льно усвоил, что наблюдать за игрой со скамейки запасных я не способен! Триллеры нужно смотреть в кино, а не на футбольных стадионах и тем более с лавочки. Матч против «Лехии» Гданьск ещё один раз показал, почему миллионы людей обожают игру под названием «футбол». Я уже пару раз говорил, что драматургия этого сезона просто невероятная. Каждый тур приносит какие-то сенсации, и после каждого тура ситуация в таблице чемпионата становится всё запутанней. За пару и
гр до конца ситуация была такая, что за «выживание» боролись аж 10 команд, а за золотые медали 5 команд. Неплохая интрижка?! Что скажете? Но перед игрой в Гданьске наша команда отвечала за свою судьбу, и судьбу золотых медалей лично. Задача была достаточно ясной: 6 очков в 2 оставшихся матчах. Правда первый наш соперник, «Лехия» Гданьск, нуждалась в победе над нами как в воздухе. Перед игрой не было никаких сомнений, что соперник оставит на поле все силы и сердце, если нужно будет «умрёт» но за очки будет биться до последнего свистка судьи. Нам же предстояло выложиться ничуть не меньше игроков «Лехии», плюс проявить все свои футбольные умения и любой ценой выиграть!Не знаю как ребята, но я оч
ень ясно понимал, что игра в Гданьске будет совсем другой, чем наш последний выездной матч в Лоджи. Так получилось, что последний матч «Лехии» против «Леха» Познань я смотрел по телевизору. «Лехия» проиграла 0:1, но если бы они выиграли тот матч 1:0 никто и слова не сказал бы. Команда хорошо организованная, команда боец, которая любит и не боится играть в футбол. Плюс большого респекта перед одним из лидеров чемпионата они не имели. Эта команда решает свои задачи и неважно против кого она играет!Готовились к этой игре в нормальном для нас режиме, тренировали важные тактические заготовки и слушали подсказки тренеров о сопернике. В основном все тренировки были «живыми», все ребята работали с большим желанием, и, не смотря на конец сезона, выглядели все свеженько. Др
угое дело наши болельщики:). Для них матч против «Лехии» являлся, наверное, событьем года. Наши фанаты имеют дружеский уговор с фанатами «Лехии». Они взаимно и вместе поддерживают и «Вислу» и «Лехию». Часто наши болельщики выезжают на матчи «Лехии» и наоборот. Ну а когда «Висла» играет против «Лехии» весь стадион очень тепло поддерживает обе команды. Согласен, что это не совсем обычное явление, но поверьте, эти ребята создают фантастическую атмосферу для команд. Я остался под большим впечатлением осеней игры против «Лехии» в Кракове. Но то, что происходило на трибунах в Гданьске, я уверен, останется в моей памяти надолго. Но об этом чуть ниже.Начиная от понедельника, в сторону Гданьска выезжали группы краковских фанатов. Но ближе к субботе, поезда были всё больше «разукрашены» в синие, красные, белые и зелёные цвета. Вот и мы ехали
на поезде до Гданьска. А поезд был полон наших болельщиков. И благодаря им можно было узнать в каком городе мы остановились, не выглядывая в окно :). На каждой станции они «заряжали» песенку о местной команде. Весело было в Катовицах и в Варшаве. Чувствовалось, что наши фанаты имеют «особенный» сентимент к «ГКСу» и к «Легии»:))). Ну а в дороге весь поезд пел песни в поддержку «Вислы». Интересный выезд получился, новые эмоции и впечатления, которые ещё больше мобилизируют и настраивают. На вокзале в Гданьске дороги наших фанатов и наша разошлись. Они направились в город веселиться вместе с гданьскими приятелями. А мы поехали в отель, а позже нас ждала тренировка и теоретическое занятие…В отеле было уже спокойнее. И нечто не мешало нам, как следует
готовиться к матчу. На теоретическом занятие тренера снова отмечали силу и хорошую спортивную форму «Лехии». Также они припомнили о пути, через который мы прошли за этот сезон. Много всего было на нашей дороге, но теперь мы должны сделать последние усилия и одержать победу в чемпионате!Сама игра, хотя какая это игра?! Это просто самый настоящий триллер, который к большой нашей радости закончился для нас хэппи-эндом. К 25 секунде мы уже «горели» 0:1. Позже контролировали игру, но острее была «Лехия». Пару раз они убежали в очень опасные для нас контратаки, но не самым лучшем образом завершали эти контратаки. Перерыв пошёл нам на пользу. Сразу после начала второго тайма мы сравняли счёт. Ну а потом началось самое интересное: мы не можем забить из выгодных ситуаций, судья назначает в наши ворота очень спорный пенальти, снова нужно отыгрываться, прощаем соперника в трёх 100% моментах, НА ПОЛЕ ВЫХОДИТ ЛОБОДЗИНСКИ, сразу Зиенчук сравнивает счёт красивейшим ударом со штрафного, ну и 2 гола «ЛОБО»!!!
В 85-ой минуте, когда счёт стал 4:2 в нашу пользу, было зарегистрировано 259 инфарктов… шутка :))).
После матча была радость. Конечно, все поздравляли «Лобо». Я кричал: «Лободзинског
о в сборную!». Все смеялись, «Лобо» тоже, а вчера Лео Бенхакер включил его в состав :))). Я очень рад за этого парня. Перейдя полтора года назад в «Вислу», он никак не мог выйти на свой прежний уровень. Конечно, последовали неудовольствия болельщиков. Журналисты тоже не упустили своей возможности, и постоянно считали сколько «Лобо» зарабатывает, и критиковали его игру. Не критиковал этого парня только ленивый. Дней десять назад вышла статья о «дармоедах» польской лиги и Войтек был на первом месте в том списке. Конечно, мы должны быть готовы к таким вещам. У каждого своя работа: одни играют, другие пишут, а третьи любят попортить настроение первым:). После той статьи я сказал некоторым «ньюсмейкерам», что та статья в моих глазах никого уважения не вызвала. Ну а «Лобо» в к
расивом стиле преподнёс им свой ответ! Голы, которые он забил, оказались очень важными для «Вислы», и уверен, что большой груз упал с плеч Войтка. После игры он дал интервью, в котором сказал, что на поле выходил с одной мыслью: помочь команде. Также он сказал, что каждый игрок замены готов выйти в любой момент на поле, и сделает всё, чтоб добиться общей цели. Я в свою очередь хочу сказать, что все кто сидел на лавочки, очень профессионально подходили к такой ситуации. И выходя на поле никто, не старался показать свою обиду, а наоборот, часто эти ребята усиливали игру команды. Никто не ставил свои интересы выше командных, и часто приходилось терпеть. Я уверен, что позже каждый будет собирать плоды своего правильного подхода к делу.Теперь я возвращаюсь к болельщикам, к той невероятной атмосфер
е на трибунах в Гданьске и в аэропорту в Кракове. Я раньше такого не видел. Я не видел чтоб целый стадион скандировал имя и фамилию игрока команды соперника, после того как он забил гол и возможно отправил «Лехию» в первую лигу (я желаю «Лехии» выиграть последний матч и остаться в высшей лиге). Этот парень является воспитанником «Лехии», сыграл за этот клуб много матчей, а сейчас в майке «Вислы», за 15 минут до конца матча, сравнивает счёт и с трибун слышит: «Марек Зиенчук, Марек Зиенчук». Я не знаю, что он чувствовал в тот момент, но я понял, что эти БОЛЕЛЬЩИКИ просто феноменальные. Всю игру на трибунах был праздник, весь стадион поддерж
ивал обе команды, и было не важно: кто кого! Ребята из Гданьска приняли наших болельщиков просто отлично. Они и накормили и напоили «ребят с Реймонта». На протяжении нескольких дней, фанаты, приехавшие из Кракова, не нуждались ни в чём. О них заботились хозяева. Считаю, что такие отношения заслуживают большого уважения. И предлагаю телеканалам сделать документальный фильм о дружбе гданьских и краковских болельщиках!А те болельщики, которые остались в Кракове, сделали нам сюр
приз. Когда мы приземлились в аэропорту Кракова, зал ожидания был полон наших фанатов. Я до сих пор не могу понять, почему они решили встретить нас в аэропорту. Может, ждали, чтоб вместе отпраздновать чемпионство, которое было так близко («Лех» Познань в 80 минуте сравнял счёт в матче против «Полонии» Варшава 3:3. Если бы «Лех» проиграл, то мы уже были чемпионами)?! Может, они приехали просто поблагодарить нас за игру в Гданьске?! Но как не крути, лично я остался приятно удивлён. Зато к такой встрече были готовы братья Брожки, которые вместе с болельщиками пели песни и «завели» весь аэропорт :).В воскресенье одну часть
нашей команды ждала тренировка, а 6 ребят, в то числе и я, сыграли за молодёжную команду. В турнире дублёров «Лехия» вместе с «Рухом» Хожув возглавляли турнирную таблицу, и опережали нас на 3 очка. Поэтому ставка в матче была приличной. Ребята нашего дубля тоже бьются за золото, год назад они стали чемпионами турнира дублёров в последней минуте последнего тура. В этом году история может повториться, но вначале нужно было обыграть «Лехию». Ребята из первой команды своё дело сделали. Они забили 3 из 4 наших голов, и мы выиграли 4:1. Я в свою очередь сыграл второй тайм (поскольку одновременно на поле могут находиться только 3 игрока первой команды). Почти весь второй тайм счёт был 2:1 в нашу пользу, и «Лехия» постоянно атаковала. Работы было достаточно. Удалось не пропустить, ну а в конце матча мы реализовали свои моменты и победили. Теперь молодёжный с
остав занимает вторую строчку в таблице, и остается выиграть последний матч и ждать поражения «Руха» Хожув. И кто знает, может, так и случится :)?!В хорошем настроение собираюсь на тренировку. Перед нами самая важная неделя этого сезона. В субботу мы играем самый важный матч, который мы обязаны выиграть. Пройдя через много очень сложных моментов, мы вышли на финишную прямую, и теперь нужно сделать всё и отдать все силы, чтоб добиться успеха!
„Łobodzińskiego do reprezentacji!!!”… albo jak nie dostać zawału w Gdańsku!
Po sobotnim meczu ostatecznie zrozumiałem, że nie jestem zdolny obserwować grę z ławki rezerwowych! Thrillery należy oglądać w kinie, a nie na stadionach piłkarskich, a tym bardziej z ławki. Mecz z Lechią Gdańsk po raz kolejny wyjaśnił dlaczego miliony ludzi uwielbiają sport zwany „futbolem”. Mówiłem już kilka razy, że dramaturgia w tym sezonie jest wprost nieprawdopodobna. Każda kolejka przynosi jakieś sensacje i po każdej kolejce sytuacja w tabeli staje się coraz bardziej zawiła. Na kilka meczów do końca sytuacja była taka, że o „przeżycie” walczyło aż 10 drużyn, a o złote medale 5 zespołów. Niezła intryga?! Co powiecie? Ale przed meczem w Gdańsku nasza drużyna osobiście odpowiadała za swój los, a także za los złotych medali. Zadanie było wyjątkowo jasne: 6 punktów w 2 pozostałych meczach. Jednak nasz pierwszy przeciwnik, Lechia Gdańsk, potrzebował zwycięstwa nad nami jak powietrza. Przed meczem nie było żadnych wątpliwości, że rywal zostawi na boisku swe wszystkie siły i całe serce, „umrze” jeśli będzie trzeba, ale za punkty będzie się bił do ostatniego gwizdka sędziego. Nas czekało zaś zaprezentowanie się jeszcze lepiej niż gracze Lechii, pokazanie wszystkich swoich umiejętności piłkarskich i wygranie za każdą cenę!Nie wiem jak chłopaki, ale ja dobrze zrozumiałem, że gra w Gdańsku będzie całkiem inna niż nasz ostatni mecz wyjazdowy w Łodzi. Tak się złożyło, że ostatnie spotkanie Lechii z Lechem Poznań oglądałem w telewizji. Lechia przegrała 0:1, ale gdyby wygrała ten mecz 1:0 nikt nie powiedziałby ani słowa. To drużyna dobrze zorganizowana, drużyna wojowników, która lubi i nie boi się grać w piłkę. Poza tym nie mieli większego respektu przed jednym z liderów rozgrywek. Ta drużyna wykonuje swoje zadania, bez względu przeciw komu gra!
Przygotowywaliśmy się do tego meczu w normalnym dla nas trybie, trenowaliśmy ważne schematy taktyczne i słuchaliśmy podpowiedzi trenerów na temat przeciwnika. W zasadzie wszystkie treningi były „żywe”, wszyscy chłopacy pracowali z wielką ochotą i, nie patrząc na koniec sezonu, wszyscy wyglądali świeżutko. Inną kwestią są nasi kibice :). Dla nich mecz przeciw Lechii miał rangę wydarzenia roku. Nasi fani mają zgodę z kibicami Lechii. Oni razem, wzajemnie wspierają i Wisłę, i Lechię. Często nasi kibice jeżdżą na mecze Lechii i odwrotnie. No a gdy Wisła gra z Lechią, cały stadion bardzo ciepło dopinguje obie drużyny. Zgadzam się, że nie jest to zbyt powszechne zjawisko, ale uwierzcie, ci ludzie tworzą fantastyczną atmosferę dla zespołów. Byłem pod wielkim wrażeniem jesiennego meczu z Lechią w Krakowie. Ale to, co zdarzyło się na trybunach w Gdańsku, zapewniam, na długo zostanie w mojej pamięci. Ale o tym ciut niżej.
Począwszy od poniedziałku, w stronę Gdańska wyjeżdżały grupy krakowskich fanów. Ale czym bliżej soboty, pociągi były coraz bardziej „upiększone” niebieskimi, czerwonymi, białymi i zielonymi kolorami. My także jechaliśmy pociągiem do Gdańska i był on pełen naszych kibiców. I dzięki nim można było zorientować się w jakim mieście się zatrzymaliśmy, nie wyglądając przez okno :). Na każdej stacji śpiewali piosenkę o miejscowej drużynie. Wesoło było w Katowicach i w Warszawie. Można było usłyszeć, że nasi fani mają „wyjątkowy” sentyment do GKS-u i Legii :))). No a podczas jazdy cały pociąg śpiewał piosenki dopingujące Wisłę. Wyjazd okazał się ciekawym, nowe emocje i wrażenia, jeszcze bardziej mobilizujące i nastrajające. Na dworcu w Gdańsku drogi naszych kibiców i nasza rozeszły się. Oni udali się do miasta cieszyć się razem z gdańskimi przyjaciółmi. A my pojechaliśmy do hotelu, później czekał nas trening i odprawa teoretyczna…
W hotelu było już spokojnie. I nic nie przeszkadzało nam należycie przygotowywać się do meczu. Na zajęciach teoretycznych trenerzy znowu podkreślali siłę i dobrą formę sportową Lechii. Przypominali oni także o drodze, przez którą przeszyliśmy w tym sezonie. Wiele różnych rzeczy nam się przydarzyło, ale teraz musimy wykonać ostatni wysiłek i zdobyć zwycięstwo w rozgrywkach!
Sam mecz, chociaż jaki to mecz?! To wprost najprawdziwszy thriller, który ku naszej wielkiej radości zakończył się dla nas happy endem. W 25 sekundzie przegrywaliśmy już 0:1. Później kontrolowaliśmy grę, ale Lechia była ostrzejsza. Kilka razy uciekali się do bardzo niebezpiecznych dla nas kontrataków, ale nie najlepiej je wykańczali. Przerwa wyszła nam na korzyść. Zaraz po rozpoczęciu drugiej połowy doprowadziliśmy do wyrównania. No a później zaczęło się najbardziej interesujące: my nie możemy strzelić z dogodnych sytuacji, sędzia dyktuje pod naszą bramką bardzo sporny rzut karny, znowu trzeba gonić wynik, darujemy rywalowi w trzech 100% momentach, NA BOISKO WYCHODZI ŁOBODZIŃSKI, od razu Zieńczuk wyrównuje pięknym uderzeniem z wolnego, no i 2 gole „ŁOBO”!!!
W 85-ej minucie, kiedy wynik był 4:2 na naszą korzyść, zarejestrowano 259 zawałów… żart :))).
Po meczu była radość. Oczywiście, wszyscy gratulowali „Łobo”. Ja krzyczałem: „Łobodzińskiego do reprezentacji!”. Wszyscy się śmiali, „Łobo” też, a wczoraj Leo Beenhakker powołał go do składu :))). Bardzo się cieszę z tego chłopaka. Przychodząc półtora roku temu do Wisły, nijak nie mógł wejść na swój poprzedni poziom. Oczywiście wzrastało niezadowolenie kibiców. Dziennikarze także nie zrezygnowali ze swej możliwości - ciągle wyliczali ile „Łobo” zarabia i krytykowali jego grę. Tylko leniwi nie krytykowali tego chłopaka. Dziesięć dni temu ukazał się artykuł o „darmozjadach” polskiej ligi i Wojtek był na pierwszym miejscu na tej liście. Oczywiście, powinniśmy być przygotowani na takie rzeczy. Każdy ma swoją pracę: jedni grają, drudzy piszą, a trzeci lubią popsuć nastrój pierwszym :). Po tym artykule powiedziałem niektórym „newsmanom”, że w moich oczach nie wzbudza on żadnego szacunku. No a „Łobo” w ładnym stylu wręczył im swą odpowiedź! Bramki, które strzelił, okazały się bardzo ważne dla Wisły, i jestem pewien, że wielki ciężar spadł z pleców Wojtka. Po meczu udzielił on wywiadu, w którym powiedział, że na boisko wychodzi z jedną myślą: pomóc drużynie. Powiedział on także, że każdy zawodnik z rezerwy jest gotów, aby wyjść w jakimkolwiek momencie na boisko i zrobić wszystko, aby wywalczyć nasz cel. Ja z kolei chcę dodać, że wszyscy, którzy siedzieli na ławce, bardzo profesjonalnie podchodzili do takiej sytuacji. I wychodząc na boisko nikt nie zamierzał pokazywać swej urazy, a przeciwnie, często ci chłopacy wzmacniali grę drużyny. Nikt nie stawiał swoich interesów ponad interesami drużyny, i często przychodziło cierpieć. Jestem pewien, że później każdy zbierze owoce za swoje odpowiednie podejście do sprawy.
Teraz wracam do kibiców, do tej nieprawdopodobnej atmosfery na trybunach w Gdańsku i na lotnisku w Krakowie. Wcześniej tego nie widziałem. Nie widziałem, aby cały stadion skandował imię i nazwisko piłkarza drużyny przeciwnej po tym, jak zdobył on bramkę i być może odprawił Lechię do pierwszej ligi (oczywiście życzę Lechii wygrania ostatniego meczu i pozostania w ekstraklasie). Ten chłopak jest wychowankiem Lechii, zagrał dla tego klubu wiele meczów, a teraz w koszulce Wisły, na 15 minut do końca spotkania, wyrównuje wynik, a z trybun słychać „Marek Zieńczuk, Marek Zieńczuk”. Nie wiem co on czuł w tym momencie, ale sam zrozumiałem, że ci KIBICE są po prostu fenomenalni. Przez cały mecz na trybunach panowało święto, cały stadion dopingował obie drużyny, i nieważne było: kto kogo! Chłopaki z Gdańska przyjęli naszych kibiców po prostu wspaniale. Oni i nakarmili, i napoili „chłopców z Reymonta”. Na przestrzeni kilku dni przyjezdni z Krakowa nie martwili się o nic. Dbali o nich gospodarze. Uważam, że takie relacje zasługują na wielką uwagę. I proponuję telewizji zrobić film dokumentalny o przyjaźni gdańskich i krakowskich kibiców!
A ci kibice, którzy zostali w Krakowie, sprawili nam niespodziankę. Kiedy wylądowaliśmy na lotnisku w Krakowie, sala oczekujących była pełna naszych fanów. Do tej pory nie mogę zrozumieć, dlaczego postanowili oni przywitać nas na lotnisku. Może oczekiwali, że zarazem będą świętować mistrzostwo, które było tak blisko (Lech Poznań w 80 minucie doprowadził do wyrównania w meczu z Polonią Warszawa 3:3. Gdyby Lech przegrał, to już bylibyśmy mistrzami)?! Może przyjechali po prostu podziękować nam za grę w Gdańsku?! Ale jakby nie patrzeć, ja osobiście byłem mile zaskoczony. Za to na takie spotkanie gotowi byli bracia Brożkowie, którzy razem z kibicami śpiewali piosenki i „zawyli” całe lotnisko :).
W niedzielę jedną cześć naszej drużyny czekał trening, a 6 chłopaków, w tym i ja, zagrało w młodzieżowej drużynie. W rozgrywkach Młodej Ekstraklasy Lechia razem z Ruchem Chorzów stały na czele tabeli i wyprzedzały nas o 3 punkty. Dlatego stawka meczu była spora. Chłopaki z naszej drużyny także walczą o złoto, w zeszłym rokiem zostali mistrzami rozgrywek w ostatniej minucie ostatniej kolejki. W tym roku historia może się powtórzyć, ale najpierw trzeba było ograć Lechię. Gracze z pierwszej drużyny wykonali swoją robotę. Strzelili 3 z naszych 4 goli i wygraliśmy 4:1. Ja z kolei zagrałem w drugiej połowie (ponieważ równocześnie na boisku może znajdować się tylko 3 piłkarzy pierwszej drużyny). Niemal przez całą drugą połowę wynik był 2:1 na naszą korzyść i Lechia bezustannie atakowała. Pracy było wystarczająco. Udało się nie stracić bramki, no a w końcówce meczu wykorzystaliśmy swoje sytuacje i wygraliśmy. Teraz Młoda Wisła zajmuje drugie miejsce w tabeli, pozostaje wygrać ostatni mecz i czekać na potknięcie Ruchu Chorzów. I kto wie, może się to przydarzy :) ?!
W dobrym nastroju zbieram się na trening. Przed nami najważniejszy tydzień tego sezonu. W sobotę gramy najważniejszy mecz, który musimy wygrać. Przechodząc przez wiele bardzo trudnych momentów, wyszliśmy na finiszującą prostą i teraz trzeba zrobić wszystko, oddać wszystkie siły, aby odnieść sukces!
Комментариев нет:
Отправить комментарий