Ну, вот, в конце концов, появилась минутка написать пару строк о важным шаге в моей футбольной карьере. Вчера вечером моя хорошая подруга, которая не сильно интересуется футболом, спросила меня: «Илюша, ну что у тебя новенького? Рассказывай…». В тот момент я даже улыбнулся, и про себя подумал: «в принципе всё новое!»:). Да в прошедшую субботу я подписал контракт с футбольным клубом «Рубин» Казань. После подписи, у меня сразу поменялись 22 рабочих коллеги, все тренера, место работы и проживания, болельщики и конечно, цели и объективы. Как заметил главный тренер «Вислы», даже экипировка в новой команде другого производителя. Это всё шуточки, но факт остается фактом: передо мной открылись двери другого этажа и теперь нужно воспользоваться таким шансом и принять вызов спортивной судьбы!
В «Рубин» я попал не случайно, я уже три с половиной года назад проходил в этом клубе просмотр. Тогда после 2 матчей за молодёжную сборную против Казахстана (0-0 и 1-0), меня пригласили на проверку. С того времени тренера этого клуба наблюдали за мной, просили диски с моими играми и находились со мной в контакте. А под конец декабря со мной связался тренер вратарей, объяснил мне вратарскую ситуацию и предложил перейти в «Рубин». Позже улаживал условия моего перехода с управляющими «Вислы» и в конечном итоге прилетел на медицинское обследование, после чего и подписал контракт.
Очень рад тому, что попал именно в «Рубин». Я всегда подчёркивал для себя, что эта команда за счёт огромного желания, самоотдачи, дисциплины и доскональной тактики достигала хороших результатов. В этом клубе всегда получали шанс, а позже проявляли себя трудолюбивые и дисциплинированные игроки. Ребята, которые ставили интересы команды выше своих личных. Здесь тренеры ведут очень точечную селекцию и к каждому игроку подходят индивидуально. А самое главное здесь сумасшедшая конкуренция и высокие требования.
Теперь пришло время очень серьезно трудиться, забыть про переход, и как можно быстрее показывать уровень соответствующий этому клубу. Каждая тренировка, это шанс проявить себя и сделать шаг вперёд в своём развитии.
Вчера я посетил уже мою бывшую команду «Вислу». Попрощался со всеми ребятами, тренерским штабом и персоналом клуба. Пожелал всем крепкого здоровья, спортивных успехов и семейного счастья. Может, даст Бог встретиться с этими ребятами на европейской арене, будет очень приятно! Ну а Краков, забыть уже не получиться, и уверен, что ещё не раз навещу этот город…
P.S.: В связи с моим переходом возникло много спекуляций в прессе, польской и молдавской. Чисто случайно я заметил, какую дезинформацию печатали некоторые издания и порталы. Неприятно удивил moldfootball.com. Ведь не сложно было связаться со мной и поинтересоваться о реальном рисунке всей ситуации, но почему-то людям выгоднее заниматься дезинформацией!...
P.P.S.: В связи со сменой работодателя, может получиться так, что мой блог будет выглядеть по-другому или вообще будет приостановлен.
Wielka szansa, poważne wyzwanie…
Wreszcie pojawiła się chwilka, aby napisać o ważnym kroku w mojej karierze piłkarskiej. Wczoraj wieczorem moja dobra koleżanka, która nie za bardzo interesuje się futbolem, zapytała mnie: „Iliusza, co nowego u ciebie? Opowiadaj…” W tym momencie nawet uśmiechnąłem się i pomyślałem: „w zasadzie wszystko jest nowe!” :). W minioną sobotę podpisałem kontrakt z Rubinem Kazań. Po podpisaniu od razu zmieniło mi się 22 kolegów z pracy, wszyscy trenerzy, miejsce pracy i zamieszkania, kibice i oczywiście cele. Jak zauważył pierwszy trener Wisły, nawet sprzęt w nowej drużynie pochodzi od innego producenta. To wszystko żarty, ale fakt pozostaje faktem: przede mną otworzyły się drzwi kolejnego piętra i teraz trzeba wykorzystać tę szansę i przyjąć wyzwanie piłkarskiego przeznaczenia!
Do Rubina trafiłem nie przez przypadek. Już trzy i pół roku temu klub ten przyglądał mi się. Wówczas, po dwóch meczach w reprezentacji młodzieżowej przeciw Kazachstanowi (0-0 i 1-0), zaproszono mnie na testy. Od tamtego czasu trenerzy tego klubu obserwowali mnie, prosili o płyty z moimi występami i byli ze mną w kontakcie. A pod koniec grudnia zadzwonił do mnie trener bramkarzy, wytłumaczył sytuację bramkarską i zaproponował przejście do Rubina. Następnie uzgodniłem warunki mojego transferu z kierownictwem Wisły i poleciałem na badania medyczne, po których podpisałem umowę.
Bardzo cieszę się z tego, że trafiłem właśnie do Rubina. Zawsze uważałem, że ta drużyna osiągnęła świetne rezultaty w wyniku ogromnych pragnień, poświęceń, dyscypliny i doskonałej taktyki. W tym klubie zawsze dostawali szansę, a później pokazywali się piłkarze ceniący pracę i zdyscyplinowanie. Chłopacy, którzy dobro drużyny stawiali ponad swoje osobiste. Tutaj trenerzy prowadzą bardzo dokładną selekcję i do każdego zawodnika podchodzą indywidualnie. A co najważniejsze, jest tu ogromna konkurencja i wysokie wymagania.
Teraz nadszedł czas bardzo poważnej pracy, zapomnienia o transferze i jak najszybszego zaprezentowania poziomu odpowiadającego temu klubowi. Każdy trening to szansa pokazania się i zrobienia kroku wprzód na drodze własnego rozwoju.
Wczoraj odwiedziłem jeszcze moją poprzednią drużynę Wisłę. Pożegnałem się ze wszystkimi chłopakami, sztabem szkoleniowym i personelem klubu. Życzyłem wszystkim dobrego zdrowia, sukcesów sportowych i szczęścia rodzinnego. Może Bóg da spotkać się z tymi chłopakami na arenie europejskiej, byłoby bardzo miło! A Krakowa nie uda mi się zapomnieć i jestem pewien, że jeszcze nie raz odwiedzę to miasto…
P.S.: W związku z moim transferem pojawiło się wiele spekulacji w prasie polskiej i mołdawskiej. Zupełnie przypadkowo zauważyłem jaką dezinformację szerzyły niektóre gazety i portale. Niemile zaskoczył mnie moldfootball.com. Przecież nie było trudno skontaktować się ze mną i zainteresować rzeczywistym obrazem całej sytuacji, ale jednak z jakiegoś powodu ludzie wolą zajmować się dezinformacją!...
P.P.S.: W związku ze zmianą pracodawcy może okazać się, że moje wpisy na blogu będą wyglądały inaczej niż dotąd albo w ogóle ich zaprzestanę.
Tłumaczenie: Nikoletta Kula
среда, 20 января 2010 г.
четверг, 31 декабря 2009 г.
С наступающим … / Z okazji nadchodzącego...
Новый Год, Новый Год к нам едёт:). Через пару часов мы все будем сидеть за праздничным столом, провожать 2009 год и встречать Новый 2010 Год. Уверен, что у всех на душе радостно, и каждый находиться в отличном настроение. Я в свою очередь очень ярко и весело провожу дни своего отпуска. Очень приятно находиться дома в кругу близких и друзей. В такой обстановке трудно найти время, чтоб смотреть за тем что происходит в футболе. Ещё труднее найти время сесть за компьютер и написать новое сообщение на своём блоге:). Но сейчас мне это удалось и теперь у меня есть возможность написать пару строк, поздравить всех с наступающим Новым Годом. Пару дней назад я дал интервью молдавскому спортивному порталу sports.md,
в котором было затронуто много интересных тем. Поэтому я посчитал, что выставлю это интервью у себя на блоге вместо традиционного сообщения.
Сейчас же я очень хочу поздравить всех своих близких, друзей, людей которые за меня переживают и которым я не безынтересен, всех болельщиков «Вислы» и сборной Молдовы и всех любителей футбола, с наступающим Новым Годом и праздником Рождества. Хочу пожелать всем много веселья и улыбок, постоянной радости в душе! Желаю быть сильными и готовыми ко всем трудностям, которых в свою очередь желательно, чтоб было меньше! Будьте вместе со своими близкими и любимыми людьми и цените каждый момент вашей яркой жизни! Занимайтесь в жизни именно жизнью:)!
La Multi Ani!!!
Сегодня, 29 декабря,голкиперу краковской "Вислы" Илие Чебану исполняется 23 года. В канун праздника, за час до дня рождения, корреспонденты SPORTS.md встретились с именинником в одном из кишиневских ресторанов.
- Илья, тебе приходилось давать интервью непосредственно перед днем рождения?
- Да, в прошлом году. По крайней мере, я начал его давать. Но был перерыв. Разговор был продолжен 30 числа. Это было интервью для журнала.
- Получается, что ты через один час десять минут станешь на год старше.
- Не факт. Родился я чуть позже.
- Во сколько?
- Точно не знаю, во сколько. Но точно родился днем.
- Маму не спрашивал?
- Не было времени спросить.
- До сих пор?
- У меня мать умерла шесть лет назад.
- Время рождения до сих пор осталось тайной?
- Да, но это не очень важно. Я на некоторые вещи не очень обращаю внимание.
- Кто тебя первым поздравляет с днем рождения?
- Отец, с утра. Он рано встает, уходит рано на работу. Заходит в мою комнату и поздравляет. 29 декабря я всегда сплю дома. Иногда ночью еще могут прийти смс от кого-то, кто-то может позвонить. А отец каждое утро 29 декабря заходит в комнату в без пятнадцати семь.
- От кого больше всего ждешь поздравлений в этот день?
- Я рад любому поздравлению. Последние лет 5-7 вечером собираюсь со своими друзьями. Собирается большая компания, человек 20. Перед этим я собираюсь с семьей своего крестного отца, со своими близкими, друзьями семьи. Получаю много поздравлений. В этом я счастливый человек.
- Говорят, иметь день рождения в межсезонье для футболиста - счастье.
- Хотя я в этот период и в отпуске, бывало, что 30 декабря проводил тренировки с командой "Зимбру".
- Получается, что день рождения всегда встречаешь в Кишиневе?
- Да, всегда. Когда я был в детско-юношеском футболе, мои дни рождения проходили в период каких-то турниров. 29 у нас были игры. Я приносил торт, и мы после игры его съедали в раздевалке.
- Но есть маленький недостаток. Подарки в этот день, наверное, иногда приурочены и к Новому году. Это так или все-таки получаешь два подарка?
- Я человек, который не ждет от жизни больших подарков. По крайней мере, пока так было. Для меня очень важно присутствие определенных людей, чем подарки, которые они принесут.
- Какой подарок запомнился больше всего?
- Года четыре назад мои друзья-футболисты принесли мне парусник, на парусах были поздравления. Каждый оставил под ними свою роспись, но не имя и фамилию, как обычно, а прозвище. Я редко вижу этот парусник. Но когда смотрю на него, настроение сразу же поднимается.
- Где этот парусник?
- Дома в Кишиневе. Просто в Молдове я сейчас редко бываю.
- Ваши друзья, это кто?
- У меня много друзей. В основном это футболисты, с которыми вырос, вместе играли в "Зимбру", в молодежной сборной. Саша Епуряну, Витя Головатенко, Максим Француз, Андрей Мацюра, румын Джордже Флореску, Толя Дорош. Есть друзья со школы.
- У вас мальчишник?
- Нет, все приходят уже с женами. Раньше приходили с подругами.
- С кем Илья придет?
- Я пока сам. Но приезжаю с близким другом Андреем Мацюрой. Он живет близко.
- Когда Илья Чебану придет на свой день рождения с женой?
- Наверное, моя будущая жена гуляет где-то с девушкой Андрея Мацюры. Надо погулять по улицам Кишинева, поискать. Мне тяжело ответить на этот вопрос. Это жизнь.
- У вас есть девушка?
- Нет.
- Почему? Разборчивы?
- Может быть, для себя разборчив. А для девушек - слабенький в чем-то.
- В чем, например?
- Не знаю, если не сошлись, значит или я кому-то не подошел, или мне кто-то не подошел.
- Большие чувства были в жизни?
- Я оставлю этот вопрос без комментариев.
- Не хочешь отвечать на этот вопрос?
- Это громкие слова.
- Ну, может, для кого-то. Но ты же читаешь много, интеллектуальную жизнь ведешь.
- Все читают много. Просто разные обложки у каждого. Все футболисты знают буквы.
- Но ты один из немногих футболистов, которые ведут свой блог, а не просто способен отвечать на вопросы в конференции.
- К сожалению, уже дней 12 не писал ничего. А написать есть что. Просто не хватает времени.
- Может, сейчас в двух словах расскажешь, что собираешься написать?
- Хочу подвести итоги 2009 года, поговорить о 2010. В любом случае будут поздравления. Приехал домой, сразу попал на свадьбу к Сене Булгару. Очень хорошее настроение. Приятно. Много положительных эмоций было в этом году.
- Что произвело на тебя самое большее впечатление в этом году?
- Что касается футбола, то чемпионство с "Вислой", которое было добыто невероятными усилиями. Я благодарен Богу за то, что мы были награждены золотыми медалями. Вышли из отпуска, отставая на три очка, потом отрыв увеличился до пяти. Но в конечном итоге мы выиграли чемпионство, опередив конкурента на три очка. Запомнилось празднование на главной площади Кракова, на которое собралось около 35 тысяч человек. Дома запомнились свадьбы Епуряну и Булгару. Что касается меня, то чувствую, что очень хорошо потрудился в этом году.
- Повзрослел на год?
- В весе убавил грамм 600-800.
- Какие сейчас рост, вес?
- Вчера взвешивался. Вес - 82 кг 600 г, рост давно не мерил, примерно 189 см.
- Почему не мерил, это же главное для вратаря?
- Главное для вратаря ловить мячи. Я стараюсь обращать внимание на главные вещи.
- Какие главные вещи во вратарском деле?
- Играть на "ноль".
- Реакция, получается?
- Не обязательно. Можно стоять на месте. Главное, чтобы мячи в тебя летели. Лучше хорошо стоять, чем плохо бегать.
- Рост помогает вратарю?
- Конечно. Акинфеев не обиделся бы, если бы был чуть выше ростом. Но он и так вратарь очень высокого уровня.
- Кого из вратарей считаешь примерами для подражания, у которых что-то перенял?
- Перенять тяжело. Сейчас игра только на результат. Ярких игр не так много, как раньше. Вратари делают все, чтобы не пропустить гол. Не важно, как прыгают, главное - отбить мяч. Я, как и все, считаю, что сейчас очень сильный вратарь - Буфон. Касильяс тоже очень сильно играет. На уровне - Хулио Цезар. Давно не видел Ван дер Сара, который травмирован. Но в прошлом сезоне он сильно выглядел. Одно его присутствие вселяло в защитников уверенность. Они играли настолько хорошо, что опасность у ворот Ван дер Сара была не часто.
- У вратарей есть свой стиль, как у полевых игроков?
- У каждого своя манера. Кто-то играет за счет опыта, знает, куда, как будет нанесен удар, предвидит его. Некоторые вратари пользуются своей реакцией, кто-то совершает невероятные прыжки. Например, про Сергея Динова говорили, что он как пуля в воротах, очень прыгучий был вратарь. А кто-то мог предвидеть удар, сделать шаг в сторону и взять мяч. Для вратаря главное - сыграть на ноль.
- В твоей игре есть слабые места?
- Конечно, есть. Стараюсь над ними работать. Благодарен людям, которые подсказывают, как эти слабые места устранить. У меня, может, нет вратарского таланта от Бога, но есть талант работать и развиваться.
- Желание быть номером один в футболе в полном смысле этого слова есть?
- Если бы этого желания не было, я должен был бы сейчас журналистикой заниматься.
- Чего не хватает, чтобы постоянно быть игроком основного состава?
- Если говорить о моей ситуации в "Висле", то - опыта.
- Тяжело проводить большую часть сезона вторым?
- Да. Мы пришли в футбол, чтобы играть. Можно проиграть, выиграть. Но игра приносит удовлетворение. Тяжело сидеть на лавочке и переживать за свою команду.
- В этом году ты мог стать первым вратарем. Правда, не в "Висле". Можешь рассказать об этом?
- Я хотел, чтобы меня отдали в аренду. Летом на меня вышла команда "Полония" Бытом, которая прошлый сезон закончила на 7 месте. Был на сборах с "Полонией", сыграл три игры там, все - на ноль. Но тренер "Вислы" хотел меня заявить в Лигу чемпионов. А потом перейти в "Полонию" не получилось. Тренер "Вислы" потом извинился. Обид нет.
- Когда у тебя истекает контракт с "Вислой"?
- Через полгода.
- Что дальше?
- Будем решать. Мы собираемся 11 января. К 18 января, когда поедем на первый сбор, будет ясно, что и как.
- А у самого какое желание?
- Я хотел бы играть. Если будет возможность, найдется команда, которая захочет меня видеть в основе... В "Висле" я - номер 2. Но в любую минуту могу выйти на поле. В этом году я сыграл 7 матчей, 2 из которых в Кубке. Но хочется быть номером один.
- Связываешь свое будущее с Польшей? Тебе там нравится?
- Я научился быстро адаптироваться к новым обстоятельствам. Я хотел бы играть там, где я нужен. Мне очень нравятся "Висла" и город Краков, там хорошие болельщики.
- Тебя узнают на улицах?
- Польских игроков узнают чаще. Приятно, что узнают. Но эйфории нет.
- Какие у тебя бытовые условия в Кракове?
- Из всей команды живу ближе всех к стадиону. Из окна квартиры виден стадион. Для холостяка две комнаты достаточно. Имею машину. Квартиру снимаю.
- Сколько стоит аренда двухкомнатной квартиры в Польше?
- По-разному - от 350 до 700 евро.
- Какой у тебя автомобиль?
- "Ауди А 6".
- Как проводишь досуг?
- В Кракове есть, где провести. Но у меня есть околофутбольные дела. Поэтому свободного времени немного. В основном все игроки наши женаты, имеют детей. Они проводят свободное время с семьей. Можно в боулинг пойти, в кино, поиграть в бильярд, приятно просто посидеть на главной площади Кракова.
- А девушки где красивее: у нас или в Польше?
- У нас. Но в Кракове тоже девушки очень красивые.
- Твой досуг здесь и там чем отличается?
- Здесь я все время с кем-то из своих друзей. Там я больше один.
- Ты способен на какие-то безумные поступки?
- Недавно с Сашей Епуряну во Флориде катались на американских горках. Было страшно, плохо даже. На следующий день мы спросили, а где самые страшные американские горки. Нам сказали - в Тампа-Бэй. Захотелось туда. Но не доехали туда.
- Твои друзья играют в клубах с очень разными финансовыми возможностями. Не возникает ли в связи с этим какой-то дистанции?
- Нет. Этим и хороша наша компания.
- Какие любимые места в Кишиневе?
- Много их. Обязательно бываю у бабушки, у крестного. С ребятами все равно куда идти. Не важно где, важно с кем.
- Когда были выборы на пост президента федерации футбола Молдовы, папе немного сопереживал?
- Когда начиналась предвыборная кампания, я был здесь, немного переживал. Но перед вылетом отец сказал: "Не переживай". На сборах следил, как все проходило. Мне кажется, смешно. Мне обидно... К сожалению, у нас многие смотрят на оболочку, а не на то, что внутри.
- Приятно, что папа - первый человек в молдавском футболе?
- Приятно то, что он такой, какой он есть. Он очень уважаемый человек, который своими поступками заслужил то место, которое занимает.
- Какие у него главные достоинства как отца и как руководителя?
- Житейская мудрость, которая помогать и в жизни, и в руководстве футболом. Редко говорит, но говорит резко. Время показывало, что он прав. А что касается недостатков, то он консервативен. Он живет в определенном стиле. А сейчас такое время, в котором все быстро меняется. Я принимаю перемены. Он в свои молодые годы это прошел, наверное.
- С кем ты встретишь Новый год?
- Всегда провожу в семье. С отцом, бабушкой, с дядей, тетей, двоюродными братьями и сестрами.
- Бокал поднимаешь?
- Конечно. Я думаю, каждый на Новый год поднимает бокал шампанского.
- А какие еще алкогольные напитки?
- Люблю шампанское. Могу выпить вина.
- Уходящий год удался тебе?
- Самое большое разочарование - невыход "Вислы" в Лигу чемпионов. Но в целом доволен. Благодарен за то, что имею.
- Хочется попасть в сборную?
- Каждому хочется. Но для этого надо играть за клуб. У нас многие говорят: хочу играть за страну, за флаг. Я считаю, что в первую очередь надо играть за себя, самому развиваться, как футболисту. Играй на хорошем уровне, показывай хорошую игру. Это самое важное. А в игре за сборную добавишь желание. Поможешь и сборной, и стране. А просто говорит "буду биться...". Как говорил бывший тренер "Зимбру" Никулеску: "Дайте ему саблю, пусть бьется"... Не зовут в сборную, значит, слабый игрок. Я считаю, пока не готов играть за сборную.
- Что бы себе пожелал в новом году?
- Здоровья. Здоровья своим близким. Чтобы все люди были счастливы.
- А в карьере?
- Играть. Буду работать, все осуществится.
- Чего бы пожелал в новом году всему молдавскому футболу?
- Побед. Для этого надо много работать.
- У тебя в будущем есть желание продолжить дело своего отца в федерации футбола?
- На данный момент я так далеко не загадываю. У меня все мысли только о своем вратарском деле.
- У Ильи Чебану есть мечта?
- Играть в одном из клубов Европы. В клубе из "большой пятерки", биться за Лигу чемпионов. Вообще, моя мечта - выступать за "Милан".
- Что бы пожелал в новом году болельщикам молдавского футбола? Этот год не очень удался.
- Как же не удался? Молдавская команда играла в еврокубках до 18 декабря. Это сумасшедший результат. У нас завышенные требования. Хотя высокие требования - это хорошо. Но они должны быть обоснованы чем-то. Наши болельщики должны просто радоваться игре, жизни. Надо объективно анализировать. Я желаю, чтобы молдавский болельщик заслуженно радовался.
- Ты считаешь себя счастливым человеком?
- Считать себя человеком - это уже много на сегодняшний день. Да, конечно. Мне не на что жаловаться.
- С днем рождения еще раз! Пусь все мечты осуществятся!
Z okazji nadchodzącego...
Nowy Rok, Nowy Rok jest od nas o krok:). Za kilka godzin wszyscy będziemy siedzieć przy świątecznych stołach, wspominać rok 2009 i widać Nowy 2010 Rok. Jestem przekonany, że wszyscy są radośni i każdy znajduje się we wspaniałym nastroju. Ja osobiście bardzo wesoło i ciekawie spędzam moje wolne dni. Bardzo przyjemne jest przebywanie w domu, w kręgu bliskich i przyjaciół. W takich warunkach trudno znaleźć czas, aby śledzić to co dzieje się w piłce. A jeszcze trudniej znaleźć czas, aby siąść przy komputerze i napisać nową notkę na swoim blogu:). Ale właśnie mi się to udało i mam teraz możliwość napisania kilku zdań, złożenia wszystkim życzeń na zbliżający się Nowy Rok. Kilka dni temu udzieliłem wywiadu mołdawskiemu portalowi sportowemu sports.md, w którym poruszono wiele ciekawych tematów. Dlatego uznałem, że wrzucę ten wywiad na bloga zamiast tradycyjnej notki.
Teraz jednak chcę serdecznie pozdrowić wszystkich moich bliskich, przyjaciół, ludzi, którzy mi kibicują i którym nie jestem obojętny, wszystkich kibiców Wisły i reprezentacji Mołdawii oraz wszystkich sympatyków piłki nożnej, z okazji zbliżającego się Nowego Roku i świąt Bożego Narodzenia. Chcę życzyć wszystkim wiele szczęścia i uśmiechu, stałej radości w sercu! Życzę, abyście byli silni i gotowi przezwyciężać wszelkie trudności, których z kolei życzę jak najmniej! Bądźcie razem ze swoimi bliskimi i ukochanymi, i ceńcie każdy moment Waszego barwnego życia! Zajmujcie się w życiu właśnie życiem:)!
La Multi Ani!!!
W dniu dzisiejszym, 29 grudnia, bramkarz krakowskiej Wisły Ilie Cebanu skończył 23 lata. W przeddzień świąt i tuż przed urodzinami korespondenci sports.md spotkali się z jubilatem w jednej z restauracji Kiszyniowa.
- Ilie, miałeś już okazję udzielać wywiadu bezpośrednio przed urodzinami?
- Tak, w minionym roku. Przynajmniej wtedy zacząłem go udzielać. Ale później była przerwa i rozmowa została wznowiona 30 grudnia.
- Za godzinę i dziesięć minut będziesz już o rok starszy.
- Rzeczywiście. Urodziłem się trochę późno.
- O której?
- Dokładnie nie wiem, o której. Ale na pewno rodziłem się w ciągu dnia.
- Nie pytałeś mamy?
- Nie było kiedy zapytać.
- Aż dotąd?
- Moja mama umarła sześć lat temu.
- Godzina narodzin dotąd jest tajemnicą?
- Tak, ale to nie jest istotne. Na niektóre rzeczy nie zwracam uwagi.
- Kto pierwszy składa ci życzenia na urodziny?
- Ojciec, z rana. Wstaje rano, wcześnie wychodzi do pracy. Wcześniej przychodzi do mojego pokoju i składa mi życzenia. 29 grudnia zawsze śpię w domu. Czasem jeszcze w nocy mogą przyjść jakieś smsy, ktoś może zadzwonić. A ojciec zawsze 29 grudnia wchodzi do pokoju za piętnaście siódma.
- Na życzenia od kogo czekasz najbardziej?
- Cieszę się ze wszystkich życzeń. W ciągu ostatnich 5-7 lat wieczorem spotykam się z moimi przyjaciółmi. Zbieramy się w większej grupie, w około 20 osób. Wcześniej spotykam się z rodziną mojego ojca chrzestnego, ze swoimi bliskim, z przyjaciółmi rodziny. Otrzymuję wiele życzeń. Jestem więc szczęśliwym człowiekiem.
- Mówią, że dla piłkarza urodziny w przerwie między rozgrywkami to szczęście.
- Chociaż w tym czasie mam urlop, bywało, że 30 grudnia trenowałem z drużyną Zimbru.
- Okazuje się, że urodziny zawsze spędzasz w Kiszyniowie?
- Tak, zawsze. Kiedy grałem w drużynach młodzieżowych, moje urodziny przypadały na czas różnych turniejów. 29 graliśmy mecze. Przynosiłem tort i po meczu zjadaliśmy go w szatni.
- Dostajesz wspólny prezent na urodziny i Nowy Rok, czy czasem otrzymujesz dwa upominki?
- Jestem człowiekiem, który nie czeka na wielkie prezenty od życia. Przynajmniej dotąd tak było. Ważniejsza jest dla mnie obecność pewnych osób, niż prezenty, które przynoszą.
- Jaki prezent zapamiętałeś najbardziej?
- Cztery lata temu moi przyjaciele piłkarze podarowali mi żaglowiec, na żaglach wypisane były życzenia. Każdy złożył pod nimi swój podpis, ale nie imię i nazwisko, ale przezwisko. Rzadko widzę ten żaglowiec, ale gdy patrzę na niego, nastrój od razu mi się polepsza.
- Gdzie znajduje się ten żaglowiec?
- W domu w Kiszyniowie. Po prostu teraz rzadko bywam w Mołdawii.
- Kim są twoi przyjaciele?
- Mam wielu przyjaciół, przeważnie są to piłkarze, z którymi dorosłem, razem graliśmy w Zimbru, w reprezentacji młodzieżowej. Sasza Epureanu, Witia Golowatenko, Maksym Francuz, Andrej Maciura, Rumun George Florescu, Tolia Dorosz.
- Macie spotkanie samych chłopaków?
- Nie, wszyscy przychodzą już z żonami. Wcześniej przychodzili z dziewczynami.
- Z kim przyjdzie Ilie?
- Póki co sam. Ale przyjadę z bliskim przyjacielem Andrejem Maciurą. Mieszka blisko mnie.
- Kiedy Ilie Cebanu przyjdzie na swoje urodziny z żoną?
- Być może moja przyszła żona spaceruje gdzieś z dziewczyną Andreja Maciury. Trzeba pospacerować po ulicach Kiszyniowa, poszukać. Ciężko mi odpowiedzieć na to pytanie. To jest życie.
- Masz dziewczynę?
- Nie.
- Dlaczego? Jesteś wymagający?
- Być może dla siebie jestem wymagający. A dla dziewczyn w czymś jestem za słaby.
- W czym na przykład?
- Nie wiem, jeśli się nie zeszliśmy, to znaczy, że albo ja nikomu nie wpadłem w oko, albo mi nikt nie wpadł.
- Dużo czytasz, jesteś intelektualistą?
- Wszyscy wiele czytają. Po prostu każdy czyta co innego. Wszyscy piłkarze znają litery.
- Ale jesteś jednym z niewielu piłkarzy, który prowadzi swój blog, a nie tylko odpowiada na pytania podczas wywiadów.
- Niestety już 12 dni nie pisałem niczego. A jest co napisać. Po prostu nie wystarcza czasu.
- Może teraz w dwóch słowach opowiesz co planujesz napisać?
- Chcę zrobić podsumowanie 2009 roku, porozmawiać o 2010. Na pewno będą życzenia. Gdy przyjechałem do domu, od razu udałem się na wesele Seny Bulgaru. Było bardzo przyjemnie. W tym roku było wiele pozytywnych emocji.
- Co miało największy wpływ na ciebie w tym roku?
- W temacie piłkarskim było to mistrzostwo z Wisłą, zdobyte nieprawdopodobnym wysiłkiem. Dziękuję Bogu za to, że byliśmy nagrodzeni złotymi medalami. Po przerwie zimowej odstawaliśmy na trzy punkty, potem strata zwiększyła się do pięciu. Ale ostatecznie zdobyliśmy mistrzostwo, wyprzedziwszy rywala o trzy punkty. Zapamiętałem doskonale świętowanie na Rynku Głównym w Krakowie, na którym zebrało się około 35 tysięcy ludzi. Z domu zapamiętałem wesela Epureanu i Burgaru. Ja zaś uważam, że bardzo dobrze popracowałem w tym roku.
- Przytyłeś w tym roku?
- Na wadze straciłem 600-800 gram.
- Jaką masz teraz wagę i ile wzrostu?
- Wczoraj się ważyłem. Waga – 82 kg 600 g, wzrostu dawno nie mierzyłem, około 189 cm.
- Dlaczego nie mierzyłeś, czy to nie jest ważne dla bramkarza?
- Dla bramkarza ważne jest łapanie piłki. Staram się zwracać uwagę na najważniejsze rzeczy.
- Jakie są najważniejsze rzeczy dla bramkarza?
- Grać „na zero”.
- Reakcje są ważne?
- Niekoniecznie. Można stać w miejscu. Ważne, aby piłki leciały w ciebie. Lepiej dobrze stać, niż źle biegać.
- Wzrost pomaga bramkarzowi?
- Oczywiście. Akinfiejew nie obraziłby się, gdyby był ciut wyższego wzrostu. Ale i tak jest bramkarzem na wysokim poziomie.
- Których bramkarzy uważasz za wzór, od kogo coś przejąłeś?
- Ciężko coś przejąć. Teraz w grze liczy się wynik, bramkarze robią wszystko, aby nie stracić bramki. Nie ważne jak skaczą, najważniejsze jest wybicie piłki. Jak wszyscy, uważam, że teraz bardzo silnym bramkarzem jest Buffon. Także Casillas gra bardzo dobrze. Na poziomie jest też Julio Cesar. Dawno nie widziałem Van der Sara, który miał kontuzję, ale w minionym sezonie prezentował się dobrze. Sama jego obecność dodawała pewności obrońcom, którzy grali na tyle dobrze, że zagrożenie pod bramką Van der Sara zjawiało się rzadko.
- Czy bramkarze mają swój styl, tak jak zawodnicy z pola?
- Każdy posiada swoją manierę gry. Niektórzy czerpią z doświadczenia, wiedzą w jaki sposób zostanie oddany strzał, przewidują go. Niektórych bramkarzy charakteryzują ich reakcje, kilku wykonuje nieprawdopodobne ruchy w bramce. Na przykład o Siergieju Dinowie mówili, że w bramce jest jak kula, był bardzo skocznym bramkarzem. A niektórzy potrafili przewidzieć strzał, zrobić krok w odpowiednim kierunku i przejąć piłkę. Dla bramkarza najważniejszym jest zagranie na zero.
- Masz słabe strony we własnej grze?
- Oczywiście. Staram się pracować nad nimi. Jestem wdzięczny ludziom podpowiadającym mi, jak usunąć te słabe punkty. Być może nie mam talentu bramkarskiego od Boga, ale posiadam talent do pracy i rozwoju.
- Pragniesz być numerem jeden w futbolu?
- Gdybym nie posiadał takiego pragnienia, pewnie zajmowałbym się teraz dziennikarstwem.
- Czego brakuje, abyś na stałe był piłkarzem pierwszego składu?
- Jeśli chodzi o moją sytuację w Wiśle, to doświadczenia.
- Ciężko jest spędzać większość sezonu jako drugi?
- Tak. Zajmujemy się piłką po to, aby grać. Można przegrać, wygrać, ale samo granie przynosi satysfakcję. Ciężko jest tylko siedzieć na ławce i z niej przeżywać za swoją drużynę.
- W tym roku mogłeś zostać pierwszym bramkarzem, jednak nie w Wiśle. Możesz o tym opowiedzieć?
- Chciałem, aby mnie wypożyczono. Latem zainteresowała się mną drużyna Polonii Bytom, która miniony sezon skończyła na 7 miejscu. Byłem na obozie z Polonią, zagrałem tam trzy mecze, wszystkie bez straconego gola. Jednak trener Wisły chciał zgłosić mnie do Ligi Mistrzów. A później już nie udało się przejść do Polonii. Trener Wisły później przepraszał, nie jestem obrażony.
- Kiedy kończy ci się kontrakt z Wisłą?
- Za pół roku.
- Co dalej?
- Zastanowimy się. Zbieramy się 11 stycznia. Do 18 stycznia, kiedy pojedziemy na pierwszy obóz, będzie wiadomo co i jak.
- A sam jak byś chciał?
- Chciałbym grać. Jeśli będzie możliwość, znajdzie się drużyna, która będzie chciała widzieć mnie w składzie… W Wiśle jestem numerem 2, ale w dowolnym momencie mogę wyjść na boisko. W tym roku zagrałem 7 meczów, 2 z nich w Pucharze. Ale chciałbym być numerem jeden.
- Wiążesz swoją przyszłość z Polską? Podoba ci się tam?
- Nauczyłem się szybkiej aklimatyzacji w nowych warunkach. Chciałbym grać tam, gdzie będę potrzebny. Bardzo podoba mi się w Wiśle i Krakowie, są tam wspaniali kibice.
- Poznają cię na ulicach?
- Polskich piłkarzy często poznają. Mnie czasem też, ale bez euforii.
- Jakie masz warunki mieszkaniowe w Krakowie?
- Mieszkam najbliżej stadionu z całej drużyny. Z okna widzę stadion. Kawalerowi wystarczają dwa pokoje. Mieszkanie wynajmuję.
- Ile kosztuje wynajem dwupokojowego mieszkania w Polsce?
- Różnie, od 350 do 700 euro.
- Jaki masz samochód?
- Audi A 6.
- Jak spędzasz czas wolny?
- W Krakowie jest, gdzie go spędzić. Ale ja mam dużo spraw związanych z piłką, dlatego nie mam wiele wolnego czasu. Przeważnie nasi piłkarze są żonaci, mają dzieci i czas wolny spędzają z rodzinami. Można iść na kręgle, do kina, pograć w bilarda, przyjemne jest też zwykłe siedzenie na Rynku Głównym.
- A dziewczyny gdzie są ładniejsze, u nas czy w Polsce?
- U nas. Ale w Krakowie także są piękne dziewczyny.
- Czym różni się twój czas wolny tu i tam?
- Tutaj przez cały czas jestem w towarzystwie swoich przyjaciół. Tam częściej bywam sam.
- Jesteś zdolny do jakichś szalonych zachowań?
- Niedawno z Saszą Epureanu na Florydzie jeździliśmy kolejkami górskimi. Było strasznie, nawet niedobrze. Następnego dnia zapytaliśmy, gdzie znajduje się najstraszniejsza kolejka górska. Powiedziano nam, że w Tampa Bay. Chcieliśmy tam pojechać, ale nie dojechaliśmy.
- Twoi przyjaciele grają w klubach z bardzo różnymi budżetami. Nie wynikają z tego jakieś podziały?
- Nie. Dlatego mamy dobrą ekipę przyjaciół.
- Jakie są twoje ulubione miejsca w Kiszyniowie?
- Jest ich wiele. Obowiązkowo przebywam u babci, u chrzestnego. Z chłopakami można iść dokądkolwiek. Nie ważne dokąd, ważne z kim.
- Przeżywałeś wybory na stanowisko prezydenta Mołdawskiej Federacji Piłkarskiej ?
- Byłem tutaj, gdy zaczynała się kampania przedwyborcza, trochę przeżywałem. Ale przed wylotem tata powiedział: „Nie przeżywaj”. Na obozie śledziłem jak wszystko się odbywało. Niestety u nas wiele osób patrzy na opakowanie, a nie na to, co wewnątrz.
- Przyjemnie, że tata jest pierwszą osobą mołdawskiego futbolu?
- Przyjemnie, że on jest taki, jaki jest. Jest bardzo szanowanym człowiekiem, który swoim postępowaniem zasłużył na miejsce, które zajmuje.
- Jakie są jego największe zalety jako ojca i jako kierownika?
- Mądrość życiowa, która pomaga w życiu i w kierowaniu futbolem. Mówi niewiele, ale ostro, konkretnie. Czas pokazywał, że jest prawy. A jego wadą jest konserwatywność. Żyje w określony sposób, a teraźniejszość jest taka, że wszystko szybko się zmienia. Ja akceptuję zmiany. On doświadczył tego w młodości.
- Z kim powitasz Nowy Rok?
- Zawsze z rodziną. Z ojcem, babcią, wujkiem, ciocią, kuzynami i kuzynkami.
- Kieliszek wzniesiesz?
- Oczywiście. Myślę, że każdy na Nowy Rok podnosi kieliszek szampana.
- A jakie jeszcze napoje alkoholowe?
- Lubię szampana, mogę też wypić wino.
- Mijający rok udał ci się?
- Największym rozczarowaniem był brak awansu Wisły do Ligi Mistrzów. Ale ogólnie jestem zadowolony. Jestem wdzięczny za to co posiadam.
- Chciałbyś trafić do reprezentacji?
- Każdy by chciał. Ale trzeba grać w klubie. U nas wiele osób mówi: chcę grać dla kraju, za flagę. Ja uważam, że w pierwszej kolejności trzeba grać dla siebie, rozwijać się jak najlepiej. Najważniejsze jest granie na wysokim poziomie, pokazywanie dobrej gry. Jeśli nie powołują do reprezentacji, to znaczy, że piłkarz jest słaby. Uważam, że na razie nie jestem gotów na granie w reprezentacji.
- Czego życzysz sobie w nowym roku?
- Zdrowia. Zdrowia dla moich bliskich. Żeby wszyscy ludzie byli szczęśliwi.
- A w karierze?
- Grać. Będę pracować, wszystko się spełni.
- Czego na nowy rok życzysz całej mołdawskiej piłce?
- Zwycięstw. W tym celu trzeba wiele pracować.
- Czy w planach na przyszłość myślisz o kontynuacji pracy twojego ojca w Federacji
Piłkarskiej?
- Na dany moment nie wybiegam myślami w tak odległą przyszłość. Wszystkie myśli skupiam tylko na swej pracy jako bramkarza.
- Masz jakieś marzenie?
- Chciałbym grać w jakimś europejskim klubie. W klubie z „wielkiej piątki’, walczyć o Ligę Mistrzów. Zasadniczo moim marzeniem jest występowanie w barwach Milanu.
- Czego życzysz w nowym roku kibicom mołdawskim? Ten rok nie za bardzo się udał.
- Jak to nie udał się? Mołdawski zespół grał w europucharach do 18 grudnia. Do wspaniały wynik. Mamy zawyżone wymagania. Chociaż wysokie wymagania nie są złe, powinny być jednak czymś uzasadnione. Nasi kibice powinni po prostu cieszyć się meczami, życiem. Trzeba obiektywnie analizować. Życzę, aby kibice mołdawscy mieli powody do radości.
- Uważasz się za szczęśliwego człowieka?
- Uważać się człowiekiem – to już wiele na dzień dzisiejszy. Tak, oczywiście, nie mam na co narzekać.
- Z okazji urodzin jeszcze raz najlepsze życzenia spełnienia wszystkich marzeń!
Tłumaczenie: Nikoletta Kula
в котором было затронуто много интересных тем. Поэтому я посчитал, что выставлю это интервью у себя на блоге вместо традиционного сообщения. Сейчас же я очень хочу поздравить всех своих близких, друзей, людей которые за меня переживают и которым я не безынтересен, всех болельщиков «Вислы» и сборной Молдовы и всех любителей футбола, с наступающим Новым Годом и праздником Рождества. Хочу пожелать всем много веселья и улыбок, постоянной радости в душе! Желаю быть сильными и готовыми ко всем трудностям, которых в свою очередь желательно, чтоб было меньше! Будьте вместе со своими близкими и любимыми людьми и цените каждый момент вашей яркой жизни! Занимайтесь в жизни именно жизнью:)!
La Multi Ani!!!
Сегодня, 29 декабря,голкиперу краковской "Вислы" Илие Чебану исполняется 23 года. В канун праздника, за час до дня рождения, корреспонденты SPORTS.md встретились с именинником в одном из кишиневских ресторанов.
- Илья, тебе приходилось давать интервью непосредственно перед днем рождения?
- Да, в прошлом году. По крайней мере, я начал его давать. Но был перерыв. Разговор был продолжен 30 числа. Это было интервью для журнала.
- Получается, что ты через один час десять минут станешь на год старше.
- Не факт. Родился я чуть позже.
- Во сколько?
- Точно не знаю, во сколько. Но точно родился днем.
- Маму не спрашивал?
- Не было времени спросить.
- До сих пор?
- У меня мать умерла шесть лет назад.
- Время рождения до сих пор осталось тайной?
- Да, но это не очень важно. Я на некоторые вещи не очень обращаю внимание.
- Кто тебя первым поздравляет с днем рождения?
- Отец, с утра. Он рано встает, уходит рано на работу. Заходит в мою комнату и поздравляет. 29 декабря я всегда сплю дома. Иногда ночью еще могут прийти смс от кого-то, кто-то может позвонить. А отец каждое утро 29 декабря заходит в комнату в без пятнадцати семь.
- От кого больше всего ждешь поздравлений в этот день?
- Я рад любому поздравлению. Последние лет 5-7 вечером собираюсь со своими друзьями. Собирается большая компания, человек 20. Перед этим я собираюсь с семьей своего крестного отца, со своими близкими, друзьями семьи. Получаю много поздравлений. В этом я счастливый человек.
- Говорят, иметь день рождения в межсезонье для футболиста - счастье.
- Хотя я в этот период и в отпуске, бывало, что 30 декабря проводил тренировки с командой "Зимбру".
- Получается, что день рождения всегда встречаешь в Кишиневе?
- Да, всегда. Когда я был в детско-юношеском футболе, мои дни рождения проходили в период каких-то турниров. 29 у нас были игры. Я приносил торт, и мы после игры его съедали в раздевалке.
- Но есть маленький недостаток. Подарки в этот день, наверное, иногда приурочены и к Новому году. Это так или все-таки получаешь два подарка?
- Я человек, который не ждет от жизни больших подарков. По крайней мере, пока так было. Для меня очень важно присутствие определенных людей, чем подарки, которые они принесут.
- Какой подарок запомнился больше всего?
- Года четыре назад мои друзья-футболисты принесли мне парусник, на парусах были поздравления. Каждый оставил под ними свою роспись, но не имя и фамилию, как обычно, а прозвище. Я редко вижу этот парусник. Но когда смотрю на него, настроение сразу же поднимается.
- Где этот парусник?
- Дома в Кишиневе. Просто в Молдове я сейчас редко бываю.
- Ваши друзья, это кто?
- У меня много друзей. В основном это футболисты, с которыми вырос, вместе играли в "Зимбру", в молодежной сборной. Саша Епуряну, Витя Головатенко, Максим Француз, Андрей Мацюра, румын Джордже Флореску, Толя Дорош. Есть друзья со школы.
- У вас мальчишник?
- Нет, все приходят уже с женами. Раньше приходили с подругами.
- С кем Илья придет?
- Я пока сам. Но приезжаю с близким другом Андреем Мацюрой. Он живет близко.
- Когда Илья Чебану придет на свой день рождения с женой?
- Наверное, моя будущая жена гуляет где-то с девушкой Андрея Мацюры. Надо погулять по улицам Кишинева, поискать. Мне тяжело ответить на этот вопрос. Это жизнь.
- У вас есть девушка?
- Нет.
- Почему? Разборчивы?
- Может быть, для себя разборчив. А для девушек - слабенький в чем-то.
- В чем, например?
- Не знаю, если не сошлись, значит или я кому-то не подошел, или мне кто-то не подошел.
- Большие чувства были в жизни?
- Я оставлю этот вопрос без комментариев.
- Не хочешь отвечать на этот вопрос?
- Это громкие слова.
- Ну, может, для кого-то. Но ты же читаешь много, интеллектуальную жизнь ведешь.
- Все читают много. Просто разные обложки у каждого. Все футболисты знают буквы.
- Но ты один из немногих футболистов, которые ведут свой блог, а не просто способен отвечать на вопросы в конференции.
- К сожалению, уже дней 12 не писал ничего. А написать есть что. Просто не хватает времени.
- Может, сейчас в двух словах расскажешь, что собираешься написать?
- Хочу подвести итоги 2009 года, поговорить о 2010. В любом случае будут поздравления. Приехал домой, сразу попал на свадьбу к Сене Булгару. Очень хорошее настроение. Приятно. Много положительных эмоций было в этом году.
- Что произвело на тебя самое большее впечатление в этом году?
- Что касается футбола, то чемпионство с "Вислой", которое было добыто невероятными усилиями. Я благодарен Богу за то, что мы были награждены золотыми медалями. Вышли из отпуска, отставая на три очка, потом отрыв увеличился до пяти. Но в конечном итоге мы выиграли чемпионство, опередив конкурента на три очка. Запомнилось празднование на главной площади Кракова, на которое собралось около 35 тысяч человек. Дома запомнились свадьбы Епуряну и Булгару. Что касается меня, то чувствую, что очень хорошо потрудился в этом году.
- Повзрослел на год?
- В весе убавил грамм 600-800.
- Какие сейчас рост, вес?
- Вчера взвешивался. Вес - 82 кг 600 г, рост давно не мерил, примерно 189 см.
- Почему не мерил, это же главное для вратаря?
- Главное для вратаря ловить мячи. Я стараюсь обращать внимание на главные вещи.
- Какие главные вещи во вратарском деле?
- Играть на "ноль".
- Реакция, получается?
- Не обязательно. Можно стоять на месте. Главное, чтобы мячи в тебя летели. Лучше хорошо стоять, чем плохо бегать.
- Рост помогает вратарю?
- Конечно. Акинфеев не обиделся бы, если бы был чуть выше ростом. Но он и так вратарь очень высокого уровня.
- Кого из вратарей считаешь примерами для подражания, у которых что-то перенял?
- Перенять тяжело. Сейчас игра только на результат. Ярких игр не так много, как раньше. Вратари делают все, чтобы не пропустить гол. Не важно, как прыгают, главное - отбить мяч. Я, как и все, считаю, что сейчас очень сильный вратарь - Буфон. Касильяс тоже очень сильно играет. На уровне - Хулио Цезар. Давно не видел Ван дер Сара, который травмирован. Но в прошлом сезоне он сильно выглядел. Одно его присутствие вселяло в защитников уверенность. Они играли настолько хорошо, что опасность у ворот Ван дер Сара была не часто.
- У вратарей есть свой стиль, как у полевых игроков?
- У каждого своя манера. Кто-то играет за счет опыта, знает, куда, как будет нанесен удар, предвидит его. Некоторые вратари пользуются своей реакцией, кто-то совершает невероятные прыжки. Например, про Сергея Динова говорили, что он как пуля в воротах, очень прыгучий был вратарь. А кто-то мог предвидеть удар, сделать шаг в сторону и взять мяч. Для вратаря главное - сыграть на ноль.
- В твоей игре есть слабые места?
- Конечно, есть. Стараюсь над ними работать. Благодарен людям, которые подсказывают, как эти слабые места устранить. У меня, может, нет вратарского таланта от Бога, но есть талант работать и развиваться.
- Желание быть номером один в футболе в полном смысле этого слова есть?
- Если бы этого желания не было, я должен был бы сейчас журналистикой заниматься.
- Чего не хватает, чтобы постоянно быть игроком основного состава?
- Если говорить о моей ситуации в "Висле", то - опыта.
- Тяжело проводить большую часть сезона вторым?
- Да. Мы пришли в футбол, чтобы играть. Можно проиграть, выиграть. Но игра приносит удовлетворение. Тяжело сидеть на лавочке и переживать за свою команду.
- В этом году ты мог стать первым вратарем. Правда, не в "Висле". Можешь рассказать об этом?
- Я хотел, чтобы меня отдали в аренду. Летом на меня вышла команда "Полония" Бытом, которая прошлый сезон закончила на 7 месте. Был на сборах с "Полонией", сыграл три игры там, все - на ноль. Но тренер "Вислы" хотел меня заявить в Лигу чемпионов. А потом перейти в "Полонию" не получилось. Тренер "Вислы" потом извинился. Обид нет.
- Когда у тебя истекает контракт с "Вислой"?
- Через полгода.
- Что дальше?
- Будем решать. Мы собираемся 11 января. К 18 января, когда поедем на первый сбор, будет ясно, что и как.
- А у самого какое желание?
- Я хотел бы играть. Если будет возможность, найдется команда, которая захочет меня видеть в основе... В "Висле" я - номер 2. Но в любую минуту могу выйти на поле. В этом году я сыграл 7 матчей, 2 из которых в Кубке. Но хочется быть номером один.
- Связываешь свое будущее с Польшей? Тебе там нравится?
- Я научился быстро адаптироваться к новым обстоятельствам. Я хотел бы играть там, где я нужен. Мне очень нравятся "Висла" и город Краков, там хорошие болельщики.
- Тебя узнают на улицах?
- Польских игроков узнают чаще. Приятно, что узнают. Но эйфории нет.
- Какие у тебя бытовые условия в Кракове?
- Из всей команды живу ближе всех к стадиону. Из окна квартиры виден стадион. Для холостяка две комнаты достаточно. Имею машину. Квартиру снимаю.
- Сколько стоит аренда двухкомнатной квартиры в Польше?
- По-разному - от 350 до 700 евро.
- Какой у тебя автомобиль?
- "Ауди А 6".
- Как проводишь досуг?
- В Кракове есть, где провести. Но у меня есть околофутбольные дела. Поэтому свободного времени немного. В основном все игроки наши женаты, имеют детей. Они проводят свободное время с семьей. Можно в боулинг пойти, в кино, поиграть в бильярд, приятно просто посидеть на главной площади Кракова.
- А девушки где красивее: у нас или в Польше?
- У нас. Но в Кракове тоже девушки очень красивые.
- Твой досуг здесь и там чем отличается?
- Здесь я все время с кем-то из своих друзей. Там я больше один.
- Ты способен на какие-то безумные поступки?
- Недавно с Сашей Епуряну во Флориде катались на американских горках. Было страшно, плохо даже. На следующий день мы спросили, а где самые страшные американские горки. Нам сказали - в Тампа-Бэй. Захотелось туда. Но не доехали туда.
- Твои друзья играют в клубах с очень разными финансовыми возможностями. Не возникает ли в связи с этим какой-то дистанции?
- Нет. Этим и хороша наша компания.
- Какие любимые места в Кишиневе?
- Много их. Обязательно бываю у бабушки, у крестного. С ребятами все равно куда идти. Не важно где, важно с кем.
- Когда были выборы на пост президента федерации футбола Молдовы, папе немного сопереживал?
- Когда начиналась предвыборная кампания, я был здесь, немного переживал. Но перед вылетом отец сказал: "Не переживай". На сборах следил, как все проходило. Мне кажется, смешно. Мне обидно... К сожалению, у нас многие смотрят на оболочку, а не на то, что внутри.
- Приятно, что папа - первый человек в молдавском футболе?
- Приятно то, что он такой, какой он есть. Он очень уважаемый человек, который своими поступками заслужил то место, которое занимает.
- Какие у него главные достоинства как отца и как руководителя?
- Житейская мудрость, которая помогать и в жизни, и в руководстве футболом. Редко говорит, но говорит резко. Время показывало, что он прав. А что касается недостатков, то он консервативен. Он живет в определенном стиле. А сейчас такое время, в котором все быстро меняется. Я принимаю перемены. Он в свои молодые годы это прошел, наверное.
- С кем ты встретишь Новый год?
- Всегда провожу в семье. С отцом, бабушкой, с дядей, тетей, двоюродными братьями и сестрами.
- Бокал поднимаешь?
- Конечно. Я думаю, каждый на Новый год поднимает бокал шампанского.
- А какие еще алкогольные напитки?
- Люблю шампанское. Могу выпить вина.
- Уходящий год удался тебе?
- Самое большое разочарование - невыход "Вислы" в Лигу чемпионов. Но в целом доволен. Благодарен за то, что имею.
- Хочется попасть в сборную?
- Каждому хочется. Но для этого надо играть за клуб. У нас многие говорят: хочу играть за страну, за флаг. Я считаю, что в первую очередь надо играть за себя, самому развиваться, как футболисту. Играй на хорошем уровне, показывай хорошую игру. Это самое важное. А в игре за сборную добавишь желание. Поможешь и сборной, и стране. А просто говорит "буду биться...". Как говорил бывший тренер "Зимбру" Никулеску: "Дайте ему саблю, пусть бьется"... Не зовут в сборную, значит, слабый игрок. Я считаю, пока не готов играть за сборную.
- Что бы себе пожелал в новом году?
- Здоровья. Здоровья своим близким. Чтобы все люди были счастливы.
- А в карьере?
- Играть. Буду работать, все осуществится.
- Чего бы пожелал в новом году всему молдавскому футболу?
- Побед. Для этого надо много работать.
- У тебя в будущем есть желание продолжить дело своего отца в федерации футбола?
- На данный момент я так далеко не загадываю. У меня все мысли только о своем вратарском деле.
- У Ильи Чебану есть мечта?
- Играть в одном из клубов Европы. В клубе из "большой пятерки", биться за Лигу чемпионов. Вообще, моя мечта - выступать за "Милан".
- Что бы пожелал в новом году болельщикам молдавского футбола? Этот год не очень удался.
- Как же не удался? Молдавская команда играла в еврокубках до 18 декабря. Это сумасшедший результат. У нас завышенные требования. Хотя высокие требования - это хорошо. Но они должны быть обоснованы чем-то. Наши болельщики должны просто радоваться игре, жизни. Надо объективно анализировать. Я желаю, чтобы молдавский болельщик заслуженно радовался.
- Ты считаешь себя счастливым человеком?
- Считать себя человеком - это уже много на сегодняшний день. Да, конечно. Мне не на что жаловаться.
- С днем рождения еще раз! Пусь все мечты осуществятся!
Z okazji nadchodzącego...
Nowy Rok, Nowy Rok jest od nas o krok:). Za kilka godzin wszyscy będziemy siedzieć przy świątecznych stołach, wspominać rok 2009 i widać Nowy 2010 Rok. Jestem przekonany, że wszyscy są radośni i każdy znajduje się we wspaniałym nastroju. Ja osobiście bardzo wesoło i ciekawie spędzam moje wolne dni. Bardzo przyjemne jest przebywanie w domu, w kręgu bliskich i przyjaciół. W takich warunkach trudno znaleźć czas, aby śledzić to co dzieje się w piłce. A jeszcze trudniej znaleźć czas, aby siąść przy komputerze i napisać nową notkę na swoim blogu:). Ale właśnie mi się to udało i mam teraz możliwość napisania kilku zdań, złożenia wszystkim życzeń na zbliżający się Nowy Rok. Kilka dni temu udzieliłem wywiadu mołdawskiemu portalowi sportowemu sports.md, w którym poruszono wiele ciekawych tematów. Dlatego uznałem, że wrzucę ten wywiad na bloga zamiast tradycyjnej notki.
Teraz jednak chcę serdecznie pozdrowić wszystkich moich bliskich, przyjaciół, ludzi, którzy mi kibicują i którym nie jestem obojętny, wszystkich kibiców Wisły i reprezentacji Mołdawii oraz wszystkich sympatyków piłki nożnej, z okazji zbliżającego się Nowego Roku i świąt Bożego Narodzenia. Chcę życzyć wszystkim wiele szczęścia i uśmiechu, stałej radości w sercu! Życzę, abyście byli silni i gotowi przezwyciężać wszelkie trudności, których z kolei życzę jak najmniej! Bądźcie razem ze swoimi bliskimi i ukochanymi, i ceńcie każdy moment Waszego barwnego życia! Zajmujcie się w życiu właśnie życiem:)!
La Multi Ani!!!
W dniu dzisiejszym, 29 grudnia, bramkarz krakowskiej Wisły Ilie Cebanu skończył 23 lata. W przeddzień świąt i tuż przed urodzinami korespondenci sports.md spotkali się z jubilatem w jednej z restauracji Kiszyniowa.
- Ilie, miałeś już okazję udzielać wywiadu bezpośrednio przed urodzinami?
- Tak, w minionym roku. Przynajmniej wtedy zacząłem go udzielać. Ale później była przerwa i rozmowa została wznowiona 30 grudnia.
- Za godzinę i dziesięć minut będziesz już o rok starszy.
- Rzeczywiście. Urodziłem się trochę późno.
- O której?
- Dokładnie nie wiem, o której. Ale na pewno rodziłem się w ciągu dnia.
- Nie pytałeś mamy?
- Nie było kiedy zapytać.
- Aż dotąd?
- Moja mama umarła sześć lat temu.
- Godzina narodzin dotąd jest tajemnicą?
- Tak, ale to nie jest istotne. Na niektóre rzeczy nie zwracam uwagi.
- Kto pierwszy składa ci życzenia na urodziny?
- Ojciec, z rana. Wstaje rano, wcześnie wychodzi do pracy. Wcześniej przychodzi do mojego pokoju i składa mi życzenia. 29 grudnia zawsze śpię w domu. Czasem jeszcze w nocy mogą przyjść jakieś smsy, ktoś może zadzwonić. A ojciec zawsze 29 grudnia wchodzi do pokoju za piętnaście siódma.
- Na życzenia od kogo czekasz najbardziej?
- Cieszę się ze wszystkich życzeń. W ciągu ostatnich 5-7 lat wieczorem spotykam się z moimi przyjaciółmi. Zbieramy się w większej grupie, w około 20 osób. Wcześniej spotykam się z rodziną mojego ojca chrzestnego, ze swoimi bliskim, z przyjaciółmi rodziny. Otrzymuję wiele życzeń. Jestem więc szczęśliwym człowiekiem.
- Mówią, że dla piłkarza urodziny w przerwie między rozgrywkami to szczęście.
- Chociaż w tym czasie mam urlop, bywało, że 30 grudnia trenowałem z drużyną Zimbru.
- Okazuje się, że urodziny zawsze spędzasz w Kiszyniowie?
- Tak, zawsze. Kiedy grałem w drużynach młodzieżowych, moje urodziny przypadały na czas różnych turniejów. 29 graliśmy mecze. Przynosiłem tort i po meczu zjadaliśmy go w szatni.
- Dostajesz wspólny prezent na urodziny i Nowy Rok, czy czasem otrzymujesz dwa upominki?
- Jestem człowiekiem, który nie czeka na wielkie prezenty od życia. Przynajmniej dotąd tak było. Ważniejsza jest dla mnie obecność pewnych osób, niż prezenty, które przynoszą.
- Jaki prezent zapamiętałeś najbardziej?
- Cztery lata temu moi przyjaciele piłkarze podarowali mi żaglowiec, na żaglach wypisane były życzenia. Każdy złożył pod nimi swój podpis, ale nie imię i nazwisko, ale przezwisko. Rzadko widzę ten żaglowiec, ale gdy patrzę na niego, nastrój od razu mi się polepsza.
- Gdzie znajduje się ten żaglowiec?
- W domu w Kiszyniowie. Po prostu teraz rzadko bywam w Mołdawii.
- Kim są twoi przyjaciele?
- Mam wielu przyjaciół, przeważnie są to piłkarze, z którymi dorosłem, razem graliśmy w Zimbru, w reprezentacji młodzieżowej. Sasza Epureanu, Witia Golowatenko, Maksym Francuz, Andrej Maciura, Rumun George Florescu, Tolia Dorosz.
- Macie spotkanie samych chłopaków?
- Nie, wszyscy przychodzą już z żonami. Wcześniej przychodzili z dziewczynami.
- Z kim przyjdzie Ilie?
- Póki co sam. Ale przyjadę z bliskim przyjacielem Andrejem Maciurą. Mieszka blisko mnie.
- Kiedy Ilie Cebanu przyjdzie na swoje urodziny z żoną?
- Być może moja przyszła żona spaceruje gdzieś z dziewczyną Andreja Maciury. Trzeba pospacerować po ulicach Kiszyniowa, poszukać. Ciężko mi odpowiedzieć na to pytanie. To jest życie.
- Masz dziewczynę?
- Nie.
- Dlaczego? Jesteś wymagający?
- Być może dla siebie jestem wymagający. A dla dziewczyn w czymś jestem za słaby.
- W czym na przykład?
- Nie wiem, jeśli się nie zeszliśmy, to znaczy, że albo ja nikomu nie wpadłem w oko, albo mi nikt nie wpadł.
- Dużo czytasz, jesteś intelektualistą?
- Wszyscy wiele czytają. Po prostu każdy czyta co innego. Wszyscy piłkarze znają litery.
- Ale jesteś jednym z niewielu piłkarzy, który prowadzi swój blog, a nie tylko odpowiada na pytania podczas wywiadów.
- Niestety już 12 dni nie pisałem niczego. A jest co napisać. Po prostu nie wystarcza czasu.
- Może teraz w dwóch słowach opowiesz co planujesz napisać?
- Chcę zrobić podsumowanie 2009 roku, porozmawiać o 2010. Na pewno będą życzenia. Gdy przyjechałem do domu, od razu udałem się na wesele Seny Bulgaru. Było bardzo przyjemnie. W tym roku było wiele pozytywnych emocji.
- Co miało największy wpływ na ciebie w tym roku?
- W temacie piłkarskim było to mistrzostwo z Wisłą, zdobyte nieprawdopodobnym wysiłkiem. Dziękuję Bogu za to, że byliśmy nagrodzeni złotymi medalami. Po przerwie zimowej odstawaliśmy na trzy punkty, potem strata zwiększyła się do pięciu. Ale ostatecznie zdobyliśmy mistrzostwo, wyprzedziwszy rywala o trzy punkty. Zapamiętałem doskonale świętowanie na Rynku Głównym w Krakowie, na którym zebrało się około 35 tysięcy ludzi. Z domu zapamiętałem wesela Epureanu i Burgaru. Ja zaś uważam, że bardzo dobrze popracowałem w tym roku.
- Przytyłeś w tym roku?
- Na wadze straciłem 600-800 gram.
- Jaką masz teraz wagę i ile wzrostu?
- Wczoraj się ważyłem. Waga – 82 kg 600 g, wzrostu dawno nie mierzyłem, około 189 cm.
- Dlaczego nie mierzyłeś, czy to nie jest ważne dla bramkarza?
- Dla bramkarza ważne jest łapanie piłki. Staram się zwracać uwagę na najważniejsze rzeczy.
- Jakie są najważniejsze rzeczy dla bramkarza?
- Grać „na zero”.
- Reakcje są ważne?
- Niekoniecznie. Można stać w miejscu. Ważne, aby piłki leciały w ciebie. Lepiej dobrze stać, niż źle biegać.
- Wzrost pomaga bramkarzowi?
- Oczywiście. Akinfiejew nie obraziłby się, gdyby był ciut wyższego wzrostu. Ale i tak jest bramkarzem na wysokim poziomie.
- Których bramkarzy uważasz za wzór, od kogo coś przejąłeś?
- Ciężko coś przejąć. Teraz w grze liczy się wynik, bramkarze robią wszystko, aby nie stracić bramki. Nie ważne jak skaczą, najważniejsze jest wybicie piłki. Jak wszyscy, uważam, że teraz bardzo silnym bramkarzem jest Buffon. Także Casillas gra bardzo dobrze. Na poziomie jest też Julio Cesar. Dawno nie widziałem Van der Sara, który miał kontuzję, ale w minionym sezonie prezentował się dobrze. Sama jego obecność dodawała pewności obrońcom, którzy grali na tyle dobrze, że zagrożenie pod bramką Van der Sara zjawiało się rzadko.
- Czy bramkarze mają swój styl, tak jak zawodnicy z pola?
- Każdy posiada swoją manierę gry. Niektórzy czerpią z doświadczenia, wiedzą w jaki sposób zostanie oddany strzał, przewidują go. Niektórych bramkarzy charakteryzują ich reakcje, kilku wykonuje nieprawdopodobne ruchy w bramce. Na przykład o Siergieju Dinowie mówili, że w bramce jest jak kula, był bardzo skocznym bramkarzem. A niektórzy potrafili przewidzieć strzał, zrobić krok w odpowiednim kierunku i przejąć piłkę. Dla bramkarza najważniejszym jest zagranie na zero.
- Masz słabe strony we własnej grze?
- Oczywiście. Staram się pracować nad nimi. Jestem wdzięczny ludziom podpowiadającym mi, jak usunąć te słabe punkty. Być może nie mam talentu bramkarskiego od Boga, ale posiadam talent do pracy i rozwoju.
- Pragniesz być numerem jeden w futbolu?
- Gdybym nie posiadał takiego pragnienia, pewnie zajmowałbym się teraz dziennikarstwem.
- Czego brakuje, abyś na stałe był piłkarzem pierwszego składu?
- Jeśli chodzi o moją sytuację w Wiśle, to doświadczenia.
- Ciężko jest spędzać większość sezonu jako drugi?
- Tak. Zajmujemy się piłką po to, aby grać. Można przegrać, wygrać, ale samo granie przynosi satysfakcję. Ciężko jest tylko siedzieć na ławce i z niej przeżywać za swoją drużynę.
- W tym roku mogłeś zostać pierwszym bramkarzem, jednak nie w Wiśle. Możesz o tym opowiedzieć?
- Chciałem, aby mnie wypożyczono. Latem zainteresowała się mną drużyna Polonii Bytom, która miniony sezon skończyła na 7 miejscu. Byłem na obozie z Polonią, zagrałem tam trzy mecze, wszystkie bez straconego gola. Jednak trener Wisły chciał zgłosić mnie do Ligi Mistrzów. A później już nie udało się przejść do Polonii. Trener Wisły później przepraszał, nie jestem obrażony.
- Kiedy kończy ci się kontrakt z Wisłą?
- Za pół roku.
- Co dalej?
- Zastanowimy się. Zbieramy się 11 stycznia. Do 18 stycznia, kiedy pojedziemy na pierwszy obóz, będzie wiadomo co i jak.
- A sam jak byś chciał?
- Chciałbym grać. Jeśli będzie możliwość, znajdzie się drużyna, która będzie chciała widzieć mnie w składzie… W Wiśle jestem numerem 2, ale w dowolnym momencie mogę wyjść na boisko. W tym roku zagrałem 7 meczów, 2 z nich w Pucharze. Ale chciałbym być numerem jeden.
- Wiążesz swoją przyszłość z Polską? Podoba ci się tam?
- Nauczyłem się szybkiej aklimatyzacji w nowych warunkach. Chciałbym grać tam, gdzie będę potrzebny. Bardzo podoba mi się w Wiśle i Krakowie, są tam wspaniali kibice.
- Poznają cię na ulicach?
- Polskich piłkarzy często poznają. Mnie czasem też, ale bez euforii.
- Jakie masz warunki mieszkaniowe w Krakowie?
- Mieszkam najbliżej stadionu z całej drużyny. Z okna widzę stadion. Kawalerowi wystarczają dwa pokoje. Mieszkanie wynajmuję.
- Ile kosztuje wynajem dwupokojowego mieszkania w Polsce?
- Różnie, od 350 do 700 euro.
- Jaki masz samochód?
- Audi A 6.
- Jak spędzasz czas wolny?
- W Krakowie jest, gdzie go spędzić. Ale ja mam dużo spraw związanych z piłką, dlatego nie mam wiele wolnego czasu. Przeważnie nasi piłkarze są żonaci, mają dzieci i czas wolny spędzają z rodzinami. Można iść na kręgle, do kina, pograć w bilarda, przyjemne jest też zwykłe siedzenie na Rynku Głównym.
- A dziewczyny gdzie są ładniejsze, u nas czy w Polsce?
- U nas. Ale w Krakowie także są piękne dziewczyny.
- Czym różni się twój czas wolny tu i tam?
- Tutaj przez cały czas jestem w towarzystwie swoich przyjaciół. Tam częściej bywam sam.
- Jesteś zdolny do jakichś szalonych zachowań?
- Niedawno z Saszą Epureanu na Florydzie jeździliśmy kolejkami górskimi. Było strasznie, nawet niedobrze. Następnego dnia zapytaliśmy, gdzie znajduje się najstraszniejsza kolejka górska. Powiedziano nam, że w Tampa Bay. Chcieliśmy tam pojechać, ale nie dojechaliśmy.
- Twoi przyjaciele grają w klubach z bardzo różnymi budżetami. Nie wynikają z tego jakieś podziały?
- Nie. Dlatego mamy dobrą ekipę przyjaciół.
- Jakie są twoje ulubione miejsca w Kiszyniowie?
- Jest ich wiele. Obowiązkowo przebywam u babci, u chrzestnego. Z chłopakami można iść dokądkolwiek. Nie ważne dokąd, ważne z kim.
- Przeżywałeś wybory na stanowisko prezydenta Mołdawskiej Federacji Piłkarskiej ?
- Byłem tutaj, gdy zaczynała się kampania przedwyborcza, trochę przeżywałem. Ale przed wylotem tata powiedział: „Nie przeżywaj”. Na obozie śledziłem jak wszystko się odbywało. Niestety u nas wiele osób patrzy na opakowanie, a nie na to, co wewnątrz.
- Przyjemnie, że tata jest pierwszą osobą mołdawskiego futbolu?
- Przyjemnie, że on jest taki, jaki jest. Jest bardzo szanowanym człowiekiem, który swoim postępowaniem zasłużył na miejsce, które zajmuje.
- Jakie są jego największe zalety jako ojca i jako kierownika?
- Mądrość życiowa, która pomaga w życiu i w kierowaniu futbolem. Mówi niewiele, ale ostro, konkretnie. Czas pokazywał, że jest prawy. A jego wadą jest konserwatywność. Żyje w określony sposób, a teraźniejszość jest taka, że wszystko szybko się zmienia. Ja akceptuję zmiany. On doświadczył tego w młodości.
- Z kim powitasz Nowy Rok?
- Zawsze z rodziną. Z ojcem, babcią, wujkiem, ciocią, kuzynami i kuzynkami.
- Kieliszek wzniesiesz?
- Oczywiście. Myślę, że każdy na Nowy Rok podnosi kieliszek szampana.
- A jakie jeszcze napoje alkoholowe?
- Lubię szampana, mogę też wypić wino.
- Mijający rok udał ci się?
- Największym rozczarowaniem był brak awansu Wisły do Ligi Mistrzów. Ale ogólnie jestem zadowolony. Jestem wdzięczny za to co posiadam.
- Chciałbyś trafić do reprezentacji?
- Każdy by chciał. Ale trzeba grać w klubie. U nas wiele osób mówi: chcę grać dla kraju, za flagę. Ja uważam, że w pierwszej kolejności trzeba grać dla siebie, rozwijać się jak najlepiej. Najważniejsze jest granie na wysokim poziomie, pokazywanie dobrej gry. Jeśli nie powołują do reprezentacji, to znaczy, że piłkarz jest słaby. Uważam, że na razie nie jestem gotów na granie w reprezentacji.
- Czego życzysz sobie w nowym roku?
- Zdrowia. Zdrowia dla moich bliskich. Żeby wszyscy ludzie byli szczęśliwi.
- A w karierze?
- Grać. Będę pracować, wszystko się spełni.
- Czego na nowy rok życzysz całej mołdawskiej piłce?
- Zwycięstw. W tym celu trzeba wiele pracować.
- Czy w planach na przyszłość myślisz o kontynuacji pracy twojego ojca w Federacji
Piłkarskiej?
- Na dany moment nie wybiegam myślami w tak odległą przyszłość. Wszystkie myśli skupiam tylko na swej pracy jako bramkarza.
- Masz jakieś marzenie?
- Chciałbym grać w jakimś europejskim klubie. W klubie z „wielkiej piątki’, walczyć o Ligę Mistrzów. Zasadniczo moim marzeniem jest występowanie w barwach Milanu.
- Czego życzysz w nowym roku kibicom mołdawskim? Ten rok nie za bardzo się udał.
- Jak to nie udał się? Mołdawski zespół grał w europucharach do 18 grudnia. Do wspaniały wynik. Mamy zawyżone wymagania. Chociaż wysokie wymagania nie są złe, powinny być jednak czymś uzasadnione. Nasi kibice powinni po prostu cieszyć się meczami, życiem. Trzeba obiektywnie analizować. Życzę, aby kibice mołdawscy mieli powody do radości.
- Uważasz się za szczęśliwego człowieka?
- Uważać się człowiekiem – to już wiele na dzień dzisiejszy. Tak, oczywiście, nie mam na co narzekać.
- Z okazji urodzin jeszcze raz najlepsze życzenia spełnienia wszystkich marzeń!
Tłumaczenie: Nikoletta Kula
среда, 16 декабря 2009 г.
Последние две / Ostatnie dwa
В пятницу мы сыграли последнюю игру в 2009 году, и вышли в отпуск. Из-за очень плотного и интенсивного графика в последних днях, я даже не успел написать о предыдущей игре против «Руха» Хоржов. Сейчас же времени побольше:), хотя тоже не много. Обе игры мы выиграли: в Хоржове 3:1, и дома против «Заглебие» Любин 1:0. Можно сказать, что год закончили удачно.
После 2 домашних поражении мы выиграли 3 игры подряд, показали хороший футбол, проявили характер, создали отличную атмосферу и подняли всем нашим болельщикам настроение. В отличном настроение все друг друга поздравили с зимними праздниками и разъехались в отпуска…
Долетев до своих друзей, я успел полностью забыть о футболе:). На вопрос: «у кого вы выиграли последний матч?», мне пришлось даже чуточку задуматься, чтоб вспомнить название клуба из Любина:))). Иногда и так бывает, сейчас главное хорошо восстановиться, подлечиться и отдохнуть. А место футбола займет хоккей, по крайней мере, надеюсь попасть на 2 матча НХЛ.
Но если честно я с большим удовольствием возвращаюсь в уме к нашим последним играм. Все 3 против «Одры», «Руха» и «Заглебие» мы сыграли очень хорошо. И в каждой из этих игр мы прибавляли в разных компонентах игры. Об игре во Водзиславе я уже писал, там мы просто «смели» «Одру». В Хоржове мы тоже «смели» соперника, хотя до 65 минуты нам было нелегко. Весь первый тайм и до момента, когда Анджей Ниеджелан (бывший мой коллега по «Висле», теперь игрок и лучший бомбардир «Руха») забил нам гол во втором тайме, мы упорно старались найти брешь в обороне соперника. На поле было очень много борьбы и единоборств, поэтому не чувствовалось преимущество одной из команд. Вдобавок в 60 минуте мы «горели» 0:1.
Но зато после пропущенного нами гола, нам удалось додавить «Рух». Последние 30 минут этой игры были настоящим кошмаром для соперника. Мы забили 3 гола после отличных комбинаций и стандарта. «Рух» потерпел первое поражение на своём поле в этом сезоне, а «Висла» первый раз, в этом сезоне проигрывая по ходу матча, сумела победить! В раздевалке была радость, каждый искренне радовался и 3 очкам и стилю, в котором они были добыты.
После игры пообщался с Анджеем, поздравил его с забитым голом. То как он радовался, после чего забил этот гол, трудно описать :). Уверен он заслужил пережить такие эмоции, так же как мы заслужили победить.
Ну а в прошлую пятницу мы играли последний матч этого года. Перед игрой с «Заглебие» вся наша команда очень интенсивно провела всю неделю.
Кроме участия в тренировках, наши ребята участвовали в разных благотворительных акциях, открывали новый спортивный комплекс, посещали детские дома и раздавали автографы перед киносеансом. Но всё это мы делали очень профессионально, и из наших голов не вылетала мысль о последней игре. Наш тренер так же постоянно обращал наше внимание на психологическую сторону подготовки к матчу. В последние часы перед началом матча, оказалось, что пару ребят не смогут сыграть из-за проблем со здоровьем. Поэтому мобилизация была на самом высоком уровне. Стартовый наш состав уверен, удивил многих. Я очень рад, что между иными, и я попал в состав. После семи месяцев снова в первом составе появился Рафал Богуски. Лукаш Бурлига впервые вышел на поле в майке «Вислы» с первых минут. На замене осталось только 4 игрока, со средней возраста 18,75 лет. 
Очень не типичная ситуация для нашей команды, но нам не впервые проходить через разные трудности.
Первый тайм прошел полностью с нашим преимуществом. К перерыву мы могли выигрывать 3:0, однажды судья отменил наш «чистый» гол, пару раз выручил вратарь соперника, пару раз мы «смазали» в выгодных моментах. Соперник лишь однажды серьезно угрожал моим воротам. Илья Мицански бил головой с метров 5 в притирку со штангой, но я отбил этот удар и перевёл мяч на угловой. Хорошо, что наше «стандартное» оружие в лице Марсело, снова «выстрелило» и на перерыв мы ушли с преимуществом.
Второй тайм выглядел уже по-другому. «Заглебие» взяла инициативу в свои руки, и всеми силами пыталось вырвать у нас хоть ничью. Мы усердно и консеквентно оборонялись. Все ребята бились из-за всех сил на всех участках поля. Никто из нас не прятался от единоборств. Каждый выложился на 100% и вмести мы «довезли» победу до последнего свистка судьи. Во втором тайме была возможность и у меня проявить себя. В двух моментах удалось не позволить забить игрокам «Заглебие» и тем самым сыграть на «0».
В общем, конец этого года со спортивной точки зрения получился удачным. Ещё в понедельник, выходя на тренировку после игры против «Руха», я сказал тренеру по вратарям: «Плохо, что осталась только одна игра. Я бы ещё поиграл… ». Так сложилось, что именно я и сыграл в этой игре.
Сейчас я отдыхаю, вместе с друзьями занимаемся разными вещами, которые не связаны с футболом. Можно сказать, что мы расширяем свои кругозор…
Всем вам я желаю не скучать по футболу. Отлично подготовиться и встретить зимние праздники. Ну а я бегу искать человека с табличкой: «Tickets for the match» :).
Ostatnie dwa
W piątek rozegraliśmy ostatni mecz w 2009 roku i dostaliśmy wolne. W związku z bardzo intensywnym i napiętym grafikiem ostatnich dni, nie zdążyłem nawet napisać o przedostatnim meczu z Ruchem Chorzów. Teraz wreszcie jest więcej czasu :), chociaż także niewiele. Oba mecze wygraliśmy: w Chorzowie 3:1, u siebie z Zagłębiem Lubin 1:0. Można powiedzieć, że rok zakończyliśmy udanie. Po 2 przegranych w roli gospodarzy, wygraliśmy 3 mecze z rzędu, pokazaliśmy dobry futbol, zaprezentowaliśmy charakter drużyny, stworzyliśmy świetną atmosferę i podnieśliśmy nastroje naszym kibicom. W dobrej atmosferze wszyscy złożyliśmy sobie świąteczne życzenia i rozjechaliśmy się na urlopy…
Doleciawszy do swoich przyjaciół, zdołałem całkowicie zapomnieć o piłce :). Na pytanie: „z kim wygraliście ostatni mecz?”, musiałem nawet chwilkę się zastanowić, aby przypomnieć sobie nazwę klubu z Lubina ;))). Czasem tak bywa, teraz najważniejsze jest, aby dobrze się zregenerować, podleczyć i odpocząć. A miejsce piłki zajmie hokej, mam nadzieję trafić przynajmniej na 2 mecze NHL.
Ale uczciwie przyznam, że z dużą przyjemnością wracam w myślach do naszych ostatnich spotkań. Wszystkie 3, przeciw Odrze, Ruchowi i Zagłębiu, zagraliśmy bardzo dobrze. I w każdym z tych meczów poprawialiśmy różne elementy gry. O meczu w Wodzisławiu już pisałem, tam po prostu „zmietliśmy” Odrę. W Chorzowie także „zmietliśmy” przeciwnika, chociaż do 65. minuty nie było nam łatwo. Całą pierwszą połowę i aż do momentu, w którym Andrzej Niedzielan (mój były kolega z Wisły, teraz gracz i najlepszy strzelec Ruchu) strzelił nam bramkę w drugiej połowie, z uporem staraliśmy się znaleźć lukę w obronie rywala. Na boisku było bardzo wiele walki i pojedynków jeden na jeden, dlatego nie wyczuwało się przewagi którejś z drużyn. W dodatku w 60. minucie przegrywaliśmy 0:1. Ale za to po straconej bramce, udało nam się dopaść drużynę Ruchu. Kolejne pół godziny tego meczu było prawdziwym koszmarem dla przeciwnika. Zdobyliśmy 3 bramki po wspaniałych akcjach i stałym fragmencie. Ruch doznał pierwszej porażki na własnym boisku w tym sezonie, a Wisła po raz pierwszy w tym sezonie zdołała wygrać mecz, który najpierw przegrywała! W szatni była radość, każdy szczerze cieszył się z 3 punktów oraz stylu, w którym je zdobyliśmy.
Po meczu spotkałem się z Andrzejem, pogratulowałem mu zdobytej bramki. To jak on cieszył się ze strzelenia tego gola, trudno opisać :). Jestem pewien, że zasłużył na przeżycie takich emocji, tak samo jak my zasłużyliśmy na zwycięstwo.
No a w miniony piątek graliśmy ostatni mecz w tym roku kalendarzowym. Przed spotkaniem z Zagłębiem cala nasza drużyna spędziła tydzień bardzo intensywnie. Oprócz uczestniczenia w treningach, braliśmy udział w różnych akcjach charytatywnych, otwieraliśmy nowy kompleks sportowy, odwiedzaliśmy szkoły i domy dziecka, rozdawaliśmy autografy przed seansem filmowym. Ale wszystko to robiliśmy z pełnym profesjonalizmem i z naszych głów nie uciekało myślenie o zbliżającym się meczu. Trener także stale zwracał naszą uwagę na kwestię psychologicznego przygotowania się do występu. Tuż przed rozpoczęciem meczu okazało się, że kilku chłopaków nie będzie mogło zagrać w związku z problemami zdrowotnymi. Dlatego mobilizacja była na najwyższym poziomie. Jestem przekonany, że nasz skład wyjściowy zaskoczył wiele osób. Bardzo cieszę się, że między innymi ja trafiłem do jedenastki. Po siedmiu miesiącach znowu w podstawowym składzie znalazł się Rafał Boguski. Łukasz Burliga po raz pierwszy wyszedł na boisko w koszulce Wisły od pierwszej minuty. W rezerwie znalazło się tylko 4 zawodników, ze średnią wieku 18,75. Była to bardzo nietypowa sytuacja dla naszej drużyny, ale nie pierwszy raz przechodziliśmy przez różne trudności.
W pierwszej połowie mieliśmy pełną przewagę. Do przerwy mogliśmy prowadzić 3:0, jednak sędzia nie uznał prawidłowo strzelonej bramki, kilka razy rywali ratował ich bramkarz, kilka razy to my zmaściliśmy dogodne sytuacje. Przeciwnik tylko raz poważnie zagroził mojej bramce. Ilijan Micanski strzelał głową z około 5 metrów tuż obok słupka, ale odbiłem to uderzenie i przeniosłem piłkę na rzut rożny. Dobrze, że „standardowa” broń w postaci Marcelo znów „wystrzeliła” i na przerwę schodziliśmy prowadząc.
Druga połowa wyglądała już inaczej. Zagłębie przejęło inicjatywę w swoje ręce i ze wszystkich sił starało się wyrwać nam choćby remis. Broniliśmy się z zaangażowaniem i konsekwencją. Wszyscy chłopacy walczyli ze wszystkich sił w każdym fragmencie boiska. Żaden z nas nie unikał pojedynków jeden na jeden. Każdy dał z siebie 100% i razem „dowieźliśmy” zwycięstwo do ostatniego gwizdka sędziego. W drugiej połowie ja także miałem możliwość zaprezentowania się. Dwukrotnie udało mi się nie dopuścić do zdobycia bramki przez Zagłębie i tym samym zagrać na zero.
Ogólnie rzecz biorąc, ze sportowego punktu widzenia koniec tego roku okazał się udany. Jeszcze w poniedziałek, wychodząc na trening po meczu z Ruchem, powiedziałem do trenera bramkarzy: „Szkoda, że został tylko jeden mecz. Pograłbym sobie…”. Tak wyszło, że właśnie ja zagrałem w tym meczu.
Teraz odpoczywam, razem z przyjaciółmi zajmujemy się różnymi rzeczami niezwiązanymi z piłką. Można powiedzieć, że poszerzamy swoje horyzonty…
Wszystkim Wam życzę, abyście nie tęsknili za piłką. Byście dobrze przygotowali się i wspaniale spędzili święta zimowe. No a ja biegnę szukać człowieka z tabliczką: „Tickets for the match” :).
Tłumaczenie: Nikoletta Kula
После 2 домашних поражении мы выиграли 3 игры подряд, показали хороший футбол, проявили характер, создали отличную атмосферу и подняли всем нашим болельщикам настроение. В отличном настроение все друг друга поздравили с зимними праздниками и разъехались в отпуска… Долетев до своих друзей, я успел полностью забыть о футболе:). На вопрос: «у кого вы выиграли последний матч?», мне пришлось даже чуточку задуматься, чтоб вспомнить название клуба из Любина:))). Иногда и так бывает, сейчас главное хорошо восстановиться, подлечиться и отдохнуть. А место футбола займет хоккей, по крайней мере, надеюсь попасть на 2 матча НХЛ.
Но если честно я с большим удовольствием возвращаюсь в уме к нашим последним играм. Все 3 против «Одры», «Руха» и «Заглебие» мы сыграли очень хорошо. И в каждой из этих игр мы прибавляли в разных компонентах игры. Об игре во Водзиславе я уже писал, там мы просто «смели» «Одру». В Хоржове мы тоже «смели» соперника, хотя до 65 минуты нам было нелегко. Весь первый тайм и до момента, когда Анджей Ниеджелан (бывший мой коллега по «Висле», теперь игрок и лучший бомбардир «Руха») забил нам гол во втором тайме, мы упорно старались найти брешь в обороне соперника. На поле было очень много борьбы и единоборств, поэтому не чувствовалось преимущество одной из команд. Вдобавок в 60 минуте мы «горели» 0:1.
Но зато после пропущенного нами гола, нам удалось додавить «Рух». Последние 30 минут этой игры были настоящим кошмаром для соперника. Мы забили 3 гола после отличных комбинаций и стандарта. «Рух» потерпел первое поражение на своём поле в этом сезоне, а «Висла» первый раз, в этом сезоне проигрывая по ходу матча, сумела победить! В раздевалке была радость, каждый искренне радовался и 3 очкам и стилю, в котором они были добыты. После игры пообщался с Анджеем, поздравил его с забитым голом. То как он радовался, после чего забил этот гол, трудно описать :). Уверен он заслужил пережить такие эмоции, так же как мы заслужили победить.
Ну а в прошлую пятницу мы играли последний матч этого года. Перед игрой с «Заглебие» вся наша команда очень интенсивно провела всю неделю.
Кроме участия в тренировках, наши ребята участвовали в разных благотворительных акциях, открывали новый спортивный комплекс, посещали детские дома и раздавали автографы перед киносеансом. Но всё это мы делали очень профессионально, и из наших голов не вылетала мысль о последней игре. Наш тренер так же постоянно обращал наше внимание на психологическую сторону подготовки к матчу. В последние часы перед началом матча, оказалось, что пару ребят не смогут сыграть из-за проблем со здоровьем. Поэтому мобилизация была на самом высоком уровне. Стартовый наш состав уверен, удивил многих. Я очень рад, что между иными, и я попал в состав. После семи месяцев снова в первом составе появился Рафал Богуски. Лукаш Бурлига впервые вышел на поле в майке «Вислы» с первых минут. На замене осталось только 4 игрока, со средней возраста 18,75 лет. 
Очень не типичная ситуация для нашей команды, но нам не впервые проходить через разные трудности. Первый тайм прошел полностью с нашим преимуществом. К перерыву мы могли выигрывать 3:0, однажды судья отменил наш «чистый» гол, пару раз выручил вратарь соперника, пару раз мы «смазали» в выгодных моментах. Соперник лишь однажды серьезно угрожал моим воротам. Илья Мицански бил головой с метров 5 в притирку со штангой, но я отбил этот удар и перевёл мяч на угловой. Хорошо, что наше «стандартное» оружие в лице Марсело, снова «выстрелило» и на перерыв мы ушли с преимуществом.
Второй тайм выглядел уже по-другому. «Заглебие» взяла инициативу в свои руки, и всеми силами пыталось вырвать у нас хоть ничью. Мы усердно и консеквентно оборонялись. Все ребята бились из-за всех сил на всех участках поля. Никто из нас не прятался от единоборств. Каждый выложился на 100% и вмести мы «довезли» победу до последнего свистка судьи. Во втором тайме была возможность и у меня проявить себя. В двух моментах удалось не позволить забить игрокам «Заглебие» и тем самым сыграть на «0».
В общем, конец этого года со спортивной точки зрения получился удачным. Ещё в понедельник, выходя на тренировку после игры против «Руха», я сказал тренеру по вратарям: «Плохо, что осталась только одна игра. Я бы ещё поиграл… ». Так сложилось, что именно я и сыграл в этой игре.
Сейчас я отдыхаю, вместе с друзьями занимаемся разными вещами, которые не связаны с футболом. Можно сказать, что мы расширяем свои кругозор…
Всем вам я желаю не скучать по футболу. Отлично подготовиться и встретить зимние праздники. Ну а я бегу искать человека с табличкой: «Tickets for the match» :).
Ostatnie dwa
W piątek rozegraliśmy ostatni mecz w 2009 roku i dostaliśmy wolne. W związku z bardzo intensywnym i napiętym grafikiem ostatnich dni, nie zdążyłem nawet napisać o przedostatnim meczu z Ruchem Chorzów. Teraz wreszcie jest więcej czasu :), chociaż także niewiele. Oba mecze wygraliśmy: w Chorzowie 3:1, u siebie z Zagłębiem Lubin 1:0. Można powiedzieć, że rok zakończyliśmy udanie. Po 2 przegranych w roli gospodarzy, wygraliśmy 3 mecze z rzędu, pokazaliśmy dobry futbol, zaprezentowaliśmy charakter drużyny, stworzyliśmy świetną atmosferę i podnieśliśmy nastroje naszym kibicom. W dobrej atmosferze wszyscy złożyliśmy sobie świąteczne życzenia i rozjechaliśmy się na urlopy…
Doleciawszy do swoich przyjaciół, zdołałem całkowicie zapomnieć o piłce :). Na pytanie: „z kim wygraliście ostatni mecz?”, musiałem nawet chwilkę się zastanowić, aby przypomnieć sobie nazwę klubu z Lubina ;))). Czasem tak bywa, teraz najważniejsze jest, aby dobrze się zregenerować, podleczyć i odpocząć. A miejsce piłki zajmie hokej, mam nadzieję trafić przynajmniej na 2 mecze NHL.
Ale uczciwie przyznam, że z dużą przyjemnością wracam w myślach do naszych ostatnich spotkań. Wszystkie 3, przeciw Odrze, Ruchowi i Zagłębiu, zagraliśmy bardzo dobrze. I w każdym z tych meczów poprawialiśmy różne elementy gry. O meczu w Wodzisławiu już pisałem, tam po prostu „zmietliśmy” Odrę. W Chorzowie także „zmietliśmy” przeciwnika, chociaż do 65. minuty nie było nam łatwo. Całą pierwszą połowę i aż do momentu, w którym Andrzej Niedzielan (mój były kolega z Wisły, teraz gracz i najlepszy strzelec Ruchu) strzelił nam bramkę w drugiej połowie, z uporem staraliśmy się znaleźć lukę w obronie rywala. Na boisku było bardzo wiele walki i pojedynków jeden na jeden, dlatego nie wyczuwało się przewagi którejś z drużyn. W dodatku w 60. minucie przegrywaliśmy 0:1. Ale za to po straconej bramce, udało nam się dopaść drużynę Ruchu. Kolejne pół godziny tego meczu było prawdziwym koszmarem dla przeciwnika. Zdobyliśmy 3 bramki po wspaniałych akcjach i stałym fragmencie. Ruch doznał pierwszej porażki na własnym boisku w tym sezonie, a Wisła po raz pierwszy w tym sezonie zdołała wygrać mecz, który najpierw przegrywała! W szatni była radość, każdy szczerze cieszył się z 3 punktów oraz stylu, w którym je zdobyliśmy.
Po meczu spotkałem się z Andrzejem, pogratulowałem mu zdobytej bramki. To jak on cieszył się ze strzelenia tego gola, trudno opisać :). Jestem pewien, że zasłużył na przeżycie takich emocji, tak samo jak my zasłużyliśmy na zwycięstwo.
No a w miniony piątek graliśmy ostatni mecz w tym roku kalendarzowym. Przed spotkaniem z Zagłębiem cala nasza drużyna spędziła tydzień bardzo intensywnie. Oprócz uczestniczenia w treningach, braliśmy udział w różnych akcjach charytatywnych, otwieraliśmy nowy kompleks sportowy, odwiedzaliśmy szkoły i domy dziecka, rozdawaliśmy autografy przed seansem filmowym. Ale wszystko to robiliśmy z pełnym profesjonalizmem i z naszych głów nie uciekało myślenie o zbliżającym się meczu. Trener także stale zwracał naszą uwagę na kwestię psychologicznego przygotowania się do występu. Tuż przed rozpoczęciem meczu okazało się, że kilku chłopaków nie będzie mogło zagrać w związku z problemami zdrowotnymi. Dlatego mobilizacja była na najwyższym poziomie. Jestem przekonany, że nasz skład wyjściowy zaskoczył wiele osób. Bardzo cieszę się, że między innymi ja trafiłem do jedenastki. Po siedmiu miesiącach znowu w podstawowym składzie znalazł się Rafał Boguski. Łukasz Burliga po raz pierwszy wyszedł na boisko w koszulce Wisły od pierwszej minuty. W rezerwie znalazło się tylko 4 zawodników, ze średnią wieku 18,75. Była to bardzo nietypowa sytuacja dla naszej drużyny, ale nie pierwszy raz przechodziliśmy przez różne trudności.
W pierwszej połowie mieliśmy pełną przewagę. Do przerwy mogliśmy prowadzić 3:0, jednak sędzia nie uznał prawidłowo strzelonej bramki, kilka razy rywali ratował ich bramkarz, kilka razy to my zmaściliśmy dogodne sytuacje. Przeciwnik tylko raz poważnie zagroził mojej bramce. Ilijan Micanski strzelał głową z około 5 metrów tuż obok słupka, ale odbiłem to uderzenie i przeniosłem piłkę na rzut rożny. Dobrze, że „standardowa” broń w postaci Marcelo znów „wystrzeliła” i na przerwę schodziliśmy prowadząc.
Druga połowa wyglądała już inaczej. Zagłębie przejęło inicjatywę w swoje ręce i ze wszystkich sił starało się wyrwać nam choćby remis. Broniliśmy się z zaangażowaniem i konsekwencją. Wszyscy chłopacy walczyli ze wszystkich sił w każdym fragmencie boiska. Żaden z nas nie unikał pojedynków jeden na jeden. Każdy dał z siebie 100% i razem „dowieźliśmy” zwycięstwo do ostatniego gwizdka sędziego. W drugiej połowie ja także miałem możliwość zaprezentowania się. Dwukrotnie udało mi się nie dopuścić do zdobycia bramki przez Zagłębie i tym samym zagrać na zero.
Ogólnie rzecz biorąc, ze sportowego punktu widzenia koniec tego roku okazał się udany. Jeszcze w poniedziałek, wychodząc na trening po meczu z Ruchem, powiedziałem do trenera bramkarzy: „Szkoda, że został tylko jeden mecz. Pograłbym sobie…”. Tak wyszło, że właśnie ja zagrałem w tym meczu.
Teraz odpoczywam, razem z przyjaciółmi zajmujemy się różnymi rzeczami niezwiązanymi z piłką. Można powiedzieć, że poszerzamy swoje horyzonty…
Wszystkim Wam życzę, abyście nie tęsknili za piłką. Byście dobrze przygotowali się i wspaniale spędzili święta zimowe. No a ja biegnę szukać człowieka z tabliczką: „Tickets for the match” :).
Tłumaczenie: Nikoletta Kula
суббота, 5 декабря 2009 г.
Начинаем второй круг / Zaczynamy drugą rundę
Год назад в это время мы сыграли последнюю игру перед зимними каникулами. Нашим соперником тогда была «Одра» и мы уверено выиграли 3:1. Сейчас же игрой против этой команды мы закончили первый круг чемпионата. Единственное сходство между этими двумя ситуациями это счёт. Как и год назад мы обыграли «Одру» 3:1. Очень важная победа, которая подняла настроение нашим ребятам и болельщикам.
После 2 поражений подряд и не самых «лёгких» дней, мы ехали на игру против «Одры» чтоб проявить себя. Проявить свои волевые и профессиональные качества. Каждый из нас по-своему проанализировал и пережил наши последние неудачные игры. Каждый сделал определенные выводы для себя. Поэтому настрой на эту игру был то, что надо. Все желали сыграть сильно и показать отличный футбол. Победа должна была быть достигнута в
очень убедительной манере! Перед игрой «выпал» Павел Брожек, боли в области паха были настолько сильны, что после 10 минут пред игровой тренировки, Павел ушёл с поля в раздевалку. В автобус с нами он уже не сел. Может, в другой ситуации было бы много полемики на эту тему, сейчас же все быстренько забыли про его отсутствие и дальше готовились к игре.
Игру мы провели хорошо. Первый тайм был особенно хорош. Очень уверенная наша игра в каждой линии, много красивых комбинаций и индивидуальных акций, голы на любой вкус
(после стандартного положения, после отличного дриблинга Малецкиего и после невероятного удара Кирма), 3:0 до перерыва и настроение потрясающие :). Во втором тайме мы в очередной раз придумали гол в наши ворота, но, в общем, было хорошо. Быстренько собрались и тронулись в Краков, чтоб успеть на «Ель Класико».
В течение недели были дни с интенсивными тренировками, был и выходной, был и выезд в один из наших фан клубов. Этот выезд был наградой за активность фан клуба из городка Бжежницы. Там нас очень тепло встретили. Зал был заполнен нашими болельщиками, которые задавали нам вопросы, участвовали в разных конкурсах, фотографировались и собирали автографы. Атмосфера была отличной, никакого напряжения, всё было в удовольствие. Все ребята из нашей команды были очень отзывчивы и никому ни в чём не отказывали. В конце концов, я подержал подольше в руках кубок за наше прошлогоднее чемпионство. На награждение этот кубок как-то не попадал в мои руки. Сейчас же я и Мариуш Павелек фотографировались с фанатами, держа в руках кубок. После этого в тренажерный зал идти не нужно было :), этот кубок тяжёлым оказался:))).
Ну а завтра мы играем против «Руха» Хоржов. Это будет первая игра второго круга. В первом круге мы обыграли «Рух» 2:0. После той игры я посчитал, что эта команда будет бороться за «выживание». Но я сильно ошибался, «Рух» начал выигрывать одну игру за другой. При этом эта команда п
оказывала очень хороший и скоростной футбол. Свои голы начал забивать мой хороший друг и бывший игрок «Вислы», Анджей Ниеджелан. В данный момент наш соперник занимает 3 место и у себя дома непобеждён. Так, что всё сказывает на то, что завтра получиться красивая игра. Тем более трибуны будут полные и атмосфера футбольная. Мы очень серьёзно подходим к этой игре. Очень много внимания обращали на манеру игры соперника. Завтра очень важно будет сыграть агрессивно, дисциплинировано и терпеливо.
Уже близко зимние каникулы, многие команды уже 6 месяцев работают без перерыва. Поэтому сейчас очень важно сконцентрировать все наши силы и мысли на завтрашней игре. Уверен, что в последних 2 турах перед перерывом многие наши конкуренты потеряют ещё очки. Значит, у нас будет возможность увеличить отрыв, поэтому игру против «Руха» нужно выиграть, как трудно бы не было! А трудно будет сопернику…
Zaczynamy drugą rundę
Rok temu o tej porze rozegraliśmy ostatni mecz przed przerwą zimową. Naszym przeciwnikiem była wówczas Odra, wygraliśmy pewnie 3:1. Tym razem meczem z tą drużyną zakończyliśmy pierwszą rundę rozgrywek. Jedynym podobieństwem między tymi dwoma sytuacjami jest wynik. Tak jak przed rokiem, ograliśmy Odrę 3:1. Było to bardzo ważne zwycięstwo, które podniosło nastrój wśród naszych chłopaków i kibiców.
Po 2 przegranych z rzędu i "ciężkich" dniach, jechaliśmy na mecz z Odrą, aby pokazać się. Pokazać swoje umiejętności piłkarskie. Każdy z nas po swojemu przeanalizował i przeżył nasze ostatnie nieudane występy. Każdy wyciągnął dla siebie odpowiednie wnioski. Dlatego nastawienie na ten mecz było takie, jak trzeba. Wszyscy chcieli zagrać dobrze i zaprezentować znakomity futbol. Zwycięstwo miało być zdobyte w przekonywującym stylu! Przed meczem z kadry wypadł Paweł Brożek, bóle w okolicy pachwiny były tak silne, że po 10 minutach przedmeczowego treningu Paweł zszedł z boiska do szatni. Nie wsiadł już z nami do autobusu. Może w innej sytuacji było by wiele rozmów na ten temat, teraz jednak wszyscy szybko zapomnieli o jego nieobecności i dalej przygotowywali się do meczu.
Mecz rozegraliśmy dobrze. Zwłaszcza pierwsza połowa była niezła. Graliśmy pewnie w każdej linii, przeprowadziliśmy wiele pięknych kombinacji i akcji indywidualnych, strzeliliśmy bramki trafiające we wszystkie gusta (po stałym fragmencie, po wspaniałym rajdzie Małeckiego i po niewiarygodnym strzale Kirma), 3:0 do przerwy i wspaniałe nastroje :). W drugiej połowie po raz kolejny straciliśmy bramkę, ale ogólnie rzecz biorąc było dobrze. Zebraliśmy się szybko i wyruszyliśmy do Krakowa, aby zdążyć na "El Clasico".
W trakcie tygodnia mieliśmy dni z intensywnymi treningami, był też dzień wolny oraz wyjazd do jednego z naszych fanklubów. Wyjazd ten był nagrodą za aktywność dla fanklubu z miasteczka Brzeźnica. Przywitali nas tam bardzo ciepło. Sala była wypełniona naszymi kibicami, którzy zadawali nam pytania, uczestniczyli w różnych konkursach, fotografowali się i zbierali autografy. Atmosfera była wspaniała, żadnego napięcia, było świetnie. Wszyscy chłopacy z naszej drużyny byli bardzo życzliwi i nikomu niczego nie odmawiali. Wreszcie udało mi się potrzymać przez dłuższy czas w rękach trofeum za nasze zeszłoroczne mistrzostwo. Podczas nagradzania puchar jakoś nie trafiał w moje ręce. Teraz ja wraz z Mariuszem Pawełkiem fotografowaliśmy się z kibicami, trzymając trofeum w rękach. Po tym nie trzeba już było iść na siłownię :), puchar okazał się ciężki :))).
A jutro gramy z Ruchem Chorzów. Będzie to pierwszy mecz rundy rewanżowej. W pierwszej rundzie ograliśmy Ruch 2:0. Po tym meczu myślałem, że drużyna ta będzie walczyć za utrzymanie. Ale mocno się pomyliłem, Ruch zaczął wygrywać mecz za meczem. Przy tym zespół pokazywał naprawdę dobry i szybki futbol. Bramki zaczął strzelać mój dobry kolega i były piłkarz Wisły, Andrzej Niedzielan. W tym momencie nasz rywal zajmuje 3 miejsce i u siebie jeszcze nie przegrał. Wszystko więc wskazuje na to, że jutro czeka nas dobrhttp://poczta10.o2.pl/y mecz. Tym bardziej, że będą pełne trybuny i piłkarska atmosfera. Bardzo poważnie podchodzimy do tego spotkania. Wiele uwagi zwróciliśmy na sposób gry przeciwnika. Bardzo ważne będzie, abyśmy zagrali jutro z agresją, zdyscyplinowaniem i cierpliwością.
Już niebawem przerwa zimowa, wiele drużyn już od 6 miesięcy pracuje bez przerwy. Dlatego teraz bardzo ważne jest, aby skoncentrować wszystkie nasze siły i myśli na jutrzejszym meczu. Jestem pewien, że w ostatnich dwóch kolejkach przed przerwą wielu naszych konkurentów potraci jeszcze punkty. To oznacza, że będziemy mieli możliwość powiększenia przewagi, dlatego musimy wygrać mecz z Ruchem, jak trudne by to nie było! A ciężko będzie rywalowi...
Tłumaczenie: Nikoletta Kula
После 2 поражений подряд и не самых «лёгких» дней, мы ехали на игру против «Одры» чтоб проявить себя. Проявить свои волевые и профессиональные качества. Каждый из нас по-своему проанализировал и пережил наши последние неудачные игры. Каждый сделал определенные выводы для себя. Поэтому настрой на эту игру был то, что надо. Все желали сыграть сильно и показать отличный футбол. Победа должна была быть достигнута в
очень убедительной манере! Перед игрой «выпал» Павел Брожек, боли в области паха были настолько сильны, что после 10 минут пред игровой тренировки, Павел ушёл с поля в раздевалку. В автобус с нами он уже не сел. Может, в другой ситуации было бы много полемики на эту тему, сейчас же все быстренько забыли про его отсутствие и дальше готовились к игре. Игру мы провели хорошо. Первый тайм был особенно хорош. Очень уверенная наша игра в каждой линии, много красивых комбинаций и индивидуальных акций, голы на любой вкус
(после стандартного положения, после отличного дриблинга Малецкиего и после невероятного удара Кирма), 3:0 до перерыва и настроение потрясающие :). Во втором тайме мы в очередной раз придумали гол в наши ворота, но, в общем, было хорошо. Быстренько собрались и тронулись в Краков, чтоб успеть на «Ель Класико». В течение недели были дни с интенсивными тренировками, был и выходной, был и выезд в один из наших фан клубов. Этот выезд был наградой за активность фан клуба из городка Бжежницы. Там нас очень тепло встретили. Зал был заполнен нашими болельщиками, которые задавали нам вопросы, участвовали в разных конкурсах, фотографировались и собирали автографы. Атмосфера была отличной, никакого напряжения, всё было в удовольствие. Все ребята из нашей команды были очень отзывчивы и никому ни в чём не отказывали. В конце концов, я подержал подольше в руках кубок за наше прошлогоднее чемпионство. На награждение этот кубок как-то не попадал в мои руки. Сейчас же я и Мариуш Павелек фотографировались с фанатами, держа в руках кубок. После этого в тренажерный зал идти не нужно было :), этот кубок тяжёлым оказался:))).
Ну а завтра мы играем против «Руха» Хоржов. Это будет первая игра второго круга. В первом круге мы обыграли «Рух» 2:0. После той игры я посчитал, что эта команда будет бороться за «выживание». Но я сильно ошибался, «Рух» начал выигрывать одну игру за другой. При этом эта команда п
оказывала очень хороший и скоростной футбол. Свои голы начал забивать мой хороший друг и бывший игрок «Вислы», Анджей Ниеджелан. В данный момент наш соперник занимает 3 место и у себя дома непобеждён. Так, что всё сказывает на то, что завтра получиться красивая игра. Тем более трибуны будут полные и атмосфера футбольная. Мы очень серьёзно подходим к этой игре. Очень много внимания обращали на манеру игры соперника. Завтра очень важно будет сыграть агрессивно, дисциплинировано и терпеливо. Уже близко зимние каникулы, многие команды уже 6 месяцев работают без перерыва. Поэтому сейчас очень важно сконцентрировать все наши силы и мысли на завтрашней игре. Уверен, что в последних 2 турах перед перерывом многие наши конкуренты потеряют ещё очки. Значит, у нас будет возможность увеличить отрыв, поэтому игру против «Руха» нужно выиграть, как трудно бы не было! А трудно будет сопернику…
Zaczynamy drugą rundę
Rok temu o tej porze rozegraliśmy ostatni mecz przed przerwą zimową. Naszym przeciwnikiem była wówczas Odra, wygraliśmy pewnie 3:1. Tym razem meczem z tą drużyną zakończyliśmy pierwszą rundę rozgrywek. Jedynym podobieństwem między tymi dwoma sytuacjami jest wynik. Tak jak przed rokiem, ograliśmy Odrę 3:1. Było to bardzo ważne zwycięstwo, które podniosło nastrój wśród naszych chłopaków i kibiców.
Po 2 przegranych z rzędu i "ciężkich" dniach, jechaliśmy na mecz z Odrą, aby pokazać się. Pokazać swoje umiejętności piłkarskie. Każdy z nas po swojemu przeanalizował i przeżył nasze ostatnie nieudane występy. Każdy wyciągnął dla siebie odpowiednie wnioski. Dlatego nastawienie na ten mecz było takie, jak trzeba. Wszyscy chcieli zagrać dobrze i zaprezentować znakomity futbol. Zwycięstwo miało być zdobyte w przekonywującym stylu! Przed meczem z kadry wypadł Paweł Brożek, bóle w okolicy pachwiny były tak silne, że po 10 minutach przedmeczowego treningu Paweł zszedł z boiska do szatni. Nie wsiadł już z nami do autobusu. Może w innej sytuacji było by wiele rozmów na ten temat, teraz jednak wszyscy szybko zapomnieli o jego nieobecności i dalej przygotowywali się do meczu.
Mecz rozegraliśmy dobrze. Zwłaszcza pierwsza połowa była niezła. Graliśmy pewnie w każdej linii, przeprowadziliśmy wiele pięknych kombinacji i akcji indywidualnych, strzeliliśmy bramki trafiające we wszystkie gusta (po stałym fragmencie, po wspaniałym rajdzie Małeckiego i po niewiarygodnym strzale Kirma), 3:0 do przerwy i wspaniałe nastroje :). W drugiej połowie po raz kolejny straciliśmy bramkę, ale ogólnie rzecz biorąc było dobrze. Zebraliśmy się szybko i wyruszyliśmy do Krakowa, aby zdążyć na "El Clasico".
W trakcie tygodnia mieliśmy dni z intensywnymi treningami, był też dzień wolny oraz wyjazd do jednego z naszych fanklubów. Wyjazd ten był nagrodą za aktywność dla fanklubu z miasteczka Brzeźnica. Przywitali nas tam bardzo ciepło. Sala była wypełniona naszymi kibicami, którzy zadawali nam pytania, uczestniczyli w różnych konkursach, fotografowali się i zbierali autografy. Atmosfera była wspaniała, żadnego napięcia, było świetnie. Wszyscy chłopacy z naszej drużyny byli bardzo życzliwi i nikomu niczego nie odmawiali. Wreszcie udało mi się potrzymać przez dłuższy czas w rękach trofeum za nasze zeszłoroczne mistrzostwo. Podczas nagradzania puchar jakoś nie trafiał w moje ręce. Teraz ja wraz z Mariuszem Pawełkiem fotografowaliśmy się z kibicami, trzymając trofeum w rękach. Po tym nie trzeba już było iść na siłownię :), puchar okazał się ciężki :))).
A jutro gramy z Ruchem Chorzów. Będzie to pierwszy mecz rundy rewanżowej. W pierwszej rundzie ograliśmy Ruch 2:0. Po tym meczu myślałem, że drużyna ta będzie walczyć za utrzymanie. Ale mocno się pomyliłem, Ruch zaczął wygrywać mecz za meczem. Przy tym zespół pokazywał naprawdę dobry i szybki futbol. Bramki zaczął strzelać mój dobry kolega i były piłkarz Wisły, Andrzej Niedzielan. W tym momencie nasz rywal zajmuje 3 miejsce i u siebie jeszcze nie przegrał. Wszystko więc wskazuje na to, że jutro czeka nas dobrhttp://poczta10.o2.pl/y mecz. Tym bardziej, że będą pełne trybuny i piłkarska atmosfera. Bardzo poważnie podchodzimy do tego spotkania. Wiele uwagi zwróciliśmy na sposób gry przeciwnika. Bardzo ważne będzie, abyśmy zagrali jutro z agresją, zdyscyplinowaniem i cierpliwością.
Już niebawem przerwa zimowa, wiele drużyn już od 6 miesięcy pracuje bez przerwy. Dlatego teraz bardzo ważne jest, aby skoncentrować wszystkie nasze siły i myśli na jutrzejszym meczu. Jestem pewien, że w ostatnich dwóch kolejkach przed przerwą wielu naszych konkurentów potraci jeszcze punkty. To oznacza, że będziemy mieli możliwość powiększenia przewagi, dlatego musimy wygrać mecz z Ruchem, jak trudne by to nie było! A ciężko będzie rywalowi...
Tłumaczenie: Nikoletta Kula
воскресенье, 29 ноября 2009 г.
Реальности / Realia
Как всегда футбол дальше радует одних, огорчает других, учит третьих... И самое главное, что все по очереди проходят через эти состояния. Кто-то, правда, может задержаться в одной из этих ситуации, но, как правило, нечего не вечно :). Вот и «Краковия» не обыгрывала «Вислу» 50 лет, но в прошлое воскресение мы проиграли одну из самых важных игр сезона. Этим поражением мы закрыли осенью серию «принципиальных» встреч. К сожалению все 3 престижные игры: против «Леха», «Легии» и «Краковии» мы проиграли с одинаковым счётом 0:1. Это очень необычная ситуация для нашей команды, и конечно, для наших болельщиков. Но это как раз очень обычно для ФУТБОЛА: кто-то выиграет, а кто-то проиграет. В принципе все мы, игроки и болельщики, знаем, что в один день придется проиграть,
но когда этот день настает, мы все очень сильно огорчаемся, злимся и переживаем. Считаю, что такое состояние часто идёт на пользу командам. В какой-то степени такие вещи могут обратить внимание на изъяны и ошибки, и при правильном подходе к делу послужить катализатором в развитии команды. Надеюсь, мы находимся на этом правильном пути, хотя судя по критике в наш адрес, «собраться» стоит и как можно быстрее:).
С того времени как я попал в «Вислу», наша команда проходит через самый сложный период. Были и другие трудные моменты. Но сейчас чествуется недовольство наших фанатов. Лично меня беспокоит в данный момент то, что мы не показываем свою игру, не играем на уровне своих возможностей. Поэтому в матчах с принципиальными соперниками нам чуточку не хватает, чтобы выигрывать. Конечно, наша не выразительная игра и тем более проигрыш против «Краковии» вызвал бурю недовольства в рядах наших болельщиков. Большинство обвиняют нас за отсутствие амбиций и самоотдачи. Многие не простят нам последнего
поражения. Вокруг все только и говорят на тему наших неудачных игр. Но я как профессиональный футболист и игрок «Вислы» должен думать о других вещах. В первую очередь я уделяю внимание своей спортивной форме, а точнее улучшению своих футбольных качеств на тренировках. Во вторую очередь я концентрируюсь на том, чтоб в игре проявить все эти качества как можно лучше. И если не получается сыграть за основной состав, то я еду с таким же настроем на игру молодёжного состава. Примерно в таком же ключе трудятся все мои коллеги. Это не значит, что к каждому матчу мы подходим одинаково и с одной задачей: набрать 3 очка. Конечно, мы понимаем, что есть и принципиальные матчи, в которых иногда нужно сделать больше, но любой ценой победить. Но чтобы побеждать всегда или хоть бы часто, чтобы становиться чемпионами в первую очередь нужно иметь мастерство! Поэтому я привык обращать внимание на свой уровень мастерства и его развитие. А во вторых нужно уметь набирать очки, и в 30 играх чемпионата собрать хоть бы на одно очко больше соперников.
Наверное, каждый человек в своей жизни встречался с ситуациями, когда дополнительное давление имело негативное влияние на результат его действий. Только не думайте, что игроки нашей команды не умеют справляться с давлением. Это однозначно не так и прошлый сезон этому подтверждение. Просто манера, если это так можно назвать, подходить к каждой игре одинаково, это одно из средств в борьбе с давлением. Простому человеку это не прочувствовать, а настоящего фаната это может вообще разозлить: «мол, как это так что дерби это простая игра за 3 очка???!!!». Конечно это не простая игра, но заострять внимание только на этом спортсмен не может.
Способ, в который мы проиграли 2 последних матчей большого оптимизма ни у кого не вызывает. Но если проанализировать ситуацию, то станет ясно, что кроме потери Гловацкиего, Соболевскиего и Синглара некоторые игроки находились в слабой форме. И соответственно в какой-то степени «Висла» переживает кризис.
Но «кризис» это не только экономический термин, в спорте и тем более в футболе он неизбежен. Поэтому не нужно бояться упасти, это не зазорно. Плохо будет если не получиться встать. А над этим мы как раз усердно трудимся. И я уверен, что каждый из нас из данной ситуации сделал выводы. А ближайшее будущее это всё покажет.
На конец скажу, что дублирующий состав, так же как и первая команда, проиграл в «малых» дерби 0:1. Я принимал участие в этом матче. Матч выдался, наверное, более весёлым, чем игра основных составов. Было много голевых моментов, была показана красная карточка игроку «Краковии» и гол был забит на 94 минуте.
После игры я пошутил в беседе со своими друзьями: «во всей этой ситуации есть один большой плюс… хуже просто быть не может!»:))) Это шутка, и призываю всех наших болельщиков взглянуть на эти слова с юмором. Всё-таки это «Висла» защищает титул чемпиона страны, и это «Висла» опережает в таблице на 3 очка своих конкурентов!
Realia
Jak zawsze futbol nadal jednych cieszy, drugich smuci, trzecich uczy… A najważniejsze, że wszyscy po kolei przechodzą przez te sytuacje. Czasem, co prawda, można zatrzymać się na jednym z tych etapów, ale z zasady nic nie trwa wiecznie :). I tak Cracovia nie ograła Wisły przez 50 lat, ale w minioną niedzielę przegraliśmy jedną z najważniejszych gier sezonu. Tą porażką zamknęliśmy jesienną serię „głównych” spotkań. Niestety wszystkie 3 prestiżowe mecze - z Lechem, Legią i Cracovią - przegraliśmy z takim samym wynikiem 0:1. To bardzo niezwykła sytuacja dla naszej drużyny, a przede wszystkim, dla naszych kibiców. Ale to akurat dosyć normalne dla piłki nożnej: ktoś wygrywa, a ktoś przegrywa. W zasadzie my wszyscy, piłkarze i kibice, wiemy, że pewnego dnia przyjdzie przegrać, ale kiedy ten dzień nastaje, wszyscy bardzo mocno martwimy się, złościmy i przeżywamy. Uważam, że taka sytuacja często wychodzi zespołom na korzyść.
W pewnym stopniu takie rzeczy mogą zwrócić uwagę na mankamenty i błędy, a przy odpowiednim podejściu do sprawy może to pomóc w rozwoju drużyny. Mam nadzieję, że znajdujemy się na tej odpowiedniej drodze, chociaż sądząc po krytyce pod naszym adresem, „zebrać się” trzeba jak najszybciej :).
Od czasu kiedy trafiłem do Wisły, nasza drużyna jest teraz w najtrudniejszym okresie. Były też inne niełatwe momenty. Ale teraz czuć niezadowolenie naszych kibiców. Mnie osobiście martwi obecnie to, że nie pokazujemy swojego stylu, nie gramy na poziomie swoich możliwości. Dlatego w meczach z najgroźniejszymi rywalami brakuje nam trochę do zwycięstwa. Oczywiście, nasza nieprzekonywująca gra , a tym bardziej przegrana z Cracovią wzbudziły burzę niezadowolenia w szeregach naszych kibiców. Większość obwinia nas za brak ambicji i poświęcenia. Wielu nie przebaczy nam ostatniej porażki. Wokół wszyscy rozmawiają tylko na temat naszych nieudanych występów. Ale ja jako profesjonalny piłkarz i zawodnik Wisły powinienem myśleć o innych rzeczach. W pierwszej kolejności poświęcam uwagę swojej formie sportowej, a dokładniej podnoszeniu swoich umiejętności na treningach. W drugiej kolejności koncentruję się na tym, aby jak najlepiej pokazywać te umiejętności w meczu. Gdy nie udaje się zagrać w pierwszej drużynie, to z takim samym nastawieniem jadę na mecz Młodej Wisły. W taki sposób pracują wszyscy moi koledzy. To nie oznacza, że do każdego meczu podchodzimy jednakowo i tylko z jednym zadaniem: zdobyć 3 punkty. Oczywiście wiemy, że są ważniejsze mecze, w których czasem trzeba zrobić więcej i wygrać za wszelką cenę. Ale aby wygrywać zawsze czy chociaż często, aby być mistrzami, w pierwszej kolejności trzeba mieć umiejętności!
Dlatego przywykłem zwracać uwagę na poziom własnych umiejętności i ich podnoszenie. Poza tym trzeba umieć zdobywać punkty i w 30 kolejkach ligowych zebrać choćby o jeden punkt więcej niż wszyscy przeciwnicy.
Oczywiście każdy człowiek w swoim życiu spotykał się z sytuacjami, w których dodatkowa presja miała negatywny wpływ na rezultat jego działań. Nie myślcie tylko, że piłkarze naszej drużyny nie potrafią radzić sobie z presją. Zdecydowanie tak nie jest, a potwierdzeniem tego jest zeszły sezon. Po prostu maniera, jeśli można to tak nazwać, podchodzenia do każdego meczu tak samo, jest jednym ze środków walki z ciśnieniem. Przeciętny człowiek tego nie odczuwa, a prawdziwego kibica może to nawet rozzłościć: „jak można mówić, że derby to zwykły mecz o 3 punkty???!!!”. Oczywiście nie jest to zwykła gra, ale piłkarz nie może poświęcać uwagi tylko temu.
Sposób, w jaki przegraliśmy poprzednie 2 mecze, nie wywołuje optymizmu. Ale gdyby przeanalizować sytuację, to stanie się jasne, że oprócz straty Głowackiego, Sobolewskiego i Singlara,
niektórzy gracze znajdują się w słabej formie. I właściwie w pewnym stopniu Wisła przeżywa kryzys. Ale kryzys to nie tylko termin ekonomiczny, w sporcie, a tym bardziej w piłce, jest on nieunikniony. Dlatego nie trzeba bać się upaść, to nie wstyd. Źle będzie, jeśli nie uda się podnieść. I właśnie nad tym gorliwie pracujemy. Jestem przekonany, że każdy z nas wyciągnął wnioski z tej sytuacji. A najbliższa przyszłość wszystko pokaże.
Na koniec powiem, że Młoda Wisła, tak samo jak pierwsza drużyna, przegrała w „małych” derbach 0:1. Brałem udział w tym meczu. Spotkanie okazało się „weselszym” niż gra pierwszych drużyn. Było wiele sytuacji podbramkowych, była czerwona kartka dla zawodnika Cracovii, a gola strzelono w 94 minucie. Po meczu zażartowałem na spotkaniu z moimi kolegami: „w całej tej sytuacji jest jeden plus… gorzej po prostu być nie może!” ;))) To żart i proszę wszystkich naszych kibiców o podejście do tych słów z humorem. Mimo wszystko to Wisła broni tytułu mistrza kraju i to Wisła wyprzedza swoich konkurentów o 3 punkty w tabeli!
Tłumaczenie: Nikoletta Kula
но когда этот день настает, мы все очень сильно огорчаемся, злимся и переживаем. Считаю, что такое состояние часто идёт на пользу командам. В какой-то степени такие вещи могут обратить внимание на изъяны и ошибки, и при правильном подходе к делу послужить катализатором в развитии команды. Надеюсь, мы находимся на этом правильном пути, хотя судя по критике в наш адрес, «собраться» стоит и как можно быстрее:). С того времени как я попал в «Вислу», наша команда проходит через самый сложный период. Были и другие трудные моменты. Но сейчас чествуется недовольство наших фанатов. Лично меня беспокоит в данный момент то, что мы не показываем свою игру, не играем на уровне своих возможностей. Поэтому в матчах с принципиальными соперниками нам чуточку не хватает, чтобы выигрывать. Конечно, наша не выразительная игра и тем более проигрыш против «Краковии» вызвал бурю недовольства в рядах наших болельщиков. Большинство обвиняют нас за отсутствие амбиций и самоотдачи. Многие не простят нам последнего
поражения. Вокруг все только и говорят на тему наших неудачных игр. Но я как профессиональный футболист и игрок «Вислы» должен думать о других вещах. В первую очередь я уделяю внимание своей спортивной форме, а точнее улучшению своих футбольных качеств на тренировках. Во вторую очередь я концентрируюсь на том, чтоб в игре проявить все эти качества как можно лучше. И если не получается сыграть за основной состав, то я еду с таким же настроем на игру молодёжного состава. Примерно в таком же ключе трудятся все мои коллеги. Это не значит, что к каждому матчу мы подходим одинаково и с одной задачей: набрать 3 очка. Конечно, мы понимаем, что есть и принципиальные матчи, в которых иногда нужно сделать больше, но любой ценой победить. Но чтобы побеждать всегда или хоть бы часто, чтобы становиться чемпионами в первую очередь нужно иметь мастерство! Поэтому я привык обращать внимание на свой уровень мастерства и его развитие. А во вторых нужно уметь набирать очки, и в 30 играх чемпионата собрать хоть бы на одно очко больше соперников. Наверное, каждый человек в своей жизни встречался с ситуациями, когда дополнительное давление имело негативное влияние на результат его действий. Только не думайте, что игроки нашей команды не умеют справляться с давлением. Это однозначно не так и прошлый сезон этому подтверждение. Просто манера, если это так можно назвать, подходить к каждой игре одинаково, это одно из средств в борьбе с давлением. Простому человеку это не прочувствовать, а настоящего фаната это может вообще разозлить: «мол, как это так что дерби это простая игра за 3 очка???!!!». Конечно это не простая игра, но заострять внимание только на этом спортсмен не может.
Способ, в который мы проиграли 2 последних матчей большого оптимизма ни у кого не вызывает. Но если проанализировать ситуацию, то станет ясно, что кроме потери Гловацкиего, Соболевскиего и Синглара некоторые игроки находились в слабой форме. И соответственно в какой-то степени «Висла» переживает кризис.
Но «кризис» это не только экономический термин, в спорте и тем более в футболе он неизбежен. Поэтому не нужно бояться упасти, это не зазорно. Плохо будет если не получиться встать. А над этим мы как раз усердно трудимся. И я уверен, что каждый из нас из данной ситуации сделал выводы. А ближайшее будущее это всё покажет.На конец скажу, что дублирующий состав, так же как и первая команда, проиграл в «малых» дерби 0:1. Я принимал участие в этом матче. Матч выдался, наверное, более весёлым, чем игра основных составов. Было много голевых моментов, была показана красная карточка игроку «Краковии» и гол был забит на 94 минуте.
После игры я пошутил в беседе со своими друзьями: «во всей этой ситуации есть один большой плюс… хуже просто быть не может!»:))) Это шутка, и призываю всех наших болельщиков взглянуть на эти слова с юмором. Всё-таки это «Висла» защищает титул чемпиона страны, и это «Висла» опережает в таблице на 3 очка своих конкурентов!
Realia
Jak zawsze futbol nadal jednych cieszy, drugich smuci, trzecich uczy… A najważniejsze, że wszyscy po kolei przechodzą przez te sytuacje. Czasem, co prawda, można zatrzymać się na jednym z tych etapów, ale z zasady nic nie trwa wiecznie :). I tak Cracovia nie ograła Wisły przez 50 lat, ale w minioną niedzielę przegraliśmy jedną z najważniejszych gier sezonu. Tą porażką zamknęliśmy jesienną serię „głównych” spotkań. Niestety wszystkie 3 prestiżowe mecze - z Lechem, Legią i Cracovią - przegraliśmy z takim samym wynikiem 0:1. To bardzo niezwykła sytuacja dla naszej drużyny, a przede wszystkim, dla naszych kibiców. Ale to akurat dosyć normalne dla piłki nożnej: ktoś wygrywa, a ktoś przegrywa. W zasadzie my wszyscy, piłkarze i kibice, wiemy, że pewnego dnia przyjdzie przegrać, ale kiedy ten dzień nastaje, wszyscy bardzo mocno martwimy się, złościmy i przeżywamy. Uważam, że taka sytuacja często wychodzi zespołom na korzyść.
W pewnym stopniu takie rzeczy mogą zwrócić uwagę na mankamenty i błędy, a przy odpowiednim podejściu do sprawy może to pomóc w rozwoju drużyny. Mam nadzieję, że znajdujemy się na tej odpowiedniej drodze, chociaż sądząc po krytyce pod naszym adresem, „zebrać się” trzeba jak najszybciej :).Od czasu kiedy trafiłem do Wisły, nasza drużyna jest teraz w najtrudniejszym okresie. Były też inne niełatwe momenty. Ale teraz czuć niezadowolenie naszych kibiców. Mnie osobiście martwi obecnie to, że nie pokazujemy swojego stylu, nie gramy na poziomie swoich możliwości. Dlatego w meczach z najgroźniejszymi rywalami brakuje nam trochę do zwycięstwa. Oczywiście, nasza nieprzekonywująca gra , a tym bardziej przegrana z Cracovią wzbudziły burzę niezadowolenia w szeregach naszych kibiców. Większość obwinia nas za brak ambicji i poświęcenia. Wielu nie przebaczy nam ostatniej porażki. Wokół wszyscy rozmawiają tylko na temat naszych nieudanych występów. Ale ja jako profesjonalny piłkarz i zawodnik Wisły powinienem myśleć o innych rzeczach. W pierwszej kolejności poświęcam uwagę swojej formie sportowej, a dokładniej podnoszeniu swoich umiejętności na treningach. W drugiej kolejności koncentruję się na tym, aby jak najlepiej pokazywać te umiejętności w meczu. Gdy nie udaje się zagrać w pierwszej drużynie, to z takim samym nastawieniem jadę na mecz Młodej Wisły. W taki sposób pracują wszyscy moi koledzy. To nie oznacza, że do każdego meczu podchodzimy jednakowo i tylko z jednym zadaniem: zdobyć 3 punkty. Oczywiście wiemy, że są ważniejsze mecze, w których czasem trzeba zrobić więcej i wygrać za wszelką cenę. Ale aby wygrywać zawsze czy chociaż często, aby być mistrzami, w pierwszej kolejności trzeba mieć umiejętności!
Dlatego przywykłem zwracać uwagę na poziom własnych umiejętności i ich podnoszenie. Poza tym trzeba umieć zdobywać punkty i w 30 kolejkach ligowych zebrać choćby o jeden punkt więcej niż wszyscy przeciwnicy.Oczywiście każdy człowiek w swoim życiu spotykał się z sytuacjami, w których dodatkowa presja miała negatywny wpływ na rezultat jego działań. Nie myślcie tylko, że piłkarze naszej drużyny nie potrafią radzić sobie z presją. Zdecydowanie tak nie jest, a potwierdzeniem tego jest zeszły sezon. Po prostu maniera, jeśli można to tak nazwać, podchodzenia do każdego meczu tak samo, jest jednym ze środków walki z ciśnieniem. Przeciętny człowiek tego nie odczuwa, a prawdziwego kibica może to nawet rozzłościć: „jak można mówić, że derby to zwykły mecz o 3 punkty???!!!”. Oczywiście nie jest to zwykła gra, ale piłkarz nie może poświęcać uwagi tylko temu.
Sposób, w jaki przegraliśmy poprzednie 2 mecze, nie wywołuje optymizmu. Ale gdyby przeanalizować sytuację, to stanie się jasne, że oprócz straty Głowackiego, Sobolewskiego i Singlara,
niektórzy gracze znajdują się w słabej formie. I właściwie w pewnym stopniu Wisła przeżywa kryzys. Ale kryzys to nie tylko termin ekonomiczny, w sporcie, a tym bardziej w piłce, jest on nieunikniony. Dlatego nie trzeba bać się upaść, to nie wstyd. Źle będzie, jeśli nie uda się podnieść. I właśnie nad tym gorliwie pracujemy. Jestem przekonany, że każdy z nas wyciągnął wnioski z tej sytuacji. A najbliższa przyszłość wszystko pokaże.Na koniec powiem, że Młoda Wisła, tak samo jak pierwsza drużyna, przegrała w „małych” derbach 0:1. Brałem udział w tym meczu. Spotkanie okazało się „weselszym” niż gra pierwszych drużyn. Było wiele sytuacji podbramkowych, była czerwona kartka dla zawodnika Cracovii, a gola strzelono w 94 minucie. Po meczu zażartowałem na spotkaniu z moimi kolegami: „w całej tej sytuacji jest jeden plus… gorzej po prostu być nie może!” ;))) To żart i proszę wszystkich naszych kibiców o podejście do tych słów z humorem. Mimo wszystko to Wisła broni tytułu mistrza kraju i to Wisła wyprzedza swoich konkurentów o 3 punkty w tabeli!
Tłumaczenie: Nikoletta Kula
воскресенье, 22 ноября 2009 г.
Перед дерби / Przed derbami
Завтра состоятся очередные дерби Кракова. В очередной раз «Висла» и «Краковия» будут играть за престиж в городе. К сожалению, для всех этот матч состоится не в Кракове. Парадокс, но завтра мы будем играть в городе Сосновьец, хорошо хоть наши болельщики могут присутствовать на этой игре. И как раз для них этот матч так же очень, очень важен. Наши болельщики живут этой игрой, куда не пойдешь, везде люди желают удачи на этот матч, и просят обязательно выиграть! В прессе тоже много говориться о краковских дерби. Я как раз редко обращаю внимание на материалы из прессы, сужу только по тому, сколько раз уделял интервью на эту тему :). Рассказывал я им даже о давних дерби Кишинёва, между «Зимбру» и «Конструкторул». Но кишинёвские и краковские дерби очень трудно сравнивать. Со спортивной точки зрения, кишинёвские команды 
всегда бились за медали, поэтому кроме престижа борьба шла и за место на подиуме. В Кракове это игра за престиж, игра для СВОИХ болельщиков. Только победа ценится в «святой войне».
Со всеми этими вещами в голове мы серьезно тренировались и готовились к матчу. Тренировались мы в очень специфичном составе. Пару наших ребят помогали сборным своих стран, пару залечивали свои травмы. Тренеры были сильно озабочены такой ситуацией:), иногда им приходилось участвовать в упражнениях вместо отсутствующих. Но в последние дни на тренировках присутствовали все ребята, конечно, из тех, кто в состояние выйти на поле. Как всегда главное внимание тренер обратил на тактику. Мы в свою очередь старались как можно быстрее воплощать в жизнь его задумки. Теперь главное показать наши заготовки в самой игре. А дерби это не всегда только футбол, придется «биться» и «катиться».
К завтрашней игре вся наша команда подходит как-то по особенному. После поражения против «Легии», каждый из нас жаждет как можно скорее реабилитироваться. А лучшего момента, чем победить в игре против «Краковии» и нет. Думаю, что к такому матчу нужно подходить как к единому в сезоне: нет прошлого и нет будущего. Так мы будем максимально сконцентрированы и мотивированы. За то время пока я играю в «Висле», в «святой войне» наша команда
всегда выглядела хорошо. Мы всегда и во всех компонентах были лучше соперника. Сейчас «Краковия» проходит через очень трудные времена. Перед игрой их тренер и капитан говорили, что «Висла» явный лидер, что они испытывают большие проблемы, что могут только мечтать о положительным результате. Я думаю, что завтра на поле всё будет по другому. И каждый из их игроков выйдет на этот матч как на последний, и будет «биться» в каждом моменте и за каждый сантиметр поля. Поэтому нашей задачей будет быть готовым в первую очередь ментально к «войне». Но при этом сохранить холодные головы, играть на уровне своих возможностей и с каждой минутой лишать соперника надежды на хоть что-нибудь…
Закончу коротко: у нас есть «должок», а долг платежом красен…
Przed derbami
Jutro odbędą się kolejne derby Krakowa. Po raz kolejny Wisła i Cracovia będą grały o prestiż w mieście. Wszyscy żałują, że mecz nie odbędzie się w Krakowie. Paradoks, ale jutro będziemy grać w Sosnowcu, dobrze, że chociaż nasi kibice mogą być obecni na tym meczu. I oczywiście dla nich ten mecz także jest bardzo, bardzo ważny. Nasi kibice żyją tym spotkaniem, dokąd nie pójdziesz, wszędzie ludzie życzą powodzenia w tym meczu i proszą, abyśmy obowiązkowo wygrali! W prasie także wiele mówi się o krakowskich derbach. Ja akurat rzadko zwracam uwagę na materiały prasowe, sądzę z ilości rozmów, które odbyłem na ten temat :). Opowiadałam nawet o dawnych derbach Kiszyniowa, pomiędzy Zimbru i Constructorulem. Ale bardzo trudno jest porównać derby Kiszyniowa i Krakowa. Ze sportowego punktu widzenia, drużyny z Kiszyniowa zawsze biły się o medale, dlatego celem walki, oprócz prestiżu, było także miejsce na podium. W Krakowie to mecz o prestiż, mecz dla SWOICH kibiców. W "świętej wojnie" liczy się tylko zwycięstwo.
Z tym wszystkim w głowach poważnie trenowaliśmy i przygotowywaliśmy się do meczu. Trenowaliśmy w wyjątkowo specyficznym składzie. Kilku naszych chłopaków pomagało reprezentacjom swoich krajów, kilku leczyło kontuzje. Trenerzy byli mocno zaniepokojeni taką sytuacją :), czasem musieli uczestniczyć w ćwiczeniach w miejsce nieobecnych. Ale w ostatnich dniach na treningach byli już wszyscy chłopacy, oczywiście spośród tych, którzy są w stanie wyjść na boisko. Jak zawsze, największą uwagę trener zwrócił na taktykę. My z kolei staraliśmy się jak najszybciej wprowadzić w życie jego pomysły. Teraz najważniejsze jest, abyśmy zaprezentowali efekt naszych przygotowań w samym meczu. A derby to nie zawsze tylko futbol, trzeba będzie "bić się" i "walczyć".
Do jutrzejszego meczu cała nasza drużyna podchodzi jak do czegoś wyjątkowego. Po porażce z Legią, każdy z nas pragnie jak najszybszego zrehabilitowania się. A nie ma lepszego momentu, niż wygrana w meczu przeciw Cracovii. Myślę, że do takiego spotkania trzeba podchodzić jak do jedynego w sezonie: nie było żadnego wcześniej, nie będzie żadnego potem. Będziemy więc maksymalnie skoncentrowani i zmotywowani. Odkąd jestem w Wiśle, nasza drużyna zawsze dobrze prezentowała się w "świętej wojnie". Zawsze i pod każdym względem byliśmy lepsi od przeciwnika. Teraz Cracovia ma bardzo trudny czas. Przed meczem ich trener i kapitan mówili, że Wisła jest faworytem, że oni mają większe problemy, że mogą tylko marzyć o korzystnym wyniku. Myślę, że jutro na boisku wszystko będzie inaczej. Każdy ich zawodnik wyjdzie na ten mecz jak na ostatni i będzie "walczyć" w każdym momencie i za każdy centymetr boiska. Dlatego naszym zadaniem będzie bycie gotowym przede wszystkim mentalnie do "wojny". Ale przy tym, trzeba zachować zimną krew, grać na poziomie swoich możliwości i z każdą minutą pozbawiać rywala nadziei na cokolwiek.
Zakończę krótko: mamy dług, a długi trzeba spłacać...
Tłumaczenie: Nikoletta Kula
всегда бились за медали, поэтому кроме престижа борьба шла и за место на подиуме. В Кракове это игра за престиж, игра для СВОИХ болельщиков. Только победа ценится в «святой войне». Со всеми этими вещами в голове мы серьезно тренировались и готовились к матчу. Тренировались мы в очень специфичном составе. Пару наших ребят помогали сборным своих стран, пару залечивали свои травмы. Тренеры были сильно озабочены такой ситуацией:), иногда им приходилось участвовать в упражнениях вместо отсутствующих. Но в последние дни на тренировках присутствовали все ребята, конечно, из тех, кто в состояние выйти на поле. Как всегда главное внимание тренер обратил на тактику. Мы в свою очередь старались как можно быстрее воплощать в жизнь его задумки. Теперь главное показать наши заготовки в самой игре. А дерби это не всегда только футбол, придется «биться» и «катиться».
К завтрашней игре вся наша команда подходит как-то по особенному. После поражения против «Легии», каждый из нас жаждет как можно скорее реабилитироваться. А лучшего момента, чем победить в игре против «Краковии» и нет. Думаю, что к такому матчу нужно подходить как к единому в сезоне: нет прошлого и нет будущего. Так мы будем максимально сконцентрированы и мотивированы. За то время пока я играю в «Висле», в «святой войне» наша команда
всегда выглядела хорошо. Мы всегда и во всех компонентах были лучше соперника. Сейчас «Краковия» проходит через очень трудные времена. Перед игрой их тренер и капитан говорили, что «Висла» явный лидер, что они испытывают большие проблемы, что могут только мечтать о положительным результате. Я думаю, что завтра на поле всё будет по другому. И каждый из их игроков выйдет на этот матч как на последний, и будет «биться» в каждом моменте и за каждый сантиметр поля. Поэтому нашей задачей будет быть готовым в первую очередь ментально к «войне». Но при этом сохранить холодные головы, играть на уровне своих возможностей и с каждой минутой лишать соперника надежды на хоть что-нибудь… Закончу коротко: у нас есть «должок», а долг платежом красен…
Przed derbami
Jutro odbędą się kolejne derby Krakowa. Po raz kolejny Wisła i Cracovia będą grały o prestiż w mieście. Wszyscy żałują, że mecz nie odbędzie się w Krakowie. Paradoks, ale jutro będziemy grać w Sosnowcu, dobrze, że chociaż nasi kibice mogą być obecni na tym meczu. I oczywiście dla nich ten mecz także jest bardzo, bardzo ważny. Nasi kibice żyją tym spotkaniem, dokąd nie pójdziesz, wszędzie ludzie życzą powodzenia w tym meczu i proszą, abyśmy obowiązkowo wygrali! W prasie także wiele mówi się o krakowskich derbach. Ja akurat rzadko zwracam uwagę na materiały prasowe, sądzę z ilości rozmów, które odbyłem na ten temat :). Opowiadałam nawet o dawnych derbach Kiszyniowa, pomiędzy Zimbru i Constructorulem. Ale bardzo trudno jest porównać derby Kiszyniowa i Krakowa. Ze sportowego punktu widzenia, drużyny z Kiszyniowa zawsze biły się o medale, dlatego celem walki, oprócz prestiżu, było także miejsce na podium. W Krakowie to mecz o prestiż, mecz dla SWOICH kibiców. W "świętej wojnie" liczy się tylko zwycięstwo.
Z tym wszystkim w głowach poważnie trenowaliśmy i przygotowywaliśmy się do meczu. Trenowaliśmy w wyjątkowo specyficznym składzie. Kilku naszych chłopaków pomagało reprezentacjom swoich krajów, kilku leczyło kontuzje. Trenerzy byli mocno zaniepokojeni taką sytuacją :), czasem musieli uczestniczyć w ćwiczeniach w miejsce nieobecnych. Ale w ostatnich dniach na treningach byli już wszyscy chłopacy, oczywiście spośród tych, którzy są w stanie wyjść na boisko. Jak zawsze, największą uwagę trener zwrócił na taktykę. My z kolei staraliśmy się jak najszybciej wprowadzić w życie jego pomysły. Teraz najważniejsze jest, abyśmy zaprezentowali efekt naszych przygotowań w samym meczu. A derby to nie zawsze tylko futbol, trzeba będzie "bić się" i "walczyć".
Do jutrzejszego meczu cała nasza drużyna podchodzi jak do czegoś wyjątkowego. Po porażce z Legią, każdy z nas pragnie jak najszybszego zrehabilitowania się. A nie ma lepszego momentu, niż wygrana w meczu przeciw Cracovii. Myślę, że do takiego spotkania trzeba podchodzić jak do jedynego w sezonie: nie było żadnego wcześniej, nie będzie żadnego potem. Będziemy więc maksymalnie skoncentrowani i zmotywowani. Odkąd jestem w Wiśle, nasza drużyna zawsze dobrze prezentowała się w "świętej wojnie". Zawsze i pod każdym względem byliśmy lepsi od przeciwnika. Teraz Cracovia ma bardzo trudny czas. Przed meczem ich trener i kapitan mówili, że Wisła jest faworytem, że oni mają większe problemy, że mogą tylko marzyć o korzystnym wyniku. Myślę, że jutro na boisku wszystko będzie inaczej. Każdy ich zawodnik wyjdzie na ten mecz jak na ostatni i będzie "walczyć" w każdym momencie i za każdy centymetr boiska. Dlatego naszym zadaniem będzie bycie gotowym przede wszystkim mentalnie do "wojny". Ale przy tym, trzeba zachować zimną krew, grać na poziomie swoich możliwości i z każdą minutą pozbawiać rywala nadziei na cokolwiek.
Zakończę krótko: mamy dług, a długi trzeba spłacać...
Tłumaczenie: Nikoletta Kula
среда, 11 ноября 2009 г.
Экзамен не сдали… / Niezdany egzamin
Прошло уже пару дней и суток с последней нашей неудачной игры против «Легии» Варшава. Не написал я нечего раньше об этом матче, потому, что ждал услышать или прочитать интересное мнение об этой игре. Мнение или может анализ, которые заставили бы меня посмотреть на эту ситуацию с другой перспективы. Пока я с этим не встретился. Зато услышал стандартные комментарии знакомых, стандартные слова тренера, стандартные разговоры коллег. Стандартные конечно относительно именно данному событию. А само событие не очень то стандартное для нашей команды, по крайней мере, в последние лет 10. Дома, в лиговым матче против «Легии», «Висла» не проигрывала больше 10 лет. Так случилось, что в пятницу эта серия закончилась, к сожалению, в очень плохой способ. Мы сыграли очень слабо, в какой-то степени бездарно. Мы подвели всех кого только можно. Я полностью согласен и акцептирую всю критику в наш адрес. И я очень зол, что мы своими руками испортили настроение себе и всем вокруг.
Начало чуточку агрессивное:), согласитесь?! Но как по-другому?! Нужно же вещи своими именами называть. Я считаю, что во многих компонентах мы выглядели очень слабо. Заметьте, я говорю не слабее «Легии», которая в свою очередь играла так же фатально, как и мы. Мы сами были самыми опасными игроками соперника, и мы сами были лучшими защитниками «Легии». Парадокс, но и такое бывает:). Плохо только, что в таком принципиальном матче. Общими стараниями игроков обеих команд, хит осени превратился в игру посредственного качества. И хочется добавить: игра была ровна, играли два….. две команды…
Я сам не играл. Мариуш восстановился после травмы, и тренер выставил его в основном составе. Хотелось, конечно, поучаствовать в таком матче, но видно не заслужил. В любом случае в матче я присутствовал и головой и сердцем. Переживал во время и после матча…
Играл я в матче молодёжных команд. Как и основной состав, дубль проиграл со счётом 0:1. Играли мы в очень трудных условиях, поле было очень мягким и мокрым. Футбола было мало, в основном борьба. Зато работы у меня было много. В пару моментах выручил. Считаю, что это был очень полезный матч для меня.
Сейчас мне интересно, как мы отреагируем на всё это?! Большинство из наших ребят поехали помогать своим сборным. Некоторые простыли и пока не появляются на стадионе. Тренируемся в очень непривычном составе. Тренер дал возможность ребятам из дубля проявить себя, поэтому на тренировках много молодёжи. Тема «Легии» в раздевалке не поднимается. И это меня беспокоит. Я считаю, что пока ничего конкретного сказано не было. Этот матч и близко нельзя сравнить с проигрышем против «Леха». Там мы сыграли очень сильно, только не реализовали свои голевые моменты. А сейчас мы просто не реализовали нечего…
До дербов еще много времени, так что есть возможность всё проанализировать, сделать выводы, поработать над ошибками… Есть время вспомнить моменты из прошлого, зарядиться позитивной энергией и поднять бойцовский дух!
Ну а на конец я скажу: футбол это же только игра :)))))
Niezdany egzamin
Minęło już kilka dni i nocy od naszego ostatniego, nieudanego meczu przeciw Legii Warszawa. Nie napisałem wcześniej niczego o tym spotkaniu, ponieważ czekałem, aby usłyszeć albo przeczytać ciekawą opinię o tym meczu. Opinię czy raczej analizę, która pozwoliłaby mi spojrzeć na tę sytuację z innej perspektywy. Dotąd się na nią nie natknąłem. Usłyszałem za to typowe komentarze znajomych, typowe słowa trenera, typowe rozmowy kolegów. Typowe oczywiście w kontekście właśnie tego zdarzenia. A samo wydarzenie nie jest zbyt typowe dla naszej drużyny, przynajmniej w trakcie ostatniego 10-lecia. Wisła nie przegrała u siebie w ligowym meczu z Legią od ponad 10 lat. Tak wyszło, że w piątek seria ta skończyła się, niestety, w bardzo kiepskim stylu. Zagraliśmy bardzo słabo, w pewien sposób nieudolnie. Zasmuciliśmy wszystkich, których tylko można było. W pełni zgadzam się i akceptuję wszelką krytykę pod naszym adresem. Jestem zły, że sami sobie i wszystkim dokoła popsuliśmy nastrój.
Początek był trochę agresywny :), zgodzicie się?! Ale jak inaczej?! Trzeba nazywać rzeczy po imieniu. Uważam, że w wielu elementach wyglądaliśmy bardzo słabo. Zauważcie, nie mówię że słabiej od Legii, która z kolei grała tak samo kiepsko, jak my. Sami byliśmy najgroźniejszymi zawodnikami rywali i sami
byliśmy najlepszymi obrońcami Legii. Paradoks, ale i tak bywa. Fatalnie tylko, że w tak ważnym meczu. Wspólnymi siłami zawodników obu drużyn hit jesieni przemienił się w mecz miernego gatunku. I chce się dodać: mecz był wyrównany, grały dwie... dwie drużyny...
Ja sam nie grałem. Mariusz doszedł do siebie po kontuzji i trener wystawił go w podstawowym składzie. Chciałem, oczywiście, wziąć udział w tym meczu, ale widocznie nie zasłużyłem. W każdym razie uczestniczyłem w tym pojedynku głową i sercem. Przeżywałem w trakcie i po meczu...
Wystąpiłem natomiast w spotkaniu drużyn Młodej Ekstraklasy. Tak jak i pierwszy zespół, druga drużyna przegrała 0:1. Graliśmy w bardzo trudnych warunkach, boisko było bardzo miękkie i mokre. Futbolu było mało, przeważała walka. Za to ja miałem dużo roboty. W kilku momentach udało mi się obronić zespół. Uważam, że był to dla mnie bardzo pożyteczny występ.
Teraz jestem ciekaw, jak na to wszystko zareagujemy. Wielu naszych chłopaków pojechało pomagać swoim reprezentacjom. Niektórzy nie pojawiają się na stadionie. Trenujemy w bardzo niecodziennym składzie. Trener dał możliwość zaprezentowania się chłopakom z Młodej Wisły, dlatego na zajęciach jest sporo młodzieży. Temat Legii w szatni nie jest poruszany. I to mnie niepokoi. Uważam, że dotąd żadne konkrety nie zostały powiedziane. Tego meczu nie można przyrównać do porażki z Lechem. Wtedy zaprezentowaliśmy się bardzo silnie, tylko nie wykorzystaliśmy naszych sytuacji bramkowych. A teraz nie wykorzystaliśmy niczego...
Do derbów jeszcze dużo czasu, więc jest możliwość przeanalizowania wszystkiego, wyciągnięcia wniosków, popracowania nad błędami... Jest czas, aby przypomnieć sobie sytuacje z przeszłości, naładować się pozytywną energią i wskrzesić ducha walki!
No a na koniec powiem, że futbol to tylko gra :)))))
Tłumaczenie: Nikoletta Kula
Начало чуточку агрессивное:), согласитесь?! Но как по-другому?! Нужно же вещи своими именами называть. Я считаю, что во многих компонентах мы выглядели очень слабо. Заметьте, я говорю не слабее «Легии», которая в свою очередь играла так же фатально, как и мы. Мы сами были самыми опасными игроками соперника, и мы сами были лучшими защитниками «Легии». Парадокс, но и такое бывает:). Плохо только, что в таком принципиальном матче. Общими стараниями игроков обеих команд, хит осени превратился в игру посредственного качества. И хочется добавить: игра была ровна, играли два….. две команды…Я сам не играл. Мариуш восстановился после травмы, и тренер выставил его в основном составе. Хотелось, конечно, поучаствовать в таком матче, но видно не заслужил. В любом случае в матче я присутствовал и головой и сердцем. Переживал во время и после матча…
Играл я в матче молодёжных команд. Как и основной состав, дубль проиграл со счётом 0:1. Играли мы в очень трудных условиях, поле было очень мягким и мокрым. Футбола было мало, в основном борьба. Зато работы у меня было много. В пару моментах выручил. Считаю, что это был очень полезный матч для меня.
Сейчас мне интересно, как мы отреагируем на всё это?! Большинство из наших ребят поехали помогать своим сборным. Некоторые простыли и пока не появляются на стадионе. Тренируемся в очень непривычном составе. Тренер дал возможность ребятам из дубля проявить себя, поэтому на тренировках много молодёжи. Тема «Легии» в раздевалке не поднимается. И это меня беспокоит. Я считаю, что пока ничего конкретного сказано не было. Этот матч и близко нельзя сравнить с проигрышем против «Леха». Там мы сыграли очень сильно, только не реализовали свои голевые моменты. А сейчас мы просто не реализовали нечего…До дербов еще много времени, так что есть возможность всё проанализировать, сделать выводы, поработать над ошибками… Есть время вспомнить моменты из прошлого, зарядиться позитивной энергией и поднять бойцовский дух!
Ну а на конец я скажу: футбол это же только игра :)))))
Niezdany egzamin
Minęło już kilka dni i nocy od naszego ostatniego, nieudanego meczu przeciw Legii Warszawa. Nie napisałem wcześniej niczego o tym spotkaniu, ponieważ czekałem, aby usłyszeć albo przeczytać ciekawą opinię o tym meczu. Opinię czy raczej analizę, która pozwoliłaby mi spojrzeć na tę sytuację z innej perspektywy. Dotąd się na nią nie natknąłem. Usłyszałem za to typowe komentarze znajomych, typowe słowa trenera, typowe rozmowy kolegów. Typowe oczywiście w kontekście właśnie tego zdarzenia. A samo wydarzenie nie jest zbyt typowe dla naszej drużyny, przynajmniej w trakcie ostatniego 10-lecia. Wisła nie przegrała u siebie w ligowym meczu z Legią od ponad 10 lat. Tak wyszło, że w piątek seria ta skończyła się, niestety, w bardzo kiepskim stylu. Zagraliśmy bardzo słabo, w pewien sposób nieudolnie. Zasmuciliśmy wszystkich, których tylko można było. W pełni zgadzam się i akceptuję wszelką krytykę pod naszym adresem. Jestem zły, że sami sobie i wszystkim dokoła popsuliśmy nastrój.
Początek był trochę agresywny :), zgodzicie się?! Ale jak inaczej?! Trzeba nazywać rzeczy po imieniu. Uważam, że w wielu elementach wyglądaliśmy bardzo słabo. Zauważcie, nie mówię że słabiej od Legii, która z kolei grała tak samo kiepsko, jak my. Sami byliśmy najgroźniejszymi zawodnikami rywali i sami
byliśmy najlepszymi obrońcami Legii. Paradoks, ale i tak bywa. Fatalnie tylko, że w tak ważnym meczu. Wspólnymi siłami zawodników obu drużyn hit jesieni przemienił się w mecz miernego gatunku. I chce się dodać: mecz był wyrównany, grały dwie... dwie drużyny...Ja sam nie grałem. Mariusz doszedł do siebie po kontuzji i trener wystawił go w podstawowym składzie. Chciałem, oczywiście, wziąć udział w tym meczu, ale widocznie nie zasłużyłem. W każdym razie uczestniczyłem w tym pojedynku głową i sercem. Przeżywałem w trakcie i po meczu...
Wystąpiłem natomiast w spotkaniu drużyn Młodej Ekstraklasy. Tak jak i pierwszy zespół, druga drużyna przegrała 0:1. Graliśmy w bardzo trudnych warunkach, boisko było bardzo miękkie i mokre. Futbolu było mało, przeważała walka. Za to ja miałem dużo roboty. W kilku momentach udało mi się obronić zespół. Uważam, że był to dla mnie bardzo pożyteczny występ.
Teraz jestem ciekaw, jak na to wszystko zareagujemy. Wielu naszych chłopaków pojechało pomagać swoim reprezentacjom. Niektórzy nie pojawiają się na stadionie. Trenujemy w bardzo niecodziennym składzie. Trener dał możliwość zaprezentowania się chłopakom z Młodej Wisły, dlatego na zajęciach jest sporo młodzieży. Temat Legii w szatni nie jest poruszany. I to mnie niepokoi. Uważam, że dotąd żadne konkrety nie zostały powiedziane. Tego meczu nie można przyrównać do porażki z Lechem. Wtedy zaprezentowaliśmy się bardzo silnie, tylko nie wykorzystaliśmy naszych sytuacji bramkowych. A teraz nie wykorzystaliśmy niczego...
Do derbów jeszcze dużo czasu, więc jest możliwość przeanalizowania wszystkiego, wyciągnięcia wniosków, popracowania nad błędami... Jest czas, aby przypomnieć sobie sytuacje z przeszłości, naładować się pozytywną energią i wskrzesić ducha walki!
No a na koniec powiem, że futbol to tylko gra :)))))
Tłumaczenie: Nikoletta Kula
Подписаться на:
Сообщения (Atom)
