Ни имей 100 рублей, а имей 100 друзей / Nie miej 100 rubli, ale miej 100 przyjaciół

Неделька удалась, по крайней мере, прошла с большой пользой и очень приятными моментами. Сейчас в головах у всех любителей футбола со всего света отборочные матчи национальных сборных на ЧМ2010. У меня конечно тоже :). Но рассказать я бы хотел о событьях последних 8 дней. Ну и конечно всё это о футболе, а точнее о 3 играх в которых принимал участие :). В одной я сидел на лавочке запасных («Шлонск»-«Висла» 1:3), во второй я играл («Висла Д» - «Шлонск Д» 2:0), а в третьей и играл и сидел («Легенды Вислы» - «Висла» 4:11), просто в раздевалку не пускали:))). И при том, что первые две игры были официальными, все 3 матча носили очень дружеский характер. Игры против «Шлонска», это матчи приязни наших болельщиков, а игра против «Легенд Вислы» само собой дружеский матч!

В прошлую пятницу мы выехали на матч, раньше запланированного. Причиной были пробки во Вроцлаве. Обычно мы останавливаемся в гостиницах, которые находятся в непосредственной близости от стадионов, но в этот раз нам предстояло проехать через весь город, чтоб попасть на стадион. Зайдя в автобус сразу заметил, что атмосфера из конференц зала, где у нас была установка на игру, перебралась и в автобус :). Каждый сосредоточен, почти у всех наушники в ушах и лица у всех серьезные. Замечаю что даже мой коллега, Мариуш Павелек, у которого уже год как не работает iPod, слушает музыку… через свой телефон. Прислушиваюсь и сразу улыбаюсь, «Мара» утром переписал от меня пару новых ДЖейских сетов, а сейчас он как раз слушал и легко подёргивался под эту музыку. Я в свою очередь выслал пару смс-ок и через окно смотрел на город, красоту которого расхваливали многие знакомые. А на стадионе всё как всегда во Вроцлаве, поле идеальное, трибуны полные и пасмурно. Сколько раз был во Вроцлаве, всегда капал дождь :).

Задача на матч была очень проста: «and 3 points are goooiiiiinnnnnnggggg ………tooooooo Wisla Krakow!!!!» :)))) это в стиле награждения Оскаром… Но к этим 3 очкам каждый из нас хотел добавить хорошую игру и убедительный стиль. Начало матча было достаточно живым. Мы вели игру, упустили пару моментов, а соперник старался перехватить инициативу и не боялся играть в открытый футбол. Со скамейки мне стало ясно, что если не пропустим из-за какой-то нелепой ошибки, то забьем и выиграем. Мариушу Иопу, который сидел около меня на скамейки и сильно переживал за наши упущенные моменты, я сказал: «если не забьём в первом, то точно забьём во втором, когда соперник подустанет». Но на счастье сам соперник нам и помог. Вначале их защитник получил на ровном месте красную карточку, а позже мой единственный друг в составе «Шлонска», Тони Лукашевич, «вывел» Павла Брожка один на один с их вратарём… 1:0 и игра уже полностью под нашем контролем. Во втором тайме мы забили ещё 2 гола, а в конце матча судья решил порадовать местных болельщиков и назначил пенальти в наши ворота. 3:1 и дело сделано. На пресс конференции тренер Скоржа сказал, что команда играла очень хорошо, и он даже не хотел никого менять. Так что уверен результат, и самое главное показанная игра были на уровне «Вислы» Краков!

В автобусе конечно первая шутка была в адрес Радка Соболевского. Он выслал Павлу Брожку смс с одним словом: «гладко». Павел ответил: «…потому что без тебя» :))). Но это просто шутка, и все знают что «Собол» очень важный человек в нашей команде.
По дороге в Краков тренера объявили, кто на следующий день приходит на восстановительную тренировку, кто отдыхает и готовится к «сборной», и кто будет играть за «дубль». Я и дебютировавший в первой команде в этот вечер, Лукаш Бурлига, должны были сыграть за молодёжный состав. Сыграли мы удачно, команда выиграла 2:0.

Сама игра была очень напряженной, было очень много борьбы, и опасные моменты появлялись после стандартных положений. Оба наших гола мы забили со «стандартов» в первом тайме. А позже оборонялись всеми силами. Во втором тайме соперник имел пару голевых моментов, но мне удалось пару раз удачно среагировать на их удары и выручить команду. И главное, что удалось сыграть на «0». Ещё во Вроцлаве я сказал Николетте, девушке, которая переводит мои сообщения на польский язык, что нужно не пропустить в игре за молодёжный состав. Рад, что так и вышло!

После воскресного выходного дня мы возобновили тренировки. И главным событьем недели был выставочный матч в честь бывшего вратаря «Вислы» Адама Пиекутовскиего. Этот парень пару лет назад получил очень страшную травму колена, прошел 2 операции, но на поле так и не вышел. Его коллеги, бывшие игроки, а сейчас легенды «Вислы» Радэк Майдан и Мачей Столарчик основали фонд развития культуры и спорта в Польше. И именно они стали организаторами благотворительного матча в помощь «Пиеки». На этот матч мы отправились в омоложенном составе. Не было наших «сборников». А в составе команды «Друзья Адама» были одни легенды. В основном это игроки, которые ещё недавно выступали в «Висле» и ставили различные рекорды на польской арене. Плюс ещё было пару ребят, которые и сейчас играют в командах польской экстраклассы. На поле в их составе выходили: Сарнат, Столарчик, Клос, Лато, Пиетращак, Рахвал, Пратер, Бржиски, Франковски, Кужба, Шымковьяк (коллега Куртияна в «Видзеве» Лодж), Москал, Кулавик, Пашулевич. Лично у меня эти ребята вызывают огромное уважение. Почти каждый из них имел очень яркую карьеру, и каждый добивался успехов в футболе. Свой уровень футбольного мастерства они подтвердили и в этом матче. Единственное моторика уже не та :). Хотя не у всех, Сарнат, Пратер и Москал просто в супер форме :), ну а про играющего Франковского, Рахвала, Лато и Пиетращака и говорить не нужно.

Сам матч думаю, был таким, каким быть должен :). Много голов, аж 15. Много «качественного» футбола. И как всегда много шуток и подколок. Удивил меня своим юмором тренер «Друзей Адама», Михал Пробиеж. В данный момент он является главным тренером «Ягелонии» Бьялысток. И почему-то всегда я считал его за очень строгого и серьезного тренера. А здесь после пару моментов, в которых я переиграл его ребят, он кричит нашему администратору, Ришарду Червцу: «Ришу ты почему не дал прочитать сценарий матча этому Чебану???!!! По сценарию должно быть уже 4:4, а так мы «горим» 1:4!»:))). Позже кто-то из его ребят теряет мяч около нашей штрафной, мы бежим в опасную «контру», а Пробьеж кричит судье: «судья прерви игру, там же игрок лежит…». Судья в панике ухватился за свисток и уже хотел свистеть, но заметил, что никто не лежит и это очередная шутка тренера «легенд»:).
Расстроило во всём этом мероприятие отсутствие полных трибун на стадионе. Матч проходил в родном городе Пиекутовскиего, Люблин, а зрителей собралось около пол тысячи… Помню в первом моём сезоне в «Висле» после победы над «Легией» (и пока наше тренировочное поле не «облепили» брезентом), на нашу тренировку больше народу пришло. Всё остальное было на очень высоком уровне. Все сделали всё од себя зависящие, чтоб этот благотворительный матч удался, и он удался. После матча был традиционный банкет, на котором было много общения между старыми друзьями. Но выглядело это через чур культурно :). Лишь единицы позволили себя выпить бокал пива… В странах бывшего союза после такого мероприятия, главные герои ещё пару дней на восстановление потратили бы :). А мы в автобус и на следующие утро уже тренировка.

Хорошо, что тренер Скоржа дал нам 2 выходных. Сейчас можно отдохнуть, разложить всё, что произошло по полочкам, и готовится к следующему микроциклу чемпионата. Ну и конечно СБОРНАЯ!!! ……. Молдавская, польская, российская, украинская, аргентинская и даже коста-риканская, каждая из этих сборных в эти дни будет САМОЙ САМОЙ ГЛАВНОЙ для своего народа!!! Я уверен, что по своему накалу страстей эти квалификационные дни превышают игровые дни финальной части ЧМ. И признаюсь вам в эти дни я и сам буду болельщиком. Если получится найти билет на самолёт, завтра я на «Рамат Дане» буду рядом с НАШИМИ «молдовашками» :))), ну а в среду в Хоржове буду поддерживать «биало червоных»!!!

Закончу словами Васи Уткина: «Играйте в футбол!»:), а сам добавлю: «смотреть его никаких нервов не хватит»:))).

Nie miej 100 rubli, ale miej 100 przyjaciół

Cieszę się, że dojechałeś do domu! :) Przyjemnych dni i zwycięstwa Mołdawii :)))


Nie miej 100 rubli, ale miej 100 przyjaciół

Tydzień się udał, minął korzystnie i obfitował w bardzo przyjemne momenty. Obecnie w głowach wszystkich sympatyków piłki nożnej z całego świata mecze eliminacyjne reprezentacji narodowych do MŚ2010. U mnie oczywiście także :). Ale chciałbym opowiedzieć o wydarzeniach ostatnich 8 dni. Oczywiście to wszystko będzie związane z piłką, a dokładniej z 3 meczami, w których brałem udział :). W pierwszym siedziałem na ławce rezerwowych (Śląsk – Wisła 1:3), w drugim grałem (Młoda Wisła – Młody Śląsk 2:0), a w trzecim grałem i siedziałem (Legendy Wisły – Wisła 4:11), po prostu nie wpuszczali do szatni :))). I chociaż pierwsze dwa mecze były spotkaniami oficjalnymi, wszystkie trzy miały bardzo przyjazny charakter. Pojedynki ze Śląskiem to mecze przyjaźni naszych kibiców, a spotkanie z „Legendami Wisły” było wprost meczem przyjaźni!

W miniony piątek wyjechaliśmy na mecz wcześniej niż zwykle. Powodem były korki we Wrocławiu. Zawsze korzystamy z hoteli, które znajdują się w miarę niedaleko od stadionów, ale tym razem musieliśmy przejechać przez całe miasto, aby trafić na stadion. Wchodząc do autobusu od razu zauważyłem, że atmosfera z sali konferencyjnej, w której mieliśmy odprawę meczową, przeniosła się także do autobusu :). Każdy był skoncentrowany, niemal wszyscy mieli słuchawki w uszach, a wszystkie twarze były poważne. Dostrzegłem, że nawet mój kolega Mariusz Pawełek, któremu iPod nie działa już od roku, słucha muzyki... przez telefon. Wsłuchuję się i od razu uśmiecham, „Mara” rano zgrał ode mnie kilka nowych kawałków, a teraz właśnie ich słuchał i lekko podrygiwał w rytm tej muzyki. Ja z kolei wysłałem kilka smsów i przez okno patrzyłem na miasto, którego urodę zachwalało wielu znajomych. A na stadionie wszystko jak zawsze we Wrocławiu - idealne boisko, pełne trybuny i pochmurno. Ile razy byłem we Wrocławiu, zawsze padał deszcz :).

Zadanie na mecz było wyjątkowo proste: „and 3 points are goooiiiiinnnnnnggggg ………tooooooo Wisla Krakow!!!!” :)))) to tak w stylu przyznawania Oskarów... Ale do tych 3 punktów każdy z nas chciał dołożyć dobrą grę i przekonywujący styl. Początek meczu był dość ciekawy. Prowadziliśmy grę, nie wykorzystaliśmy kilku sytuacji, a przeciwnik starał się przejąć inicjatywę i nie bał się grać w otwarty futbol. Z ławki było dla mnie jasne, że jeśli nie stracimy gola po jakimś absurdalnym błędzie, to strzelimy i wygramy. Mariuszowi Jopowi, który siedział obok mnie na ławce i mocno przeżywał nasze stracone sytuacje, powiedziałem: „jeśli nie strzelimy w pierwszej połowie, to na pewno strzelimy w drugiej, gdy rywal osłabnie”. Ale na szczęście pomógł nam sam przeciwnik. Najpierw ich obrońca otrzymał czerwoną kartkę, a później mój jedyny przyjaciel w składzie Śląska, Toni Łukasiewicz, „wypuścił” Pawła Brożka sam na sam z bramkarzem... 1:0 i mecz był już całkowicie pod naszą kontrolą. W drugiej połowie strzeliliśmy jeszcze dwie bramki, a w końcówce meczu sędzia postanowił uradować miejscowych kibiców i podyktował rzut karny pod naszą bramką. 3:1 i zadanie wykonane. Na konferencji prasowej trener Skorża powiedział, że drużyna zagrała bardzo dobrze i nawet nie chciał nikogo zmieniać. Tak więc pewne zwycięstwo, a przede wszystkim zaprezentowana gra, były na poziomie Wisły Kraków!

W autobusie pierwszy żart był oczywiście adresowany do Radka Sobolewskiego, który wysłał Pawłowi Brożkowi smsa z jednym słowem: „gładko”. Paweł odpowiedział: „... dlatego, że bez Ciebie” :))). Ale to oczywiście był żart, a wszyscy wiedzą, że „Sobol” jest bardzo ważnym człowiekiem w naszej drużynie. W drodze do Krakowa trenerzy poinformowali kto następnego dnia przychodzi na rozbieganie, kto odpoczywa i przygotowuje się na kadrę, a kto będzie grał w Młodej Ekstraklasie. Ja i debiutujący w pierwszej drużynie tego wieczora Łukasz Burliga mieliśmy zagrać dla Młodej Wisły. Zagraliśmy z powodzeniem, drużyna wygrała 2:0.

Sama gra była dosyć trudna, było bardzo dużo walki, a groźne sytuacje pojawiały się po stałych fragmentach. Obie nasze bramki strzeliliśmy z takich sytuacji w pierwszej połowie. A później broniliśmy się wszelkimi siłami. W drugiej połowie rywal miał kilka okazji bramkowych, ale udało mi się kilka razy dobrze zainterweniować po ich strzałach i obronić drużynę. Najważniejsze, że udało się zagrać na zero. Jeszcze we Wrocławiu powiedziałem Nikoletcie, dziewczynie, która tłumaczy moje teksty na język polski, że nie mogę wpuścić bramki w meczu Młodej Wisły. Cieszę się, że tak wyszło!

Po wolnej niedzieli wznowiliśmy treningi. A najważniejszym wydarzeniem tygodnia był mecz pokazowy zadedykowany byłemu bramkarzowi Wisły Adamowi Piekutowskiemu. Ten chłopak kilka lat temu doznał bardzo poważnej kontuzji kolana, przeszedł 2 operacje, ale i tak nie wrócił na boisko. Jego koledzy, byli zawodnicy, a teraz legendy Wisły, Radek Majdan i Maciej Stolarczyk założyli fundację rozwoju kultury i sportu w Polsce. I właśnie oni zostali organizatorami meczu charytatywnego dla „Piekuta”. Na to spotkanie wyruszyliśmy w odmłodzonym składzie. Zabrakło naszych kadrowiczów. A w kadrze drużyny „Przyjaciele Adama” były same legendy. Przeważnie byli to piłkarze, którzy jeszcze niedawno występowali w Wiśle i ustanawiali rozliczne rekordy na polskiej arenie. Do tego było jeszcze paru chłopaków, którzy nadal grają w drużynach polskiej Ekstraklasy. Na boisko w ich składzie wyszli: Sarnat, Stolarczyk, Kłos, Lato, Pietrasiak, Rachwał, Pater, Brzyski, Frankowski, Kuźba, Szymkowiak, Moskal, Kulawik, Paszulewicz. Na mnie osobiście ci chłopacy robią ogromne wrażenie. Niemal każdy z nich miał bardzo barwną karierę i każdy osiągał sukcesy w piłce. Poziom swoich umiejętności piłkarskich pokazali także w tym meczu. Jedynie motoryka już nie ta :). Chociaż to nie dotyczy wszystkich, Sarnat, Pater i Moskal są wprost w super formie :), no a o grających Frankowskim, Rachwale, Lacie i Pietrasiaku nawet nie trzeba mówić.

Myślę, że sam mecz był taki, jaki powinien być :). Wiele bramek, aż 15. Wiele futbolu „w najlepszym gatunku”. I jak zawsze wiele żartów. Zadziwił mnie swym poczuciem humoru trener „Przyjaciół Adama”, Michał Probierz. Obecnie jest on pierwszym trenerem Jagiellonii Białystok. I dlatego zawsze uważałem go za bardzo surowego i poważnego szkoleniowca. A tu po kilku sytuacjach, w których ograłem jego chłopaków, krzyczy do naszego kierownika, Ryszarda Czerwca: „Rysiu, czemu nie dałeś do przeczytania scenariusza meczu temu Cebanu???!!! Według scenariusza powinno być już 4:4, a tak przegrywamy 1:4!” :))). Później któryś z jego chłopaków traci piłkę koło naszego pola karnego, biegniemy z niebezpieczną kontrą, a Probierz krzyczy do sędziego: „niech sędzia przerwie grę, tam zawodnik leży...”. Sędzia w panice chwyta za gwizdek i już chce gwizdać, ale zauważył, że nikt nie leży, a to kolejny żart trenera „legend” :).
Szkoda, że temu wszystkiemu nie towarzyszyły pełne trybuny na stadionie. Mecz był rozgrywany w rodzinnym mieście Piekutowskiego, Lublinie, a zebrało się około pół tysiąca widzów... Pamiętam, że w pierwszym moim sezonie w Wiśle po zwycięstwie nad Legią (nasze boisko treningowe nie było jeszcze zasłonięte brezentem) więcej ludzi przyszło na nasz trening. Wszystko inne natomiast było na bardzo wysokim poziomie. Wszyscy zrobili wszystko co tylko mogli, aby ten mecz charytatywny się udał. I udał się. Po meczu był bankiet, na którym nie zabrakło wielu rozmów między starymi przyjaciółmi. Ale wyglądało to bardzo kulturalnie :). Tylko pojedyncze osoby pozwoliły sobie na wypicie kufla piwa... W krajach dawnego związku po takim przyjęciu główni bohaterowie potrzebowaliby jeszcze kilku dni na dojście do siebie :). A my do autobusu i kolejnego poranka już na trening.

Dobrze, że trener Skorża dał nam 2 dni wolnego. Teraz można odpocząć, uporządkować wszystko co się wydarzyło i przygotowywać się do kolejnego mikrocyklu w rozgrywkach. No i oczywiście REPREZENTACJA!!!..... Mołdawska, polska, rosyjska, ukraińska, argentyńska, a nawet kostarykańska, każda z tych reprezentacji podczas najbliższych dni będzie NAJ NAJWAŻNIEJSZA dla swojego kraju!!! Jestem pewien, że pod względem ilości namiętności te dni kwalifikacyjne przewyższają dni meczów finałowej części LM. I przyznam Wam, że w tych dniach sam też będę kibicem. Jeśli uda mi się znaleźć bilet na samolot, będę na stadionie i będę razem z NASZYMI mołdawskimi kibicami :))), no a w środę w Chorzowie będę dopingował Biało-Czerwonych!!!

Zakończę słowami Wasi Utkina: „Grajcie w piłkę!” :), a sam dodam: „na samo jego oglądanie nie wystarcza nerwów” :))).

Tłumaczenie: Nikoletta Kula