Legla, Legla Warszawa!!! / Legła, legła Warszawa!!!

Я поздравляю всех болельщиков, всех людей причастных к «Висле» Краков и все семьи игроков с победой против варшавской «Легии»!!! Приложив массу усилий, веря до конца в победу, с огромной долей везения мы выиграли в очень важный момент у «Легии». Мы выиграли без блеска и без огромного преимущества, мы выиграли этот матч дословно на «жилах». 3 вынужденные замены служат доказательством высокой цены этой победы. Рафал Богуски после финального свистка арбитра отправился на костылях в госпиталь с подозрением перелома ноги. Марсело уже находясь на скамейки запасных, боролся против судорог в ногах. А Радэк Соболевски еле добрался до раздевалки, поскольку получил удар в мышцу бедра и не мог согнуть ногу. Мы хотели выиграть, мы бились за победу и мы выиграли, но самое главное и интересное ещё впереди! :)))

Перед матчем внутри команды сильного напряжения я не чувствовал. При еде за столом как всегда много шуток, которые снова связаны с газетными артикулами. В одном из этих артикулов писалось: «на матче будут присутствовать много зарубежных скаутов и селекционеров». Реплика нашего стола: «… из Таджикистана, Узбекистана и самый главный скаут: Борат из Казахстана:)))». Или реплика номер 2: «нужно попросить рабочих стадиона, чтоб они повернули нашу скамейку запасных в сторону ВИП трибуны, чтоб эти скауты могли посмотреть на нас (за нашем столом сидело 4 игрока, которые начинали игру на лавочки):)))». Позже в номере вместе с Марио смеялись, смотря видео материал про весёлых студентов с улиц Кракова, которые пытались предугадать исход матча и авторов голов. Некоторые варианты, как например: «1-0 для «Вислы» и забьет Павелек » вызвали улыбку. А я в свою очередь сказал Мариушу: « Мара, ты скажи тренеру на установке, что будешь подключаться на стандартные положения, ведь тебе предсказали забитее гола! :)))».

Другая атмосфера была в раздевалке нашей команды непосредственно перед матчем. Все сосредоточены на игре, готовы к испытанию и нацелены только на победу. Кто-то молится, кто-то целует фотографии своих детей и близких, кто-то обсуждает с партнёром тот или иной игровой момент, кто-то спокойно приготавливает обувь для игры, а главное: все подбадривают друг друга и каждый желает каждому удачи!

На разминку мы вышли в необычных футболках, на которых была напечатана большая цифра «4» и под этим числом слово «легенда». Это знак благодарности и поддержки нашему коллеге, Марчину Башчинскому. Нет сомнений, что этот парень, который 10 лет играл в футболке с номер «4» на спине, стал легендой «Вислы»! Ну а вся команда очень ценит «Башча» и в такую минуту мы рядом с ним! Ну и конечно он рядом с нами :)!

Кому как, но лично мне такие важные матчи тяжело смотреть с лавочки запасных, для меня намного легче находиться на поле чем переживать со стороны. Перед матчем я был спокоен за исход, я был уверен в нашей победе. Скажу больше, я был уверен, что мы просто «вынесем» варшавскую команду с поля. Просто я видел насколько мотивированные были мои коллеги, и, наверное, поэтому у меня было такое чувство. Но матч показал, что я ошибался. Может мы, и владели малым преимуществом, но игралось нам тяжело. А во втором тайме мы в прямом смысле «отскочили». Конец матча вообще был очень напряженный. Все действия проходили в нашей штрафной: рикошеты, упущенные возможности игроков «Легии», героизм наших игроков… И поддержка наших БОЛЕЛЬЩИКОВ!!! В дополнительное время весь стадион стоит на ногах и на трибунах заряжают: «Legla, Legla Warszawa!»(на русском это звучит примерно так: «упала, упала Варшава»). Финальный свисток арбитра и кто-то прыгает вверх, кто-то падает на колени, кто-то бежит обнять своего коллегу. На Реймонта радость, на Реймонта праздник. Позже мы всем составом отмечаем победу вместе с болельщиками. Вместе с ними мы пели песни, самой главной была: «Lidera mami, za ch… nie otdami!!!!». Пела даже трибуна ВИП, пели жёны и дети наших ребят. Дай Бог, чтоб 30 мая всё это повторилось!!!!!

Радовались мы и в раздевалке, а я собрал сумку и вместе с администратором молодёжного состава отправился в Варшаву на матч против резервного состава «Легии». Наш дублирующий состав выехал ещё утром, а администратор остался в Кракове ждать ребят из первой команды. Оказалось, что он ждал только меня :). И наш тренер вратарей не упустил возможность пошутить: «видно ты очень важный игрок для молодой команды, если тебя на персональной машине на игру возят…:)))». Шутки шутками, но в Варшаву я ехал с большим желанием сыграть, сыграть хорошо и конечно выиграть.

В то время как мы выехали в столицу, в Швейцарии начался финал Чемпионата Мира по хоккею между Канадой и Россией. В принципе я всегда болел за хоккейную сборную России. Но после того как в 2005 году в Вене мне удалось посмотреть в живую полуфинал ЧМ между этими же командами, я ещё больше стал болеть за «сборную». Поскольку в том году в НХЛ был локаут, в составе обеих команд были все звёзды. В составе россиян блистали Овечкин, Малкин, Афиногенов ну и может Ковалёв. Ковальчук и Яшин были тенью самих себя. В сборной Канаде «вышивали» Хитли и Нэш, а вратарь Бродёр в одиночку переиграл Россию. 3-4 и удачу России я не принёс :). С того времени по стечению обстоятельств я не видел ни одного матча между этими командами, ни в живую, ни в прямом эфире по телевизору. И самое главное, что Россия выиграла все эти игры, включая и олимпийский четвертьфинал в Торино, и финал ЧМ в Квебеке. Днём чех и словак, тоже большие поклонники хоккея, «травили» меня: «сегодня у россиян нет шансов!...». И Томек Йирсак пригласил нас к себе на хоккейный финал после матча против «Легии». Но к чеху я не попал, я в машине и мне звонит отец и весело говорит: «Виктория!!!». Я вспомнил как год назад приземлившись в аэропорту города Чикаго (куда мы с «Вислой» полетели на выставочные матчи), я включил телефон и сразу позвонил папа. Тогда в трубке телефона я услышал: «Ковальчук!». Как и тогда в самолёте, сейчас я радовался, но уже в машине. Но тогда, наверное, я разбудил весь отель смотря повтор того финала :))). Интересно что будет на этот раз?! :))) Браво Россия! Браво Быков! Браво Илья… (и Брызгалов и Ковальчук)!!!

До Варшавы доехали мы без проблем, но поздновато. Взял ключ от номера и сразу спать, начало игры было в полдень, поэтому много времени на сон не осталось:). Утром встретил всех ребят и тренеров на завтраке, все рады победе первой команды и горят желанием оформить двойную победу. К сожалению, из Варшавы удалось увезти только одно очко. Ничья 1-1 в принципе справедливый результат. Первый тайм провели лучше мы и на перерыв уходили, ведя в счёте 1-0. Во втором тайме уже «Легия» доминировала. Сразу после перерыва соперник сравнял счёт, а позже пару раз «простил» нас. Работы у меня было достаточно, так что рад тому, что удалось сыграть в таком матче.

Уикенд закончился. Для меня он получился очень даже положительным. Удалось пережить много положительных эмоций. Хорошо, что в Кракове дождь пошёл, может он притушит создавшуюся эйфорию, и поможет нам с холодной головой готовиться к матчу против «ЛКСа» Лодж. Ну а сейчас я спать пойду…

Legła, legła Warszawa!!!

Pozdrawiam wszystkich kibiców, wszystkich ludzi dobrze życzących Wiśle Kraków i rodziny wszystkich piłkarzy z okazji zwycięstwa nad warszawską Legią!!! Dołożyłem starań, do końca wierząc w wygraną, z ogromną dozą szczęścia wygraliśmy w bardzo ważnym momencie z Legią. Wygraliśmy bez błysku i miażdżącej przewagi, wygraliśmy ten mecz dosłownie na „żyłach”. Wymuszone zmiany potwierdzają, że zapłaciliśmy wysoką cenę za to zwycięstwo. Rafał Boguski po końcowym gwizdku sędziego o kulach udał się na badania, z podejrzeniem złamania nogi. Marcelo, już siedząc na ławce rezerwowych, walczył ze skurczami nóg. A Radek Sobolewski ledwo doszedł do szatni, bo otrzymał cios w mięsień w okolicy biodra i nie mógł zgiąć nogi. Chcieliśmy wygrać, walczyliśmy o zwycięstwo i wygraliśmy, ale najważniejsze i najciekawsze jeszcze przed nami! :)))

Przed meczem nie wyczuwałem silnego napięcia wewnątrz drużyny. Podczas jedzenia przy stole jak zawsze było wiele żartów, znów związanych z artykułami prasowymi. W jednym z takich artykułów napisano: „na meczu będzie obecnych wielu zagranicznych skautów i selekcjonerów”. Odpowiedź naszego stołu: „… z Tadżykistanu, Uzbekistanu i najważniejszy skaut: Borat z Kazachstanu :)))”. Albo odpowiedź nr 2: „trzeba poprosić pracowników stadionu, żeby obrócili naszą ławkę rezerwowych w stronę trybuny VIP, aby ci skauci mogli nas zobaczyć (przy naszym stole siedziało 4 graczy rozpoczynających mecz na ławce):)))”. Później w pokoju hotelowym razem z Mariem śmialiśmy się oglądając materiał video o wesołych studentach z ulic Krakowa, którzy typowali wynik meczu i strzelców bramek. Niektóre warianty, jak na przykład: „1:0 dla Wisły, a gola zdobędzie Pawełek”, wzbudzały śmiech. A ja powiedziałem Mariuszowi: „Mario, powiedz trenerowi na odprawie, że będziesz podłączał się na stałe fragmenty, w końcu przepowiedziano ci zdobycie gola! :)))”.

Inna atmosfera była w szatni naszej drużyny bezpośrednio przed meczem. Wszyscy skupieni na grze, przygotowani do egzaminu i nastawieni tylko na zwycięstwo. Ktoś się modli, ktoś całuje fotografię swoich dzieci i bliskich, ktoś omawia z partnerem ten czy inny moment gry, ktoś spokojnie przygotowuje obuwie na mecz, a przede wszystkim: wszyscy dodają sobie nawzajem otuchy i życzą sukcesu!

Na rozgrzewkę wyszliśmy w wyjątkowych koszulkach z dużą cyfrą „4”, pod którą widniało słowo „legenda”. To znak wdzięczności i wsparcia dla naszego kolegi, Marcina Baszczyńskiego. Nie ma wątpliwości, że ten chłopak, który przez 10 lat grał w koszulce z numerem 4 na plecach, został legendą Wisły! No a cała drużyna bardzo ceni „Baszcza” i w takim momencie jesteśmy razem z nim! No i oczywiście on jest razem z nami :)!

Komu jak komu, ale mi osobiście ciężko oglądać z ławki rezerwowych tak ważne mecze, zdecydowanie wolę znajdować się na boisku, niż przeżywać z boku. Przed meczem byłem spokojny o wynik, byłem przekonany i pewny, że wygramy. Powiem więcej, byłem przekonany, że wprost „wyniesiemy” z boiska warszawską drużynę. Po prostu widziałem jak bardzo zmotywowani byli moi koledzy i właśnie dlatego miałem takie odczucia. Ale mecz pokazał, że się pomyliłem. Może nawet mieliśmy małą przewagę, ale grało nam się ciężko. A w drugiej połowie my dosłownie „odskoczyliśmy”. Koniec meczu w ogóle był bardzo nerwowy. W naszym polu karnym działo się wszystko: rykoszety, błędy zawodników Legii, heroizm naszych piłkarzy… I wsparcie naszych KIBICÓW!!! W doliczonym czasie cały stadion na stojąco ryknął „Legła, legła Warszawa!”. Końcowy gwizdek arbitra i ktoś skacze w górę, ktoś pada na kolana, ktoś biegnie objąć swego kolegę. Na Reymonta radość, na Reymonta święto. Później całą drużyną świętujemy zwycięstwo razem z kibicami. Razem z nimi śpiewaliśmy piosenki, najważniejszą była: „Lidera mamy, za ch… go nie oddamy!!!!”. Śpiewała nawet trybuna VIP, śpiewały żony i dzieci naszych chłopaków. Daj Boże, aby 30 maja to wszystko się powtórzyło!!!!!

Cieszyliśmy się dalej w szatni, a ja wziąłem torbę i razem z kierownikiem Młodej Wisły wybrałem się do Warszawy na mecz z drugą drużyną Legii. Nasz młodszy zespół wyjechał już rano, a kierownik został w Krakowie, aby poczekać na chłopaków z pierwszej drużyny. Okazało się, że czekał tylko na mnie :). A nasz trener bramkarzy nie przegapił okazji, by zażartować: „widać, że jesteś bardzo ważnym zawodnikiem tej drużyny, skoro wożą cię na mecz osobistym samochodem…:)))”. Żarty żartami, ale do Warszawy jechałem z wielką ochotą, aby zagrać, zagrać dobrze i oczywiście wygrać.

W czasie, gdy my jechaliśmy do stolicy, w Szwajcarii rozpoczął się finał Mistrzostw Świata w hokeju między Kanadą i Rosją. W zasadzie zawsze kibicowałem hokejowej reprezentacji Rosji. Ale po tym jak w 2005 roku w Wiedniu udało mi się obejrzeć na żywo półfinał MŚ między tymi drużynami, jeszcze bardziej zacząłem kibicować reprezentacji. Ponieważ w tamtym roku w NHL był lokaut, w składzie obu drużyn znalazły się wszystkie gwiazdy. W składzie Rosjan błyszczeli Owieczkin, Małkin, Afinogenow, no i może Kowaliow. Kowalczuk i Jaszyn byli cieniem samych siebie. W reprezentacji Kanady grali Heatley i Nash, a bramkarz Brodeur w pojedynkę ograł Rosję. 3:4 i szczęścia Rosji nie przyniosłem :). Tak się zbiegło, że od tamtego czasu nie widziałem ani jednego meczu między tymi drużynami, ani na żywo, ani w telewizji. Ale co najważniejsze, Rosja wygrała wszystkie te pojedynki, włączając nawet ćwierćfinał olimpijski w Turynie i finał MŚ w Quebeku. W ciągu dnia Czech i Słowak, także wielbiciele hokeja, „docinali” mi: „dzisiaj Rosjanie nie mają żadnych szans!...”. Tomek Jirsak zaprosił nas do siebie na hokejowy finał po meczu z Legią. Do Czecha nie pojechałem, w samochodzie dzwoni do mnie ojciec i radośnie mówi: „Zwycięstwo!!!”. Przypomniało mi się jak przed rokiem, gdy wylądowaliśmy w Chicago (dokąd polecieliśmy z Wisłą na turniej) włączyłem telefon i od razu zadzwonił tata. Wówczas w słuchawce telefonu usłyszałem: „Kowalczuk!”. Jak wtedy w samolocie, teraz także cieszyłem się, ale już w samochodzie. Ale wtedy, uwierzcie, obudziłem cały hotel oglądając powtórkę tego finału :))). Ciekawe co będzie tym razem?! :))) Brawo Rosja! Brawo Bykow! Brawo Ilja… (i Bryzgałow i Kowalczuk)!!!

Do Warszawy dojechaliśmy bez problemów, ale dosyć późno. Wziąłem klucz od pokoju i od razu poszedłem spać, mecz rozpoczynał się w południe, więc nie zostało dużo czasu na sen:). Rano spotkałem wszystkich chłopaków i trenerów na śniadaniu, wszyscy cieszyli się ze zwycięstwa pierwszej drużyny i pałali pragnieniem zdobycia podwójnej wygranej. Niestety, z Warszawy udało nam się wywieźć tylko jeden punkt. Remis 1:1 to w zasadzie sprawiedliwy rezultat. W pierwszej połowie lepiej zagraliśmy my i na przerwę schodziliśmy prowadząc 1:0. W drugiej połowie dominowała już Legia. Zaraz po przerwie przeciwnik doprowadził do wyrównania, a późnej parę razy nam „darował”. Miałem sporo pracy, więc cieszę się, że udało mi się zagrać w takim meczu.

Weekend się skończył. Dla mnie był on bardzo pozytywny. Udało mi się doświadczyć wiele pozytywnych emocji. Dobrze, że w Krakowie padał deszcz, może przyciszy powstającą euforię i pomoże nam z chłodnymi głowami przygotowywać się do meczu z ŁKS-em Łódź. No a teraz pójdę spać…