Бой с тенью / Walka z cieniem

Один из посетителей моего блога, и в первую очередь мой отличный друг, Андрей Мацюра, недавно вопросительно сказал: "По твоим словам я понял, что "Висла" это не просто клуб, "Висла" это гранд?!". На что я шутливо ответил: "Висла - это даже не гранд, это ГРАНДИШЕ, бойтесь нас!!! :))). В Польше "Висла" - это однозначно Гранд и Флагман, в Европе это клуб с именем":))). Последние краковские дерби и наша "сумасшедшая" победа над "Краковией" ни в коем случае не подтверждает то, что "Вислу" нужно бояться. Но это точно доказывает факт, что "мы" - не простая команда. Я лично считаю, что на данный момент наш коллектив делает, не побоюсь этого слова, великое дело. А путь, который мы проходим в этом сезоне, невероятно сложен и полон всяческих барьеров и преград.

Последним испытанием на нашем пути была игра на своём стадионе против "Краковии". И на радость всем нашим болельщикам, мы феерически прошли через это испытание. Счёт 4:1 может только отражать решительность и настрой, с которыми мы подходили к этой игре. Однако, думаю, этот счёт ни в коем случае не отражает то, что происходило на поле и тем более нельзя говорить о классе команд, судя по результату матча. Отмечу новую команду "пасов", они реально грамотно усилились и прибавили в игре за межсезонье. Эта команда стала намного результативней и агрессивней, чем перед праздниками. И на матч с нами они выходили только с одним желанием: победить! Я отношусь с большим уважением к командам, которые приезжают на "Реймонта" с желанием выиграть, а не закрываются в своей штрафной площади и надеются на безголевую ничью. Поэтому респект "пасам" за показанную игру в большой части матча. На этом о них, наверное, я закончу рассказывать.

Однозначно главными героями, антигероями и действующими лицами, в этом матче были мы. Это моё личное мнение и мои личные чувства, которые я испытывал во время и после игры. Как я и говорил раньше, нынешний сезон в корне отличается от предыдущего, но задачи у нас, как и год назад остались прежними: чемпионство и кубок страны. В прошлом году наша игра выглядела очень убедительно, и никто из наших соперников не был в состояние помешать нам выигрывать матч за матчем. А в моментах, когда мы не блистали игрой, на нашей стороне была удача, в виде "невероятных" голов, забитыми нами и в виде "невероятных" промахов наших соперников. Может это и не к месту, но в голову приходит стихотворение великого румынского поэта, Михаила Эминеску, "Моим Критикам". (Извините, что вставил только оригинальную версию этого стиха, перевод просто не нашёл. Если кто-то имеет перевод, то буду благодарен, если вы его выставите в комментариях.)

E usor a scrie versuri

Când nimic nu ai a spune,

Insirând cuvinte goale

Ce din coada au sa sune.
Dar când inima-ti framânta

Doruri vii si patimi multe,

S-a lor glasuri a ta minte

Sta pe toate sa le-asculte,
Ah! atuncea ti se pare

Ca pe cap îti cade cerul:

Unde vei gasi cuvâtul

Ce exprima adevarul?

Этот стих чем-то похож на ситуацию нашей команды. Похож тем, что в прошлом сезоне победы приходили без особых проблем и игра была хорошего уровня. В этом году победы даются нам большой кровью и постоянно возникают какие-то проблемы в игре. Желания у нас много, но не всегда получается то, что мы себе наметили, и попробуй в такой ситуации, реализуй цели на сезон. Вот мы и боремся со всем, что стоит и появляется на нашем пути. Но прежде всего мы боремся с самими собой!

А последнее краковское дерби служит всему этому подтверждением. Первый тайм в нашем исполнении был "катастрофически" слабым. Не получалось нечего, не было ритма игры, не было идей в игре, не было никакой "агрессии" с нашей стороны. Плюс красивый, но при этом очень случайный гол "Краковии" :(((. Было только, очень сильно спрятанное, где то внутри наших ребят, желание и необходимость победить. Была невероятная поддержка фанатов, и был второй тайм перед нами. Уверен, что 15 минут перерыва были очень сложным и волнительным отрезком времени для каждого игрока и тренера "Вислы". Уверен, соперник не интересовал никого из нас. Уверен, у кого-то из нас в голове пролетели мысли о последствиях в случае неудачи. И уверен, что все искали возможность переломить ход событий дерби! Все понимали, что в какой бы форме не был наш соперник, это мы решаем, что должно происходить на поле и только от нас зависит конечный результат "святой войны"!

Во втором тайме ситуация на поле поменялась кардинально. Наша дрешительность уже не вызывала ни у кого никаких сомнений, наша игра соответствовала установке на игру, а 4 забитых нами гола приводили раз за разом трибуны в восторг. На "Реймонта" был праздник, радовались все! Лишней на этом празднике была, наверное, только команда "Краковии", но именно присутствие "пасов" на нашем стадионе в роле проигравших, вызывало дополнительные положительные эмоции у наших болельщиков.

Возвращаясь к началу этого сообщения, думаю, это игра в какой-то мере ответила на вопрос моего друга :). В тот вечер мы обыграли соперника, мы победили обстоятельства, мы побороли себя!Конечно, мы должны поправлять нашу игру, мы должны работать над ошибками и улучшать качество игры на протяжении всего матча. Мы должны выглядеть убедительно в любых обстоятельствах, и мы должны всегда выигрывать!

За нами игра за честь и почёт в городе, то есть: краковские дерби. Перед нами архиважные матчи в чемпионате и кубке. Уверен то, что произошло в воскресенье поможет нам в игре против "Леха". Жаль только, что в Познане не будет ПОЛНОГО стадиона и именно НАШИХ болельщиков. Для них стоит выигрывать всегда!!!

Walka z cieniem

Jeden z czytelników mojego bloga, a w pierwszej kolejności mój bardzo dobry przyjaciel, Andrej Maciura, powiedział niedawno: "Według twoich słów rozumiem, że Wisła to nie jest po prostu klub, Wisła to potęga?!" Odpowiedziałem mu na to żartobliwie: "Wisła to nawet nie potęga, to GIGANT, bójcie się nas!!! :))). W Polsce Wisła to zdecydowanie Potęga i Sztandar, a w Europie to klub z uznaną marką" :))). Ostatnie krakowskie derby i nasze „zwariowane” zwycięstwo nad Cracovią niekoniecznie potwierdzają to, że Wisły trzeba się bać. Ale to wyraźnie pokazuje, że nie jesteśmy byle jaką drużyną. Osobiście uważam, że w tym momencie nasz zespół robi, nie boję się tego słowa, coś wielkiego. A droga, którą przychodzimy w tym sezonie, jest nieprawdopodobnie skomplikowana i pełna wszelkich barier i przeszkód.

Ostatnim sprawdzianem na naszej drodze był mecz przeciw Cracovii na własnym stadionie. I, ku uciesze wszystkich naszych kibiców, wspaniale zdaliśmy ten egzamin. Wynik 4:1 może tylko odzwierciedlać nasze zdecydowanie i nastrój, w jakim podeszliśmy do tego spotkania. Uważam jednak, że ten wynik w żadnym razie nie odzwierciedla tego, co działo się na boisku, a tym bardziej nie należy mówić o klasie drużyny sądząc tylko z rezultatu meczu. Wyróżnię nową drużynę „Pasów”, które naprawdę solidnie się wzmocniły i poprawiły swą grę w przerwie zimowej. Drużyna ta stała się znacznie agresywniejszą i osiąga lepsze wyniki niż przed świętami. A na mecz z nami wychodzili z tylko jednym pragnieniem: zwyciężyć! Większym szacunkiem darzę zespoły, które przyjeżdżają na Reymonta z pragnieniem wygrania, a nie tylko zamykają się we własnym polu karnym i liczą na bezbramkowy remis. Dlatego respekt dla „Pasów” za grę, którą pokazali w większej części meczu. I na tym zakończę opowiadanie o nich. Zdecydowanie, głównymi bohaterami, antybohaterami i przeważającymi twarzami w tym meczu byliśmy my. To moja osobista opinia i osobiste uczucia, których doznałem w trakcie i po meczu. Jak już mówiłem wcześniej, obecny sezon z gruntu różni się od poprzedniego, ale nasze zadania są takie same jak przed rokiem: mistrzostwo i puchar kraju. W minionym roku nasza gra wyglądała bardzo przekonująco i nikt z naszych rywali nie był w stanie przeszkodzić nam w wygrywaniu meczu za meczem. A w momentach, kiedy nie błyszczeliśmy grą, po naszej stronie był sukces w postaci „nieprawdopodobnych” bramek, które strzelaliśmy w związku z „nieprawdopodobnymi” błędami przeciwników. Może nie miejsce na to, ale przychodzi mi do głowy wiersz wielkiego rumuńskiego poety Mihaija Eminescu „Moim krytykom”. (Wybaczcie, że wstawiłem tylko oryginalną wersję tego wiersza, po prostu nie znalazłem tłumaczenia. Jeśli ktoś ma przekład, to będę wdzięczny, jeśli wstawicie go w komentarzach).

E usor a scrie versuri

Când nimic nu ai a spune,

Insirând cuvinte goale

Ce din coada au sa sune.

Dar când inima-ti framânta

Doruri vii si patimi multe,

S-a lor glasuri a ta minte

Sta pe toate sa le-asculte,

Ah! atuncea ti se pare

Ca pe cap îti cade cerul:

Unde vei gasi cuvâtul

Ce exprima adevarul?

Wiersz ten w jakimś stopniu przypomina sytuację naszej drużyny. Przypomina tym, że w zeszłym sezonie zwycięstwa przychodziły bez szczególnych problemów, a nasza gra stała na wysokim poziomie. W tym roku trudniej nam wygrywać i stale wynikają jakieś problemy z grą. Mamy w sobie mnóstwo chęci, ale nie zawsze dostaje się to, co sobie założyliśmy, jednak i w takiej sytuacji trzeba próbować realizować cele sezonu. Więc walczymy ze wszystkim, co stoi i pojawia się na naszej drodze. Ale przede wszystkim walczymy sami ze sobą!

A ostatnie derby Krakowa potwierdzają to wszystko. Pierwsza połowa była w naszym wykonaniu „katastrofalnie” słaba. Nic nam się nie udawało, nie było rytmu gry, nie było pomysłu na grę, nie było żadnej „agresji” z naszej strony. Do tego ładny, ale przy tym dość przypadkowy gol Cracovii :(((. Było tylko, mocno schowane gdzieś wewnątrz naszych chłopaków, pragnienie i konieczność zwycięstwa. Było nieprawdopodobne wsparcie fanów oraz druga połowa przed nami.

Zapewniam, że 15 minut przerwy było bardzo trudnym i nerwowym czasem dla każdego piłkarza i trenera Wisły. Zapewniam, że przeciwnik nie interesował nikogo z nas. Zapewniam, że w głowach niektórych z nas przeleciały myśli o konsekwencjach w przypadku niepowodzenia. I zapewniam w końcu, że wszyscy szukali możliwości zmienienia biegu wypadków w tych derbach! Wszyscy rozumieli, że w jakiej formie nie byłby nasz rywal, to my decydujemy o tym, co powinno odbywać się na boisku i tylko od nas zależy końcowy wynik „świętej wojny”!

W drugiej połowie sytuacja na boisku zmieniła się radykalnie. Nasza determinacja już u nikogo nie wzbudzała najmniejszych wątpliwości, nasza gra odpowiadała założeniom na ten mecz, a 4 strzelone przez nas bramki raz za razem wprawiały trybuny w zachwyt. Na Reymonta było święto, cieszyli się wszyscy! Zbędna podczas tego święta była tylko drużyna Cracovii, ale właśnie obecność „Pasów” na naszym stadionie w roli pokonanych, wzbudzała dodatkowe pozytywne emocje u naszych kibiców.Powracając do początku tego wpisu, myślę, że ten mecz w jakimś stopniu odpowiedział na pytanie mojego przyjaciela :). Tego wieczora ograliśmy przeciwnika, zwyciężyliśmy okoliczności, pokonaliśmy siebie! Oczywiście musimy poprawić naszą grę, musimy pracować nad błędami i polepszyć jakość gry w trakcie całego meczu. Musimy wyglądać przekonująco, bez względu na okoliczności, i musimy zawsze wygrywać!

Za nami mecz o honor i prymat w mieście, czyli krakowskie derby. Przed nami arcyważne mecze w lidze i pucharze. Jestem pewien, że to co zdarzyło się w niedzielę pomoże nam w meczach z Lechem. Szkoda tylko, że w Poznaniu nie będzie PEŁNEGO stadionu, a zwłaszcza NASZYCH kibiców! Dla nich trzeba wygrywać zawsze!!!