Mistrzem Polski jest Wisla, Wisla najlepsza jest…!

- Дядь, а как вчера «Легия» сыграла? Чуточку не хватило им…
- А кто выиграл чемпионат Польши по футболу?
- Дружище извини, а какого цвета эта медаль?
:)))))
Вот примерно так шутили наши ребята по приезду в столицу Польши на награждение. Шутили мы везде: в аэропорту, в такси, в отеле (который проводил это мероприятие) и, конечно, на традиционном фуршете по окончанию торжественной части. Кто-то пытался подколоть таксиста, а кто-то просто подходил к игроку «Леха» или «Легии» и просил подтвердить, что медаль, висящая на шее, точно золотая :). Было весело, но самое главное, что в каждом представителе «Вислы» Краков чувствовалась радость. Собравшись почти год назад на первом сборе после отпуска, мы проделали очень много работы, мы прошли очень трудный путь, мы оказались сильнее обстоятельств и в конечном итоге мы добились главной цели сезона: мы отстояли титул чемпиона Польши по футболу! Браво для всех ребят, тренеров, рабочих, болельщиков и всех тех, кто связан с клубом «Висла»!!!



Сейчас я уже дома, сижу в кафе в самом центре города. Вокруг обстановка очень спокойная: парк, люди и птицы. Все заняты чем-то своим. А у меня впервые после игры против «Шлонска» Вроцлав появилась свободная минутка, которую я потрачу на рассказ о последних событиях в моей жизни:). Сразу скажу, что я не показываю медаль официантам и не спрашиваю какого она цвета :). Моя медаль лежит дома в коллекции моих футбольных сувениров и пока её ещё никто не видел:). И чтоб уже сразу закончить тему этой медали, а точнее ответить на вопрос: «сколько именно моего вклада в победе «Вислы»?», скажу, что однозначно я тоже доложил свои камушек до общего успеха. К сожалению, мне не удалось появиться на поле в лиговом матче, сыграл только в кубке. Но вратарская позиция имеет свою специфику и часто второй вратарь остаётся в тени первого, но при этом дальше является полноценным игроком команды и обладает высоким уровнем подготовки. Думаю, не каждый назовет слету, фамилию второго вратаря «Ливерпуля» или «Реала». А ведь эти ребята стоят миллионы, а Дудек вообще выиграл в своей жизни лигу чемпионов. Если я не ошибаюсь :), эти вратари не появлялись в этом сезоне в лиговых матчах своих клубов. Поэтому уверен, что право на золотую медаль чемпионата Польши у меня есть. Но другое дело как я сам оцениваю эту ситуацию. Здесь всё достаточно просто: я бы хотел принять участие в большинстве матчей и внести реальный вклад в успех. Я реально смотрю на вещи и не могу ставить себя в один ряд с ребятами как Павелек, Соболевски, Гловацки или Брожек, которые отыграли весь сезон в основном составе, проделали большой оббьем работы и в нужный момент достигли нужного результата. Мои амбиции не позволяют считать этот командный успех, моим личным успехом. Это чемпионство только ещё больше мобилизует к усердной работе, и в конечном итоге к тому, чтоб стать основным вратарём. Ну а когда это произойдёт, буду радоваться и за команду и за себя!



Неделю назад, в четверг, я потренировался с первой командой и позже выехал во Вроцлав. Там уже был наш дублирующий состав, который готовился к последней игре против «Шлонска». У нас были все шансы стать чемпионами, но не всё завесило от нас. Нам нужно было обязательно выиграть, а «Рух» Хожув должен был обязательно проиграть :). Перед игрой я старался сконцентрироваться непосредственно на нашем матче, и старался не считать очки других команд. Также попросил ребят сделать тоже самое. Сама игра выдалась трудной и можно сказать, что в первом тайме мы «отскочили». .Ну а в конце матча «Шлонск» сделал нам подарок, и после одной ошибки обороны нам удалось забить и в итоге выиграть. Снова матч получился интересным для меня, было пару «горячих» моментов у моих ворот, но нам удалось всё разрешить и достойно закончить сезон. Ну а «Рух» сыграл вничью 2:2, и с отставанием на одно очко мы заняли второе место в турнире дублёров После игры я долго не радовался, пришлось сесть в машину администратора и вместе с ним быстро вернуться в Краков. Там я присоединился уже к первой команде, которая готовилась к матчу в отеле. На завтраке ребята поздравили с удачным завершением сезона в дубле, и шутя просили сосредоточиться на матче первой команды.

Конечно матч против «Шлонска» был самым, самым важным событием сезона для каждого из нас. Чтоб стать чемпионами нам было достаточно сыграть вничью. Но все понимали, что играть именно в этом матче на ничью будет «самоубийством». В голове только одна мысль: «победить любой ценой! Что бы ни случилось, нужно быть сильнее!!!». Стадион был полон и разукрашен баннерами. Все ждали победы и празднование чемпионского титула. Позже была победа и празднование:). Побеждали мы правда со скрипом:), играли мы не ярко и моментами слабенько, но результат мы сделали. Ну а праздновали мы УУХХ как :).

После игры все ребята быстренько убежали с поля в раздевалку, где мы радовались от всей души и брызгали друг друга шампанским. Позже мы вышли на свежо-сооруженную сцену. Нам вручили кубок и снова радости, и наши и болельщиков :). Ну а потом был выезд в город, на главную площадь. Там были тысячи болельщиков, которые вместе с нами пели, кричали, благодарили и РАДОВАЛИСЬ Одни положительные эмоции. Один большой праздник. Позже мы вернулись в клуб, встретились на ужине с владельцем и управляющими клуба. Та атмосфера была намного спокойнее, все сдерживали свои эмоции и тихо общались между собой. В конце мы остались только в кругу команды и весело отметили наш успех:). Не беспокойтесь, всё проходило в культурной обстановке и обошлось без скандалов и эксцессов:))).



Ну а в воскресенье нужно было попасть на награждение призёров чемпионата, которое проходило в Варшаве. Каждый из нас добирался туда по своему, часть поехала на автобусе, часть на машинах и часть полетела в столицу. Первой добралась моя группа. Варшавский аэропорт мы точно разбудили :))). В 6.30 утра мы пели там песни про «Вислу» и наше чемпионство и никто не собирался мешать нам радоваться. Позже мы добрались до отеля, где всё уже было готово для начала торжества. И через некоторое время зал был уже полон. Были все 3 команды призёры: «Висла», «Легия» и «Лех». Все были награждены по очереди, а позже был фуршет. На фуршете ребята позволили себе снять галстуки и пообщаться с друзьями из других команд. Атмосфера была отличной, хотя после такого сезона не думал, что игроки «Легии» или «Леха» будут в хорошем настроение :))). В конце я эмоционально :) попрощался со всей нашей делегацией и отправился в аэропорт, откуда полетел домой, в мой родной Кишинёв.

В аэропорту снова пели про «Вислу», но уже пограничник :))). Проверяя мой багаж он увидел медаль, посмотрел на меня и начал петь: «Mistrzem Polski jest Wisla, Wisla najlepsza jest…!». Я очень удивился, а пограничник сказал мне, что он из Вроцлава и болеет за «Вислу». Я в свою очередь сказал, что он знает за кого в Польше болеть надо :)))!!!

В Кишинёв я прилетел ночью, но меня встретили близкие друзья и приготовили даже сюрприз:). Они просто открыли 2 бутылки шампанского обрызгали и меня и себя! Было очень приятно…

Успел показать знакомым пару видео клипов с празднования из Кракова, все остались под впечатлением. Я тоже остался под большим впечатлением наших болельщиков. Вчера меня спросили: «Что меня впечатлило в этом году? Что осталось в памяти?». Я ответил: «Болельщики «Вислы» Краков, которые были с нами в очень тяжёлую минуту, которые вместе с нами бились за успех, которые поддерживали, а не давили на команду!».

Вот так вот :)! Сейчас у нас отпуск, грандиозных планов у меня на эти дни нет. Очень рад находиться дома, рядом со своими близкими и друзьями. Кроме медали домой я привёз ещё одну очень ценную для меня вещь. Я привёз молдавский флаг, в котором я поднимал кубок чемпионов Польши, со всеми автографами ребят, которые выиграли этот кубок. Я горд тому, что вместе с ними я стал чемпионом Польши, и я горд, что я родом из Молдавии!

Mistrzem Polski jest Wisła, Wisła najlepsza jest…!

- Panie, a jak wczoraj zagrała Legia? Troszeczkę im zabrakło…
- A kto zdobył piłkarskie mistrzostwo Polski?
- Wybacz przyjacielu, a jaki kolor ma ten medal?
:)))))
Tak na przykład żartowali nasi chłopacy po przyjeździe do stolicy Polski na wręczanie złotych medali dla mistrzów Polski 2009. Żartowaliśmy wszędzie: na lotnisku, w taksówce, w hotelu (który organizował tę imprezę) i, oczywiście, na bankiecie po zakończeniu części oficjalnej. Niektórzy zagadywali taksówkarza, inni po prostu podchodzili do piłkarzy Lecha czy Legii i prosili o potwierdzenie, że wiszący na szyi medal rzeczywiście jest złoty :). Było wesoło, ale najważniejsze, że od każdego przedstawiciela Wisły Kraków czuło się radość. Od czasu, gdy niemal rok temu zebraliśmy się na pierwszym obozie po wakacjach, wykonaliśmy bardzo dużo pracy, przeszliśmy bardzo trudną drogę, okazaliśmy się silniejszymi od przeciwności i w końcowym rozrachunku wykonaliśmy główny cel sezonu: zdobyliśmy tytuł piłkarskich mistrzów Polski! Brawo dla wszystkich chłopaków, trenerów, pracowników, kibiców i wszystkich osób związanych z Wisłą!!!

Teraz jestem już w domu, siedzę w kawiarni w samym centrum miasta. Sytuacja wokół jest bardzo spokojna: park, ludzie i ptaki. Każdy zajęty swoimi sprawami. A ja po raz pierwszy od czasu gry ze Śląskiem Wrocław mam wolną chwilę, którą wykorzystam na opowieść o ostatnich wydarzeniach w moim życiu :). Od razu wyjaśnię, że nie pokazuję medalu kelnerom i nie wypytuję o jego kolor :). Mój medal leży w domu pośród kolekcji moich pamiątek piłkarskich i na razie jeszcze prawie nikt go nie widział :). I aby już od razu zakończyć temat tego medalu, a dokładniej odpowiedzieć na pytanie: „jaki właściwie jest mój wkład w zwycięstwo Wisły?”, powiem, że niewątpliwie także dołożyłem swoją cegiełkę do tego sukcesu. Niestety, nie udało mi się pojawić się na boisku w żadnym meczu ligowym, zagrałem tylko w pucharze. Ale pozycja bramkarza ma swą specyfikę i często drugi bramkarz pozostaje w cieniu pierwszego, ale przy tym nadal jest pełnowartościowym graczem drużyny i jego przygotowanie pozostaje na wysokim poziomie. Myślę, że nie każdy zna nazwisko drugiego bramkarza Liverpoolu czy Realu. A przecież ci chłopacy są warci miliony, a Dudek w ogóle wygrał w swoim życiu ligę mistrzów. Jeśli się nie mylę :), bramkarze ci nie występowali w tym sezonie w meczach ligowych swoich klubów. Dlatego jestem przekonany, że posiadam prawo do złotego medalu mistrza Polski. Ale inną sprawą jest to jak ja sam oceniam tę sytuację. !Tutaj wszystko jest bardzo proste: chciałbym wziąć udział w większości meczów i mieć rzeczywisty wkład w sukces. Realnie podchodzę do życia i nie mogę stawiać się w jednym rzędzie z takimi chłopakami jak Pawełek, Sobolewski, Głowacki czy Brożek, którzy rozegrali cały sezon w podstawowym składzie, wykonali olbrzymią pracę i w kluczowym momencie osiągnęli wymagany rezultat. Moje ambicje nie pozwalają mi traktować tego sukcesu drużyny jako własnego sukcesu. To mistrzostwo tylko jeszcze bardziej mobilizuje mnie do gorliwej pracy, a w końcu do tego, aby zostać podstawowym bramkarzem. No a gdy to nadejdzie, będę cieszył się i za drużynę, i za siebie!

Tydzień temu, w czwartek, odbyłem trening z pierwszą drużyną, a później wyjechałem do Wrocławia. Tam był już nasz zespół młodzieżowy, przygotowujący się do ostatniego meczu ze Śląskiem. Mieliśmy jeszcze szansę na zostanie mistrzem, ale nie wszystko zależało tylko od nas. My koniecznie musieliśmy wygrać, a Ruch Chorzów koniecznie musiał przegrać :). Przed grą starałem się skoncentrować bezpośrednio na naszym meczu i starałem się nie liczyć punktów pozostałych drużyn. I chłopaków poprosiłem, aby zrobili to samo. Sam mecz okazał się trudny i można powiedzieć, że w pierwszej połowie „odskoczyliśmy”. No ale w końcówce meczu Śląsk sprawił nam niespodziankę i po błędzie obrony udało nam się strzelić i w rezultacie wygrać. Znowu mecz okazał się ciekawym dla mnie, było kilka „gorących” sytuacji pod moją bramką, ale udało nam się nad wszystkim zapanować i dostojnie zakończyć sezon. No a Ruch zagrał na remis 2:2 i ze stratą jednego punktu zajęliśmy drugie miejsce w rozgrywkach Młodej Ekstraklasy. Po meczu nie cieszyłem się długo, wsiadłem w samochód kierownika drużyny i razem z nim szybko wróciłem do Krakowa. Tam dołączyłem już do pierwszej drużyny, która przygotowywała się do meczu w hotelu. Na śniadaniu chłopaki pogratulowali mi udanego zakończenia sezonu z Młodą Wisłą i żartując prosili o skoncentrowanie na meczu pierwszej drużyny.

Oczywiście mecz ze Śląskiem był zdecydowanie najważniejszym spotkaniem sezonu dla każdego z nas. Aby zostać mistrzem, wystarczyło nam zdobyć jeden punkt. Ale wszyscy rozumieli, że granie na remis właśnie w tym meczu będzie „samobójstwem”. W głowie tylko jedna myśl: „wygrać za każdą cenę! Co by się nie działo, musimy być silni!!!”. Stadion był wypełniony i upiększony transparentami. Wszyscy czekali na zwycięstwo i świętowanie tytułu mistrzowskiego. Później było zwycięstwo i świętowanie :). Wygraliśmy co prawda ze zgrzytem:), nie graliśmy widowiskowo, a momentami słabo, ale rezultat osiągnęliśmy. No a świętowaliśmy jak *** :).

Po meczu wszyscy chłopacy szybko zbiegli z boiska do szatni, gdzie cieszyliśmy się z całego serca i oblewaliśmy się szampanem. Później wyszliśmy na świeżo zbudowaną scenę. Wręczono nam puchar i znów radość – i nasza, i kibiców :). No a potem był wyjazd na miasto, na Rynek Główny. Były tam tysiące kibiców, którzy razem z nami śpiewali, krzyczeli, dziękowali i CIESZYLI SIĘ! Jedne wielkie, pozytywne emocje. Jedno ogromne święto. Później wróciliśmy na Reymonta, spotkaliśmy się na kolacji z właścicielem i zarządcami klubu. Ta atmosfera była znacznie spokojniejsza, wszyscy powściągali swe emocje i cicho rozmawiali między sobą. Na koniec zostaliśmy tylko w kręgu drużyny i wesoło uczciliśmy nasz sukces :). Nie martwcie się, wszystko odbyło się w kulturalnych okolicznościach, obeszło się bez skandali i ekscesów :))).

No a w niedzielę trzeba było wybrać się na dekorację zwycięzców rozgrywek, odbywającą się w Warszawie. Każdy z nas dojeżdżał tam na własną rękę, część pojechała autobusem, część samochodami, a część poleciała do stolicy. Jako pierwsza dotarła moja grupa. Udało nam się obudzić warszawskie lotnisko :))). O 6:30 rano śpiewaliśmy piosenki o Wiśle i naszym mistrzostwie i nikt nie zamierzał przeszkadzać nam w świętowaniu. Później dojechaliśmy do hotelu, gdzie wszystko było już gotowe do rozpoczęcia uroczystości. I za jakiś czas sala była już pełna. Były wszystkie 3 zwycięskie drużyny: Wisła, Legia i Lech. Wszyscy byli nagradzani po kolei, a później był bankiet, na którym chłopacy pozwolili sobie zdjąć krawaty i pogadać ze znajomymi z innych drużyn. Atmosfera była doskonała, chociaż po takim sezonie nie spodziewałem się, że piłkarze Legii czy Lecha będą w dobrych nastrojach :))). W końcu emocjonalnie :) pożegnałem się z całą naszą delegacją i udałem się na lotnisko, skąd poleciałem do domu, do mojego rodzinnego Kiszyniowa.

Na lotnisku znowu śpiewy o Wiśle, ale tym razem w wykonaniu pogranicznika :))). Sprawdzając mój bagaż, zobaczył od medal, spojrzał na mnie i zaczął śpiewać: „Mistrzem Polski jest Wisła, Wisła najlepsza jest…!”. Byłem mocno zaskoczony, a pogranicznik wyjaśnił mi, że jest z Wrocławia i kibicuje Wiśle. Ja z kolei powiedziałem mu, że zna się na tym, komu należy kibicować w Polsce :)))!!!

Do Kiszyniowa przyleciałem w nocy, ale bliscy przyjaciele przywitali mnie i nawet przygotowali niespodziankę :). Otworzyli 2 butelki szampana i opryskali mnie i siebie! Było bardzo przyjemnie…

Zdążyłem pokazać znajomym kilka wideoklipów ze świętowania w Krakowie, wszyscy byli pod wrażeniem. Ja także nadal jestem pod wielkim wrażeniem naszych kibiców. Wczoraj zapytano mnie: „Co wywarło na tobie największe wrażenie? Co zapadło w pamięć?”. Odpowiedziałem: „Kibice Wisły Kraków, którzy byli z nami w bardzo trudnych momentach, którzy razem z nami walczyli o sukces, którzy nas wspierali, a nie naciskali na drużynę!”.

No i tak :)! Teraz mamy wolne, sam nie mam wielkich planów na te dni. Bardzo się cieszę, że jestem w domu, razem ze swoimi bliskimi i przyjaciółmi. Oprócz medalu do domu przywiozłem jeszcze jedną bardzo cenną dla mnie rzecz. Przywiozłem flagę mołdawską, w której podnosiłem puchar mistrzów Polski, z autografami wszystkich chłopaków, którzy zdobyli to trofeum. Jestem dumny z tego, że razem z nimi zostałem mistrzem Polski i jestem dumny, że pochodzę z Mołdawii!