Долгожданное лидерство / Długo oczekiwane liderowanie

Ещё одна неделя позади. Для меня она выдалась очень весёлой, спокойной, в какой-то степени культуральной и конечно полной футбола. С того момента, как я написал своё последние сообщение, уверен, произошло много разных событий, но самое главное это, то что «Висла» вернулась на первое место в таблице! За 5 туров до конца чемпионата, мы делим первое место с варшавской «Легией». До конца этого сезона ещё далеко, поэтому в будущее я заглядывать и не собираюсь. Лучше расскажу про то как мы поднялись на это первое место, про то как мы провели эту недельку и про то как мы готовились к предстоящему матчу против «Пиаста» Гливице.

В прошлую пятницу мы принимали «шахтёров» из «Гурника» Забже. Наконец-то мы играли поздним вечером в 20:00 и ещё дома. Поверьте, такие вещи как: тёмное небо, включенные прожектора, политое поле (непосредственно перед матчем) и конечно наши болельщики на трибунах, дают нам дополнительное желание, силы и мотивацию в игре. Ещё одним нашим плюсом было то что «Гурнику» очень нужны были очки, и они приехали играть в футбол против нас, а не строить «китайскую стену» в своей штрафной площади. Я уверен, что сейчас мало команд в лиге, которые готовы сыграть против нас в открытый футбол. А «шахтёрам» просто деваться было некуда, поэтому игра и получилась красивой. Честно, я еще ни от кого не услышал что-то негативное об этом матче. Друзья, которые были на трибунах остались восторге, телекомментаторы наградили обе команды похвалами и «газетчики» высоко оценили эту игру.

А начиналось все не очень хорошо для нас. Да мы имели полное преимущество на поле, да мы создали пару хороших моментов, но первыми забили гости. Самый «забивной» игрок «Гурника», защитник Банаш, поразил наши ворота после стандартного положения. Может ему в той ситуации чуточку повезло, может судья ошибся, но как не крути, мы горим 0:1. На лавочки я сижу спокойно, просто по той игре, которую показывали ребята, я был уверен в победе! На лицах запасных легко читается: «этот гол не входил в наши планы, но планы можно поменять, а результат мы так и так сделаем!». Второй наш тренер не понимает: «как это именно Банаш нам забил?! ... и ещё после «стандарта». Ведь мы изучили их, ведь против него мы играли персонально, а он и так забил!». Но что же делать?! Пропустили, так пропустили, футбол это же игра, а не математика где все высчитать можно. Самое главное, ребята на поле продолжали доминировать и быстро сравняли счёт. Павел Брожек заставил трибуны скандировать своё имя, после того как красивым ударом «ножницами» вогнал мяч в сетку ворот «шахтёров». Уверен, что все радовались забитому голу, именно «Брожем», вдвойне. На перерыв мы могли уйти, ведя в счёте, но после красивейшей комбинации и удара Павла, мяч попал в перекладину. Ну а во втором тайме дело в свои руки взяли запасные:). Почти сразу после своего выхода на поле и «Лобо» и «Пепе» ассистируют Богускому и Брожку. 3:1 и дело сделано, но подчеркну, что это дело было сделано в красивейшим стиле.

Благодаря этому результату «Висла» вернулась на первое место в таблице. А в таких обстоятельствах игроки и тренеры нашего клуба чувствуют себя как рыбы в воде. На следующий день после этой победы, мы собрались в клубе на тренировке. Как обычно после игры, на тренировке мы играли, играли и играли. Игры с разными заданиями, некоторые вообще не похожие на футбол, но очень весёлые и интересные. Самыми опасными были вратари, и это в прямом смысле. И я и Марио очень уж серьезно отнеслись к тем играм и в пару моментах жёстко обходились с полевыми игроками. Тренер даже просил тренера вратарей забрать нас на бок :))). Но всё обошлось и ни у кого юмор не пропал! Позже поле опустили ребята, которые играли в стартовом составе, а я и остальные ребята с лавочки запасных остались на дополнительных упражнениях. В раздевалке после тренировки ребята выглядели уставшими, некоторые отдали все силы в игре, а другие в тренировке. Но и те и другие были довольны и в отличном настроение выходили из раздевалки! Ну и конечно все ждали воскресенье и результат матча «Легия»-«Лех». Ну а результат получился положительным для нас. Ничья 1:1 в Варшаве и за 5 туров до конца лидеров есть два, «Висла» и «Легия», ну и «Лех» отстаёт только на одно очко.

Будни перед матчем с «Пиастом» пролетели быстренько, событий снова было много. Сам тренировочный процесс как всегда очень интенсивный. Никто не почивает на лаврах, а наоборот все работают с удвоенной энергией. Тренера пробуют новые тактические идеи. Ребята готовят себя как можно лучше к игре в Гливицах. Журналисты мучают нас вопросами о матче против «Легии», который состоится в Кракове аж 10 мая. Этой темой мы пока не интересуемся. Я уже писал и говорил: перед нами 5 кубковых игр. Поэтому матч против «Пиаста» есть важнее всех других.

Между тренировками я и ребята участвовали в акциях отдела маркетинга клуба. Трое из нас посетили одну из городских школ. А я вместе с Анджеем Ниеджеланом и Себастианом Яником посетили отделение городской тюрьмы!!! Хочу отметить хорошую организацию этой встречи. Не каждому приходилось сидеть перед полным залом людей, которые совершили определенные проступки в жизни и теперь ждут своего приговора. Эта встреча показала, что футбол интересен всем и за «Вислу» переживают и болеют даже в таком заведение. Однозначно эта встреча сильно отличается от встречи со школьниками. Вопросы задают серьезные и подготовленные, все внимательно слушают ответы, просят снова выиграть золото и конечно все ждут попадания в групповой этап Лиги Чемпионов. В итоге получились два часа беседы вместо запланированного часа. В конце традиционная раздача подарков и автографов и конечно общее фото. Подарки мы не только раздавали, но и получили. Заключенные вручили нашей делегации красивенький дом ручной работы. Ни мне судить этих людей, но я очень ценю их преданность нашему клубу, их веру в команду и любовь к футболу!

На этом моя культуральная программа на этой недели не закончилась. Благодаря упорству нашего пресс-атташе, большинство игроков нашей команды вместе со своими жёнами посетили театр!!! Попали мы на «Секс летней ночи» Вуди Алена. Весёлая и смешная пьеса, я советую, хотя я и близко не эксперт :). Спасибо Адриану Охалику, что дал нам и нашим близким, возможность выйти в свет:)!

Ну а теперь перед нами самое главное событие этой недели. Матч против «Пиаста» самый важный и может быть самым тяжёлым. Нам остаётся выйти на поле и сыграть в свою игру. На данный момент лучше нас в Польше никто не играет, нужно это подтвердить и игрой и результатом. Работали мы тяжело всю неделю, к матчу подходим во все оружья. Слава Богу, все здоровы и готовы отдать все силы для достижения цели, а цель у нас одна: победа!

P.S.: Желаю всем весело провести майские праздники, хорошо отдохнуть и не сгореть на солнце :)))

Długo oczekiwane liderowanie

Kolejny tydzień za nami. Dla mnie okazał się on bardzo wesoły, spokojny, w jakimś stopniu kulturalny i oczywiście pełen piłki. Od momentu kiedy napisałem swą ostatnią notatkę, oczywiście, wydarzyło się wiele różnych rzeczy, ale najważniejsze jest to, że Wisła powróciła na pierwsze miejsce w tabeli! Na 5 kolejek do końca rozgrywek, dzielimy pierwsze miejsce z warszawską Legią. Do końca tego sezonu jeszcze daleko, dlatego nie zamierzam wybiegać w przyszłość. Lepiej opowiem o tym jak awansowaliśmy na to pierwsze miejsce, o tym jak spędziliśmy ten tydzień i o tym jak przygotowywaliśmy się do następnego meczu przeciw Piastowi Gliwice.

W miniony piątek przyjmowaliśmy górników z Zabrza. Wreszcie graliśmy późnym wieczorem o 20:00 i jeszcze u siebie. Uwierzcie, takie rzeczy jak: ciemne niebo, włączone oświetlenie, podlane boisko (bezpośrednio przed meczem) i oczywiście nasi kibice na trybunach, dodatkowo nas motywują, dodają sił i chęci zwycięstwa. Jeszcze jednym plusem dla nas było to, że Górnik bardzo potrzebował punktów i przyjechał grać przeciw nam w piłkę, a nie ustawiać „mur chiński” w swym polu karnym. Zapewniam, że obecnie w lidze jest mało drużyn, które są gotowe zagrać z nami otwarty futbol. A górnicy nie mieli nic do stracenia, dlatego też mecz okazał się atrakcyjny. Szczerze, jeszcze od nikogo nie usłyszałem niczego negatywnego na temat tego meczu. Znajomi, którzy zasiedli na trybunach byli zachwyceni, komentatorzy telewizyjni obie drużyny nagrodzili pochwałami, a gazety wysoko oceniły to spotkanie.

A wszystko zaczęło się dla nas niezbyt dobrze. Chociaż mieliśmy pełną przewagę na boisku, chociaż stworzyliśmy kilka dobrych sytuacji, pierwsi bramkę strzelili goście. Najlepszy strzelec Górnika, obrońca Banaś, strzelił do naszej bramki po stałym fragmencie. Może trochę poszczęściło mu się w tej sytuacji, może sędzia pomylił się, ale jak by nie patrzeć, przegrywamy 0:1. Na ławce siedzę spokojnie, po prostu po grze, którą pokazali chłopaki, byłem pewny zwycięstwa! Z twarzy rezerwowych można było wyczytać: „tego gola nie mieliśmy w planach, ale plany można zmienić, i tak osiągniemy nasz cel!”. Nasz drugi trener nie rozumie: „jak właściwie Banaś nam to strzelił?!... jeszcze po stałym fragmencie. Przecież ich rozpracowaliśmy, przecież kryjemy go indywidualnie, a on i tak strzelił!”. Ale co robić?! Straciliśmy, tak straciliśmy, futbol to przecież gra, a nie matematyka, gdzie wszystko można wykalkulować. Najważniejsze, że chłopaki na boisku nadal dominowali i szybko doprowadzili do wyrównania. Paweł Brożek zmusił trybuny do skandowania swego imienia, po tym jak pięknym strzałem nożycami wepchnął piłkę do siatki górników. Jestem przekonany, że wszyscy cieszyli się ze strzelonego gola, a że zrobił do „Brozio” – radość była podwójna. Na przerwę mogliśmy schodzić z prowadzeniem, ale po ładnej kombinacji i strzale Pawła piłka trafiła w poprzeczkę. No a w drugiej połowie sprawę w swoje ręce wzięli rezerwowi:). Niemal od razu po swym wejściu na boisko i „Łobo”, i „Pepe” asystują Boguskiemu i Brożkowi. 3:1 i zadanie wykonane, ale podkreślam, że wykonane w świetnym stylu.

Dzięki temu wynikowi Wisła powróciła na fotel lidera. A w takich okolicznościach piłkarze i trenerzy naszego klubu czują się jak ryby w wodzie. Następnego dnia po tym zwycięstwie, zebraliśmy się w klubie na treningu. Jak zwykle po meczu, na zajęciach graliśmy, graliśmy i graliśmy. Gierki z różnymi zadaniami, niektóre w ogóle nie przypominające futbolu, ale bardzo wesołe i ciekawe. Najniebezpieczniejszymi byli bramkarze, i to dosłownie. I ja, i Mario bardzo poważnie potraktowaliśmy zadania gierek i w kilku momentach bezlitośnie obchodziliśmy się z graczami z pola. Trener nawet prosił trenera bramkarzy, aby zabrał nas na bok :))). Ale wszystko rozeszło się po kościach i nikomu nie zepsuł się humor! Później z boiska zeszli chłopaki, którzy grali w wyjściowym składzie, a ja i pozostali z ławki rezerwowych zostaliśmy na dodatkowych ćwiczeniach. W szatni po treningu chłopaki wyglądali na zmęczonych, niektórzy wiele sił włożyli w mecz, a inni w trening. Ale jedni i drudzy byli zadowoleni i w doskonałych nastrojach wychodzili z szatni! No i oczywiście wszyscy czekali na niedzielę i wynik meczu Legia-Lech. A wynik okazał się korzystny dla nas. Remis 1:1 w Warszawie i na 5 kolejek do końca liderów jest dwóch – Wisła i Legia – no a Lech odstaje tylko na jeden punkt.

Dni przed meczem z Piastem przeleciały szybciutko, znów było sporo wydarzeń. Sam cykl treningowy jak zwykle był bardzo intensywny. Nikt nie spoczywa na laurach, a przeciwnie, wszyscy pracują ze zdwojoną energią. Trenerzy sprawdzają nowe pomysły taktyczne. Chłopaki przygotowują się jak można najlepiej do meczu w Gliwicach. Dziennikarze męczą nas pytaniami o mecz z Legią, który odbędzie się w Krakowie dopiero 10 maja. Tym tematem póki co się nie zajmujemy. Już pisałem i mówiłem: przed nami 5 meczów pucharowych. Dlatego mecz z Piastem jest ważniejszy od wszystkich innych.

Między treningami ja i chłopaki uczestniczyliśmy w akcjach działu marketingu klubu. Troje z nas odwiedziło jedną ze szkół krakowskich. A ja razem z Andrzejem Niedzielanem i Sebastianem Janikiem odwiedziliśmy oddział więzienia miejskiego!!! Chcę zaznaczyć dobrą organizację tego spotkania. Nie każdy miał okazję siedzieć przed salą pełną ludzi, którzy popełnili określone wykroczenia w życiu i teraz czekają na swój wyrok. To spotkanie pokazało, że futbolem interesują się wszyscy, a Wiśle kibicują nawet w takiej placówce. Oczywiście to spotkanie znacznie różni się od spotkania z uczniami. Pytania zadają poważne i przygotowane, wszyscy uważnie słuchają odpowiedzi, proszą o ponowne zdobycie tytułu i oczywiście wszyscy pragną dojścia do fazy grupowej Ligi Mistrzów. W sumie spotkanie przeciągnęło się do dwóch godzin, zamiast zaplanowanej godziny. Na koniec tradycyjne rozdanie prezentów i autografów i oczywiście wspólne zdjęcie. Prezenty nie tylko rozdaliśmy, ale i otrzymaliśmy. Więźniowie wręczyli naszej delegacji przepiękny dom wykonany ręcznie. Nie mi sądzić tych ludzi, ale bardzo cenię ich oddanie dla naszego klubu, ich wiarę w drużynę i miłość do futbolu!

Na tym mój program kulturalny na ten tydzień nie skończył się. Dzięki uporowi naszego rzecznika prasowego, większość zawodników naszej drużyny razem ze swymi żonami udała się do teatru!!! Wybraliśmy się na „Sen nocy letniej” Woody Allena. To wesoła i śmieszna sztuka, polecam, chociaż nie jestem ekspertem :). Dziękuję Adrianowi Ochalikowi, że dał nam i naszym bliskim taką możliwość:)!

No a teraz przed nami główne wydarzenie tego tygodnia. Mecz z Piastem jest najważniejszy, a może być i najcięższy. Musimy wyjść na boisko i zagrać w swoim stylu. W tym momencie w Polsce nikt nie gra lepiej od nas, trzeba to potwierdzić i grą, i wynikiem. Pracowaliśmy ciężko cały tydzień, do meczu podchodzimy w pełnym uzbrojeniu. Dzięki Bogu, wszyscy są zdrowi i gotowi oddać wszystkie siły, aby osiągnąć cel, a cel mamy jeden: zwycięstwo!

P.S.: Życzę wszystkim wesołego spędzenia świąt majowych, udanego wypoczynku i nie spalenia się na słońcu :)))