать удовольствие от того, чем занимаюсь, а не переживать. Тем более, даже с психологической точки зрения, переживания только блокируют спортсмена и не помогают раскрыться по максимуму. После уже и смысла нет переживать, время не вернуть назад. Анализ, конструктивная критика, целенаправленная работа на тренировках - это всё больше поможет, чем переживания. Однозначно, я не человек без нервов, но постоянно стараюсь прогрессировать в психологическом аспекте, и все свои силы сосредоточить на игре, а не на том, что уже произошло!

- Распространенное мнение, что вратари обычно немного замкнуты в себе, молчуны. К тебе это относится?
- Ко мне это даже близко не относится (смеется). Поговорить я люблю, к сожалению.

- Говорят, неберущихся мячей не бывает… Согласен?
- Кажется, Руслан Нигматулин сказал: "теоретически все мячи берутся, а практически нужно поработать". А не согласен я только с одним: когда некомпетентные люди анализируют или комментируют игру ребят. Сколько людей - столько и мнений, поэтому я всегда прибегаю к оценке нескольких людей, а потом делаю выводы.

- Сколько мячей, скажем, за молодежную сборную на твоей совести?
- Думаю точно три гола можно было не пропустить, и еще в двух случаях выручить.

- Какие именно?
- На моей совести первый пропущенный гол на выезде с Северной Ирландией, второй гол против Англии и гол против Сербии в Киеве. А выручить мог дома с той же Северной Ирландией и при третьем голе Швейцарии в Тирасполе.

- Чем чемпионат Австрии и Польши принципиально отличаются от молдавского?
- Мне кажется, что главным отличием большинства лиг от молдавского чемпионата является конкуренция за место в составе! Однозначно, экономическое положение нашего футбола выглядит удручающе, поэтому мы и не можем быстро развиваться. Но все равно считаю, что у многих ребят не совсем правильный подход к делу. Часто у многих футболистов амбиции и большие цели разбиваются об первые соблазны, которые им готовит судьба. За этим следует снижение требований к самому себе и, как результат, не качественная игра… В польской или австрийской лигах, по полю пешком никто не ходит. В чем - в чем, а в желании и борьбе игрокам в этих лигах не откажешь. И это не только в высшей лиги, но и во второй и в пятой! Каждый играет на максимуме своих возможностей, и поэтому уровень всегда растёт.

- Что больше всего поразило в Австрии и Польше?
- В Австрии - это в первую очередь условия, игроку нет к чему придраться). Плюс организация игры в каждой команде поставлена на очень высокий уровень, другое дело исполнители… Хотя в последнее время и они появляются в австрийских лигах. В Польше поражает преданность всех (игроков, тренеров, болельщиков) к футболу.

- С кем из команды подружился больше всего?
- Да в принципе я в хороших отношениях со всеми ребятами. В номере я всегда с нашим первым вратарём, а пообедать или на кофе могу выйти с каждым.

- Краков – красивый город?
- Краков - очень красивый город! Только нужно хороших гидов иметь (улыбается)

- А полячки?
- Молдованки мне, по крайней мере, больше нравятся, наши девушки выглядят более эффектными! А польки, с которыми познакомился, отличаются от наших девушек целеустремленностью и трудолюбием.

- В последнее время много молдавских футболистов играют за рубежом. Вот
и нападающий Александр Карабуля приглянулся польскому клубу первой лиги, но пока что-то согласовать не могут. Не слышал, есть ли наши футболисты в польских лигах?
- Нет, про наших ребят в Польше больше ничего не слышал, но знаком со всеми теми, кто здесь играл раньше: Сергей Секу, Александр Куртиян, Вадим Борец и Анатолий Дорош. Несколько раз меня о них спрашивали, а некоторые знакомые с ними работали.

- Судя по видео из твоего блога, проблемы посещаемости польских стадионов не существует?
- Практически все стадионы собирают не меньше 8.000. У нас сейчас стадион реконструируется, поэтому больше 15.000 не может вместить. В прошлом сезоне пять раз собиралось 22.000 зрителей! А если было бы можно, пришли бы и все 45.000. Припоминаю как перед матчем с варшавской "Легией" в понедельник в 10 утра начинали продажу билетов. Я в 9.15 въезжаю на стадион, а около касс очереди стоят. Позже, когда выезжаю, около 13 часов, все билеты проданы… Очень посещаемыми стадионами являются стадионы "Леха" Познань, "Легии" Варшава, "Гурника" Забже.

- Кто для тебя идеальный вратарь?
- Ну, сегодня это Ван дер Сар, Икер Касильяс и прилично выглядит Жулио Сезар. Но Икер самый “живой” из них.

- В интервью с Александром Дедовым на вопрос, что ему нравится больше всего в матчах, транслируемых по телевизору, он ответил, что больше всего обращает внимание на действия нападающих в различных микроэпизодах, прокручивая ситуацию несколько раз и представляя как он бы сыграл в данной ситуации. А на что обращает внимание голкипер Чебану?
- Конечно, я внимательно наблюдаю за вратарями, стараюсь что-то почерпнуть для себя, но при этом наблюдаю и за игрой всех полевых игроков, от них же исходит опасность для меня. Отдельное внимание обращаю на стандартные положения.

- Кто из молдавских вратарей был для тебя образцом в детские годы или от кого ты больше всего перенял?
- Динов Сергей, Василий Кошелев и Денис Романенко были флагманами вратарского цеха. Не могу сказать, что я что-то особенное от них перенял, но каждый из них был "пахарем", думаю, это качество во мне есть.

- А почему ты выбрал вратарскую позицию?
- Был маленький и очень толстенький, видимо, лень было бегать, а нравилось на траве валяться (смеется) Других объяснений у меня нет...

- Не обидно, что в сборную в качестве запасного голкипера вызывается иногда Максим Копельчук из "Академии", а не ты? Все-таки у тебя опыта международных матчей куда побольше и за молодежную сборную провел немало игр.
- А как может быть обидно, что тебя в сборную не вызывают?! Или ты радуйся, что у тебя есть возможность представлять свою страну, или прогрессируй и улучшай свою игру, чтобы получить такую возможность позже! Сборная это не автобус, у которого могут закрыться двери перед тобой, сборная - это лицо страны и туда попадают лучшие, а определяют этих ребят компетентные и ответственные люди!

- Как оцениваешь выступление сборной Молдовы?
- Считаю, что ребята не выжали максимального результата. Очень негативно сказалось вся эта история с гражданствами ребят. Как мне кажется, в нужный момент не нашлось в команде парня, который изнутри сконцентрировал бы внимание команды на самых важных вещах, а не на шумихи вокруг неё. Такие вещи не всегда тренер может проконтролировать…

- Не будем спрашивать про конкретный клуб, но в чемпионате какой страны хотел бы поиграть в перспективе?
- Я думаю, что реально мечтать об игре в каждом из чемпионатов большой пятерки. Главное играть и бороться за трофеи. Больше всего футбола - в испанской Премере, а веселей всего играют в английской Премьер-лиге. Надеюсь, позже добраться до этих чемпионатов!
- Лучший матч в карьере ?
- В любом случае, он у меня еще впереди. А удачно сыграл против немцев дома

- А худший?
- Уже забыл про него.

Блиц-опрос:

Черное или белое? Наверное, черное, говорят, это самый нейтральный цвет
Интернет или телевизор? Интернет, просто в интернете есть и телевизор
Фильм или книга? О, тут трудно сказать, для меня и то, и другое важно
Жареная картошка и салат с майонезом или салат из овощей и фруктовый сок? Жареный судак и зама. А так - второй вариант
Metallica или Бритни Спирс? Если только Unforgiven у Металлики… А так - ни то, ни другое.
Джинсы или спортивные штаны? Джинсы, в спортивных штанах ходить – дурной тон.
Дэвид Бекхэм или Франк Рибери? Оба вызывают сильные эмоций, но сейчас Франк играет отлично!
"Реал" или "Барселона"? "Барселона", всегда любил этот клуб, и плюс - очевидная вратарская проблема у них. Есть шанс :)
"Сникерс" или "Марс"? Лучше - Toffifee. А из этих двух – наверное, Сникерс, очень люблю орехи!
Отдых в ночном клубе или на природе? А может в интересном лонж-кафе:) В Молдове в отпуске, наверное, чаще - клуб, за границей при работе – природа.

Источник: "Молдавский футбол"

Ilie Cebanu: „Staram się czerpać przyjemność z tego, czym się zajmuję”
Z bramkarzem krakowskiej Wisły Ilie Cebanu, jeszcze niedawno występującym w młodzieżowej reprezentacji Mołdawii, spotkaliśmy się całkiem przypadkowo. Przysłał on zaproszenie do przeczytania bloga, którego założył. Trzeba powiedzieć, że jedyny w tym czasie wpis na blogu wywarł wrażenie na ekipie Moldfootball.com, która zaproponowała Ilie przeniesienie jego dziennika na swój portal. Propozycja została przyjęta, czego ani my, ani goście nie żałują – liczniki pokazują, że blog Ilie Cebanu cieszy się dużą popularnością u czytelników. Pomysł przeprowadzenia wywiadu stał się logicznym następstwem naszych „elektronicznych” kontaktów. Tym bardziej, że o karierze Ilie Cebanu w Austrii, a potem i w Polsce, kibic mołdawski nie wie zbyt wiele.

- Nasza znajomość rozpoczęła się po tym, jak zaproponowaliśmy ci prowadzenie twojego bloga na portalu „Futbol mołdawski”. Jednak swój blog otworzyłeś samodzielnie nieco wcześniej. Skąd taki pomysł?
- W zasadzie od dawna planowałem założyć swój blog. Ale czekałem na jakieś wydarzenie. Odpowiednim momentem był mecz z Niemcami, który nasza reprezentacja młodzieżowa wygrała w Tyraspolu, jednak jakoś nie zdecydowałem się na to. W czasie kampanii przedwyborczej na stanowiska prezydenta Mołdawskiej Federacji Piłkarskiej, spostrzegłem, że wielu ludzi ma własny pogląd na piłkę nożną. Później założyłem swój blog, z bardzo prostej przyczyny: opisać i pokazać „mój” futbol. W żadnym wypadku nie zamierzam nikogo uczyć, ani tym bardziej krytykować… Piłka nożna przynosiła, przynosi i będzie przynosiła ludziom radość, tak więc ja opowiadam o swojej radości.
- Przypomina się stara anegdota „Ojciec miał dwóch synów: jeden – mądry, drugi – piłkarz”, ciebie to nie dotyczy. Twoje teksty są napisane w sposób interesujący, poprawnie gramatycznie, co zauważyli i nasi goście…
- Nie jesteś pierwszym, który mówi mi to przysłowie! I przyznaję, że u mnie wywołuje ono tylko uśmiech. Mądrych i mniej rozumnych ludzi możesz spotkać wszędzie. A co do mnie, to wszystko jest bardzo proste: Microsoft Word plus pomoc twoja i przyjaciela, i błędów jest niewiele… Mogę zapewnić, że z gramatyką rosyjską nie wszystko jest u mnie w porządku.
- Microsoft Word może poprawić niektóre błędy, ale nie potrafi poprawnie ułożyć myśli i napisać tekst w ciekawym stylu. Widać, że oprócz treningów w twoim życiu jest i miejsce na czytanie książek. Jaki gatunek lubisz najbardziej, kto jest ulubionym autorem?
- Książki czytam, ale powoli, dlatego nie mogę pochwalić się, że wiele przeczytałem. Zwykle proszę ludzi, którzy dużo czytają, aby coś mi polecili. W ten sposób poszerzam swoje horyzonty. W tym momencie wciągają mnie powieści klasyczne i książki o psychologii.
- Od literatury przejdziemy bezpośrednio do futbolu. Zaczynałeś swoją drogę w Zimbru, ale dosyć szybko wyjechałeś za granicę.
- Tak, zaczynałem w Zimbru. W tym klubie przeszedłem wszystkie szczeble: dzieci, młodziki, drugi i pierwszy skład. Mając 17 lat wyjechałem do Austrii, do akademii piłkarskiej FC Kaernten Klagenfurt. Pół roku wcześniej mogłem znaleźć się w pewnej drużynie moskiewskiej, ale ojciec nie odpuścił. A bezpośrednio przed wyjazdem do Klagenfurtu, z powodzeniem przeszedłem testy do drugiej drużyny jednego z klubów niemieckiej Bundesligi. Ale w efekcie końcowym znalazłem się w Austrii, do czego przyczynił się Iwan Albertowicz Danilianc. Przez całe trzy lata spędzone w tym miejscu, on i cała jego rodzina ciągle pomagali mi we wszystkich sprawach. Co do piłki, to po dwóch tygodniach w drużynie FC Kaernten Under-19, wzięto mnie do drugiego zespołu, gdzie spędziłem cały sezon, równocześnie ucząc się w akademii sportowej. Później przeszedłem do 4-ligowego FC St. Veit – z dwóch powodów: dobry trener bramkarzy i praktyka meczowa! I już w połowie sezonu zadzwoniono do mnie z rezerw Sturmu Graz i zaproszono na testy. Wszystko przeszło dobrze i umówiliśmy się na półroczny kontrakt z opcją przedłużenia, ale już z pierwszym zespołem. Latem mogłem pozostać w Sturmie, ale nie widziałem perspektywy gry… Przeszedłem do klubu drugiej ligi, Stadtwerke Kapfenberg. Tam także spędziłem rok. Ogólnie rzecz biorąc, jestem bardzo wdzięczny za to, że miałem taką możliwość – w ciągu trzech lat żyć, pracować i uczyć się w Austrii. Bardzo dużo się tam nauczyłem i bardzo wiele widziałem. Może i nie zrobiłem tam dużej kariery, ale ten etap na pewno pomoże mi w zrobieniu kariery w przyszłości, i to nie tylko piłkarskiej.
- A propos Zimbru, już od wielu lat klub przeżywa głęboki kryzys. Twój pogląd na tą sytuację…
- Sytuacja w tym klubie jest nawet dosyć prosta – już od dawna nie ma w nim stabilności. Stabilności we wszystkim: w polityce klubowej, w składzie, na stanowisku trenera. I najgłówniejsze, powinniśmy pojąć, że Zimbru nie jest już tą drużyną narodową, a po prostu klubem prywatnym, gdzie główną rolę odgrywają interesy i życzenia. Jak mówią: „gospodarz – pan”!
- Niestety, masz rację. Ale wróćmy do naszego tematu. Jak zjawiłeś się w Polsce, a tym bardziej w tak silnej drużynie?
- Wisła przyjechała na zgrupowanie do Austrii i szukała młodego bramkarza na miejsce rezerwowego. Zwrócono się do trenera Sturmu, który porozmawiał ze mną i przekazał informacje o mnie. Później kierownictwo Wisły skontaktowało się ze Stadtwerke Kapfenberg i oficjalnie zaproszono mnie na testy. Przyjechałem na dwutygodniowe zgrupowanie, zagrałem dwa mecze – przeciw cypryjskiej Omonii (1:0) i Universitatea Craiova (2:0). A później, już w Krakowie, podpisaliśmy trzyletni kontrakt.
- Swój debiut w pierwszej drużynie Wisły, za pewne, pamiętasz w najmniejszych detalach…
-Oczywiście, debiut był i udany, i wesoły. Graliśmy u siebie z ŁKS-em Łódź, który z wszystkich sił walczył o utrzymanie, punkty były im potrzebne. A my w przypadku zwycięstwa dopełniamy formalności w zdobyciu mistrzostwa, ale przy tym trzy dni później mieliśmy grać w półfinale Pucharu. Pierwszy bramkarz skarżył się na ból ramienia, trener postanowił nie ryzykować i dał mi szansę. Pierwszą połowę przegraliśmy 0:2. Mogłem pomóc w obu sytuacjach, ale się nie udało. W szatni porozmawialiśmy po męsku, wyszliśmy na drugą połowę i wygraliśmy 5:2. W drugiej odsłonie wszyscy zagrali fantastycznie. Na stadionie było 15.000 widzów i po meczu jeszcze długo świętowaliśmy z nimi zwycięstwo.
-Wiadomo, że mając 22 lata trudno liczyć na miejsce w jedenastce takiego klubu, jak krakowska Wisła. Z pewnością sam to rozumiesz. Czy jednak przy ogłaszaniu składu na mecz zamiera serce w nadziei, że usłyszysz swoje nazwisko?
-W naszym klubie przeważnie jedenastka jest znana na przedmeczowym treningu. Ale pozycja bramkarza jest bardzo specyficzna. Z jednej strony, jeśli nie jesteś podstawowym bramkarzem, to długo możesz przesiedzieć na ławce, a z drugiej strony jakikolwiek szczegół może sprawić, że wejdziesz na boisko. Dlatego zawsze jestem gotów do grania, a tym bardziej zawsze chcę grać.
-Pozycja bramkarza jest szczególna. Golkiperzy często obwiniają się za wpuszczone bramki, a i piłkarze z pola czasem uważają, że w tej czy innej sytuacji bramkarz mógłby „pociągnąć”. Kiedy wpuszczasz bramkę, jak mocno i jak długo to przeżywasz?
-Staram się czerpać przyjemność z tego czym się zajmuję, a nie przeżywać. Tym bardziej, nawet z psychologicznego punktu widzenia, rozpamiętywanie tylko blokuje sportowca i nie pomaga zagrać na maksimum. Po sytuacji już nie ma sensu przeżywać, czasu się nie cofnie. Analiza, konstruktywna krytyka, praca nad wyeliminowaniem błędów na treningach – to wszystko pomoże bardziej, niż przeżywanie. Oczywiście nie jestem człowiekiem z kamienia, ale ciągle staram się rozwijać w aspekcie psychologicznym i wszystkie swoje siły skupiać na grze, a nie na tym co już minęło!
-Rozpowszechniona jest opinia, że bramkarze zwykle są nieco zamknięci w sobie, milczący. Ciebie to dotyczy?
-Mnie to ani trochę nie dotyczy (śmieje się). Lubię porozmawiać, niestety.
-Mówią, że nie ma piłek, których nie można obronić. Zgadzasz się?
-Wydaje mi się, że Rusłan Nigmatullin powiedział: „teoretycznie wszystkie piłki można obronić, a praktycznie trzeba popracować”. A nie zgadzam się tylko w jednym: kiedy niekompetentni ludzie analizują lub komentują grę chłopaków. Ile ludzi – tyle opinii, dlatego ja zawsze słucham oceny kilku osób, a później wyciągam wnioski.
-Ile bramek w reprezentacji młodzieżowej masz na sumieniu?
-Myślę, że dokładnie trzech bramek można było nie wpuścić i jeszcze pomóc w dwóch sytuacjach. -Których mianowicie?
-Na sumieniu mam gola wpuszczonego na wyjeździe z Irlandią Północną, drugi to z meczu przeciw Anglii, trzeci przeciw Serbii w Kijowie. A pomóc mogłem u nas w meczu z tą że Irlandią Płn. I przy trzeciej bramce Szwajcarii w Tyraspolu.
-Czym zasadniczo mistrzostwa Austrii i Polski różnią się od mołdawskich?
-Wydaje mi się, że główną różnicą pomiędzy większością lig i rozgrywkami mołdawskimi okazuje się konkurencja o miejsce w składzie! Sytuacja ekonomiczna naszego futbolu wygląda przygnębiająco, dlatego nie możemy rozwijać się szybko. Ale mimo wszystko uważam, że wielu chłopaków ma nie całkiem poprawne podejście do sprawy. Często u wielu piłkarzy ambicje i większe cele rozbijają się na pierwszych przeszkodach, pokusach, które niesie im los. Po tym następuje zmniejszenie własnych aspiracji i, a w wyniku, gorsza gra… W polskiej czy austriackiej lidze po boisku nikt nie spaceruje. Czego jak czego, ale chęci i walki piłkarzom w tych ligach nie można odmówić. I to nie tylko na najwyższym szczeblu, ale i w drugiej, i w piątej lidze! Każdy gra na maksimum swoich możliwości i dlatego poziom ciągle rośnie.
-Co najbardziej zaskoczyło cię w Austrii i Polsce?
-W Austrii w pierwszej kolejności były to warunki, piłkarz nie ma tam na co narzekać. Do tego organizacja gry w każdej drużynie stoi na bardzo wysokim poziomie, kolejna sprawa to wykonawcy… Chociaż w ostatnim czasie i oni pojawiają się w ligach austriackich. W Polscy zadziwia wierność, oddanie wszystkich (piłkarzy, trenerów, kibiców) futbolowi.
-Z kim z drużyny najbardziej się zaprzyjaźniłeś?
-W zasadzie mam dobre relacje ze wszystkimi chłopakami. W pokoju hotelowym zawsze jestem z naszym pierwszym bramkarzem, a na obiad czy kawę mogę iść z każdym.
-Kraków to piękne miasto?
-Kraków to bardzo piękne miasto! Tylko trzeba mieć dobrych przewodników (uśmiecha się).
-A Polki?
-Mi osobiście bardziej podobają się Mołdawianki, nasze dziewczyny wyglądają efektowniej! A Polki, które poznałem, odróżniają się od naszych dziewczyn konsekwencją i pracowitością.
-W ostatnim czasie wielu mołdawskich piłkarzy gra zagranicą. Ostatnio napastnik Aleksandr Karabulia interesował się polskim klubem pierwszej ligi, ale póki co nie uzgodnili warunków. Wiesz czy są jacyś nasi piłkarze w polskich rozgrywkach?
-Nie, nie słyszałem nic więcej o naszych chłopakach w Polsce, ale znam wszystkich tych, którzy grali tu wcześniej: Siergiej Seku, Aleksandr Kurtian, Wadim Borec i Anatolij Dorosz. Kilka razy pytano mnie o nich, a niektórzy znajomi pracowali z nimi.
-Sądząc po obejrzeniu twojego bloga, na polskich stadionach nie ma problemów z frekwencją?
-Praktycznie wszystkie stadiony mieszczą nie mniej niż 8 tysięcy widzów. Nasz stadion jest teraz w przebudowie, dlatego nie może pomieścić więcej niż 15 tysięcy kibiców. W zeszłym sezonie pięciokrotnie zebrało się 22 tysiące widzów! A gdyby było można, przyszłoby i 45 tysięcy. Przypominam sobie jak przed meczem z warszawską Legią w poniedziałek o 10 rano rozpoczynano sprzedaż biletów. O 9:15 jechałem na stadion, a pod kasami już ustawiły się kolejki. Później, gdy wyjeżdżałem około 13, wszystkie bilety były już sprzedane… Bardzo uczęszczanymi stadionami są również obiekty Lecha Poznań, Legii Warszawa i Górnika Zabrze.
-Kto jest według ciebie idealnym bramkarzem?
-Obecnie to Van der Sar, Iker Casillas, przyzwoicie wygląda też Julio Cesar. Ale Iker jest najbardziej „żwawy” z nich.
-W wywiadzie z Aleksandrem Dedowem na pytanie co najbardziej podoba mu się w meczach oglądanych w telewizji, odpowiedział, że największą uwagę zwraca na zachowanie napastników, przemyśla sytuację kilka razy i wyobraża sobie jak on zagrałby w danym momencie. A na co zwraca uwagę golkiper Cebanu?
-Oczywiście bacznie obserwuję bramkarzy, staram się coś zaczerpnąć dla siebie, ale poza tym śledzę także grę wszystkich zawodników z pola, w końcu to od nich przychodzi zagrożenie dla mnie. Oddzielną uwagę skupiam na normalnych piłkarskich sytuacjach.
-Kto z bramkarzy mołdawskich był dla ciebie wzorem w dzieciństwie albo od kogo najwięcej przejąłeś?
-Dinow Siergiej, Wasilij Koszelew i Denis Romanienko byli znakami firmowymi fachu bramkarskiego. Nie mogę powiedzieć, abym coś szczególnego od nich przejął, ale każdy z nich był „tytanem pracy”, myślę, że posiadam tą cechę.
-Dlaczego wybrałeś pozycję bramkarza?
-Byłem mały i dosyć tłuściutki, widocznie zbyt leniwy, aby biegać, a podobało mi się tarzanie po trawie (śmieje się). Innego wytłumaczenia nie posiadam…
-Nie szkoda, że do reprezentacji jako rezerwowego golkipera powołują czasami Maksima Kopielczuka z Akademii, a nie ciebie? W końcu masz znacznie większe doświadczenie w meczach międzynarodowych i zagrałeś niemało meczów w młodzieżowej reprezentacji.
-Jak może być szkoda, że nie powołują cię do reprezentacji? Albo powinieneś się cieszyć, że masz możliwość reprezentowania swojego kraju, albo pracuj nad poprawą swojej gry, aby później otrzymać taką możliwość! Reprezentacja to nie autobus, którego drzwi mogą się zamknąć przed tobą, reprezentacja to oblicze kraju i tam trafiają najlepsi, a wybierają tych chłopaków kompetentne i odpowiedzialne osoby.
-Jak oceniasz występ reprezentacji Mołdawii?
-Uważam, że chłopaki nie wycisnęli maksymalnego wyniku. Bardzo negatywnie wpłynęła cała ta historia z obywatelstwem piłkarzy. Wydaje mi się, że w decydującym momencie nie znalazł się w drużynie chłopak, który od wewnątrz skoncentrowałby uwagę zespołu na najważniejszych rzeczach, a nie na zamieszaniu wokół drużyny. Takie rzeczy trener nie zawsze może skontrolować…
- Nie będziemy pytać o konkretny klub, ale w mistrzostwach jakiego kraju chciałbyś grać w przyszłości?
-Myślę, że realne są marzenia o grze w każdych rozgrywkach najlepszej piątki. Najważniejsze jest granie i walka o trofea. Więcej samego futbolu jest w hiszpańskiej Primera Division, a najbardziej cieszą się piłką w angielskiej Premier League. Mam nadzieję, że kiedyś trafię do tych lig!
-Najlepszy mecz w karierze?
-Jeśli wszystko będzie dobrze, to on jeszcze przede mną. A dobrze zagrałem przeciwko Niemcom u nas.
-A najgorszy?
-O nim już zapomniałem.

Szybkie odpowiedzi:
Czarne czy białe? – Z pewnością czarne, mówią, że to najbardziej neutralny kolor.
Internet czy telewizor? – Internet, po prostu w Internecie jest i telewizor.
Film czy książka? – O, tu trudno powiedzieć, dla mnie i to, i to jest ważne.
Pieczone ziemniaki i sałatka z majonezem czy sałatka z warzyw i sok owocowy? – Pieczony sandacz i rosół:). A na co dzień – ten drugi wariant.
Metallica czy Britney Spears? - Gdyby tylko Unforgiven Metallicy… A tak to ani jedno, ani drugie.
Jeansy czy spodnie dresowe? – Jeansy, kto chodzi w spodniach dresowych, ten durny.
David Beckham czy Franck Ribery? – Obaj wywołują silne emocje, ale teraz Franck gra wspaniale!
Real czy Barcelona? – Barcelona. Zawsze lubiłem ten klub, a do tego mają widoczny problem z bramkarzem – jest szansa :)
Snickers czy Mars? – Najlepiej Toffifee. A z tych dwóch – Snickers, bardzo lubię orzechy!Odpoczynek w klubie nocnym czy na powietrzu? – A może w ciekawej kawiarni :) Na urlopie w Mołdawii częściej bywam w klubach, pracując zagranicą – na powietrzu.

Źródło: „Futbol mołdawski”

Проблемы нужно решать, а через трудности нужно проходить! / Problemy trzeba rozwiązywać, a przez trudności trzeba przechodzić!

Выходные позади, для кого-то удачные, для некоторых менее, для меня, например полезные:). Полезные потому, что и сыграл и переживал и некоторым вещам даже научился. Сыграл я за дубль, играли дома против одного из лидеров чемпионата дублёров, ГКСа Белхатов. Вместе со мной, из основного состава за молодежь сыграли ещё 4 игрока, и поскольку одновременно на поле могут быть только 3 игрока основного состава, очень рад, что именно я сыграл все 90 минут. Лёгкой эту игру я не назову, соперник играл хорошо, играл в комбинационный футбол, и местами переигрывал нас. В первом тайме мы создали один момент и реализовали его. Поздравляю Анджея Ниеджелана (игрока первой команды) с забитым мячом, перед игрой он шутил: «не помню, когда последний раз 90 минут на поле провёл, поэтому о голе даже не думаю, главное набегаться». Так что думаю, удалось совместить приятное с полезным… После перерыва мы играли больше на контратаках, преимуществом владели гости. Но забить удалось снова нам, и снова Анджей сыграл важную роль в нашем успехе, отдав пяткой красивейшую голевую передачу. Позже мы прижались к своим воротам, и соперник сократил счёт. Рад, что победили, рад, что удачно сыграл. Моментов у наших ворот было достаточно, так что не замёрз:).

Переживал я день раньше, в субботу. Ребята играли, а я на лавочки переживал. Переживал не за игру, а за результат. В Белхатове мы играли отлично, установку выполнили на 100%, не удалось забить. Моментов забить была куча, попадали в штанги, в соперников стоявших на линии ворот, или не попадали вообще из выгоднейших позиций :(.Потеряли 2 очень важных очка в борьбе за золотые медали! К счастью все конкуренты тоже растратили очки. Но обидно, что переиграли соперника по всем статьям и не выиграли. Обидно, что отдали все силы и всё умение, а зыбить не удалось. В любом случае головы мы не опустили, и расстроится, мы не расстроились. Работаем и боремся дальше!

Один из посетителей моего блога :), просил писать о недоступной стороне футбола для простого болельщика, то есть о том, что происходит за полем. Например, эту в какой-то мере «неудачу» мы прожили спокойно. Конечно, припомнили себе некоторые сто процентные моменты, которые мы не реализовали, при этом с радостью поговорили о очень удачных наших фрагментах игры, и в заключение уже начали говорить о следующей игре и о следующим сопернике. И этим соперником будет наш старый «враг» «Краковия»! Здесь слова о мотивации будут точно лишними, в принципе в нашей ситуации и так все архи мотивированные. Но о краковских дэрбах я напишу в моём следующим сообщение…

Хочу рассказать о том, что и вправду беспокоило всех нас и по дороге домой и утром в воскресенье в раздевалки. Это конечно травмы, дай Бог несерьезные, двух наших нападающих. Томек Давидовски и Павел Брожек это бесспорно одни из самых выдающихся нападающих последних лет в Польше. И к большому несчастью оба получили травмы колена в субботу. Томек на тренировки с дублирующим составом в столкновение с вратарём, а Павка в игре против «ГКСа» неудачно приземлился и вывернул колено. Оба находятся в ожидание точных диагнозов, и к сожалению оба настроены скептически.

Вообще для меня эта суббота имела какой-то «не фартовый», если это так можно назвать, характер. Команда моего лучшего друга пропустила гол в 92 минуте и проиграла, нашей команде не святила удача в матче с «ГКСом», и ещё 2 друга травмировались… И Томку и Павлу желаю не опускать голову, и дай Бог, чтоб эти травмы не оказались серьёзными!

А на пути нашей команды появилось ещё одно дополнительное испытание. Надеюсь и уверен, что отсутствие этих ребят не скажется на нашей игре. В нашей команде достаточно сильных игроков, которые способны играть на высшем уровне и добиваться максимального результата. Мы принимаем ещё один вызов нашей спортивной судьбы, и уже начинаем, готовится к дэрбам нашего города. Что не говори, а этим матчем живёт весь город, и победить в воскресенье будет делом чести!

Problemy trzeba rozwiązywać, a przez trudności trzeba przechodzić!

Weekend za nami, dla kogoś udany, dla innych mniej, dla mnie na przykład pożyteczny :). Pożyteczny dlatego, że i zagrałem, i przeżywałem, a nawet nauczyłem się niejakich rzeczy. Zagrałem w meczu drugiej drużyny, graliśmy u siebie przeciwko jednemu z liderów Młodej Ekstraklasy, GKS-owi Bełchatów. Razem ze mną z pierwszego składu zagrali czterej zawodnicy, a ponieważ jednocześnie na boisku może być tylko trzech piłkarzy z pierwszej drużyny, bardzo się ucieszyłem, że właśnie ja zagrałem całe 90 minut. Nie nazwę tego meczu lekkim, przeciwnik zaprezentował się dobrze, grał kombinacyjną piłkę i momentami dominował nad nami. W pierwszej połowie stworzyliśmy jedną sytuację i wykorzystaliśmy ją. Gratuluję zdobytego gola Andrzejowi Niedzielanowi (piłkarzowi pierwszej drużyny), który przed meczem żartował: „nie pamiętam, kiedy ostatnio spędziłem na boisku 90 minut, więc o bramce nawet nie myślę, najważniejsze, żeby się nabiegać”. Myślę więc, że udało się połączyć przyjemne z pożytecznym… Po przerwie więcej graliśmy z kontrataku, a przewagę posiadali goście. Ale to nam ponownie udało się strzelić bramkę i znowu ważną rolę odegrał w tym Andrzej, który odnotował piękną asystę zagrywając piętą. Później cofnęliśmy się do naszej bramki, a rywal zmniejszył rezultat. Cieszę się, że wygraliśmy, cieszę się, że zagrałem dobrze. Sytuacji pod naszą bramką było sporo, więc nie zamarzłem:).

Przeżywałem zaś dzień wcześniej, w sobotę. Chłopaki grali, a ja przeżywałem na ławce. Przeżywałem nie grę, a wynik. W Bełchatowie graliśmy świetnie, założenia spełniliśmy w 100%, nie udało się zdobyć gola. Sytuacji strzeleckich była cała masa, trafialiśmy w słupki, w przeciwników stojących na linii bramkowej albo nie trafialiśmy w ogóle z korzystniejszych pozycji :(. Straciliśmy dwa bardzo ważne punkty w walce o złote medale! Na szczęście wszyscy konkurenci także pogubili punkty. Ale szkoda, że przeważaliśmy rywala na wszystkich płaszczyznach i nie wygraliśmy. Szkoda, że włożyliśmy w ten mecz wszystkie siły i wszystkie umiejętności, a zdobyć gola nam się nie udało. W każdym razie głowy nie spuściliśmy i poddać się, nie poddaliśmy. Pracujemy i walczymy dalej!

Jeden z gości mojego bloga :), prosił, abym pisał o tej stronie futbolu, która jest niedostępna dla przeciętnego kibica, czyli o tym, co dzieje się poza boiskiem. Przykładowo, to w pewnej mierze „niepowodzenie” przeżyliśmy spokojnie. Oczywiście, przypomnieliśmy sobie niektóre stuprocentowe sytuacje, których nie wykorzystaliśmy, a także z zadowoleniem rozmawialiśmy o bardzo udanych fragmentach naszej gry, na koniec zaś zaczęliśmy już rozmawiać o kolejnym meczu, o kolejnym przeciwniku. I tym rywalem będzie nasz stary „wróg” Cracovia! Tutaj słowa o motywacji będą zbędne, w zasadzie w naszej sytuacji i tak wszyscy są bardzo umotywowani. Ale o krakowskich derbach napiszę w moim kolejnym tekście…

Chcę opowiedzieć o tym, co naprawdę niepokoiło nas wszystkich i w drodze do domu, i rano w niedzielę w szatni. To oczywiście kontuzje, daj Boże niepoważne, naszych dwóch napastników. Tomek Dawidowski i Paweł Brożek to bezspornie jedni z najwybitniejszych napastników ostatnich lat w Polsce. I na wielkie nieszczęście obaj doznali kontuzji kolana w sobotę. Tomek na treningu z drugim składem w starciu z bramkarzem, a Paweł w meczu z GKS-em pechowo upadł i skręcił kolano. Obaj oczekują dokładnych diagnoz i niestety obaj nastawieni są sceptycznie.

W ogóle dla mnie ta sobota miała jakiś nieszczęśliwy, jeśli to można tak nazwać, charakter. Drużyna mojego dobrego przyjaciela straciła bramkę w 92 minucie i przegrała, naszej drużynie nie udało się wygrać meczu z GKS-em, i jeszcze dwaj przyjaciele doznali kontuzji… I Tomkowi, i Pawłowi życzę, aby nie opuszczali głów i, daj Boże, aby te kontuzje nie okazały się poważnymi!

Na drodze naszego zespołu stanęła jeszcze jedna próba. Mam nadzieję i wierzę w to, że brak tych chłopaków nie odbije się na naszej grze. W naszej drużynie nie brakuje dobrych graczy, którzy zdolni są grać na najwyższym poziomie i walczyć o najlepsze wyniki. Podejmujemy kolejne wyzwanie naszego sportowego przeznaczenia i już zaczynamy przygotowywać się do derbów naszego miasta. Co by nie mówić, tym meczem żyje całe miasto i zwycięstwo w niedzielę będzie sprawą honoru!