«Лободзинского в сборную!!!»… или как обойтись без инфаркта в Гданьске! / „Łobodzińskiego do reprezentacji!!!”… albo jak nie dostać zawału w Gdańsku!

После субботнего матча я окончательно усвоил, что наблюдать за игрой со скамейки запасных я не способен! Триллеры нужно смотреть в кино, а не на футбольных стадионах и тем более с лавочки. Матч против «Лехии» Гданьск ещё один раз показал, почему миллионы людей обожают игру под названием «футбол». Я уже пару раз говорил, что драматургия этого сезона просто невероятная. Каждый тур приносит какие-то сенсации, и после каждого тура ситуация в таблице чемпионата становится всё запутанней. За пару игр до конца ситуация была такая, что за «выживание» боролись аж 10 команд, а за золотые медали 5 команд. Неплохая интрижка?! Что скажете? Но перед игрой в Гданьске наша команда отвечала за свою судьбу, и судьбу золотых медалей лично. Задача была достаточно ясной: 6 очков в 2 оставшихся матчах. Правда первый наш соперник, «Лехия» Гданьск, нуждалась в победе над нами как в воздухе. Перед игрой не было никаких сомнений, что соперник оставит на поле все силы и сердце, если нужно будет «умрёт» но за очки будет биться до последнего свистка судьи. Нам же предстояло выложиться ничуть не меньше игроков «Лехии», плюс проявить все свои футбольные умения и любой ценой выиграть!

Не знаю как ребята, но я очень ясно понимал, что игра в Гданьске будет совсем другой, чем наш последний выездной матч в Лоджи. Так получилось, что последний матч «Лехии» против «Леха» Познань я смотрел по телевизору. «Лехия» проиграла 0:1, но если бы они выиграли тот матч 1:0 никто и слова не сказал бы. Команда хорошо организованная, команда боец, которая любит и не боится играть в футбол. Плюс большого респекта перед одним из лидеров чемпионата они не имели. Эта команда решает свои задачи и неважно против кого она играет!

Готовились к этой игре в нормальном для нас режиме, тренировали важные тактические заготовки и слушали подсказки тренеров о сопернике. В основном все тренировки были «живыми», все ребята работали с большим желанием, и, не смотря на конец сезона, выглядели все свеженько. Другое дело наши болельщики:). Для них матч против «Лехии» являлся, наверное, событьем года. Наши фанаты имеют дружеский уговор с фанатами «Лехии». Они взаимно и вместе поддерживают и «Вислу» и «Лехию». Часто наши болельщики выезжают на матчи «Лехии» и наоборот. Ну а когда «Висла» играет против «Лехии» весь стадион очень тепло поддерживает обе команды. Согласен, что это не совсем обычное явление, но поверьте, эти ребята создают фантастическую атмосферу для команд. Я остался под большим впечатлением осеней игры против «Лехии» в Кракове. Но то, что происходило на трибунах в Гданьске, я уверен, останется в моей памяти надолго. Но об этом чуть ниже.

Начиная от понедельника, в сторону Гданьска выезжали группы краковских фанатов. Но ближе к субботе, поезда были всё больше «разукрашены» в синие, красные, белые и зелёные цвета. Вот и мы ехали на поезде до Гданьска. А поезд был полон наших болельщиков. И благодаря им можно было узнать в каком городе мы остановились, не выглядывая в окно :). На каждой станции они «заряжали» песенку о местной команде. Весело было в Катовицах и в Варшаве. Чувствовалось, что наши фанаты имеют «особенный» сентимент к «ГКСу» и к «Легии»:))). Ну а в дороге весь поезд пел песни в поддержку «Вислы». Интересный выезд получился, новые эмоции и впечатления, которые ещё больше мобилизируют и настраивают. На вокзале в Гданьске дороги наших фанатов и наша разошлись. Они направились в город веселиться вместе с гданьскими приятелями. А мы поехали в отель, а позже нас ждала тренировка и теоретическое занятие…

В отеле было уже спокойнее. И нечто не мешало нам, как следует готовиться к матчу. На теоретическом занятие тренера снова отмечали силу и хорошую спортивную форму «Лехии». Также они припомнили о пути, через который мы прошли за этот сезон. Много всего было на нашей дороге, но теперь мы должны сделать последние усилия и одержать победу в чемпионате!

Сама игра, хотя какая это игра?! Это просто самый настоящий триллер, который к большой нашей радости закончился для нас хэппи-эндом. К 25 секунде мы уже «горели» 0:1. Позже контролировали игру, но острее была «Лехия». Пару раз они убежали в очень опасные для нас контратаки, но не самым лучшем образом завершали эти контратаки. Перерыв пошёл нам на пользу. Сразу после начала второго тайма мы сравняли счёт. Ну а потом началось самое интересное: мы не можем забить из выгодных ситуаций, судья назначает в наши ворота очень спорный пенальти, снова нужно отыгрываться, прощаем соперника в трёх 100% моментах, НА ПОЛЕ ВЫХОДИТ ЛОБОДЗИНСКИ, сразу Зиенчук сравнивает счёт красивейшим ударом со штрафного, ну и 2 гола «ЛОБО»!!!

В 85-ой минуте, когда счёт стал 4:2 в нашу пользу, было зарегистрировано 259 инфарктов… шутка :))).

После матча была радость. Конечно, все поздравляли «Лобо». Я кричал: «Лободзинского в сборную!». Все смеялись, «Лобо» тоже, а вчера Лео Бенхакер включил его в состав :))). Я очень рад за этого парня. Перейдя полтора года назад в «Вислу», он никак не мог выйти на свой прежний уровень. Конечно, последовали неудовольствия болельщиков. Журналисты тоже не упустили своей возможности, и постоянно считали сколько «Лобо» зарабатывает, и критиковали его игру. Не критиковал этого парня только ленивый. Дней десять назад вышла статья о «дармоедах» польской лиги и Войтек был на первом месте в том списке. Конечно, мы должны быть готовы к таким вещам. У каждого своя работа: одни играют, другие пишут, а третьи любят попортить настроение первым:). После той статьи я сказал некоторым «ньюсмейкерам», что та статья в моих глазах никого уважения не вызвала. Ну а «Лобо» в красивом стиле преподнёс им свой ответ! Голы, которые он забил, оказались очень важными для «Вислы», и уверен, что большой груз упал с плеч Войтка. После игры он дал интервью, в котором сказал, что на поле выходил с одной мыслью: помочь команде. Также он сказал, что каждый игрок замены готов выйти в любой момент на поле, и сделает всё, чтоб добиться общей цели. Я в свою очередь хочу сказать, что все кто сидел на лавочки, очень профессионально подходили к такой ситуации. И выходя на поле никто, не старался показать свою обиду, а наоборот, часто эти ребята усиливали игру команды. Никто не ставил свои интересы выше командных, и часто приходилось терпеть. Я уверен, что позже каждый будет собирать плоды своего правильного подхода к делу.

Теперь я возвращаюсь к болельщикам, к той невероятной атмосфере на трибунах в Гданьске и в аэропорту в Кракове. Я раньше такого не видел. Я не видел чтоб целый стадион скандировал имя и фамилию игрока команды соперника, после того как он забил гол и возможно отправил «Лехию» в первую лигу (я желаю «Лехии» выиграть последний матч и остаться в высшей лиге). Этот парень является воспитанником «Лехии», сыграл за этот клуб много матчей, а сейчас в майке «Вислы», за 15 минут до конца матча, сравнивает счёт и с трибун слышит: «Марек Зиенчук, Марек Зиенчук». Я не знаю, что он чувствовал в тот момент, но я понял, что эти БОЛЕЛЬЩИКИ просто феноменальные. Всю игру на трибунах был праздник, весь стадион поддерживал обе команды, и было не важно: кто кого! Ребята из Гданьска приняли наших болельщиков просто отлично. Они и накормили и напоили «ребят с Реймонта». На протяжении нескольких дней, фанаты, приехавшие из Кракова, не нуждались ни в чём. О них заботились хозяева. Считаю, что такие отношения заслуживают большого уважения. И предлагаю телеканалам сделать документальный фильм о дружбе гданьских и краковских болельщиках!

А те болельщики, которые остались в Кракове, сделали нам сюрприз. Когда мы приземлились в аэропорту Кракова, зал ожидания был полон наших фанатов. Я до сих пор не могу понять, почему они решили встретить нас в аэропорту. Может, ждали, чтоб вместе отпраздновать чемпионство, которое было так близко («Лех» Познань в 80 минуте сравнял счёт в матче против «Полонии» Варшава 3:3. Если бы «Лех» проиграл, то мы уже были чемпионами)?! Может, они приехали просто поблагодарить нас за игру в Гданьске?! Но как не крути, лично я остался приятно удивлён. Зато к такой встрече были готовы братья Брожки, которые вместе с болельщиками пели песни и «завели» весь аэропорт :).

В воскресенье одну часть нашей команды ждала тренировка, а 6 ребят, в то числе и я, сыграли за молодёжную команду. В турнире дублёров «Лехия» вместе с «Рухом» Хожув возглавляли турнирную таблицу, и опережали нас на 3 очка. Поэтому ставка в матче была приличной. Ребята нашего дубля тоже бьются за золото, год назад они стали чемпионами турнира дублёров в последней минуте последнего тура. В этом году история может повториться, но вначале нужно было обыграть «Лехию». Ребята из первой команды своё дело сделали. Они забили 3 из 4 наших голов, и мы выиграли 4:1. Я в свою очередь сыграл второй тайм (поскольку одновременно на поле могут находиться только 3 игрока первой команды). Почти весь второй тайм счёт был 2:1 в нашу пользу, и «Лехия» постоянно атаковала. Работы было достаточно. Удалось не пропустить, ну а в конце матча мы реализовали свои моменты и победили. Теперь молодёжный состав занимает вторую строчку в таблице, и остается выиграть последний матч и ждать поражения «Руха» Хожув. И кто знает, может, так и случится :)?!

В хорошем настроение собираюсь на тренировку. Перед нами самая важная неделя этого сезона. В субботу мы играем самый важный матч, который мы обязаны выиграть. Пройдя через много очень сложных моментов, мы вышли на финишную прямую, и теперь нужно сделать всё и отдать все силы, чтоб добиться успеха!

„Łobodzińskiego do reprezentacji!!!”… albo jak nie dostać zawału w Gdańsku!

Po sobotnim meczu ostatecznie zrozumiałem, że nie jestem zdolny obserwować grę z ławki rezerwowych! Thrillery należy oglądać w kinie, a nie na stadionach piłkarskich, a tym bardziej z ławki. Mecz z Lechią Gdańsk po raz kolejny wyjaśnił dlaczego miliony ludzi uwielbiają sport zwany „futbolem”. Mówiłem już kilka razy, że dramaturgia w tym sezonie jest wprost nieprawdopodobna. Każda kolejka przynosi jakieś sensacje i po każdej kolejce sytuacja w tabeli staje się coraz bardziej zawiła. Na kilka meczów do końca sytuacja była taka, że o „przeżycie” walczyło aż 10 drużyn, a o złote medale 5 zespołów. Niezła intryga?! Co powiecie? Ale przed meczem w Gdańsku nasza drużyna osobiście odpowiadała za swój los, a także za los złotych medali. Zadanie było wyjątkowo jasne: 6 punktów w 2 pozostałych meczach. Jednak nasz pierwszy przeciwnik, Lechia Gdańsk, potrzebował zwycięstwa nad nami jak powietrza. Przed meczem nie było żadnych wątpliwości, że rywal zostawi na boisku swe wszystkie siły i całe serce, „umrze” jeśli będzie trzeba, ale za punkty będzie się bił do ostatniego gwizdka sędziego. Nas czekało zaś zaprezentowanie się jeszcze lepiej niż gracze Lechii, pokazanie wszystkich swoich umiejętności piłkarskich i wygranie za każdą cenę!Nie wiem jak chłopaki, ale ja dobrze zrozumiałem, że gra w Gdańsku będzie całkiem inna niż nasz ostatni mecz wyjazdowy w Łodzi. Tak się złożyło, że ostatnie spotkanie Lechii z Lechem Poznań oglądałem w telewizji. Lechia przegrała 0:1, ale gdyby wygrała ten mecz 1:0 nikt nie powiedziałby ani słowa. To drużyna dobrze zorganizowana, drużyna wojowników, która lubi i nie boi się grać w piłkę. Poza tym nie mieli większego respektu przed jednym z liderów rozgrywek. Ta drużyna wykonuje swoje zadania, bez względu przeciw komu gra!

Przygotowywaliśmy się do tego meczu w normalnym dla nas trybie, trenowaliśmy ważne schematy taktyczne i słuchaliśmy podpowiedzi trenerów na temat przeciwnika. W zasadzie wszystkie treningi były „żywe”, wszyscy chłopacy pracowali z wielką ochotą i, nie patrząc na koniec sezonu, wszyscy wyglądali świeżutko. Inną kwestią są nasi kibice :). Dla nich mecz przeciw Lechii miał rangę wydarzenia roku. Nasi fani mają zgodę z kibicami Lechii. Oni razem, wzajemnie wspierają i Wisłę, i Lechię. Często nasi kibice jeżdżą na mecze Lechii i odwrotnie. No a gdy Wisła gra z Lechią, cały stadion bardzo ciepło dopinguje obie drużyny. Zgadzam się, że nie jest to zbyt powszechne zjawisko, ale uwierzcie, ci ludzie tworzą fantastyczną atmosferę dla zespołów. Byłem pod wielkim wrażeniem jesiennego meczu z Lechią w Krakowie. Ale to, co zdarzyło się na trybunach w Gdańsku, zapewniam, na długo zostanie w mojej pamięci. Ale o tym ciut niżej.

Począwszy od poniedziałku, w stronę Gdańska wyjeżdżały grupy krakowskich fanów. Ale czym bliżej soboty, pociągi były coraz bardziej „upiększone” niebieskimi, czerwonymi, białymi i zielonymi kolorami. My także jechaliśmy pociągiem do Gdańska i był on pełen naszych kibiców. I dzięki nim można było zorientować się w jakim mieście się zatrzymaliśmy, nie wyglądając przez okno :). Na każdej stacji śpiewali piosenkę o miejscowej drużynie. Wesoło było w Katowicach i w Warszawie. Można było usłyszeć, że nasi fani mają „wyjątkowy” sentyment do GKS-u i Legii :))). No a podczas jazdy cały pociąg śpiewał piosenki dopingujące Wisłę. Wyjazd okazał się ciekawym, nowe emocje i wrażenia, jeszcze bardziej mobilizujące i nastrajające. Na dworcu w Gdańsku drogi naszych kibiców i nasza rozeszły się. Oni udali się do miasta cieszyć się razem z gdańskimi przyjaciółmi. A my pojechaliśmy do hotelu, później czekał nas trening i odprawa teoretyczna…

W hotelu było już spokojnie. I nic nie przeszkadzało nam należycie przygotowywać się do meczu. Na zajęciach teoretycznych trenerzy znowu podkreślali siłę i dobrą formę sportową Lechii. Przypominali oni także o drodze, przez którą przeszyliśmy w tym sezonie. Wiele różnych rzeczy nam się przydarzyło, ale teraz musimy wykonać ostatni wysiłek i zdobyć zwycięstwo w rozgrywkach!

Sam mecz, chociaż jaki to mecz?! To wprost najprawdziwszy thriller, który ku naszej wielkiej radości zakończył się dla nas happy endem. W 25 sekundzie przegrywaliśmy już 0:1. Później kontrolowaliśmy grę, ale Lechia była ostrzejsza. Kilka razy uciekali się do bardzo niebezpiecznych dla nas kontrataków, ale nie najlepiej je wykańczali. Przerwa wyszła nam na korzyść. Zaraz po rozpoczęciu drugiej połowy doprowadziliśmy do wyrównania. No a później zaczęło się najbardziej interesujące: my nie możemy strzelić z dogodnych sytuacji, sędzia dyktuje pod naszą bramką bardzo sporny rzut karny, znowu trzeba gonić wynik, darujemy rywalowi w trzech 100% momentach, NA BOISKO WYCHODZI ŁOBODZIŃSKI, od razu Zieńczuk wyrównuje pięknym uderzeniem z wolnego, no i 2 gole „ŁOBO”!!!

W 85-ej minucie, kiedy wynik był 4:2 na naszą korzyść, zarejestrowano 259 zawałów… żart :))).

Po meczu była radość. Oczywiście, wszyscy gratulowali „Łobo”. Ja krzyczałem: „Łobodzińskiego do reprezentacji!”. Wszyscy się śmiali, „Łobo” też, a wczoraj Leo Beenhakker powołał go do składu :))). Bardzo się cieszę z tego chłopaka. Przychodząc półtora roku temu do Wisły, nijak nie mógł wejść na swój poprzedni poziom. Oczywiście wzrastało niezadowolenie kibiców. Dziennikarze także nie zrezygnowali ze swej możliwości - ciągle wyliczali ile „Łobo” zarabia i krytykowali jego grę. Tylko leniwi nie krytykowali tego chłopaka. Dziesięć dni temu ukazał się artykuł o „darmozjadach” polskiej ligi i Wojtek był na pierwszym miejscu na tej liście. Oczywiście, powinniśmy być przygotowani na takie rzeczy. Każdy ma swoją pracę: jedni grają, drudzy piszą, a trzeci lubią popsuć nastrój pierwszym :). Po tym artykule powiedziałem niektórym „newsmanom”, że w moich oczach nie wzbudza on żadnego szacunku. No a „Łobo” w ładnym stylu wręczył im swą odpowiedź! Bramki, które strzelił, okazały się bardzo ważne dla Wisły, i jestem pewien, że wielki ciężar spadł z pleców Wojtka. Po meczu udzielił on wywiadu, w którym powiedział, że na boisko wychodzi z jedną myślą: pomóc drużynie. Powiedział on także, że każdy zawodnik z rezerwy jest gotów, aby wyjść w jakimkolwiek momencie na boisko i zrobić wszystko, aby wywalczyć nasz cel. Ja z kolei chcę dodać, że wszyscy, którzy siedzieli na ławce, bardzo profesjonalnie podchodzili do takiej sytuacji. I wychodząc na boisko nikt nie zamierzał pokazywać swej urazy, a przeciwnie, często ci chłopacy wzmacniali grę drużyny. Nikt nie stawiał swoich interesów ponad interesami drużyny, i często przychodziło cierpieć. Jestem pewien, że później każdy zbierze owoce za swoje odpowiednie podejście do sprawy.

Teraz wracam do kibiców, do tej nieprawdopodobnej atmosfery na trybunach w Gdańsku i na lotnisku w Krakowie. Wcześniej tego nie widziałem. Nie widziałem, aby cały stadion skandował imię i nazwisko piłkarza drużyny przeciwnej po tym, jak zdobył on bramkę i być może odprawił Lechię do pierwszej ligi (oczywiście życzę Lechii wygrania ostatniego meczu i pozostania w ekstraklasie). Ten chłopak jest wychowankiem Lechii, zagrał dla tego klubu wiele meczów, a teraz w koszulce Wisły, na 15 minut do końca spotkania, wyrównuje wynik, a z trybun słychać „Marek Zieńczuk, Marek Zieńczuk”. Nie wiem co on czuł w tym momencie, ale sam zrozumiałem, że ci KIBICE są po prostu fenomenalni. Przez cały mecz na trybunach panowało święto, cały stadion dopingował obie drużyny, i nieważne było: kto kogo! Chłopaki z Gdańska przyjęli naszych kibiców po prostu wspaniale. Oni i nakarmili, i napoili „chłopców z Reymonta”. Na przestrzeni kilku dni przyjezdni z Krakowa nie martwili się o nic. Dbali o nich gospodarze. Uważam, że takie relacje zasługują na wielką uwagę. I proponuję telewizji zrobić film dokumentalny o przyjaźni gdańskich i krakowskich kibiców!

A ci kibice, którzy zostali w Krakowie, sprawili nam niespodziankę. Kiedy wylądowaliśmy na lotnisku w Krakowie, sala oczekujących była pełna naszych fanów. Do tej pory nie mogę zrozumieć, dlaczego postanowili oni przywitać nas na lotnisku. Może oczekiwali, że zarazem będą świętować mistrzostwo, które było tak blisko (Lech Poznań w 80 minucie doprowadził do wyrównania w meczu z Polonią Warszawa 3:3. Gdyby Lech przegrał, to już bylibyśmy mistrzami)?! Może przyjechali po prostu podziękować nam za grę w Gdańsku?! Ale jakby nie patrzeć, ja osobiście byłem mile zaskoczony. Za to na takie spotkanie gotowi byli bracia Brożkowie, którzy razem z kibicami śpiewali piosenki i „zawyli” całe lotnisko :).

W niedzielę jedną cześć naszej drużyny czekał trening, a 6 chłopaków, w tym i ja, zagrało w młodzieżowej drużynie. W rozgrywkach Młodej Ekstraklasy Lechia razem z Ruchem Chorzów stały na czele tabeli i wyprzedzały nas o 3 punkty. Dlatego stawka meczu była spora. Chłopaki z naszej drużyny także walczą o złoto, w zeszłym rokiem zostali mistrzami rozgrywek w ostatniej minucie ostatniej kolejki. W tym roku historia może się powtórzyć, ale najpierw trzeba było ograć Lechię. Gracze z pierwszej drużyny wykonali swoją robotę. Strzelili 3 z naszych 4 goli i wygraliśmy 4:1. Ja z kolei zagrałem w drugiej połowie (ponieważ równocześnie na boisku może znajdować się tylko 3 piłkarzy pierwszej drużyny). Niemal przez całą drugą połowę wynik był 2:1 na naszą korzyść i Lechia bezustannie atakowała. Pracy było wystarczająco. Udało się nie stracić bramki, no a w końcówce meczu wykorzystaliśmy swoje sytuacje i wygraliśmy. Teraz Młoda Wisła zajmuje drugie miejsce w tabeli, pozostaje wygrać ostatni mecz i czekać na potknięcie Ruchu Chorzów. I kto wie, może się to przydarzy :) ?!

W dobrym nastroju zbieram się na trening. Przed nami najważniejszy tydzień tego sezonu. W sobotę gramy najważniejszy mecz, który musimy wygrać. Przechodząc przez wiele bardzo trudnych momentów, wyszliśmy na finiszującą prostą i teraz trzeba zrobić wszystko, oddać wszystkie siły, aby odnieść sukces!

Украина U19 - МолдоваU19 0:1 / Ukraina U-19 – Mołdawia U-19 0:1

Как я уже обещал раньше, я начинаю рассказывать об самых удачных играх юношеской и молодёжной сборной Молдовы, в которых я принимал участие. Я выбрал ровно 5 таких матчей, один из которых я сыграл за сборную U-19, а все остальные за сборную U-21. Начну я с матча отборочного этапа к Чемпионату Европы среди национальных команд U-19. Наша сборная попала в одну группу с Украиной (хозяева турнира), Польшей и Швейцарией. Турнир проходил в Киеве, а матчи разыгрывались на стадионе В. Лабановского и на комплексе молодёжных сборных Украины. Однозначно фаворитами мы не являлись, но в Киев мы приехали с целью: пройти в следующий этап.

Перед этим турниром мы были знакомы только со сборной Украины, с которой уже встречались на разных товарищеских турнирах и никогда не могли переиграть эту команду. Ну а непосредственно перед выездом в Киев, наш новый тренер, Борис Яковлевич Тропанец, ознакомил нас с командой Польши и Швейцарии. Все эти команды сыграли много товарищеских игр против очень сильных сборных других стран перед этим турниром. Мы же могли похвастаться двумя матчами против Румынии, которые мы проиграли месяцев 5 перед этим сбором. Плюс в последний момент у нас поменялся главный тренер: вместо Сергея Дубровина был назначен Борис Тропанец. Большим плюсом нашей команды был наш коллектив. В основном все ребята были 1986 года рождения, за исключением Суворова, Касьяна и Раку, они родились в 1987 году. И этот коллектив существовал, наверное, с 15 летнего возраста. Конечно, в составе всегда происходили изменения, но в основном костяк команды оставался тем же. Поэтому когда получил вызов в сборную, сильно обрадовался возможностью представлять страну в отборочных играх, и тому, что снова вместе с ребятами буду биться за выход в финальную часть ЧЕ среди юниоров.

Собрались мы на базе национальных сборных в Вадул луй Водэ. Пару дней интенсивно тренировались, старались как можно лучше сыграться. Поэтому в тренировках было много игровых упражнений. Подготовка к турниру не заканчивалась на футбольном поле, Борис Яковлевич собирал нас на теоретические занятия. А позже мы собирались сами и обсуждали разные моменты связанные и с футболом и с личными вопросами. Одна очень важная черта того коллектива, которая позже перенеслась и в сборную U-21, было общение за полем. Многие вещи мы обсуждали в отсутствие тренеров, и взаимно подбадривали и настраивали себя. Притом, что большинство ребят были воспитанниками «Зимбру» и «Шерифа», в сборной никаких разделений не было. Все очень близко дружили, и иногда в одном номере жил игрок из Тирасполя вместе с кишинёвцем.

До Киева мы добрались накануне матча против сборной Украины. По приезду, отправились на тренировку, позже был ужин, а потом все направились в номера. Проснувшись на следующий день, поспешил поздравить своего «сокамерника», Александра Епуряна, с днём рождения. Потом мы спустились на завтрак, а после завтрака вышли на прогулку с ребятами. Сейчас уже не помню, о чём мы тогда разговаривали. Но помню, что ребята были напряжены и в какой-то мере скованы. На установке Яковлевич как раз старался успокоить каждого из нас. Он просил нас подойти к игре в спокойствие и с верой в себя и команду. Сказал, что он спокоен за исход матча, но вначале мы должны никого не боясь показать свою игру. В конце напомнил, что представлять Молдову на европейской арене, дано не каждому. А потом поздравил «Зайца» с днём рождения, назначил его капитаном, пожелал нам удачи и вышел из зала.

По дороге на стадион начался дождь. В голове у меня пролетела мысль: «молдавская погода, на фарт!». Кто-то мне раньше рассказывал, что когда шёл дождь то «Нистру» Кишинёв всегда выигрывал. Я подумал: «было бы хорошо, чтоб традиция продолжалась :)». В раздевалке напряжение возросло. Состав сборной Украины у нас вызывал большое уважение. Пару ребят из того состава украинцев, в минувшую среду поднимали над головой кубок УЕФА. Помню, против нас играли: К. Кравченко, К. Ярошенко, А. Гладкий, Р. Фомин, Д. Чигиринский, Б. Шуст, Милько, Молдован и другие ребята, чьи фамилии уже не помню. В то время эти ребята уже имели за собой дебюты в высшей лиге Украины, поэтому каждый из нас настраивался серьезно. Каждый из нас понимал, что чтоб добиться успеха в том матче, тактическая дисциплина, самоотдача и реализация моментов должны были быть на самом высоком уровне с нашей стороны. Борис Яковлевич просил нас быть психологически готовыми ко всему, что могло произойти на поле. Главное было не проиграть матч уже в раздевалке.

На поле мы вышли в следующем составе: И. Чебану, В Болохан, П.Мариан, А. Новиков, А.Касьян, А. Епуряну, К. Рудак, М. Француз, А. Суворов, А. Зислис, С. Алексеев. Выйдя на поле, заметил, что украинцы были самоуверенны и спокойны. Наши ребята и далее выглядели сковано. Матч начался с атак хозяев, они мощно прессинговали и сразу создали момент для взятия ворот. Позже нам пару раз удалось выйти из под их прессинга, и наши ребята почувствовали, что сегодня мы можем играть с ними на равных. В результате в 12 минуте Саша Зислис ударом с 16 метров выводит нас вперёд. Удар не был сильным или очень точным, можно сказать, что погода помогла. Скользкий мяч чиркнул по ракам Шуста и оказался в сетке. Позже инициативой снова владели «жулто-блакитные». После их затяжных атак нам удавалось убежать в контратаки. Мяч находился вблизи нашей штрафной, было много навесов со стандартных положений, после которых в игру входил я или украинцы хватались за голову, не понимая, как промахнулись.

В перерыве Яковлевич не хвалил нас, а старался заставить нас окончательно поверить в себя и в то, что мы можем выиграть даже против таких игроков. Снова он вспомнил про психологию, объяснял, что с каждой минутой украинцы будут спешить и нервничать, а мы должны иметь холодные головы до конца.

Во втором тайме хозяева обосновались на нашей половине поля, проводили атаку за атакой на наши ворота и перестроились на игру в 3 нападающих. В те минуты они выглядели мощнее и свежее нас. И за минут 20 до конца матча, после подачи углового у наших ворот, судья свистит… Наши ребята начали выбегать из нашей штрафной, да и некоторые украинцы тоже, но арбитр показывает на «точку» и показывает Алексееву жёлтую карточку. В тот момент я подумал, что если не выручу команду, то сборная Украины нас дожмёт и грош цена нашим стараниям. Пробивать пенальти взялся Костя Ярошенко. Против этого парня я уже играл и не один раз. Он даже забил мне один гол со штрафного удара, в матче юниоров «Шахтёр» Донецк – «Зимбру» Кишинёв. Перед ударом я уже знал, куда буду прыгать, и постарался сделать так, чтоб он пробил туда же. А он взял и пробил… туда. Мяч я отбил, а Андрюха Новиков выбил его на 34 ряд трибуны за воротами :))). Первым подбежали «Франц» и «Заяц», они просто кричали: «Да Палыч!!! Давай, давай…». А я, обняв «Зайца» сказал: «Сэндела, теперь мы их «отпустить» просто не можем!». После этого пенальти у нас было 2 100% момента забить. В начале «Заяц» попал в штангу с 2 метров, а позже Серёга Алексеев вышел один на один с Шустом, обыграл его и покатил мяч в створ ворот, но защитник выбил мяч в подкате с линии ворот. За последние 5 минут игры, украинцы могли забить раза 3 точно. В двух случаях мне удалось снова выручить, а в третьем Фомин нас простил.

Позже мы радовались, а украинцы быстренько «исчезли» с поля. Я был очень рад, что с большой долей удачи нам удалось выстоять. Ещё я радовался, что удалось показать высокомерной сборной Украине наш МОЛДАВСКИЙ характер. В раздевалке Борис Яковлевич снова подметил то, что в футболе, возможно всё. А упорство, трудолюбие и вера всегда будут отплачены успехами. Он поблагодарил всех и попросил начать думать о следующей игре против сборной Польши.

На ужине было весело, все шутили и снова поздравляли «Зайца». А менеджер команды, Водэ Штефан Александрович, приготовил сюрприз: большой торт со свечами. Когда вносили торт, ребята пели: «Multi ani traiasca…!». Но съесть весь торт нам не удалось, зато Саня угостил им голландскую группу гостей нашего отеля. А они, в свою очередь, узнав, что он именинник начали петь на весь холл: «Happy birthday to you…!».

Уверен 27 сентября 2004 года принесло море положительных эмоций не только Александру Епуряну :), но и всей нашей команде и нашим близким. Мы одержали важную, трудную и очень желанную победу. Через некоторое время эта победа помогла нам пройти в следующий этап. А некоторых ребят после того турнира, Борис Яковлевич пригласил в олимпийскую сборную страны!

P.S.: Вчера прошел ровно один год од смерти Бориса Яковлевича Тропанца. Год назад все, кто его знал или с ним работал, были просто в шоке, узнав о его смерти. Борис Яковлевич однозначно повлиял на моё футбольное развитие и очень положительно. Я ещё раз выражаю свой соболезнования его жене и дочке.

P.S.S.: Я не могу не вспомнить об успехе Спиридона Александра Фёдоровича. Вместе с донецким «Шахтёром» он стал обладателем Кубка УЕФА. Он стал первым молдаванином, который выиграл такой трофей. Фёдорович Браво!!! И удачи в Лиге Чемпионов!

Ukraina U-19 – Mołdawia U-19 0:1

Jak już obiecałem wcześniej, zaczynam opowiadać o najlepszych meczach juniorskiej i młodzieżowej reprezentacji Mołdawii, w których brałem udział. Wybrałem dokładnie 5 takich meczów, z których jeden rozegrałem w reprezentacji U-19, a pozostałe w reprezentacji U-21. Zacznę od meczu eliminacyjnego do Mistrzostw Europy U-19. Nasza reprezentacja trafiła do jednej grupy z Ukrainą (gospodarzem turnieju), Polską i Szwajcarią. Turniej odbywał się w Kijowie, a mecze były rozgrywane na stadionie W. Łobanowskiego oraz na terenie kompleksu młodzieżowych reprezentacji Ukrainy. Zdecydowanie nie występowaliśmy w roli faworytów, ale do Kijowa przyjechaliśmy z celem: przejść do kolejnego etapu.

Przed tym turniejem znaliśmy się tylko z reprezentacją Ukrainy, z którą już spotkaliśmy się na różnych turniejach towarzyskich i nigdy nie mogliśmy ograć tej drużyny. No a bezpośrednio przed wyjazdem do Kijowa, nasz nowy trener, Borys Jakowlewicz Tropaniec (Boris Tropanet), zapoznał nas z drużynami Polski i Szwajcarii. Wszystkie te drużyny przed tym turniejem zagrały wiele meczów towarzyskich z bardzo silnymi reprezentacjami innych krajów. My mogliśmy pochwalić się jedynie dwoma meczami przeciw Rumunii, które rozegraliśmy 5 miesięcy przed tym obozem. Do tego w ostatnim momencie zmienił się nam pierwszy trener: miejsce Sergieja Dubrowina zajął Borys Tropaniec. Największym atutem naszej drużyny był nasz kolektyw. W zasadzie wszyscy chłopacy byli urodzeni w 1986 roku, z wyjątkiem Suvorova, Casiana i Racu, urodzonych w 1987 roku. A ten zespół istniał od czasu kiedy mieliśmy po 15 lat. Oczywiście, w składzie ciągle zachodziły zmiany, ale w zasadzie szkielet drużyny pozostał taki sam. Dlatego, kiedy otrzymałem powołanie do drużyny narodowej, mocno ucieszyłem się z możliwości reprezentowania kraju w meczach eliminacyjnych i z tego, że razem z chłopakami będę walczyć o wyjście do fazy finałowej ME juniorów.

Zebraliśmy się w bazie reprezentacji narodowych w Vadul lui Vodă. Kilka dni intensywnie trenowaliśmy, staraliśmy zgrać się jak najlepiej. Dlatego podczas treningów było wiele ćwiczeń. Przygotowania do turnieju nie kończyły się na boisku piłkarskim, Borys Jakowlewicz zabierał nas na zajęcia teoretyczne. A później zbieraliśmy się sami i omawialiśmy różne kwestie związane i z futbolem, i ze sprawami osobistymi. Jedną z bardzo ważnych cech tego zespołu, która później została przeniesiona także do reprezentacji U-21, było utrzymywanie kontaktów również poza boiskiem. Wiele kwestii omawialiśmy pod nieobecność trenerów, wzajemnie dodawaliśmy sobie odwagi i nastrajaliśmy się. Chociaż większość chłopaków była wychowankami Zimbru i Sheriffa, w reprezentacji nie było żadnych podziałów. Wszyscy przyjaźnili się bardzo blisko i czasem w jednym pokoju mieszkali razem gracze z Tyraspola i Kiszyniowa.

Do Kijowa dotarliśmy w przeddzień meczu przeciw reprezentacji Ukrainy. Po przyjeździe udaliśmy się na trening, później była kolacja, a później wszyscy skierowali się do pokoi. Przebudziwszy się następnego dnia, pospieszyłem złożyć życzenia z okazji urodzin Aleksandrowi Epureanu, z którym mieszkałem w pokoju. Później zjechaliśmy na śniadanie, a po nim wyszliśmy z chłopakami na spacer. Teraz już nie pamiętam, o czym wtedy rozmawialiśmy. Ale pamiętam, że chłopacy byli spięci i w pewnej mierze skrępowani. Na odprawie Jakowlewicz starał się uspokoić każdego z nas. Prosił, abyśmy podeszli do gry ze spokojem i wiarą w siebie oraz w drużynę. Powiedział, że nie martwi się o wynik meczu, ale od początku mamy, nie bojąc się nikogo, pokazać swoją grę. Na koniec przypomniał, że nie każdemu jest dane reprezentowanie Mołdawii na arenie europejskiej. A później złożył „Zającowi” życzenia urodzinowe, wybrał go kapitanem, życzył nam sukcesu i wyszedł z sali.

W trakcie drogi na stadion zaczęło padać. W mojej głowie przeleciała myśl: „mołdawska pogoda przyniesie nam szczęście!”. Ktoś mi kiedyś powiedział, że kiedy padał deszcz to Nistru Kiszyniów zawsze wygrywało. Pomyślałem: „dobrze by było, gdyby tradycja została podtrzymana :)”. W szatni napięcie wzrosło. Skład reprezentacji Ukrainy wzbudzał w nas duży szacunek. Kilku chłopaków z tego składu Ukraińców w minioną środę podnosiło nad głową puchar UEFA. Pamiętam, że przeciw nam grali: K. Krawczenko (Kravchenko), K. Jaroszenko (Yaroshenko), O. Hladky (Gladkiy), R. Fomin, D. Czyhyryński (Chygrynskiy), B. Szust (Shust), Milko, Moldovan i inni, których nazwisk już nie pamiętam. W tym czasie mieli już oni za sobą debiuty w wyższej lidze Ukrainy, dlatego każdy z nas poważnie nastawiał się do tej konfrontacji. Każdy z nas rozumiał, że aby osiągnąć sukces w tym meczu, dyscyplina taktyczna, oddanie każdego z nas i wykańczanie akcji muszą być na najwyższym poziomie z naszej strony. Borys Jakowlewicz prosił nas, abyśmy psychicznie byli gotowi na wszystko, co mogło zdarzyć się na boisku. Ważne było, abyśmy nie przegrali meczu już w szatni.

Na plac gry wyszliśmy w następującym składzie: I. Cebanu, W. Bolohan (Vadim Bolohan), P. Marian, A. Novikov, A. Casian, A. Epureanu, N. Rudac, M. Frantuz, A. Suvorov, A. Zislis, S. Aleksejev. Wychodząc na boisko, zauważyłem, że Ukraińcy byli pewni siebie i spokojni. Nasi chłopacy nadal wyglądali na skrępowanych. Mecz zaczął się od ataków gospodarzy, mocno pressingowali i od razu stworzyli okazję do ataku na bramkę. Później kilka razy udało nam się ominąć ich pressing i nasi chłopacy poczuli, że możemy zagrać z nimi jak równy z równym. W rezultacie w 12 minucie Sasza Zislis strzałem z 16 metrów wyprowadził nas na prowadzenie. Strzał nie był mocny, ani wyjątkowo dokładny, można powiedzieć, że pomogła pogoda. Śliska piłka przeleciała po rękach Szusta i znalazła się w siatce. Później inicjatywę znów posiadali „żółto-niebiescy”. Oni atakowali, a my uciekaliśmy się do kontrataków. Piłka często znajdowała się w pobliżu naszego pola karnego, było wiele dośrodkowań po stałych fragmentach, po których do akcji wkraczałem ja albo Ukraińcy chwytali się za głowy, nie rozumiejąc, jak mogli tak spudłować.

W przerwie Jakowlewicz nie chwalił nas, a starał się zmusić nas, abyśmy do końca uwierzyli w siebie i w to, że możemy wygrać nawet przeciw takim graczom. Znów przypomniał o psychice, wyjaśniał, że z każdą minutą Ukraińcy będą się spieszyć i denerwować, a my powinniśmy zachować zimną głowę do końca.

W drugiej połowie gospodarze nie opuszczali naszej połowy boiska, przeprowadzali atak za atakiem na naszą bramkę i przeszli na grę z 3 napastnikami. W tamtym czasie wyglądali silniej i świeżej niż my. I na 20 minut przed końcem meczu, po wrzutce z rogu pod naszą bramką, sędzia gwiżdże… Nasi chłopacy, a także i niektórzy Ukraińcy, zaczęli wybiegać z naszego pola karnego, ale arbiter wskazuje na wapno i pokazuje Aleksejewowi żółtą kartę. W tym momencie zrozumiałem, że jeśli nie pomogę drużynie, to reprezentacja Ukrainy nas pokona i nasze starania nie będą niczego warte. Do karnego podszedł Kostia Jaroszenko. Nieraz już grałem przeciw temu chłopakowi. Strzelił mi nawet jednego gola z rzutu wolnego w meczu juniorów pomiędzy Szachtarem Donieck i Zimbru Kiszyniów. Przed strzałem już wiedziałem w którą stronę będę się rzucał i postarałem się zrobić tak, aby on uderzył właśnie tam. A on wziął i uderzył… tam. Odbiłem piłkę, a Andrjucha Novikov wybił ją w 34 rząd trybuny za bramką :))). Jako pierwsi podbiegli „Franc” i „Zając”, oni po prostu krzyczeli „Tak Palycz!!! Dawaj, dawaj…”. A ja objąłem „Zająca” i powiedziałem: „Teraz po prostu nie możemy im odpuścić!”. Po tym karnym mieliśmy 2 100% okazje do strzelenia. Najpierw „Zając” trafił w poprzeczkę z 2 metrów, a późnej Sergiej Aleksejew wyszedł sam na sam z Szustem, ograł go i posłał piłkę w stronę bramki, ale obrońca wybił ją z linii bramkowej. W trakcie ostatnich 5 minut gry, Ukraińcy mogli trafić dokładnie 3 razy. W dwóch sytuacjach znów udało mi się pomóc, a w trzeciej Fomin nam darował.

Później my się cieszyliśmy, a Ukraińcy szybciutko „uciekli” z boiska. Byłem bardzo szczęśliwy, że udało nam się wygrać. Cieszyłem się także, że udało się pokazać zarozumiałej reprezentacji Ukrainy nasz MOŁDAWSKI charakter. W szatni Borys Jakowlewicz znów zauważył, że w piłce wszystko jest możliwe. A upór, pracowitość i wiara zawsze będą wynagrodzone sukcesami. Podziękował wszystkim i poprosił, abyśmy zaczęli myśleć o kolejnej grze przeciw reprezentacji Polski.

Na kolacji było wesoło, wszyscy żartowali i znów składali „Zającowi” życzenia. A kierownik drużyny przygotował niespodziankę: wielki tort ze świeczkami. Gdy wnoszono tort, chłopaki śpiewali: „Multi ani traiasca…!”. Nie udało nam się zjeść całego tortu, za to Sania poczęstował nim holenderską grupę gości naszego hotelu. A ci z kolei, dowiedziawszy się, że ma on urodziny, zaczęli śpiewać na cały hall: „Happy birthday to you…!”.

Zapewniam, że 27 września 2004 roku przyniósł wiele pozytywnych emocji nie tylko Aleksandrowi Epureanu :), ale i całej naszej drużynie i naszym bliskim. Osiągnęliśmy ważne, trudne i bardzo upragnione zwycięstwo. Po pewnym czasie ta wygrana pomogła nam przejść do następnego etapu. A Borys Jakowlewicz niektórych chłopaków powołał po tym turnieju do olimpijskiej reprezentacji kraju!

P.S.: Wczoraj minął równo rok od śmierci Borysa Jakowlewicza Tropanca. Rok temu wszyscy, którzy go znali albo z nim pracowali, byli po prostu w szoku, dowiedziawszy się o jego śmierci. Borys Jakowlewicz zdecydowanie wpłynął na mój rozwój piłkarski, i to bardzo pozytywnie. Jeszcze raz wyrażam współczucie jego żonie i córce.

P.S.S.: Nie mogę nie wspomnieć o sukcesie Aleksandra Fiodorowicza Spiridona. Razem z donieckim Szachtarem został on posiadaczem Pucharu UEFA. Został zarazem pierwszym Mołdawianinem, który zdobył takie trofeum. Brawo Fiodorowicz!!! I powodzenia w Lidze Mistrzów!

«Рыцари Весны» уже за нами / „Rycerze wiosny” już za nami

Перед матчем против «ЛКСа», много моих знакомых переживало за исход этой встречи. Ведь команда из Лоджи этой весной превзошла ожидания многих специалистов, и вопреки многим проблемам сумела одержать пару важных побед. Также этой команде удалось вывезти одно очко из Познаня, и бороться на равных до 93 минуты (до момента, когда Шиерант забил автогол) против «Легии». Этой весной я смотрел пару игр «ЛКСа» по телевизору и подметил для себя боевые качества игроков этой команды. В составе «ЛКСа» есть достаточно опытных игроков, которые успели поиграть в Европе и вызывают уважение в футбольных кругах Польши. Эти ребята имеют закаленный характер и ещё умеют играть в хороший футбол. Но как не крути, это именно им предстояло сыграть против чемпиона Польши. А нам предстояло добыть 3 очка и сделать очередной шаг к новому чемпионству. Поэтому накануне матча попросил своих знакомых сильно не переживать, и пообещал, что мы добьёмся победы в Лоджи.

Приехав на стадион «ЛКСа» и выйдя на поле, вспомнил про старенький Республиканский Стадион в Кишинёве. Картинка была очень похожей: за воротами трибуны находятся в аварийном состояние, болельщиков на трибунах пока не было, светило солнце и играла весёлая, но старенькая музыка :). Наш администратор, пан Яшу, сказал мне с долей иронии: «Илие, этот стадион был построен в 50 году, и с тех пор здесь нечего не было сделано». В ответ я пошутил: «Яшу, видишь, как хорошо тогда строили?! Не то что сегодня: новый дом, а в стене дыра» :). Улыбнулся и пан Яшу и работница стадиона…

На разминке перед матчем было заметно, что ребятам мешает высокая температура. Я подумал: «если нам тяжело, то игрокам «ЛКСа» будет вдвойне тяжелее, главное контролировать игру и спокойно ждать своего шанса». При всём уважение к сопернику, я был уверен, что именно сегодня, у них никаких шансов нет. Я был уверен, что при нашей грамотной и в какой-то мере выжидающей игре, нам удастся забить. А если мы поведём в счете, то играть будет легче…

Начало матча только подтвердило мои ожидания. Было заметно, что в составе «ЛКСа» хорошие футболисты, которые умеют правильно сыграть в определенном игровом моменте. А общекомандного рисунка игры, у них не было заметно. Главной их идеей было не дать нам играть в свою игру. В принципе до поры, до времени у нас почти ничего не получалось. Но это можно было предвидеть, оставалось гнуть свою линию и ждать возможности забить гол. Ну а свою возможность использовал Патрик Малецки :). «Малый» в красивом стиле обыграл защитника и точным ударом вывел нашу команду вперёд. Его гол обрадовал и успокоил нас всех. Позже во втором тайме нам удалось додавить соперника. 4-0, а могло быть ещё больше. Ребята проделали хорошую работу, никто не жалел сил и каждый выложился на максимум. Рад, что удалось забить и «Малому» и «Пепе» Чвилонгу. Эти ребята в последних играх показывают очень интересную игру, оставляют и силы и сердце на поле. Сегодня к отличной игре добавились и забитые голы. Браво «хлопаки»!

Осталось ещё 2 игры до конца чемпионата. Нам нужно одержать 2 победы и довести «это» дело до конца. Уже в субботу нам предстоит сразиться с «Лехией» Гданьск. Перед нами далёкий выезд и матч против команды, которая всеми силами борется за «выживание». Стадион в Гданьске будет полный, а атмосфера будет отличной, это я уже сегодня могу сказать (болельщики «Вислы» и «Лехии» имеют договор, и взаимно поддерживают обе команды). Так что остается порадовать их красивым футболом, и в неуступчивой борьбе пусть победит «Висла» :)))!

Я в свою очередь готовлюсь к матчу за вторую команду. Завтра в 17.00 на Реймонта мы принимаем «ЛКС». В этом матче у меня будет возможность получить игровую практику, и конечно помочь молодым ребятам в борьбе за золото. Так что матч предстоит быть интересным, и ставка матча серьезная. Только получается, что я снова игнорирую приглашение чеха к себе на гриль :). Но думаю, он не обидится, а я хорошей игрой за дубль «отмажусь» за отсутствие на ужине :). Всё-таки: «Life is just a game, soccer is for serious!»:))).

P.S.: Wisla Mloda - LKS Mloda 1:0

„Rycerze wiosny” już za nami

Przed meczem z ŁKS-em, wielu moich znajomych przeżywało wynik tego spotkania. Wszak gra drużyny z Łodzi tej wiosny przerosła oczekiwania wielu specjalistów i, wbrew wielu problemom, potrafili oni odnieść kilka ważnych zwycięstw. Właśnie temu zespołowi udało się wywieźć jeden punkt z Poznania oraz walczyć jak równy z równym do 93. minuty (do momentu, w którym Sierant strzelił samobója) przeciw Legii. Tej wiosny oglądałem kilka meczów ŁKS-u w telewizji i zauważyłem bojowe nastawienie zawodników w tym zespole. W składzie ŁKS-u jest wielu doświadczonych graczy, którzy mieli okazję grać w Europie i wzbudzają szacunek w polskim środowisku piłkarskim. Ci chłopacy mają wyrobiony charakter i jeszcze potrafią grać w dobry futbol. Ale jakby nie patrzeć, to właśnie przyszło im zagrać przeciw mistrzom Polski. A nam przyszło wywalczyć 3 punkty i wykonać kolejny krok do nowego tytułu. Dlatego w przeddzień meczu poprosiłem swoich znajomych, aby mocno się nie martwili i obiecałem, że w Łodzi wywalczymy zwycięstwo.

Przyjechałem na stadion ŁKS-u i wychodząc na boisko przypomniałem sobie stareńki Stadion Narodowy w Kiszyniowie. Obraz był bardzo podobny: trybuny za bramkami są w zniszczonym stanie, kibiców na trybunach póki co nie było, świeciło słońce i grała wesoła, ale stareńka muzyka :). Nasz magazynier, pan Jasiu, powiedział mi z dozą ironii: „Ilie, ten stadion wybudowano w 50. roku i od tamtego czasu prawie niczego nie zrobiono”. W odpowiedzi zażartowałem: „Jasiu, widzisz, jak dobrze kiedyś budowali?! Nie to co dziś: nowy dom, a w ścianie dziura” :) Uśmiechnął się i pan Jasiu, i pracownica stadionu…

Na rozgrzewce przed meczem było widać, że chłopakom przeszkadza wysoka temperatura. Pomyślałem: „jeśli nam jest ciężko, to graczom ŁKS-u będzie podwójnie trudno, najważniejsze abyśmy kontrolowali grę i spokojnie czekali na swoją szansę”. Przy całym szacunku dla przeciwnika, byłem pewny, że właśnie dziś nie mają żadnych szans. Byłem przekonany, że przy naszej poprawnej i w pewnym stopniu wyczekującej grze, uda nam się strzelić gola. A jeśli obejmiemy prowadzenie, to grać będzie się łatwiej…

Początek meczu tylko potwierdził moje oczekiwania. Widać było, że w składzie ŁKS-u są dobrzy piłkarze, umiejący grać poprawnie w określonym momencie gry. Ale drużynowego planu gry nie było u nich widać. Ich głównym pomysłem było niepozwolenie nam, abyśmy grali swoje. W zasadzie do momentu zdobycia bramki niemal nic nam się nie udawało. Ale to można było przewidzieć, pozostawało nam dalej walczyć i czekać na możliwość strzelenia gola. No a swoją okazję wykorzystał Patryk Małecki :). „Mały” w ładnym stylu ograł obrońcę i dokładnym strzałem wyprowadził naszą drużynę na prowadzenie. Ten gol ucieszył i uspokoił nas wszystkich. Później w drugiej połowie udało nam się dobić przeciwnika. 4:0, a mogło być jeszcze więcej. Chłopaki wykonali dobrą robotę, nikt nie żałował sił i każdy dał z siebie wszystko. Cieszę się, że udało się strzelić i „Małemu” i „Pepe” Ćwielongowi. Ci chłopacy w ostatnich meczach pokazują bardzo ciekawą grę, zostawiają i siły, i serce na boisku. Dzisiaj do świetnej gry dołożyli także strzelone bramki. Brawo chłopaki!

Zostały jeszcze 2 mecze do końca rozgrywek. Musimy odnieść 2 zwycięstwa i dowieźć „to” dzieło do końca. Już w sobotę przyjdzie nam zmierzyć się z Lechią Gdańsk. Przed nami daleki wyjazd i mecz przeciw drużynie, która wszystkimi siłami walczy o „przeżycie”. Stadion w Gdańsku będzie pełny, a atmosfera będzie wspaniała, to mogę powiedzieć już dzisiaj (kibice Wisły i Lechii mają zgodę i razem dopingują oba zespoły). Pozostaje więc sprawić im przyjemność pięknym futbolem, a po nieustępliwej walce niech wygra Wisła :)))!

Ja z kolei przygotowuję się do meczu z drugim zespołem. Jutro o 17:00 na Reymonta przyjmiemy ŁKS. W tym spotkaniu dostanę możliwość praktyki meczowej i oczywiście będę chciał pomóc młodym chłopakom w walce o złoto. Więc mecz zapowiada się interesująco, a jego stawka jest poważna.

Tylko wychodzi na to, że znów ignoruję zaproszenie Czecha do niego na grilla :). Ale myślę, że się nie obrazi, a ja dobrą grą w Młodej Wiśle „wybronię się” za nieobecność na kolacji :). Mimo wszystko: „Life is just a game, soccer is for serious!” :))).

P.S.: Wisla Mloda - LKS Mloda 1:0

Обидно, досадно… / Przykro, nieprzyjemnie...

Проснулся рано утром, на улице пасмурно, солнце не видно. Завтракал в тишине, видно соседи ещё высыпались после рабочей недели. Собрал вещи и выехал на предигровую тренировку. По дороге на стадион решил выпить кофе, чтоб окончательно проснуться. Заехал на заправку вблизи стадиона, а там за столиками уже сидели несколько ребят из команды. Все в хорошем настроение читали газеты и шутили на разные темы. В шутливой форме было предложено провести традиционную установку на тренировку прямо в кафе, все-таки почти полкоманды сидели за столиками. Позже все выехали на стадион, готовиться к матчу против «ЛКСа» Лодж. Выйдя на поле, тренер подметил, что сегодня погода очень даже подходящая для игры, но завтра будет иначе. Прогнозируют высокую температуру, которая ни в коем случая не может нам помешать показать нашу игру и добиться победы! Уверен, что с тренером согласен каждый из нас, и каждый готов побеждать в трёх оставшихся матчах при любых обстоятельствах.

Тренировка была достаточно короткой: разминка, «квадратики» и пару стандартных положений. В конце осталось пару минут на индивидуальные упражнения. Позже был обед, на котором я узнал исход матча между сборной Молдову и Польши по регби, который проходил в Кишинёве. К сожалению, в последней минуте Польша вырвала победу 30-28. А я в свою очередь проиграл пари против нашего тренера по физ. подготовке. Придется на следующую тренировку принести десерт для всей команды… Обидно, досадно, но ладно, ладно, ладно… :)

А обидно было в среду, когда Мишель Платини огласил города, которые будут принимать ЕВРО 2012. К удивлению и досаде многих краковских функционеров и простых болельщиков, Кракова в этом списке нет. Мы всей командой находились в зале, где был установлен телемост с Бухарестом (там находился Платини) и другими польскими и украинскими городами, кандидатами на провидение матчей ЕВРО. Когда стало ясно, что Краков вне игры, в зале почувствовалось большое разочарование. А на пресс конференции президент города не скрывал недовольство такому решению. Женщина, отвечающая за подготовку Кракова к ЕВРО, чуть не плакала в микрофон, но при этом обещала довести начатые проекты до конца.

Для нас, футболистов «Вислы», это решение может, и не было таким важным. Конечно, мы обрадовались бы, если Краков попал бы в список городов принимающих игры ЕВРО. Но мы сильно не расстроились этому решению, ведь мы отвечаем совсем за другие вещи. А где будут проходить матчи ЕВРО для нас это не жизненно важный вопрос. Другое дело краковские болельщики, функционеры, управляющие города и люди, которые готовили Краков к этому футбольному празднику. Однозначно они все заслужили принимать в своём городе матчи ЕВРО! Заслужили встретить у себя лучшие сборные Европы! Заслужили наслаждаться футболом высшего уровня! Уверен, что этими людьми был проделан огромный оббьем работ. И на сегодняшний день Краков является самым подготовленным городом к ЕВРО 2012. Но к сожалению праздник будет на другой улице. :(

4 года назад маленький австрийский город Клагенфурт получил право провести у себя 3 матча ЕВРО 2008. В то время я жил и играл в этом городе, и очень хорошо помню реакцию населения этого города на то решение. Большинство было против! Люди предлагали не тратить деньги на строительство стадиона, а направить эти средства на развитие чего-нибудь другого. Радовались считанные люди и функционеры. Преданности к футболу в этом городе я не почувствовал. А подтверждением этому послужило само ЕВРО 2008. Я посетил 2 игры чемпионата Европы на «HYPO Group» Арене в Клагенфурте. Атмосфера на обоих матчах была просто фантастическая. Но это в большой степени благодаря польским и хорватским болельщикам, которые просто не дали никаких шансов болельщикам сборной Германии проявить себя. В самом городе за атмосферу также отвечали фанаты сборных Польши и Хорватии. А большинство жителей Клагенфурта просто выехали из города на каникулы. Это было видно по большому количеству спущенных жалюзей на окнах домов и малому количеству машин на дорогах. В местных газетах я также никакой эйфорий не заметил, наоборот, в глаза бросались артикулы с пессимистическими прогнозами о том, сколько машин будут украдено, сколько окон и витрин будут разбито и так далее… Но в любом случае все прошло отлично. И никаких страшных последствий у города не было.

Если сравнить подход к проведению ЕВРО, со стороны функционеров, болельщиков и простых людей, в Клагенфурте и Кракове, то однозначно, что население Кракова намного «футбольнее». Люди в Кракове обожают футбол, и они очень преданы именно футболу, а не только клубам! И как это не было бы обидно, на матчи ЕВРО 2012 им придется выезжать на стадионы других городов. Единственное, чего бы хотелось в такой ситуации, чтоб власти города и дальше инвестировали деньги в развитие спорта и спортивной инфраструктуры в городе. Улучшаться нужно всегда, а ни только для определенного мероприятия.

Вот и мы подъезжаем к Лоджи, сегодня нас ждёт ещё тактическое занятие, которое поможет нам улучшить определенные наши взаимодействия на поле. А завтра будем стараться показать лучшую нашу игру в этом сезоне и конечно, будем играть только на победу!

P.S.: Сегодня болею за Нелли Чобану! Желаю ей как можно лучше исполнить свою песню и выиграть конкурс Eurovision 2009!!!

Przykro, nieprzyjemnie...

Przebudziłem się wcześnie rano, na ulicy pochmurno, nie widać słońca. Śniadanie zjadłem w ciszy, widocznie sąsiedzi jeszcze się wysypiają po tygodniu pracy. Zebrałem rzeczy i wyjechałem na przedmeczowy trening. Po drodze na stadion postanowiłem wypić kawę, aby rozbudzić się do końca. Podjechałem na stację w pobliżu stadionu, a tam przy stolikach już siedziało kilku chłopaków z drużyny. Wszyscy w dobrych nastrojach czytali gazety i żartowali na różne tematy. W żartach zaproponowano przeniesienie tradycyjnej odprawy treningowej wprost do kawiarni, w końcu niemal pół drużyny siedziało przy stolikach. Później wszyscy wyjechali na stadion, przygotowywać się do meczu z ŁKS-em Łódź. Wychodząc na boisko, trener zauważył, że dzisiaj pogoda jest bardzo sprzyjająca do grania, ale jutro będzie inaczej. Prognozowana jest wysoka temperatura, jaka jednak w żadnym razie nie może nam przeszkodzić w pokazaniu się i wywalczeniu zwycięstwa! Zapewniam, że z trenerem zgadza się każdy z nas i każdy jest gotów zwyciężać w pozostałych trzech meczach, we wszelkich okolicznościach.

Trening był dość krótki: rozgrzewka, gra „w dziada” i kilka stałych fragmentów. Na koniec zostało parę minut na ćwiczenia indywidualne. Później był obiad, na którym poznałem wynik meczu w rugby między reprezentacją Mołdawii i Polski, który odbywał się w Kiszyniowie. Niestety, w ostatniej minucie Polska wyrwała zwycięstwo 30:28. A ja z kolei przegrałem zakład z naszym trenerem przygotowania fizycznego. Przyjdzie mi na następny trening przynieść deser dla całej drużyny… Przykro, nieprzyjemnie, ale dobrze, dobrze, niech tak będzie… :)

A przykro było w środę, gdy Michel Platini ogłosił miasta, które będą gościć EURO 2012. Ku zdziwieniu i niezadowoleniu wielu krakowskich działaczy i zwykłych kibiców, Kraków nie znalazł się na tej liście. My całą drużyną znaleźliśmy się w sali, w której odbywała się transmisja telewizyjna z Bukaresztu (tam znajdował się Platini) i innych polskich oraz ukraińskich miast, które kandydowały na gospodarzy meczów EURO. Kiedy stało się jasnym, że Kraków wypadł z gry, w Sali dało się odczuć wielkie rozczarowanie. A na konferencji prasowej wiceprezydent miasta nie ukrywał niezadowolenia z tej decyzji. Kobieta odpowiadająca za przygotowanie Krakowa do EURO niemal płakała do mikrofonu, ale przy tym obiecała doprowadzić do końca rozpoczęte projekty.

Dla nas, piłkarzy Wisły, ta decyzja może nawet nie była taka ważna. Oczywiście ucieszylibyśmy się, gdyby Kraków trafił na listę miast organizujących mecze EURO. Ale mocno nie zasmuciliśmy się tą decyzją, przecież my odpowiadamy za zupełnie inne rzeczy. A kwestia tego, gdzie będą odbywać się mecze EURO, nie jest najważniejsza w naszym życiu. Inna sprawa krakowscy kibice, urzędnicy, władze miasta i ludzie, którzy przygotowywali Kraków do tego piłkarskiego święta. Oni wszyscy bezsprzecznie zasłużyli na organizowanie w swoim mieście meczów EURO! Zasłużyli na goszczenie u siebie najlepszych reprezentacji Europy! Zasłużyli na rozkoszowanie się futbolem na najwyższym poziomie! Jestem pewien, że ci ludzie wykonali ogromną pracę. I na dzień dzisiejszy Kraków jawi się jako miasto najlepiej przygotowane do EURO 2012. Ale niestety święta będą na innych ulicach. :(

4 lata temu maleńkie, austriackie miasto Klagenfurt otrzymało prawo przeprowadzenia u siebie 3 meczów EURO 2008. W tym czasie żyłem i grałem w tym mieście, i bardzo dobrze pamiętam reakcję jego mieszkańców na tę decyzję. Większość była przeciwna! Ludzie proponowali, aby nie tracić pieniędzy na budowę stadionu, lecz przeznaczyć te środki na rozwój czegokolwiek innego. Cieszyli się urzędnicy i garść innych osób. Nie poczułem w tym mieście przywiązania do futbolu. A potwierdzeniem tego było samo EURO 2008. Byłem świadkiem 2 meczów mistrzostw Europy na Hypo Group Arena w Klagenfurcie. Atmosfera na obu meczach była wprost fantastyczna. Ale to w znacznym stopniu dzięki polskim i chorwackim kibicom, którzy swym dopingiem po prostu nie dali żadnych szans kibicom reprezentacji Niemiec. Za atmosferę w samym mieście także odpowiadali sympatycy reprezentacji Polski i Chorwacji. A większość mieszkańców Klagenfurtu po prostu wyjechała z miasta na wakacje. Było to widać po wielkiej ilości opuszczonych żaluzji w oknach domów i małej ilości samochodów na drogach. W miejscowych gazetach także nie zauważyłem żadnej euforii, przeciwnie, w oczy rzucały się artykuły z pesymistycznymi prognozami na temat tego ile samochodów zostanie skradzionych, ile okien i witryn sklepowych zostanie wybitych, i tak dalej… Jednak wszystko przeszło wyśmienicie i miasto nie poniosło żadnych wielkich strat.

Gdyby porównać podejście do przeprowadzania EURO ze strony urzędników, kibiców oraz zwykłych ludzi, w Klagenfurcie i w Krakowie, to mieszkańcy Krakowa są zdecydowanie bardziej „piłkarscy”. Ludzie w Krakowie uwielbiają futbol i są bardzo oddani właśnie piłce nożnej, a nie tylko klubom! Ale jakby to nie było przykre, na mecze EURO 2012 przyjdzie im wyjeżdżać na stadiony innych miast. Jedyne, czego chciałoby się w takiej sytuacji, to, aby władze miasta nadal inwestowały pieniądze w rozwój sportu i infrastruktury sportowej w mieście. Poprawiać trzeba się zawsze, a nie tylko przy okazji pewnej imprezy.

I tak oto dojeżdżamy do Łodzi, dzisiaj czekają nas jeszcze zajęcia taktyczne, które pomogą nam w ustaleniu jak najlepiej współpracować na boisku. A jutro będziemy starali się pokazać naszą najlepszą grę w tym sezonie i oczywiście będziemy grać tylko o zwycięstwo!

P.S.: Dzisiaj kibicuję Nelly Ciobanu! Życzę jej, aby jak najlepiej wykonała swą piosenkę i wygrała konkurs Eurowizja 2009!!!

Legla, Legla Warszawa!!! / Legła, legła Warszawa!!!

Я поздравляю всех болельщиков, всех людей причастных к «Висле» Краков и все семьи игроков с победой против варшавской «Легии»!!! Приложив массу усилий, веря до конца в победу, с огромной долей везения мы выиграли в очень важный момент у «Легии». Мы выиграли без блеска и без огромного преимущества, мы выиграли этот матч дословно на «жилах». 3 вынужденные замены служат доказательством высокой цены этой победы. Рафал Богуски после финального свистка арбитра отправился на костылях в госпиталь с подозрением перелома ноги. Марсело уже находясь на скамейки запасных, боролся против судорог в ногах. А Радэк Соболевски еле добрался до раздевалки, поскольку получил удар в мышцу бедра и не мог согнуть ногу. Мы хотели выиграть, мы бились за победу и мы выиграли, но самое главное и интересное ещё впереди! :)))

Перед матчем внутри команды сильного напряжения я не чувствовал. При еде за столом как всегда много шуток, которые снова связаны с газетными артикулами. В одном из этих артикулов писалось: «на матче будут присутствовать много зарубежных скаутов и селекционеров». Реплика нашего стола: «… из Таджикистана, Узбекистана и самый главный скаут: Борат из Казахстана:)))». Или реплика номер 2: «нужно попросить рабочих стадиона, чтоб они повернули нашу скамейку запасных в сторону ВИП трибуны, чтоб эти скауты могли посмотреть на нас (за нашем столом сидело 4 игрока, которые начинали игру на лавочки):)))». Позже в номере вместе с Марио смеялись, смотря видео материал про весёлых студентов с улиц Кракова, которые пытались предугадать исход матча и авторов голов. Некоторые варианты, как например: «1-0 для «Вислы» и забьет Павелек » вызвали улыбку. А я в свою очередь сказал Мариушу: « Мара, ты скажи тренеру на установке, что будешь подключаться на стандартные положения, ведь тебе предсказали забитее гола! :)))».

Другая атмосфера была в раздевалке нашей команды непосредственно перед матчем. Все сосредоточены на игре, готовы к испытанию и нацелены только на победу. Кто-то молится, кто-то целует фотографии своих детей и близких, кто-то обсуждает с партнёром тот или иной игровой момент, кто-то спокойно приготавливает обувь для игры, а главное: все подбадривают друг друга и каждый желает каждому удачи!

На разминку мы вышли в необычных футболках, на которых была напечатана большая цифра «4» и под этим числом слово «легенда». Это знак благодарности и поддержки нашему коллеге, Марчину Башчинскому. Нет сомнений, что этот парень, который 10 лет играл в футболке с номер «4» на спине, стал легендой «Вислы»! Ну а вся команда очень ценит «Башча» и в такую минуту мы рядом с ним! Ну и конечно он рядом с нами :)!

Кому как, но лично мне такие важные матчи тяжело смотреть с лавочки запасных, для меня намного легче находиться на поле чем переживать со стороны. Перед матчем я был спокоен за исход, я был уверен в нашей победе. Скажу больше, я был уверен, что мы просто «вынесем» варшавскую команду с поля. Просто я видел насколько мотивированные были мои коллеги, и, наверное, поэтому у меня было такое чувство. Но матч показал, что я ошибался. Может мы, и владели малым преимуществом, но игралось нам тяжело. А во втором тайме мы в прямом смысле «отскочили». Конец матча вообще был очень напряженный. Все действия проходили в нашей штрафной: рикошеты, упущенные возможности игроков «Легии», героизм наших игроков… И поддержка наших БОЛЕЛЬЩИКОВ!!! В дополнительное время весь стадион стоит на ногах и на трибунах заряжают: «Legla, Legla Warszawa!»(на русском это звучит примерно так: «упала, упала Варшава»). Финальный свисток арбитра и кто-то прыгает вверх, кто-то падает на колени, кто-то бежит обнять своего коллегу. На Реймонта радость, на Реймонта праздник. Позже мы всем составом отмечаем победу вместе с болельщиками. Вместе с ними мы пели песни, самой главной была: «Lidera mami, za ch… nie otdami!!!!». Пела даже трибуна ВИП, пели жёны и дети наших ребят. Дай Бог, чтоб 30 мая всё это повторилось!!!!!

Радовались мы и в раздевалке, а я собрал сумку и вместе с администратором молодёжного состава отправился в Варшаву на матч против резервного состава «Легии». Наш дублирующий состав выехал ещё утром, а администратор остался в Кракове ждать ребят из первой команды. Оказалось, что он ждал только меня :). И наш тренер вратарей не упустил возможность пошутить: «видно ты очень важный игрок для молодой команды, если тебя на персональной машине на игру возят…:)))». Шутки шутками, но в Варшаву я ехал с большим желанием сыграть, сыграть хорошо и конечно выиграть.

В то время как мы выехали в столицу, в Швейцарии начался финал Чемпионата Мира по хоккею между Канадой и Россией. В принципе я всегда болел за хоккейную сборную России. Но после того как в 2005 году в Вене мне удалось посмотреть в живую полуфинал ЧМ между этими же командами, я ещё больше стал болеть за «сборную». Поскольку в том году в НХЛ был локаут, в составе обеих команд были все звёзды. В составе россиян блистали Овечкин, Малкин, Афиногенов ну и может Ковалёв. Ковальчук и Яшин были тенью самих себя. В сборной Канаде «вышивали» Хитли и Нэш, а вратарь Бродёр в одиночку переиграл Россию. 3-4 и удачу России я не принёс :). С того времени по стечению обстоятельств я не видел ни одного матча между этими командами, ни в живую, ни в прямом эфире по телевизору. И самое главное, что Россия выиграла все эти игры, включая и олимпийский четвертьфинал в Торино, и финал ЧМ в Квебеке. Днём чех и словак, тоже большие поклонники хоккея, «травили» меня: «сегодня у россиян нет шансов!...». И Томек Йирсак пригласил нас к себе на хоккейный финал после матча против «Легии». Но к чеху я не попал, я в машине и мне звонит отец и весело говорит: «Виктория!!!». Я вспомнил как год назад приземлившись в аэропорту города Чикаго (куда мы с «Вислой» полетели на выставочные матчи), я включил телефон и сразу позвонил папа. Тогда в трубке телефона я услышал: «Ковальчук!». Как и тогда в самолёте, сейчас я радовался, но уже в машине. Но тогда, наверное, я разбудил весь отель смотря повтор того финала :))). Интересно что будет на этот раз?! :))) Браво Россия! Браво Быков! Браво Илья… (и Брызгалов и Ковальчук)!!!

До Варшавы доехали мы без проблем, но поздновато. Взял ключ от номера и сразу спать, начало игры было в полдень, поэтому много времени на сон не осталось:). Утром встретил всех ребят и тренеров на завтраке, все рады победе первой команды и горят желанием оформить двойную победу. К сожалению, из Варшавы удалось увезти только одно очко. Ничья 1-1 в принципе справедливый результат. Первый тайм провели лучше мы и на перерыв уходили, ведя в счёте 1-0. Во втором тайме уже «Легия» доминировала. Сразу после перерыва соперник сравнял счёт, а позже пару раз «простил» нас. Работы у меня было достаточно, так что рад тому, что удалось сыграть в таком матче.

Уикенд закончился. Для меня он получился очень даже положительным. Удалось пережить много положительных эмоций. Хорошо, что в Кракове дождь пошёл, может он притушит создавшуюся эйфорию, и поможет нам с холодной головой готовиться к матчу против «ЛКСа» Лодж. Ну а сейчас я спать пойду…

Legła, legła Warszawa!!!

Pozdrawiam wszystkich kibiców, wszystkich ludzi dobrze życzących Wiśle Kraków i rodziny wszystkich piłkarzy z okazji zwycięstwa nad warszawską Legią!!! Dołożyłem starań, do końca wierząc w wygraną, z ogromną dozą szczęścia wygraliśmy w bardzo ważnym momencie z Legią. Wygraliśmy bez błysku i miażdżącej przewagi, wygraliśmy ten mecz dosłownie na „żyłach”. Wymuszone zmiany potwierdzają, że zapłaciliśmy wysoką cenę za to zwycięstwo. Rafał Boguski po końcowym gwizdku sędziego o kulach udał się na badania, z podejrzeniem złamania nogi. Marcelo, już siedząc na ławce rezerwowych, walczył ze skurczami nóg. A Radek Sobolewski ledwo doszedł do szatni, bo otrzymał cios w mięsień w okolicy biodra i nie mógł zgiąć nogi. Chcieliśmy wygrać, walczyliśmy o zwycięstwo i wygraliśmy, ale najważniejsze i najciekawsze jeszcze przed nami! :)))

Przed meczem nie wyczuwałem silnego napięcia wewnątrz drużyny. Podczas jedzenia przy stole jak zawsze było wiele żartów, znów związanych z artykułami prasowymi. W jednym z takich artykułów napisano: „na meczu będzie obecnych wielu zagranicznych skautów i selekcjonerów”. Odpowiedź naszego stołu: „… z Tadżykistanu, Uzbekistanu i najważniejszy skaut: Borat z Kazachstanu :)))”. Albo odpowiedź nr 2: „trzeba poprosić pracowników stadionu, żeby obrócili naszą ławkę rezerwowych w stronę trybuny VIP, aby ci skauci mogli nas zobaczyć (przy naszym stole siedziało 4 graczy rozpoczynających mecz na ławce):)))”. Później w pokoju hotelowym razem z Mariem śmialiśmy się oglądając materiał video o wesołych studentach z ulic Krakowa, którzy typowali wynik meczu i strzelców bramek. Niektóre warianty, jak na przykład: „1:0 dla Wisły, a gola zdobędzie Pawełek”, wzbudzały śmiech. A ja powiedziałem Mariuszowi: „Mario, powiedz trenerowi na odprawie, że będziesz podłączał się na stałe fragmenty, w końcu przepowiedziano ci zdobycie gola! :)))”.

Inna atmosfera była w szatni naszej drużyny bezpośrednio przed meczem. Wszyscy skupieni na grze, przygotowani do egzaminu i nastawieni tylko na zwycięstwo. Ktoś się modli, ktoś całuje fotografię swoich dzieci i bliskich, ktoś omawia z partnerem ten czy inny moment gry, ktoś spokojnie przygotowuje obuwie na mecz, a przede wszystkim: wszyscy dodają sobie nawzajem otuchy i życzą sukcesu!

Na rozgrzewkę wyszliśmy w wyjątkowych koszulkach z dużą cyfrą „4”, pod którą widniało słowo „legenda”. To znak wdzięczności i wsparcia dla naszego kolegi, Marcina Baszczyńskiego. Nie ma wątpliwości, że ten chłopak, który przez 10 lat grał w koszulce z numerem 4 na plecach, został legendą Wisły! No a cała drużyna bardzo ceni „Baszcza” i w takim momencie jesteśmy razem z nim! No i oczywiście on jest razem z nami :)!

Komu jak komu, ale mi osobiście ciężko oglądać z ławki rezerwowych tak ważne mecze, zdecydowanie wolę znajdować się na boisku, niż przeżywać z boku. Przed meczem byłem spokojny o wynik, byłem przekonany i pewny, że wygramy. Powiem więcej, byłem przekonany, że wprost „wyniesiemy” z boiska warszawską drużynę. Po prostu widziałem jak bardzo zmotywowani byli moi koledzy i właśnie dlatego miałem takie odczucia. Ale mecz pokazał, że się pomyliłem. Może nawet mieliśmy małą przewagę, ale grało nam się ciężko. A w drugiej połowie my dosłownie „odskoczyliśmy”. Koniec meczu w ogóle był bardzo nerwowy. W naszym polu karnym działo się wszystko: rykoszety, błędy zawodników Legii, heroizm naszych piłkarzy… I wsparcie naszych KIBICÓW!!! W doliczonym czasie cały stadion na stojąco ryknął „Legła, legła Warszawa!”. Końcowy gwizdek arbitra i ktoś skacze w górę, ktoś pada na kolana, ktoś biegnie objąć swego kolegę. Na Reymonta radość, na Reymonta święto. Później całą drużyną świętujemy zwycięstwo razem z kibicami. Razem z nimi śpiewaliśmy piosenki, najważniejszą była: „Lidera mamy, za ch… go nie oddamy!!!!”. Śpiewała nawet trybuna VIP, śpiewały żony i dzieci naszych chłopaków. Daj Boże, aby 30 maja to wszystko się powtórzyło!!!!!

Cieszyliśmy się dalej w szatni, a ja wziąłem torbę i razem z kierownikiem Młodej Wisły wybrałem się do Warszawy na mecz z drugą drużyną Legii. Nasz młodszy zespół wyjechał już rano, a kierownik został w Krakowie, aby poczekać na chłopaków z pierwszej drużyny. Okazało się, że czekał tylko na mnie :). A nasz trener bramkarzy nie przegapił okazji, by zażartować: „widać, że jesteś bardzo ważnym zawodnikiem tej drużyny, skoro wożą cię na mecz osobistym samochodem…:)))”. Żarty żartami, ale do Warszawy jechałem z wielką ochotą, aby zagrać, zagrać dobrze i oczywiście wygrać.

W czasie, gdy my jechaliśmy do stolicy, w Szwajcarii rozpoczął się finał Mistrzostw Świata w hokeju między Kanadą i Rosją. W zasadzie zawsze kibicowałem hokejowej reprezentacji Rosji. Ale po tym jak w 2005 roku w Wiedniu udało mi się obejrzeć na żywo półfinał MŚ między tymi drużynami, jeszcze bardziej zacząłem kibicować reprezentacji. Ponieważ w tamtym roku w NHL był lokaut, w składzie obu drużyn znalazły się wszystkie gwiazdy. W składzie Rosjan błyszczeli Owieczkin, Małkin, Afinogenow, no i może Kowaliow. Kowalczuk i Jaszyn byli cieniem samych siebie. W reprezentacji Kanady grali Heatley i Nash, a bramkarz Brodeur w pojedynkę ograł Rosję. 3:4 i szczęścia Rosji nie przyniosłem :). Tak się zbiegło, że od tamtego czasu nie widziałem ani jednego meczu między tymi drużynami, ani na żywo, ani w telewizji. Ale co najważniejsze, Rosja wygrała wszystkie te pojedynki, włączając nawet ćwierćfinał olimpijski w Turynie i finał MŚ w Quebeku. W ciągu dnia Czech i Słowak, także wielbiciele hokeja, „docinali” mi: „dzisiaj Rosjanie nie mają żadnych szans!...”. Tomek Jirsak zaprosił nas do siebie na hokejowy finał po meczu z Legią. Do Czecha nie pojechałem, w samochodzie dzwoni do mnie ojciec i radośnie mówi: „Zwycięstwo!!!”. Przypomniało mi się jak przed rokiem, gdy wylądowaliśmy w Chicago (dokąd polecieliśmy z Wisłą na turniej) włączyłem telefon i od razu zadzwonił tata. Wówczas w słuchawce telefonu usłyszałem: „Kowalczuk!”. Jak wtedy w samolocie, teraz także cieszyłem się, ale już w samochodzie. Ale wtedy, uwierzcie, obudziłem cały hotel oglądając powtórkę tego finału :))). Ciekawe co będzie tym razem?! :))) Brawo Rosja! Brawo Bykow! Brawo Ilja… (i Bryzgałow i Kowalczuk)!!!

Do Warszawy dojechaliśmy bez problemów, ale dosyć późno. Wziąłem klucz od pokoju i od razu poszedłem spać, mecz rozpoczynał się w południe, więc nie zostało dużo czasu na sen:). Rano spotkałem wszystkich chłopaków i trenerów na śniadaniu, wszyscy cieszyli się ze zwycięstwa pierwszej drużyny i pałali pragnieniem zdobycia podwójnej wygranej. Niestety, z Warszawy udało nam się wywieźć tylko jeden punkt. Remis 1:1 to w zasadzie sprawiedliwy rezultat. W pierwszej połowie lepiej zagraliśmy my i na przerwę schodziliśmy prowadząc 1:0. W drugiej połowie dominowała już Legia. Zaraz po przerwie przeciwnik doprowadził do wyrównania, a późnej parę razy nam „darował”. Miałem sporo pracy, więc cieszę się, że udało mi się zagrać w takim meczu.

Weekend się skończył. Dla mnie był on bardzo pozytywny. Udało mi się doświadczyć wiele pozytywnych emocji. Dobrze, że w Krakowie padał deszcz, może przyciszy powstającą euforię i pomoże nam z chłodnymi głowami przygotowywać się do meczu z ŁKS-em Łódź. No a teraz pójdę spać…