Украина U19 - МолдоваU19 0:1 / Ukraina U-19 – Mołdawia U-19 0:1

Как я уже обещал раньше, я начинаю рассказывать об самых удачных играх юношеской и молодёжной сборной Молдовы, в которых я принимал участие. Я выбрал ровно 5 таких матчей, один из которых я сыграл за сборную U-19, а все остальные за сборную U-21. Начну я с матча отборочного этапа к Чемпионату Европы среди национальных команд U-19. Наша сборная попала в одну группу с Украиной (хозяева турнира), Польшей и Швейцарией. Турнир проходил в Киеве, а матчи разыгрывались на стадионе В. Лабановского и на комплексе молодёжных сборных Украины. Однозначно фаворитами мы не являлись, но в Киев мы приехали с целью: пройти в следующий этап.

Перед этим турниром мы были знакомы только со сборной Украины, с которой уже встречались на разных товарищеских турнирах и никогда не могли переиграть эту команду. Ну а непосредственно перед выездом в Киев, наш новый тренер, Борис Яковлевич Тропанец, ознакомил нас с командой Польши и Швейцарии. Все эти команды сыграли много товарищеских игр против очень сильных сборных других стран перед этим турниром. Мы же могли похвастаться двумя матчами против Румынии, которые мы проиграли месяцев 5 перед этим сбором. Плюс в последний момент у нас поменялся главный тренер: вместо Сергея Дубровина был назначен Борис Тропанец. Большим плюсом нашей команды был наш коллектив. В основном все ребята были 1986 года рождения, за исключением Суворова, Касьяна и Раку, они родились в 1987 году. И этот коллектив существовал, наверное, с 15 летнего возраста. Конечно, в составе всегда происходили изменения, но в основном костяк команды оставался тем же. Поэтому когда получил вызов в сборную, сильно обрадовался возможностью представлять страну в отборочных играх, и тому, что снова вместе с ребятами буду биться за выход в финальную часть ЧЕ среди юниоров.

Собрались мы на базе национальных сборных в Вадул луй Водэ. Пару дней интенсивно тренировались, старались как можно лучше сыграться. Поэтому в тренировках было много игровых упражнений. Подготовка к турниру не заканчивалась на футбольном поле, Борис Яковлевич собирал нас на теоретические занятия. А позже мы собирались сами и обсуждали разные моменты связанные и с футболом и с личными вопросами. Одна очень важная черта того коллектива, которая позже перенеслась и в сборную U-21, было общение за полем. Многие вещи мы обсуждали в отсутствие тренеров, и взаимно подбадривали и настраивали себя. Притом, что большинство ребят были воспитанниками «Зимбру» и «Шерифа», в сборной никаких разделений не было. Все очень близко дружили, и иногда в одном номере жил игрок из Тирасполя вместе с кишинёвцем.

До Киева мы добрались накануне матча против сборной Украины. По приезду, отправились на тренировку, позже был ужин, а потом все направились в номера. Проснувшись на следующий день, поспешил поздравить своего «сокамерника», Александра Епуряна, с днём рождения. Потом мы спустились на завтрак, а после завтрака вышли на прогулку с ребятами. Сейчас уже не помню, о чём мы тогда разговаривали. Но помню, что ребята были напряжены и в какой-то мере скованы. На установке Яковлевич как раз старался успокоить каждого из нас. Он просил нас подойти к игре в спокойствие и с верой в себя и команду. Сказал, что он спокоен за исход матча, но вначале мы должны никого не боясь показать свою игру. В конце напомнил, что представлять Молдову на европейской арене, дано не каждому. А потом поздравил «Зайца» с днём рождения, назначил его капитаном, пожелал нам удачи и вышел из зала.

По дороге на стадион начался дождь. В голове у меня пролетела мысль: «молдавская погода, на фарт!». Кто-то мне раньше рассказывал, что когда шёл дождь то «Нистру» Кишинёв всегда выигрывал. Я подумал: «было бы хорошо, чтоб традиция продолжалась :)». В раздевалке напряжение возросло. Состав сборной Украины у нас вызывал большое уважение. Пару ребят из того состава украинцев, в минувшую среду поднимали над головой кубок УЕФА. Помню, против нас играли: К. Кравченко, К. Ярошенко, А. Гладкий, Р. Фомин, Д. Чигиринский, Б. Шуст, Милько, Молдован и другие ребята, чьи фамилии уже не помню. В то время эти ребята уже имели за собой дебюты в высшей лиге Украины, поэтому каждый из нас настраивался серьезно. Каждый из нас понимал, что чтоб добиться успеха в том матче, тактическая дисциплина, самоотдача и реализация моментов должны были быть на самом высоком уровне с нашей стороны. Борис Яковлевич просил нас быть психологически готовыми ко всему, что могло произойти на поле. Главное было не проиграть матч уже в раздевалке.

На поле мы вышли в следующем составе: И. Чебану, В Болохан, П.Мариан, А. Новиков, А.Касьян, А. Епуряну, К. Рудак, М. Француз, А. Суворов, А. Зислис, С. Алексеев. Выйдя на поле, заметил, что украинцы были самоуверенны и спокойны. Наши ребята и далее выглядели сковано. Матч начался с атак хозяев, они мощно прессинговали и сразу создали момент для взятия ворот. Позже нам пару раз удалось выйти из под их прессинга, и наши ребята почувствовали, что сегодня мы можем играть с ними на равных. В результате в 12 минуте Саша Зислис ударом с 16 метров выводит нас вперёд. Удар не был сильным или очень точным, можно сказать, что погода помогла. Скользкий мяч чиркнул по ракам Шуста и оказался в сетке. Позже инициативой снова владели «жулто-блакитные». После их затяжных атак нам удавалось убежать в контратаки. Мяч находился вблизи нашей штрафной, было много навесов со стандартных положений, после которых в игру входил я или украинцы хватались за голову, не понимая, как промахнулись.

В перерыве Яковлевич не хвалил нас, а старался заставить нас окончательно поверить в себя и в то, что мы можем выиграть даже против таких игроков. Снова он вспомнил про психологию, объяснял, что с каждой минутой украинцы будут спешить и нервничать, а мы должны иметь холодные головы до конца.

Во втором тайме хозяева обосновались на нашей половине поля, проводили атаку за атакой на наши ворота и перестроились на игру в 3 нападающих. В те минуты они выглядели мощнее и свежее нас. И за минут 20 до конца матча, после подачи углового у наших ворот, судья свистит… Наши ребята начали выбегать из нашей штрафной, да и некоторые украинцы тоже, но арбитр показывает на «точку» и показывает Алексееву жёлтую карточку. В тот момент я подумал, что если не выручу команду, то сборная Украины нас дожмёт и грош цена нашим стараниям. Пробивать пенальти взялся Костя Ярошенко. Против этого парня я уже играл и не один раз. Он даже забил мне один гол со штрафного удара, в матче юниоров «Шахтёр» Донецк – «Зимбру» Кишинёв. Перед ударом я уже знал, куда буду прыгать, и постарался сделать так, чтоб он пробил туда же. А он взял и пробил… туда. Мяч я отбил, а Андрюха Новиков выбил его на 34 ряд трибуны за воротами :))). Первым подбежали «Франц» и «Заяц», они просто кричали: «Да Палыч!!! Давай, давай…». А я, обняв «Зайца» сказал: «Сэндела, теперь мы их «отпустить» просто не можем!». После этого пенальти у нас было 2 100% момента забить. В начале «Заяц» попал в штангу с 2 метров, а позже Серёга Алексеев вышел один на один с Шустом, обыграл его и покатил мяч в створ ворот, но защитник выбил мяч в подкате с линии ворот. За последние 5 минут игры, украинцы могли забить раза 3 точно. В двух случаях мне удалось снова выручить, а в третьем Фомин нас простил.

Позже мы радовались, а украинцы быстренько «исчезли» с поля. Я был очень рад, что с большой долей удачи нам удалось выстоять. Ещё я радовался, что удалось показать высокомерной сборной Украине наш МОЛДАВСКИЙ характер. В раздевалке Борис Яковлевич снова подметил то, что в футболе, возможно всё. А упорство, трудолюбие и вера всегда будут отплачены успехами. Он поблагодарил всех и попросил начать думать о следующей игре против сборной Польши.

На ужине было весело, все шутили и снова поздравляли «Зайца». А менеджер команды, Водэ Штефан Александрович, приготовил сюрприз: большой торт со свечами. Когда вносили торт, ребята пели: «Multi ani traiasca…!». Но съесть весь торт нам не удалось, зато Саня угостил им голландскую группу гостей нашего отеля. А они, в свою очередь, узнав, что он именинник начали петь на весь холл: «Happy birthday to you…!».

Уверен 27 сентября 2004 года принесло море положительных эмоций не только Александру Епуряну :), но и всей нашей команде и нашим близким. Мы одержали важную, трудную и очень желанную победу. Через некоторое время эта победа помогла нам пройти в следующий этап. А некоторых ребят после того турнира, Борис Яковлевич пригласил в олимпийскую сборную страны!

P.S.: Вчера прошел ровно один год од смерти Бориса Яковлевича Тропанца. Год назад все, кто его знал или с ним работал, были просто в шоке, узнав о его смерти. Борис Яковлевич однозначно повлиял на моё футбольное развитие и очень положительно. Я ещё раз выражаю свой соболезнования его жене и дочке.

P.S.S.: Я не могу не вспомнить об успехе Спиридона Александра Фёдоровича. Вместе с донецким «Шахтёром» он стал обладателем Кубка УЕФА. Он стал первым молдаванином, который выиграл такой трофей. Фёдорович Браво!!! И удачи в Лиге Чемпионов!

Ukraina U-19 – Mołdawia U-19 0:1

Jak już obiecałem wcześniej, zaczynam opowiadać o najlepszych meczach juniorskiej i młodzieżowej reprezentacji Mołdawii, w których brałem udział. Wybrałem dokładnie 5 takich meczów, z których jeden rozegrałem w reprezentacji U-19, a pozostałe w reprezentacji U-21. Zacznę od meczu eliminacyjnego do Mistrzostw Europy U-19. Nasza reprezentacja trafiła do jednej grupy z Ukrainą (gospodarzem turnieju), Polską i Szwajcarią. Turniej odbywał się w Kijowie, a mecze były rozgrywane na stadionie W. Łobanowskiego oraz na terenie kompleksu młodzieżowych reprezentacji Ukrainy. Zdecydowanie nie występowaliśmy w roli faworytów, ale do Kijowa przyjechaliśmy z celem: przejść do kolejnego etapu.

Przed tym turniejem znaliśmy się tylko z reprezentacją Ukrainy, z którą już spotkaliśmy się na różnych turniejach towarzyskich i nigdy nie mogliśmy ograć tej drużyny. No a bezpośrednio przed wyjazdem do Kijowa, nasz nowy trener, Borys Jakowlewicz Tropaniec (Boris Tropanet), zapoznał nas z drużynami Polski i Szwajcarii. Wszystkie te drużyny przed tym turniejem zagrały wiele meczów towarzyskich z bardzo silnymi reprezentacjami innych krajów. My mogliśmy pochwalić się jedynie dwoma meczami przeciw Rumunii, które rozegraliśmy 5 miesięcy przed tym obozem. Do tego w ostatnim momencie zmienił się nam pierwszy trener: miejsce Sergieja Dubrowina zajął Borys Tropaniec. Największym atutem naszej drużyny był nasz kolektyw. W zasadzie wszyscy chłopacy byli urodzeni w 1986 roku, z wyjątkiem Suvorova, Casiana i Racu, urodzonych w 1987 roku. A ten zespół istniał od czasu kiedy mieliśmy po 15 lat. Oczywiście, w składzie ciągle zachodziły zmiany, ale w zasadzie szkielet drużyny pozostał taki sam. Dlatego, kiedy otrzymałem powołanie do drużyny narodowej, mocno ucieszyłem się z możliwości reprezentowania kraju w meczach eliminacyjnych i z tego, że razem z chłopakami będę walczyć o wyjście do fazy finałowej ME juniorów.

Zebraliśmy się w bazie reprezentacji narodowych w Vadul lui Vodă. Kilka dni intensywnie trenowaliśmy, staraliśmy zgrać się jak najlepiej. Dlatego podczas treningów było wiele ćwiczeń. Przygotowania do turnieju nie kończyły się na boisku piłkarskim, Borys Jakowlewicz zabierał nas na zajęcia teoretyczne. A później zbieraliśmy się sami i omawialiśmy różne kwestie związane i z futbolem, i ze sprawami osobistymi. Jedną z bardzo ważnych cech tego zespołu, która później została przeniesiona także do reprezentacji U-21, było utrzymywanie kontaktów również poza boiskiem. Wiele kwestii omawialiśmy pod nieobecność trenerów, wzajemnie dodawaliśmy sobie odwagi i nastrajaliśmy się. Chociaż większość chłopaków była wychowankami Zimbru i Sheriffa, w reprezentacji nie było żadnych podziałów. Wszyscy przyjaźnili się bardzo blisko i czasem w jednym pokoju mieszkali razem gracze z Tyraspola i Kiszyniowa.

Do Kijowa dotarliśmy w przeddzień meczu przeciw reprezentacji Ukrainy. Po przyjeździe udaliśmy się na trening, później była kolacja, a później wszyscy skierowali się do pokoi. Przebudziwszy się następnego dnia, pospieszyłem złożyć życzenia z okazji urodzin Aleksandrowi Epureanu, z którym mieszkałem w pokoju. Później zjechaliśmy na śniadanie, a po nim wyszliśmy z chłopakami na spacer. Teraz już nie pamiętam, o czym wtedy rozmawialiśmy. Ale pamiętam, że chłopacy byli spięci i w pewnej mierze skrępowani. Na odprawie Jakowlewicz starał się uspokoić każdego z nas. Prosił, abyśmy podeszli do gry ze spokojem i wiarą w siebie oraz w drużynę. Powiedział, że nie martwi się o wynik meczu, ale od początku mamy, nie bojąc się nikogo, pokazać swoją grę. Na koniec przypomniał, że nie każdemu jest dane reprezentowanie Mołdawii na arenie europejskiej. A później złożył „Zającowi” życzenia urodzinowe, wybrał go kapitanem, życzył nam sukcesu i wyszedł z sali.

W trakcie drogi na stadion zaczęło padać. W mojej głowie przeleciała myśl: „mołdawska pogoda przyniesie nam szczęście!”. Ktoś mi kiedyś powiedział, że kiedy padał deszcz to Nistru Kiszyniów zawsze wygrywało. Pomyślałem: „dobrze by było, gdyby tradycja została podtrzymana :)”. W szatni napięcie wzrosło. Skład reprezentacji Ukrainy wzbudzał w nas duży szacunek. Kilku chłopaków z tego składu Ukraińców w minioną środę podnosiło nad głową puchar UEFA. Pamiętam, że przeciw nam grali: K. Krawczenko (Kravchenko), K. Jaroszenko (Yaroshenko), O. Hladky (Gladkiy), R. Fomin, D. Czyhyryński (Chygrynskiy), B. Szust (Shust), Milko, Moldovan i inni, których nazwisk już nie pamiętam. W tym czasie mieli już oni za sobą debiuty w wyższej lidze Ukrainy, dlatego każdy z nas poważnie nastawiał się do tej konfrontacji. Każdy z nas rozumiał, że aby osiągnąć sukces w tym meczu, dyscyplina taktyczna, oddanie każdego z nas i wykańczanie akcji muszą być na najwyższym poziomie z naszej strony. Borys Jakowlewicz prosił nas, abyśmy psychicznie byli gotowi na wszystko, co mogło zdarzyć się na boisku. Ważne było, abyśmy nie przegrali meczu już w szatni.

Na plac gry wyszliśmy w następującym składzie: I. Cebanu, W. Bolohan (Vadim Bolohan), P. Marian, A. Novikov, A. Casian, A. Epureanu, N. Rudac, M. Frantuz, A. Suvorov, A. Zislis, S. Aleksejev. Wychodząc na boisko, zauważyłem, że Ukraińcy byli pewni siebie i spokojni. Nasi chłopacy nadal wyglądali na skrępowanych. Mecz zaczął się od ataków gospodarzy, mocno pressingowali i od razu stworzyli okazję do ataku na bramkę. Później kilka razy udało nam się ominąć ich pressing i nasi chłopacy poczuli, że możemy zagrać z nimi jak równy z równym. W rezultacie w 12 minucie Sasza Zislis strzałem z 16 metrów wyprowadził nas na prowadzenie. Strzał nie był mocny, ani wyjątkowo dokładny, można powiedzieć, że pomogła pogoda. Śliska piłka przeleciała po rękach Szusta i znalazła się w siatce. Później inicjatywę znów posiadali „żółto-niebiescy”. Oni atakowali, a my uciekaliśmy się do kontrataków. Piłka często znajdowała się w pobliżu naszego pola karnego, było wiele dośrodkowań po stałych fragmentach, po których do akcji wkraczałem ja albo Ukraińcy chwytali się za głowy, nie rozumiejąc, jak mogli tak spudłować.

W przerwie Jakowlewicz nie chwalił nas, a starał się zmusić nas, abyśmy do końca uwierzyli w siebie i w to, że możemy wygrać nawet przeciw takim graczom. Znów przypomniał o psychice, wyjaśniał, że z każdą minutą Ukraińcy będą się spieszyć i denerwować, a my powinniśmy zachować zimną głowę do końca.

W drugiej połowie gospodarze nie opuszczali naszej połowy boiska, przeprowadzali atak za atakiem na naszą bramkę i przeszli na grę z 3 napastnikami. W tamtym czasie wyglądali silniej i świeżej niż my. I na 20 minut przed końcem meczu, po wrzutce z rogu pod naszą bramką, sędzia gwiżdże… Nasi chłopacy, a także i niektórzy Ukraińcy, zaczęli wybiegać z naszego pola karnego, ale arbiter wskazuje na wapno i pokazuje Aleksejewowi żółtą kartę. W tym momencie zrozumiałem, że jeśli nie pomogę drużynie, to reprezentacja Ukrainy nas pokona i nasze starania nie będą niczego warte. Do karnego podszedł Kostia Jaroszenko. Nieraz już grałem przeciw temu chłopakowi. Strzelił mi nawet jednego gola z rzutu wolnego w meczu juniorów pomiędzy Szachtarem Donieck i Zimbru Kiszyniów. Przed strzałem już wiedziałem w którą stronę będę się rzucał i postarałem się zrobić tak, aby on uderzył właśnie tam. A on wziął i uderzył… tam. Odbiłem piłkę, a Andrjucha Novikov wybił ją w 34 rząd trybuny za bramką :))). Jako pierwsi podbiegli „Franc” i „Zając”, oni po prostu krzyczeli „Tak Palycz!!! Dawaj, dawaj…”. A ja objąłem „Zająca” i powiedziałem: „Teraz po prostu nie możemy im odpuścić!”. Po tym karnym mieliśmy 2 100% okazje do strzelenia. Najpierw „Zając” trafił w poprzeczkę z 2 metrów, a późnej Sergiej Aleksejew wyszedł sam na sam z Szustem, ograł go i posłał piłkę w stronę bramki, ale obrońca wybił ją z linii bramkowej. W trakcie ostatnich 5 minut gry, Ukraińcy mogli trafić dokładnie 3 razy. W dwóch sytuacjach znów udało mi się pomóc, a w trzeciej Fomin nam darował.

Później my się cieszyliśmy, a Ukraińcy szybciutko „uciekli” z boiska. Byłem bardzo szczęśliwy, że udało nam się wygrać. Cieszyłem się także, że udało się pokazać zarozumiałej reprezentacji Ukrainy nasz MOŁDAWSKI charakter. W szatni Borys Jakowlewicz znów zauważył, że w piłce wszystko jest możliwe. A upór, pracowitość i wiara zawsze będą wynagrodzone sukcesami. Podziękował wszystkim i poprosił, abyśmy zaczęli myśleć o kolejnej grze przeciw reprezentacji Polski.

Na kolacji było wesoło, wszyscy żartowali i znów składali „Zającowi” życzenia. A kierownik drużyny przygotował niespodziankę: wielki tort ze świeczkami. Gdy wnoszono tort, chłopaki śpiewali: „Multi ani traiasca…!”. Nie udało nam się zjeść całego tortu, za to Sania poczęstował nim holenderską grupę gości naszego hotelu. A ci z kolei, dowiedziawszy się, że ma on urodziny, zaczęli śpiewać na cały hall: „Happy birthday to you…!”.

Zapewniam, że 27 września 2004 roku przyniósł wiele pozytywnych emocji nie tylko Aleksandrowi Epureanu :), ale i całej naszej drużynie i naszym bliskim. Osiągnęliśmy ważne, trudne i bardzo upragnione zwycięstwo. Po pewnym czasie ta wygrana pomogła nam przejść do następnego etapu. A Borys Jakowlewicz niektórych chłopaków powołał po tym turnieju do olimpijskiej reprezentacji kraju!

P.S.: Wczoraj minął równo rok od śmierci Borysa Jakowlewicza Tropanca. Rok temu wszyscy, którzy go znali albo z nim pracowali, byli po prostu w szoku, dowiedziawszy się o jego śmierci. Borys Jakowlewicz zdecydowanie wpłynął na mój rozwój piłkarski, i to bardzo pozytywnie. Jeszcze raz wyrażam współczucie jego żonie i córce.

P.S.S.: Nie mogę nie wspomnieć o sukcesie Aleksandra Fiodorowicza Spiridona. Razem z donieckim Szachtarem został on posiadaczem Pucharu UEFA. Został zarazem pierwszym Mołdawianinem, który zdobył takie trofeum. Brawo Fiodorowicz!!! I powodzenia w Lidze Mistrzów!