Получилось так, что эти «знания» не помогли нам одержать победу. Бывает, но всё-таки этот матч мог закончиться и по-другому. «Аргументов» для победы мы предоставили достаточно, но в завершающей стадии наших атак мы не были «киллерами». Говорят, что если не получается выиграть, то нужно сыграть вничью :). Видно нашему коллективу не знакома такая фраза, :) и мы умудрились проиграть:).
Это всё конечно шутки, без них я никуда.
Подготовка к этому матчу, выглядела как обычно. Сборники в сборных, ну а мы тренируемся в тихой, мирной обстановке. Ведь в это время всё внимание приковано к национальным командам. Тренер уже в понедельник начал рассказывать нам о том, как бы он хотел, чтоб мы играли в воскресном матче. На тренировках мы отрабатываем старые и некоторые новые игровые ситуации. Между тренировками мы разговаривали о матчах сборных. Каждый конечно переживал за своих: Мауро за Аргентину, Паблито за Уругвай, чех за своих и конечно Петер нервничал, поскольку вдруг Словакия оказалась в напряженной ситуации…
Некоторые из нас переживали и за Словению Кирма, и за Коста-Рику Юниора:). К сожалению, польская национальная команда большого интереса не вызывала. Но предварительно мы собрали «компашку», которая должна была посетить матч соседей в Хоржове. Но вдруг выпал снег:), и мы забыли про эту идею, хотя билеты были уже у нас в руках. Здоровье важнее всего :). Но это нам не помещало собраться у Синглара и… плотненько поужинать:))))), просто с помощью телевизора было очень проблематично смотреть этот матч: поле в снегу, поляки в белой форме, жёлтый мяч не виден, ну и словаки сыграли, наверное, свой самый слабый матч… Но в конце концов пришлось поздравить Петера с успехом его сборной!В четверг на тренировке появились некоторые «сборники», и тренер Скоржа снова начал обращать наше внимание на тактические моменты, связанные с игрой «Леха». В пятницу мы «сбежали» из Кракова в Гродзиск, где надеялись увидеть погоду получше:). Погода не была феноменальной, но условия были очень хорошие, чтоб спокойно готовиться к хиту тура. Позже к нам в отель приехал «Гурник» Забже. И вечером было много общения между игроками обеих команд.
Играли мы не в Познане, а во Вронках. Стадион «Леха» строится, и пока они играют на маленьком стадиончике в 60 км от Познаня. Объект во Вронках мал, но очень уютен. Я уже играл раньше на этом стадионе, год назад мы обыграли там «дублёров» «Леха».
Перед матчем мы вышли на поле, чтоб ознакомиться с ним. Сразу же появились и наши соперники. Удивительно, но многие ребята обеих команд очень тепло общались между собой и желали друг другу удачи.
Настрой у наших ребят был очень высокий. Все «горели» выйти на поле и победить. Как обычно каждый подбадривал своих коллег. В раздевалке в воздухе чувствовался адреналин. Напряжение было, но соответствовало ситуации. Ну а уже на поле ребята показали, что все готовы к лиговому хиту
.В первые минуты «Лех» создал один 100% момент у наших ворот, но Славек Пешко простил нас. Позже мы увели угрозу от наших ворот, и уже сами 3 раза простили познаньцев. Мне лично первый тайм очень понравился. Понравилось то, что при очень жёсткой борьбе обе команды продолжали играть в ФУТБОЛ, был виден рисунок игры у обеих команд и оба коллектива создали достаточно голевых моментов. Второй тайм протекал в том же ключе. Только «Лех», а точнее Роберт Левандовски реализовал свой момент. С этого момента игра уже напоминала «качели». «Висла» нагнетала обстановку у ворот Бурича, а игроки «Леха» постоянно опасно контратаковали. Сразу после пропущенного нами гола, наш вратарь попросил замену. Он неудачно упал и ударил бедро. Я быстренько снял куртку и штаны, сделал пару разогревающих упражнений и в бой. Много я не думал, всё как всегда ясно: нужно выиграть:).
В воротах я чувствовал себя спокойно, но было видно, что контратаки соперника очень опасны. Постоянно наши защитники подключались к атакам, и поэтому сзади у нас не было численного преимущества. Наш капитан, Арек Гловацки, разрывался между двумя нападающими «Леха». В итоге нам не удалось ни сравнять счёт, ни тем более победить. Событий во время матча было много, просто я не хочу рассказывать про наши нереализованные голевые моменты, про хаотично судившего рефери и про удаление нашего главного тренера. Про те 2 минуты, пока я готовился выйти на поле можно вообще комедию снять :))). Но как я уже говорил: бывает.
Я доволен другими вещами. Наша игра показала, что даже после матчей сборных команд мы можем играть на высоком уровне, что раньше не получалось. Многие наши голевые моменты, были следствием очень интересных комбинаций и «правильных», вертикальных передач. Конечно, я рад, что появился на поле и сыграл нормально.
Ещё я был очень рад приезду моего друга из Молдавии. Первый раз он приехал на матч «Вислы» и я появился на поле:). С момента как я вышел на поле он позвонил отцу и вёл прямую трансляцию матча:).
После игры мы конечно пообщались. Мою игровую майку отдал ему, он мне взамен молдавскую газету :). Видно не знал, что я редко газеты читаю. Но такие встречи очень поднимают настроение, даже после таких проигрышей.
Про «Лех» забыли, по крайней мере, до пятницы, когда будет видео анализ этой игры.
Сейчас «зализываем» раны и готовимся к игре с «Пиастем» Гливице. В очередной раз нужно показать всем, что «Висла» это боец, который способен держать удар и даже дать ответ! Но вначале тяжелая работа на поле, полная самоотдача и концентрация!
- Wojowniku, przyjmij cios!
Na koniec i słoneczko się pokazało :). Przez cały tydzień w Krakowie było zimowo, dzisiaj ociepliło się i słońce zaczęło świecić. Oczywiście nastrój się poprawił i zjawiła się ochota, aby siąść i napisać o wyjeździe do Wronek. W niedzielę przegraliśmy nasz pierwszy mecz w tym sezonie ligowym. Przegraliśmy z Lechem Poznań, naszym bezpośrednim rywalem w walce o mistrzostwo. Nawet mimo tego, że poznaniacy znajdowali się w środku tabeli, każdy z nas wiedział i rozumiał jak może zagrać ta drużyna. Wyszło tak, że ta „wiedza” nie pomogła nam w odniesieniu zwycięstwa. Tak się zdarza, ale mimo wszystko ten mecz mógł zakończyć się inaczej.
Przedstawiliśmy wystarczająco „argumentów” za zwycięstwo, ale nie byliśmy „killerami” w końcowych etapach naszych ataków. Mówi się, że jeśli nie uda się wygrać, to trzeba zremisować :). Widocznie nasza drużyna nie zna takiego powiedzenia, :) i zdołaliśmy przegrać ;).
To wszystko to oczywiście żarty, bez nich nie byłbym sobą.
Przygotowania do tego meczu wyglądały jak zawsze. Kadrowicze w reprezentacjach, no a my trenowaliśmy w cichej, spokojnej atmosferze. Przecież w tym czasie wszelką uwagę przykuwały drużyny narodowe. Już w poniedziałek trener zaczął opowiadać nam o tym, jak chciałby, abyśmy zagrali w niedzielnym meczu.
Na treningach ćwiczyliśmy stare i kilka nowych elementów meczowych. Między treningami rozmawialiśmy o meczach reprezentacji. Każdy oczywiście przeżywał za swoich: Mauro za Argentynę, Pablito za Urugwaj, Czech za swoich i oczywiście Peter denerwował się, ponieważ nagle Słowacja znalazła się w skomplikowanym położeniu... Niektórzy z nas dopingowali także Słowenię Kirma i Kostarykę Juniora :). Niestety, reprezentacja Polski nie wzbudzała większego zainteresowania. Ale wstępnie zebraliśmy „ekipę”, która miała zajrzeć na mecz sąsiadów do Chorzowa. Ale nagle spadł śnieg :) i porzuciliśmy ten pomysł, chociaż bilety mieliśmy już w kieszeniach. Zdrowie jest ważniejsze ponad wszystko :). Ale to nie przeszkodziło nam w zebraniu się u Singlara i... zjedzeniu obfitej kolacji :))))), po prostu przy pomocy telewizora bardzo ciężko oglądało się ten mecz:boisko zaśnieżone, Polacy w białych strojach, żółta piłka niewidoczna, no i Słowacy rozegrali swoje najsłabsze spotkanie... Ale koniec końców przyszło pogratulować Peterowi sukcesu jego reprezentacji!W czwartek na treningu pojawili się niektórzy kadrowicze i trener Skorża znów zaczął zwracać naszą uwagę na rozwiązania taktyczne związane z grą Lecha. W piątek „zbiegliśmy” z Krakowa do Grodziska, gdzie mieliśmy nadzieję na lepszą pogodę :). Pogoda nie była fenomenalna, ale warunki, aby spokojnie przygotowywać się do hitu kolejki były bardzo dobre. Później do naszego hotelu przyjechał Górnik Zabrze. I wieczorem odbyło się wiele rozmów między zawodnikami obu drużyn.
Nie graliśmy w Poznaniu, a we Wronkach. Stadion Lecha jest w budowie i póki co grają oni na maleńkim stadioniku 60 km od Poznania. Obiekt we Wronkach jest niewielki, ale bardzo przytulny. Grałem już wcześniej na tym stadionie, rok temu ograliśmy tam Lecha w Młodej Ekstraklasie.
Przed meczem wyszliśmy na boisko, aby się z nim zapoznać. Od razu też pojawili się nasi rywale. Zdumiewające, ale wielu chłopaków z obu drużyn bardzo ciepło rozmawiało ze sobą i wzajemnie życzyli sobie powodzenia.
Nastrój wśród naszych chłopaków był podniosły. Wszyscy „palili się”, aby wyjść na boisko i wygrać. Jak zwykle każdy dodawał otuchy swoim kolegom. W szatni adrenalinę wyczuwało się w powietrzu. Było napięcie, ale to odpowiadało sytuacji. No a już na boisku chłopaki pokazali, że wszyscy są gotowi do hitu kolejki.
W pierwszych minutach Lech stworzył jedną 100% sytuację pod naszą bramką, ale Sławek Peszko darował nam. Później odsunęliśmy zagrożenie spod naszej bramki i sami 3 razy zlitowaliśmy się nad poznaniakami. Osobiście bardzo podobała mi się ta pierwsza połowa. Podobało się to, że przy bardzo twardej walce obie drużyny nadal grały w PIŁKĘ, u oby drużyn było widać pomysł na grę i oba zespoły stworzyły wystarczająco dużo sytuacji bramkowych. Druga połowa przebiegała w ten sam sposób. Tyle że Lech, a dokładniej Robert Lewandowski, wykorzystał swoją sytuację. Od tego momentu mecz przypominał już „huśtawkę”. Wisła naciskała pod bramką Buricia, a piłkarze Lecha stale groźnie kontratakowali. Zaraz po straconej przez nas bramce, nasz bramkarz poprosił o zmianę. Pechowo upadł i stłukł biodro.
Szybciutko zdjąłem kurtkę i spodnie, wykonałem kilka rozgrzewających ćwiczeń i ruszyłem w bój. Wiele nie myślałem, wszystko było jasne jak zawsze: trzeba wygrać :). Między słupkami czułem się pewnie, ale było widać, że kontrataki rywala są bardzo niebezpieczne. Nasi obrońcy stale podłączali się do ataków i dlatego nie mieliśmy liczebnej przewagi z tyłu. Nasz kapitan, Arek Głowacki, rozrywał się między dwoma napastnikami Lecha.
W sumie nie udało nam się ani wyrównać, ani tym bardziej zwyciężyć. W trakcie meczu było wiele groźnych sytuacji, ale po prostu nie chcę opowiadać o niewykorzystanych przez nas okazjach bramkowych, chaotycznie sędziującym arbitrze czy usunięciu naszego pierwszego trenera. O tych 2 minutach, w trakcie których przygotowywałem się do wyjścia na boisko można w ogóle nakręcić komedię :))). Ale jak już mówiłem: tak bywa.
Cieszę się z innych rzeczy. Nasza gra pokazała, że nawet po meczach reprezentacji możemy grać na wysokim poziomie, co wcześniej nie zawsze się udawało. Wiele naszych sytuacji podbramkowych było konsekwencją bardzo ciekawych kombinacji i dokładnych prostopadłych podań. Oczywiście cieszę się, że pojawiłem się na boisku i zagrałem normalnie.
Poza tym bardzo ucieszył mnie przyjazd mojego przyjaciela z Mołdawii. On po raz pierwszy przyjechał na mecz Wisły, a ja zjawiłem się na boisku :). W momencie, gdy wyszedłem na plac gry, zadzwonił do mojego ojca i przeprowadził bezpośrednią relację meczu :). Po spotkaniu oczywiście porozmawialiśmy. Dałem mu moją koszulkę meczową, a on mi w zamian mołdawską gazetę :). Widocznie nie wiedział, że rzadko czytam gazety. Ale takie spotkania bardzo poprawiają samopoczucie, nawet po takich porażkach. O Lechu zapomnieliśmy, przynajmniej do piątku, kiedy odbędzie się analiza wideo tego meczu.
Teraz „liżemy” rany i przygotowujemy się do meczu z Piastem Gliwice. Po raz kolejny trzeba pokazać wszystkim, że Wisła to wojownik, który jest w stanie przyjąć cios, ale także oddać! Lecz najpierw czeka nas ciężka praca na boisku, pełne poświęcenie i koncentracja!
Tłumaczenie: Nikoletta Kula
Комментариев нет:
Отправить комментарий