Илие Чебану: "Стараюсь получать удовольствие от того, чем занимаюсь" / Ilie Cebanu: „Staram się czerpać przyjemność z tego, czym się zajmuję”

С голкипером краковской "Вислы" Илие Чебану, еще совсем недавно выступавшим за молодежную сборную Молдовы, знакомство получилось совсем случайным. От него пришло письмо с приглашением почитать блог, который он завел. Надо сказать, что единственная к тому времени запись в блоге произвела впечатление на видавшую виды команду Moldfootball.com, после чего было предложено Илие перенести его дневник на наш портал. Предложение было принято, о чем ни мы, ни посетители не жалеют – счетчики показывают, что блог Илие Чебану пользуется большой популярностью у читателя. После этого идея об интервью стала логическим следствием нашего ”электронного” общения. Тем более, что о карьере Илие Чебану в Австрии, а затем и в Польше, молдавскому болельщику известно немногое.

- Наше знакомство произошло после того, как мы предложили тебе завести свой блог на портале "Молдавский футбол". При этом свой блог ты самостоятельно начал вести незадолго до этого. Как пришел к такой идее?
- В принципе я давно собирался завести свой блог. Но ждал почему-то какого-то события. Подходящим моментом был матч с немцами, который наша молодёжка выиграла в Тирасполе, но как-то не решился. Во время предвыборной компании на пост президента ФМФ, я заметил, что у многих людей свои взгляд на футбол, и часто он не самый дальновидный. Позже открыл свои блог, с очень простой целью: описать и показать "мой" футбол. Ни в коем случае не собираюсь кого-то учить или тем более критиковать… Футбол приносил, приносит и будет приносить людям радость, так что я рассказываю о своей радости.

- Вспоминая старый анекдот “Было у отца два сына: один – умный, другой - футболист”, к тебе его не отнесешь. Твои тексты написаны в интересном стиле, с хорошей грамматикой, что подметили и наши посетители…
- Ты не первый, который говорит мне эту поговорку! И признаюсь, что она вызывает у меня только улыбку. Умных и менее умных людей можешь встретить везде. А что насчет меня, то здесь всё просто: Microsoft Word плюс твоя помощь и помощь друга, и ошибок становится меньше… Могу заверить, что в русской грамматике у меня точно не всё в порядке.

- Ну Microsoft Word может исправить некоторые ошибки, но правильно построить мысль и написать текст в интересном стиле он явно помочь не может. Видно, что кроме тренировок в твоей жизни есть и место для чтения книг. Какой жанр нравится больше всего, кто любимый автор?
- Книги читаю, но медленно, поэтому не могу похвастаться, что много книг прочел. Обычно я прошу читающих людей мне что-то посоветовать. Таким образом, расширяю свой кругозор. На данный момент меня привлекают классические романы и книги о психологии.

- От литературы перейдем непосредственно к футболу. Ты начинал свой путь в "Зимбру", но довольно быстро уехал за рубеж.
- Да начинал я в "Зимбру". Прошёл в этом клубе все ступеньки: дети, юноши, дублёры и первый состав. В 17 лет выехал в Австрию, в футбольную академию FC Kaernten Klagenfurt. За полгода перед этим мог оказаться в одной московской команде, но отец не отпустил. А непосредственно перед переездом в Клагенфурт, прошел удачно тесты в дубле одного из клубов немецкой Бундеслиги. Но в конечном итоге оказался в Австрии, в чем большая заслуга Ивана Альбертовича Данильянца. За все 3 года нахождения в этой стране он и вся его семья постоянно помогали мне во всех возможных вещах. Что касается футбола, то после двух недель в команде FC Kaernten Under-19, меня взяли в дубль, где я находился весь сезон и паралельно учился в спортивной академии. Позже перешел в клуб 4-й лиги FC St. Veit - по двум причинам: хороший тренер вратарей и игровая практика! И уже в середине сезона мне позвонили из дубля "Штурм" Грац и пригласили на просмотр. Всё прошло нормально, и договорились о контракте на полгода с опцией его продления, но уже с первой командой. Летом мог остаться в "Штурме", но не видел большой перспективы играть… Перешел в клуб 2-й лиги, "Стадтверке" Капфенберг. Там провел тоже год. В общем, я очень благодарен за то, что у меня была такая возможность - на протяжении 3-х лет жить, работать и учится в Австрии. Я очень многому там научился, и очень многое увидел. Может я и не сделал там большой карьеры, но этот этап мне точно поможет сделать карьеру в будущем, и не только футбольную.

- Кстати, о "Зимбру". Уже многие года клуб переживает глубокий кризис. Твое видение ситуации…
- Ситуация очень даже проста в этом клубе - уже давно нету стабильности. Стабильности во всём: в кубной политике, в составе, в тренере. И самое главное, мы должны понять, что "Зимбру" уже не та народная команда, а просто частный клуб, где главную роль играют свои интересы и пожелания. Как говорится: "хозяин - барин"!

- К сожаленью, ты прав. Но вернемся к нашей теме. Как ты оказался в Польше, тем более в такой сильной команде?
- "Висла" приехала на сборы в Австрию и искала молодого вратаря на место резервиста. Обратились к тренеру "Штурма", тот посоветовал меня и передал определенную информацию обо мне. Позже руководство "Вислы" связались с "Стадтверке" Капфенберг и официально пригласили меня на просмотр. Я приехал на двухнедельный сбор, сыграл две игры против кипрской "Омонии" (1:0) и "Университати Крайова" (2:0). А позже, уже в Кракове, мы подписали трёхлетний контракт.

- Свой дебют за основную команду "Вислы", наверняка, помнишь в мельчайших деталях…
- Конечно, дебют был и удачным и весёлым. Играли дома с LKS Lodz, они из-за всех сил борются за выживание, очки нужны позарез. А мы в случае победы оформляем чемпионство, но при этом тремя днями позже играем в полуфинале Кубка. Основной вратарь пожаловался на боль в плече, тренер решил не рисковать и дал мне шанс. Первый тайм проиграли 2:0. Я мог выручить в обоих ситуациях, но не получилось. В раздевалке поговорили по-мужски, вышли на второй тайм и выиграли 5:2. Во второй ”сорокапятиминутке” все сыграли фантастически. На стадионе было 15.000 зрителей, и после игры мы ещё долго праздновали с ними победу.

- Понятно, что в 22 года трудно рассчитывать на место в основе такого клуба, как краковская "Висла". Умом, наверное, и сам понимаешь. И все же при объявлении состава замирает сердце в надежде услышать свою фамилию?
- В нашем клубе состав на предигровой тренировке, в принципе, уже известен. Но вратарская позиция очень специфична, с одной стороны если ты не основной, то долго можешь просидеть на лавочке, а с другой стороны, какая-та мелочь может тебе позволить выйти на поле. Поэтому готов играть всегда, а тем более хочу играть всегда.

- Вратарская позиция – особая. Голкиперы часто винят себя в пропущенных голах, да и полевые игроки иногда считают, что в том или ином эпизоде вратарь мог бы и ”потащить”. Когда пропускаешь, насколько сильно и как долго переживаешь?
- Я стараюсь получать удовольствие от того, чем занимаюсь, а не переживать. Тем более, даже с психологической точки зрения, переживания только блокируют спортсмена и не помогают раскрыться по максимуму. После уже и смысла нет переживать, время не вернуть назад. Анализ, конструктивная критика, целенаправленная работа на тренировках - это всё больше поможет, чем переживания. Однозначно, я не человек без нервов, но постоянно стараюсь прогрессировать в психологическом аспекте, и все свои силы сосредоточить на игре, а не на том, что уже произошло!

- Распространенное мнение, что вратари обычно немного замкнуты в себе, молчуны. К тебе это относится?
- Ко мне это даже близко не относится (смеется). Поговорить я люблю, к сожалению.

- Говорят, неберущихся мячей не бывает… Согласен?
- Кажется, Руслан Нигматулин сказал: "теоретически все мячи берутся, а практически нужно поработать". А не согласен я только с одним: когда некомпетентные люди анализируют или комментируют игру ребят. Сколько людей - столько и мнений, поэтому я всегда прибегаю к оценке нескольких людей, а потом делаю выводы.

- Сколько мячей, скажем, за молодежную сборную на твоей совести?
- Думаю точно три гола можно было не пропустить, и еще в двух случаях выручить.

- Какие именно?
- На моей совести первый пропущенный гол на выезде с Северной Ирландией, второй гол против Англии и гол против Сербии в Киеве. А выручить мог дома с той же Северной Ирландией и при третьем голе Швейцарии в Тирасполе.

- Чем чемпионат Австрии и Польши принципиально отличаются от молдавского?
- Мне кажется, что главным отличием большинства лиг от молдавского чемпионата является конкуренция за место в составе! Однозначно, экономическое положение нашего футбола выглядит удручающе, поэтому мы и не можем быстро развиваться. Но все равно считаю, что у многих ребят не совсем правильный подход к делу. Часто у многих футболистов амбиции и большие цели разбиваются об первые соблазны, которые им готовит судьба. За этим следует снижение требований к самому себе и, как результат, не качественная игра… В польской или австрийской лигах, по полю пешком никто не ходит. В чем - в чем, а в желании и борьбе игрокам в этих лигах не откажешь. И это не только в высшей лиги, но и во второй и в пятой! Каждый играет на максимуме своих возможностей, и поэтому уровень всегда растёт.

- Что больше всего поразило в Австрии и Польше?
- В Австрии - это в первую очередь условия, игроку нет к чему придраться). Плюс организация игры в каждой команде поставлена на очень высокий уровень, другое дело исполнители… Хотя в последнее время и они появляются в австрийских лигах. В Польше поражает преданность всех (игроков, тренеров, болельщиков) к футболу.

- С кем из команды подружился больше всего?
- Да в принципе я в хороших отношениях со всеми ребятами. В номере я всегда с нашим первым вратарём, а пообедать или на кофе могу выйти с каждым.

- Краков – красивый город?
- Краков - очень красивый город! Только нужно хороших гидов иметь (улыбается)

- А полячки?
- Молдованки мне, по крайней мере, больше нравятся, наши девушки выглядят более эффектными! А польки, с которыми познакомился, отличаются от наших девушек целеустремленностью и трудолюбием.

- В последнее время много молдавских футболистов играют за рубежом. Вот
и нападающий Александр Карабуля приглянулся польскому клубу первой лиги, но пока что-то согласовать не могут. Не слышал, есть ли наши футболисты в польских лигах?
- Нет, про наших ребят в Польше больше ничего не слышал, но знаком со всеми теми, кто здесь играл раньше: Сергей Секу, Александр Куртиян, Вадим Борец и Анатолий Дорош. Несколько раз меня о них спрашивали, а некоторые знакомые с ними работали.

- Судя по видео из твоего блога, проблемы посещаемости польских стадионов не существует?
- Практически все стадионы собирают не меньше 8.000. У нас сейчас стадион реконструируется, поэтому больше 15.000 не может вместить. В прошлом сезоне пять раз собиралось 22.000 зрителей! А если было бы можно, пришли бы и все 45.000. Припоминаю как перед матчем с варшавской "Легией" в понедельник в 10 утра начинали продажу билетов. Я в 9.15 въезжаю на стадион, а около касс очереди стоят. Позже, когда выезжаю, около 13 часов, все билеты проданы… Очень посещаемыми стадионами являются стадионы "Леха" Познань, "Легии" Варшава, "Гурника" Забже.

- Кто для тебя идеальный вратарь?
- Ну, сегодня это Ван дер Сар, Икер Касильяс и прилично выглядит Жулио Сезар. Но Икер самый “живой” из них.

- В интервью с Александром Дедовым на вопрос, что ему нравится больше всего в матчах, транслируемых по телевизору, он ответил, что больше всего обращает внимание на действия нападающих в различных микроэпизодах, прокручивая ситуацию несколько раз и представляя как он бы сыграл в данной ситуации. А на что обращает внимание голкипер Чебану?
- Конечно, я внимательно наблюдаю за вратарями, стараюсь что-то почерпнуть для себя, но при этом наблюдаю и за игрой всех полевых игроков, от них же исходит опасность для меня. Отдельное внимание обращаю на стандартные положения.

- Кто из молдавских вратарей был для тебя образцом в детские годы или от кого ты больше всего перенял?
- Динов Сергей, Василий Кошелев и Денис Романенко были флагманами вратарского цеха. Не могу сказать, что я что-то особенное от них перенял, но каждый из них был "пахарем", думаю, это качество во мне есть.

- А почему ты выбрал вратарскую позицию?
- Был маленький и очень толстенький, видимо, лень было бегать, а нравилось на траве валяться (смеется) Других объяснений у меня нет...

- Не обидно, что в сборную в качестве запасного голкипера вызывается иногда Максим Копельчук из "Академии", а не ты? Все-таки у тебя опыта международных матчей куда побольше и за молодежную сборную провел немало игр.
- А как может быть обидно, что тебя в сборную не вызывают?! Или ты радуйся, что у тебя есть возможность представлять свою страну, или прогрессируй и улучшай свою игру, чтобы получить такую возможность позже! Сборная это не автобус, у которого могут закрыться двери перед тобой, сборная - это лицо страны и туда попадают лучшие, а определяют этих ребят компетентные и ответственные люди!

- Как оцениваешь выступление сборной Молдовы?
- Считаю, что ребята не выжали максимального результата. Очень негативно сказалось вся эта история с гражданствами ребят. Как мне кажется, в нужный момент не нашлось в команде парня, который изнутри сконцентрировал бы внимание команды на самых важных вещах, а не на шумихи вокруг неё. Такие вещи не всегда тренер может проконтролировать…

- Не будем спрашивать про конкретный клуб, но в чемпионате какой страны хотел бы поиграть в перспективе?
- Я думаю, что реально мечтать об игре в каждом из чемпионатов большой пятерки. Главное играть и бороться за трофеи. Больше всего футбола - в испанской Премере, а веселей всего играют в английской Премьер-лиге. Надеюсь, позже добраться до этих чемпионатов!
- Лучший матч в карьере ?
- В любом случае, он у меня еще впереди. А удачно сыграл против немцев дома

- А худший?
- Уже забыл про него.

Блиц-опрос:

Черное или белое? Наверное, черное, говорят, это самый нейтральный цвет
Интернет или телевизор? Интернет, просто в интернете есть и телевизор
Фильм или книга? О, тут трудно сказать, для меня и то, и другое важно
Жареная картошка и салат с майонезом или салат из овощей и фруктовый сок? Жареный судак и зама. А так - второй вариант
Metallica или Бритни Спирс? Если только Unforgiven у Металлики… А так - ни то, ни другое.
Джинсы или спортивные штаны? Джинсы, в спортивных штанах ходить – дурной тон.
Дэвид Бекхэм или Франк Рибери? Оба вызывают сильные эмоций, но сейчас Франк играет отлично!
"Реал" или "Барселона"? "Барселона", всегда любил этот клуб, и плюс - очевидная вратарская проблема у них. Есть шанс :)
"Сникерс" или "Марс"? Лучше - Toffifee. А из этих двух – наверное, Сникерс, очень люблю орехи!
Отдых в ночном клубе или на природе? А может в интересном лонж-кафе:) В Молдове в отпуске, наверное, чаще - клуб, за границей при работе – природа.

Источник: "Молдавский футбол"

Ilie Cebanu: „Staram się czerpać przyjemność z tego, czym się zajmuję”
Z bramkarzem krakowskiej Wisły Ilie Cebanu, jeszcze niedawno występującym w młodzieżowej reprezentacji Mołdawii, spotkaliśmy się całkiem przypadkowo. Przysłał on zaproszenie do przeczytania bloga, którego założył. Trzeba powiedzieć, że jedyny w tym czasie wpis na blogu wywarł wrażenie na ekipie Moldfootball.com, która zaproponowała Ilie przeniesienie jego dziennika na swój portal. Propozycja została przyjęta, czego ani my, ani goście nie żałują – liczniki pokazują, że blog Ilie Cebanu cieszy się dużą popularnością u czytelników. Pomysł przeprowadzenia wywiadu stał się logicznym następstwem naszych „elektronicznych” kontaktów. Tym bardziej, że o karierze Ilie Cebanu w Austrii, a potem i w Polsce, kibic mołdawski nie wie zbyt wiele.

- Nasza znajomość rozpoczęła się po tym, jak zaproponowaliśmy ci prowadzenie twojego bloga na portalu „Futbol mołdawski”. Jednak swój blog otworzyłeś samodzielnie nieco wcześniej. Skąd taki pomysł?
- W zasadzie od dawna planowałem założyć swój blog. Ale czekałem na jakieś wydarzenie. Odpowiednim momentem był mecz z Niemcami, który nasza reprezentacja młodzieżowa wygrała w Tyraspolu, jednak jakoś nie zdecydowałem się na to. W czasie kampanii przedwyborczej na stanowiska prezydenta Mołdawskiej Federacji Piłkarskiej, spostrzegłem, że wielu ludzi ma własny pogląd na piłkę nożną. Później założyłem swój blog, z bardzo prostej przyczyny: opisać i pokazać „mój” futbol. W żadnym wypadku nie zamierzam nikogo uczyć, ani tym bardziej krytykować… Piłka nożna przynosiła, przynosi i będzie przynosiła ludziom radość, tak więc ja opowiadam o swojej radości.
- Przypomina się stara anegdota „Ojciec miał dwóch synów: jeden – mądry, drugi – piłkarz”, ciebie to nie dotyczy. Twoje teksty są napisane w sposób interesujący, poprawnie gramatycznie, co zauważyli i nasi goście…
- Nie jesteś pierwszym, który mówi mi to przysłowie! I przyznaję, że u mnie wywołuje ono tylko uśmiech. Mądrych i mniej rozumnych ludzi możesz spotkać wszędzie. A co do mnie, to wszystko jest bardzo proste: Microsoft Word plus pomoc twoja i przyjaciela, i błędów jest niewiele… Mogę zapewnić, że z gramatyką rosyjską nie wszystko jest u mnie w porządku.
- Microsoft Word może poprawić niektóre błędy, ale nie potrafi poprawnie ułożyć myśli i napisać tekst w ciekawym stylu. Widać, że oprócz treningów w twoim życiu jest i miejsce na czytanie książek. Jaki gatunek lubisz najbardziej, kto jest ulubionym autorem?
- Książki czytam, ale powoli, dlatego nie mogę pochwalić się, że wiele przeczytałem. Zwykle proszę ludzi, którzy dużo czytają, aby coś mi polecili. W ten sposób poszerzam swoje horyzonty. W tym momencie wciągają mnie powieści klasyczne i książki o psychologii.
- Od literatury przejdziemy bezpośrednio do futbolu. Zaczynałeś swoją drogę w Zimbru, ale dosyć szybko wyjechałeś za granicę.
- Tak, zaczynałem w Zimbru. W tym klubie przeszedłem wszystkie szczeble: dzieci, młodziki, drugi i pierwszy skład. Mając 17 lat wyjechałem do Austrii, do akademii piłkarskiej FC Kaernten Klagenfurt. Pół roku wcześniej mogłem znaleźć się w pewnej drużynie moskiewskiej, ale ojciec nie odpuścił. A bezpośrednio przed wyjazdem do Klagenfurtu, z powodzeniem przeszedłem testy do drugiej drużyny jednego z klubów niemieckiej Bundesligi. Ale w efekcie końcowym znalazłem się w Austrii, do czego przyczynił się Iwan Albertowicz Danilianc. Przez całe trzy lata spędzone w tym miejscu, on i cała jego rodzina ciągle pomagali mi we wszystkich sprawach. Co do piłki, to po dwóch tygodniach w drużynie FC Kaernten Under-19, wzięto mnie do drugiego zespołu, gdzie spędziłem cały sezon, równocześnie ucząc się w akademii sportowej. Później przeszedłem do 4-ligowego FC St. Veit – z dwóch powodów: dobry trener bramkarzy i praktyka meczowa! I już w połowie sezonu zadzwoniono do mnie z rezerw Sturmu Graz i zaproszono na testy. Wszystko przeszło dobrze i umówiliśmy się na półroczny kontrakt z opcją przedłużenia, ale już z pierwszym zespołem. Latem mogłem pozostać w Sturmie, ale nie widziałem perspektywy gry… Przeszedłem do klubu drugiej ligi, Stadtwerke Kapfenberg. Tam także spędziłem rok. Ogólnie rzecz biorąc, jestem bardzo wdzięczny za to, że miałem taką możliwość – w ciągu trzech lat żyć, pracować i uczyć się w Austrii. Bardzo dużo się tam nauczyłem i bardzo wiele widziałem. Może i nie zrobiłem tam dużej kariery, ale ten etap na pewno pomoże mi w zrobieniu kariery w przyszłości, i to nie tylko piłkarskiej.
- A propos Zimbru, już od wielu lat klub przeżywa głęboki kryzys. Twój pogląd na tą sytuację…
- Sytuacja w tym klubie jest nawet dosyć prosta – już od dawna nie ma w nim stabilności. Stabilności we wszystkim: w polityce klubowej, w składzie, na stanowisku trenera. I najgłówniejsze, powinniśmy pojąć, że Zimbru nie jest już tą drużyną narodową, a po prostu klubem prywatnym, gdzie główną rolę odgrywają interesy i życzenia. Jak mówią: „gospodarz – pan”!
- Niestety, masz rację. Ale wróćmy do naszego tematu. Jak zjawiłeś się w Polsce, a tym bardziej w tak silnej drużynie?
- Wisła przyjechała na zgrupowanie do Austrii i szukała młodego bramkarza na miejsce rezerwowego. Zwrócono się do trenera Sturmu, który porozmawiał ze mną i przekazał informacje o mnie. Później kierownictwo Wisły skontaktowało się ze Stadtwerke Kapfenberg i oficjalnie zaproszono mnie na testy. Przyjechałem na dwutygodniowe zgrupowanie, zagrałem dwa mecze – przeciw cypryjskiej Omonii (1:0) i Universitatea Craiova (2:0). A później, już w Krakowie, podpisaliśmy trzyletni kontrakt.
- Swój debiut w pierwszej drużynie Wisły, za pewne, pamiętasz w najmniejszych detalach…
-Oczywiście, debiut był i udany, i wesoły. Graliśmy u siebie z ŁKS-em Łódź, który z wszystkich sił walczył o utrzymanie, punkty były im potrzebne. A my w przypadku zwycięstwa dopełniamy formalności w zdobyciu mistrzostwa, ale przy tym trzy dni później mieliśmy grać w półfinale Pucharu. Pierwszy bramkarz skarżył się na ból ramienia, trener postanowił nie ryzykować i dał mi szansę. Pierwszą połowę przegraliśmy 0:2. Mogłem pomóc w obu sytuacjach, ale się nie udało. W szatni porozmawialiśmy po męsku, wyszliśmy na drugą połowę i wygraliśmy 5:2. W drugiej odsłonie wszyscy zagrali fantastycznie. Na stadionie było 15.000 widzów i po meczu jeszcze długo świętowaliśmy z nimi zwycięstwo.
-Wiadomo, że mając 22 lata trudno liczyć na miejsce w jedenastce takiego klubu, jak krakowska Wisła. Z pewnością sam to rozumiesz. Czy jednak przy ogłaszaniu składu na mecz zamiera serce w nadziei, że usłyszysz swoje nazwisko?
-W naszym klubie przeważnie jedenastka jest znana na przedmeczowym treningu. Ale pozycja bramkarza jest bardzo specyficzna. Z jednej strony, jeśli nie jesteś podstawowym bramkarzem, to długo możesz przesiedzieć na ławce, a z drugiej strony jakikolwiek szczegół może sprawić, że wejdziesz na boisko. Dlatego zawsze jestem gotów do grania, a tym bardziej zawsze chcę grać.
-Pozycja bramkarza jest szczególna. Golkiperzy często obwiniają się za wpuszczone bramki, a i piłkarze z pola czasem uważają, że w tej czy innej sytuacji bramkarz mógłby „pociągnąć”. Kiedy wpuszczasz bramkę, jak mocno i jak długo to przeżywasz?
-Staram się czerpać przyjemność z tego czym się zajmuję, a nie przeżywać. Tym bardziej, nawet z psychologicznego punktu widzenia, rozpamiętywanie tylko blokuje sportowca i nie pomaga zagrać na maksimum. Po sytuacji już nie ma sensu przeżywać, czasu się nie cofnie. Analiza, konstruktywna krytyka, praca nad wyeliminowaniem błędów na treningach – to wszystko pomoże bardziej, niż przeżywanie. Oczywiście nie jestem człowiekiem z kamienia, ale ciągle staram się rozwijać w aspekcie psychologicznym i wszystkie swoje siły skupiać na grze, a nie na tym co już minęło!
-Rozpowszechniona jest opinia, że bramkarze zwykle są nieco zamknięci w sobie, milczący. Ciebie to dotyczy?
-Mnie to ani trochę nie dotyczy (śmieje się). Lubię porozmawiać, niestety.
-Mówią, że nie ma piłek, których nie można obronić. Zgadzasz się?
-Wydaje mi się, że Rusłan Nigmatullin powiedział: „teoretycznie wszystkie piłki można obronić, a praktycznie trzeba popracować”. A nie zgadzam się tylko w jednym: kiedy niekompetentni ludzie analizują lub komentują grę chłopaków. Ile ludzi – tyle opinii, dlatego ja zawsze słucham oceny kilku osób, a później wyciągam wnioski.
-Ile bramek w reprezentacji młodzieżowej masz na sumieniu?
-Myślę, że dokładnie trzech bramek można było nie wpuścić i jeszcze pomóc w dwóch sytuacjach. -Których mianowicie?
-Na sumieniu mam gola wpuszczonego na wyjeździe z Irlandią Północną, drugi to z meczu przeciw Anglii, trzeci przeciw Serbii w Kijowie. A pomóc mogłem u nas w meczu z tą że Irlandią Płn. I przy trzeciej bramce Szwajcarii w Tyraspolu.
-Czym zasadniczo mistrzostwa Austrii i Polski różnią się od mołdawskich?
-Wydaje mi się, że główną różnicą pomiędzy większością lig i rozgrywkami mołdawskimi okazuje się konkurencja o miejsce w składzie! Sytuacja ekonomiczna naszego futbolu wygląda przygnębiająco, dlatego nie możemy rozwijać się szybko. Ale mimo wszystko uważam, że wielu chłopaków ma nie całkiem poprawne podejście do sprawy. Często u wielu piłkarzy ambicje i większe cele rozbijają się na pierwszych przeszkodach, pokusach, które niesie im los. Po tym następuje zmniejszenie własnych aspiracji i, a w wyniku, gorsza gra… W polskiej czy austriackiej lidze po boisku nikt nie spaceruje. Czego jak czego, ale chęci i walki piłkarzom w tych ligach nie można odmówić. I to nie tylko na najwyższym szczeblu, ale i w drugiej, i w piątej lidze! Każdy gra na maksimum swoich możliwości i dlatego poziom ciągle rośnie.
-Co najbardziej zaskoczyło cię w Austrii i Polsce?
-W Austrii w pierwszej kolejności były to warunki, piłkarz nie ma tam na co narzekać. Do tego organizacja gry w każdej drużynie stoi na bardzo wysokim poziomie, kolejna sprawa to wykonawcy… Chociaż w ostatnim czasie i oni pojawiają się w ligach austriackich. W Polscy zadziwia wierność, oddanie wszystkich (piłkarzy, trenerów, kibiców) futbolowi.
-Z kim z drużyny najbardziej się zaprzyjaźniłeś?
-W zasadzie mam dobre relacje ze wszystkimi chłopakami. W pokoju hotelowym zawsze jestem z naszym pierwszym bramkarzem, a na obiad czy kawę mogę iść z każdym.
-Kraków to piękne miasto?
-Kraków to bardzo piękne miasto! Tylko trzeba mieć dobrych przewodników (uśmiecha się).
-A Polki?
-Mi osobiście bardziej podobają się Mołdawianki, nasze dziewczyny wyglądają efektowniej! A Polki, które poznałem, odróżniają się od naszych dziewczyn konsekwencją i pracowitością.
-W ostatnim czasie wielu mołdawskich piłkarzy gra zagranicą. Ostatnio napastnik Aleksandr Karabulia interesował się polskim klubem pierwszej ligi, ale póki co nie uzgodnili warunków. Wiesz czy są jacyś nasi piłkarze w polskich rozgrywkach?
-Nie, nie słyszałem nic więcej o naszych chłopakach w Polsce, ale znam wszystkich tych, którzy grali tu wcześniej: Siergiej Seku, Aleksandr Kurtian, Wadim Borec i Anatolij Dorosz. Kilka razy pytano mnie o nich, a niektórzy znajomi pracowali z nimi.
-Sądząc po obejrzeniu twojego bloga, na polskich stadionach nie ma problemów z frekwencją?
-Praktycznie wszystkie stadiony mieszczą nie mniej niż 8 tysięcy widzów. Nasz stadion jest teraz w przebudowie, dlatego nie może pomieścić więcej niż 15 tysięcy kibiców. W zeszłym sezonie pięciokrotnie zebrało się 22 tysiące widzów! A gdyby było można, przyszłoby i 45 tysięcy. Przypominam sobie jak przed meczem z warszawską Legią w poniedziałek o 10 rano rozpoczynano sprzedaż biletów. O 9:15 jechałem na stadion, a pod kasami już ustawiły się kolejki. Później, gdy wyjeżdżałem około 13, wszystkie bilety były już sprzedane… Bardzo uczęszczanymi stadionami są również obiekty Lecha Poznań, Legii Warszawa i Górnika Zabrze.
-Kto jest według ciebie idealnym bramkarzem?
-Obecnie to Van der Sar, Iker Casillas, przyzwoicie wygląda też Julio Cesar. Ale Iker jest najbardziej „żwawy” z nich.
-W wywiadzie z Aleksandrem Dedowem na pytanie co najbardziej podoba mu się w meczach oglądanych w telewizji, odpowiedział, że największą uwagę zwraca na zachowanie napastników, przemyśla sytuację kilka razy i wyobraża sobie jak on zagrałby w danym momencie. A na co zwraca uwagę golkiper Cebanu?
-Oczywiście bacznie obserwuję bramkarzy, staram się coś zaczerpnąć dla siebie, ale poza tym śledzę także grę wszystkich zawodników z pola, w końcu to od nich przychodzi zagrożenie dla mnie. Oddzielną uwagę skupiam na normalnych piłkarskich sytuacjach.
-Kto z bramkarzy mołdawskich był dla ciebie wzorem w dzieciństwie albo od kogo najwięcej przejąłeś?
-Dinow Siergiej, Wasilij Koszelew i Denis Romanienko byli znakami firmowymi fachu bramkarskiego. Nie mogę powiedzieć, abym coś szczególnego od nich przejął, ale każdy z nich był „tytanem pracy”, myślę, że posiadam tą cechę.
-Dlaczego wybrałeś pozycję bramkarza?
-Byłem mały i dosyć tłuściutki, widocznie zbyt leniwy, aby biegać, a podobało mi się tarzanie po trawie (śmieje się). Innego wytłumaczenia nie posiadam…
-Nie szkoda, że do reprezentacji jako rezerwowego golkipera powołują czasami Maksima Kopielczuka z Akademii, a nie ciebie? W końcu masz znacznie większe doświadczenie w meczach międzynarodowych i zagrałeś niemało meczów w młodzieżowej reprezentacji.
-Jak może być szkoda, że nie powołują cię do reprezentacji? Albo powinieneś się cieszyć, że masz możliwość reprezentowania swojego kraju, albo pracuj nad poprawą swojej gry, aby później otrzymać taką możliwość! Reprezentacja to nie autobus, którego drzwi mogą się zamknąć przed tobą, reprezentacja to oblicze kraju i tam trafiają najlepsi, a wybierają tych chłopaków kompetentne i odpowiedzialne osoby.
-Jak oceniasz występ reprezentacji Mołdawii?
-Uważam, że chłopaki nie wycisnęli maksymalnego wyniku. Bardzo negatywnie wpłynęła cała ta historia z obywatelstwem piłkarzy. Wydaje mi się, że w decydującym momencie nie znalazł się w drużynie chłopak, który od wewnątrz skoncentrowałby uwagę zespołu na najważniejszych rzeczach, a nie na zamieszaniu wokół drużyny. Takie rzeczy trener nie zawsze może skontrolować…
- Nie będziemy pytać o konkretny klub, ale w mistrzostwach jakiego kraju chciałbyś grać w przyszłości?
-Myślę, że realne są marzenia o grze w każdych rozgrywkach najlepszej piątki. Najważniejsze jest granie i walka o trofea. Więcej samego futbolu jest w hiszpańskiej Primera Division, a najbardziej cieszą się piłką w angielskiej Premier League. Mam nadzieję, że kiedyś trafię do tych lig!
-Najlepszy mecz w karierze?
-Jeśli wszystko będzie dobrze, to on jeszcze przede mną. A dobrze zagrałem przeciwko Niemcom u nas.
-A najgorszy?
-O nim już zapomniałem.

Szybkie odpowiedzi:
Czarne czy białe? – Z pewnością czarne, mówią, że to najbardziej neutralny kolor.
Internet czy telewizor? – Internet, po prostu w Internecie jest i telewizor.
Film czy książka? – O, tu trudno powiedzieć, dla mnie i to, i to jest ważne.
Pieczone ziemniaki i sałatka z majonezem czy sałatka z warzyw i sok owocowy? – Pieczony sandacz i rosół:). A na co dzień – ten drugi wariant.
Metallica czy Britney Spears? - Gdyby tylko Unforgiven Metallicy… A tak to ani jedno, ani drugie.
Jeansy czy spodnie dresowe? – Jeansy, kto chodzi w spodniach dresowych, ten durny.
David Beckham czy Franck Ribery? – Obaj wywołują silne emocje, ale teraz Franck gra wspaniale!
Real czy Barcelona? – Barcelona. Zawsze lubiłem ten klub, a do tego mają widoczny problem z bramkarzem – jest szansa :)
Snickers czy Mars? – Najlepiej Toffifee. A z tych dwóch – Snickers, bardzo lubię orzechy!Odpoczynek w klubie nocnym czy na powietrzu? – A może w ciekawej kawiarni :) Na urlopie w Mołdawii częściej bywam w klubach, pracując zagranicą – na powietrzu.

Źródło: „Futbol mołdawski”