Этой весной, садясь в автобус после игры в Белхатове, я, да и в принципе, вся наша команда находились в очень плохом настроение. Мы потеряли 2 очка, отставание од «Леха» Познань стало 5 очков, наш лучший игрок, Павел Брожек, получил серьезную травму колена, и наш нападающий Томек Давидовски разорвал крестообразные связки колена… Единственное, что могло нас радовать в те моменты: наша отличная, но, к сожалению, нерезультативная игра. С того времени прошло уже пару месяцев, нам удалось наперекор всем трудностям стать чемпионами, Павел выздоровел и стал лучшим игроком и бомбардиром чемпионата, а Томек восстанавливается и надеется на продолжение своей карьеры.
Перед субботним матчем все конечно помнили о весенних событиях, и думаю, каждый очень сильно хотел вернуть ГКСу «должок». Первые две игры в чемпионате показали, что мы находимся на правильном пути, и с каждым матчем наша игра выглядит более убедительной. В матче с Белхатовым нужно было продолжить эту победную серию. Конечно, ГКС был самым трудным соперником, из тех с кем мы встречались в первых 3 турах. Поэтому мы никак не могли позволить себе их недооценить. Тем более в их активе было только одно очко, и мы прекрасно понимали, что против нас они будут биться из-за всех сил за очки.
Перед матчем появилась возможность моего появления в стартовым составе. Дело в том, что Мариуш Павелек чувствовал боль в мышце живота и его участие в этом матче было под вопросом. В день игры около 16 часов он пожелал мне удачи, попросил не отбивать 2 пенальти :), и выехал из отеля. Мне стало ясно, что я буду играть!!!
Никаких лишних эмоций у меня не возникло. К каждому матчу я стараюсь подходить с полной серьезностью и ответственностью, а то, что я обычно остаюсь в запасе, нечего не меняет. Ведь вероятность появиться на поле есть в каждом моменте. «Висла» отличается от многих команд польской лиги, ментальным подходом к делу. У нас есть цель, и пока она не достигнута никто не позволяет себе расслабиться или подвести команду. Поэтому в оставшейся время до матча спокойно готовился к игре. Разговаривал с ребятами о «стандартах» ГКСа и о других игровых моментах.
После установки на игру, набрал папу и сообщил ему, что я буду играть. Думал он дома и сможет посмотреть игру через интернет… Но так получилось он был в гостях у бабушки :).
По дороге на стадион получил пару СМС-ек с пожеланиями удачи. И в Кракове и за его пределами есть много людей, которые переживают за меня и желают мне только успехов. За что я им всем очень БЛАГОДАРЕН!!!
Хотел в первую очередь помочь команде обыграть ГКС, ну и конечно порадовать этих людей! На стадионе чувствовал себя отлично, в душе праздничное настроение, в крови адреналин, на лице лёгкая улыбка. Перед разминкой перекинулся пару фразами с тренером по вратарям, оделся, обулся и на поле. Непосредственно перед игрой в раздевалку зашёл Лукаш Гаргула, бывший игрок Белхатова, а теперь уже наш полузащитник. Лукаш лечит свою травму и поэтому пока не участвует в наших матчах. Он мне быстренько сказал на кого и на что нужно обратить внимание в команде соперника. Уверен, что такие подсказки очень помогают, только нужно ими уметь воспользоваться в самой игре.
Сама игра началась для нас не очень..
Соперник пару раз убежал в опасные контратаки, и имел возможность открыть счёт в матче, но первый удар заблокировал Пабло Алварез а второй удар отбил я. В начале матча я допустил одну ошибку: не смог как следует зафиксировать мяч после скидки головой нашего капитана, но на счастье удалось исправиться и мяч остался у меня в руках. Позже после подачи с углового, и удара Павла Брожка, мяч с линии ворот Белхатова выбил рукой их полузащитник Судья назначил очевидный пенальти и показал Врубелю красную карточку. Пенальти реализовал наш капитан, Арек Гловацки. Между прочим, он со мной оставался пару раз после тренировок на прошлой неделе, и усердно отрабатывал этот удар. Так что тренировки приносят свои плоды :). Позже нам игралось намного легче и спокойнее. Сразу же нам удалось забить второй гол. После красивой комбинации отличился Брожек. В перерыве тренер попросил не сбавлять обороты и забить как можно больше голов. Забили мы дважды, и дважды это сделал Марсело.
Но засчитали только один его гол, второй гол был отменён из-за офсайда. У наших ворот соперник появлялся редко, и опасность исходила в основном только после их стандартных положений. Мне удалось сыграть на «ноль», что очень радует. Конечно, в этом заслуга всей команды, которая очень удачно провела весь матч. После игры почувствовал большое спокойствие на душе. Было важно выиграть и не пропустить. Поэтому некоторое время по окончанию матча, не хотелось ни о чем думать, а хотелось просто порадоваться. В раздевалке все друг друга поздравляли, атмосфера была очень положительной.
Многие задавали мне вопрос о будущем, а точнее, если я рассчитываю на место в стартовом составе в следующем матче против «Арки».
Я реально смотрю на вещи, и сейчас меня ждёт не игра против «Арки», а тренировка и разбор игры против ГКСа. А потом ещё целая неделя тренировок, на которых нужно проявлять себя как можно лучше. А на после матчевой пресс конференции наш главный тренер, Мачей Скоржа, ясно высказался на этот повод: «если Мариуш Павелек выздоровеет, то он будет играть в Гдыне». Так что работа продолжается. Каждый работает и отвечает за свою форму. Вместе мы делаем команду. А за команду отвечает тренер! Сегодня мы стали лидерами, и теперь остаётся в каждом следующим матче укреплять своё лидерство!
15 i pół miesiąca ciszy :)
W ten weekend nasza drużyna odniosła kolejne wyraźne zwycięstwo. Tym razem ograliśmy GKS Bełchatów. Zwróciliśmy im „dług” za poprzedni mecz, kiedy mimo naszej całkowitej przewagi nie udało nam się nic strzelić i w wyniku tego wywieźliśmy z Bełchatowa tylko jeden punkt. Tym razem udało nam się odczarować ich bramkę i mecz zakończyć zwycięstwem 3:0. W tym spotkaniu po raz pierwszy w tym sezonie, po 15 miesiącach wyczekiwania, znalazłem się w wyjściowym składzie Wisły na mecz ligowy. Ja zagrałem na zero, drużyna odniosła ładne i ważne zwycięstwo, więc weekend był bardzo udany. Bardzo się cieszę, że miałem możliwość zagrania w podstawowym składzie, po meczu miałem w sercu same pozytywne uczucia. W końcu najważniejsza w piłce nożnej jest gra, tylko gra może pokazać twoje plusy i minusy. A gdy udaje się osiągnąć założony na tę grę cel, to można się tylko cieszyć!
Tej wiosny, wsiadając do autobusu po meczu w Bełchatowie, cała nasza drużyna znajdowała się w bardzo złym nastroju. Zgubiliśmy 2 punkty, strata do Lecha Poznań wyniosła już 5 oczek, nasz najlepszy zawodnik, Paweł Brożek, doznał poważnej kontuzji kolana, a nasz napastnik Tomek Dawidowski zerwał więzadła krzyżowe kolana... Jedyne co mogło nas cieszyć w tamtych chwilach to nasza znakomita, ale niestety, nieefektywna gra. Od tamtego czasu minęło już kilka miesięcy, mimo wszelkich trudności udało nam się zostać mistrzami, Paweł wyzdrowiał i został najlepszym graczem i strzelcem rozgrywek, a Tomek wraca do zdrowia i może kontynuować karierę.
Przed sobotnim meczem wszyscy oczywiście pamiętali o wydarzeniach z wiosny i myślę, że każdy bardzo mocno chciał spłacić GKS-owi „długi”. Pierwsze dwie kolejki rozgrywek pokazały, że znajdujemy się na dobrej drodze i z każdym meczem nasza gra wygląda coraz bardziej przekonywująco. W meczu z Bełchatowem musieliśmy przedłużyć tę zwycięską serię. Oczywiście, GKS był najtrudniejszym przeciwnikiem spośród tych, z którymi spotykaliśmy się od początku sezonu. Dlatego w żaden sposób nie mogliśmy pozwolić sobie na niedocenienie ich. Tym bardziej, że na swoim koncie mieli tylko jeden punkt i doskonale wiedzieliśmy, że będą z nami ze wszystkich sił walczyć o kolejne.
Przed meczem pojawiła się możliwość, że znajdę się w wyjściowym składzie. Chodziło o to, że Mariusz Pawełek odczuwał ból mięśni brzucha i jego występ w tym meczu stał pod znakiem zapytania. W dniu spotkania około godziny 16 życzył mi on powodzenia, poprosił, żebym nie złapał 2 karnych :) i wyjechał z hotelu. Stało się dla mnie jasne, że będę grał!!! Nie towarzyszyły mi żadne zbędne emocje. Do każdego meczu staram się podchodzić z pełną powagą i odpowiedzialnością, a to, że zwykle znajduję się w rezerwie, niczego nie zmienia. W końcu w każdej chwili może zjawić się możliwość wejścia na boisko. Wisła różni się od wielu polskich drużyn mentalnym podejściem do pracy. Mamy swój cel i dopóki nie zostanie on zdobyty nikt nie może się rozluźnić ani zawieźć zespołu.
Dlatego w czasie, który pozostał do meczu, spokojnie przygotowywałem się do gry. Rozmawiałem z chłopakami o stałych fragmentach w wykonaniu GKS-u oraz innych boiskowych sytuacjach. Po odprawie zadzwoniłem do taty i powiedziałem mu, że będę grał. Myślałem, że jest w domu i będzie mógł obejrzeć mecz w internecie... Ale tak się złożyło, że był w gościnie u babci :).
W drodze na stadion otrzymałem kilka smsów z życzeniami. I w Krakowie, i za jego granicami jest wiele osób, które mnie dopingują i życzą mi tylko powodzenia. Za to im wszystkim bardzo DZIĘKUJĘ!!! Chciałem w pierwszej kolejności pomóc drużynie w ograniu GKS-u, no i oczywiście ucieszyć tych ludzi!
Na stadionie czułem się świetnie, w sercu miałem świąteczny nastrój, w krwi adrenalinę, na twarzy lekki uśmiech. Przed rozgrzewką zamieniłem kilka zdań z trenerem bramkarzy, ubrałem się i wyszedłem na boisko. Bezpośrednio przed meczem do szatni przyszedł Łukasz Garguła, były gracz Bełchatowa, a teraz już nasz pomocnik. Łukasz leczy kontuzję i dlatego na razie nie występuje w naszych meczach. Szybciutko powiedział mi na kogo i na co muszę zwrócić uwagę w drużynie przeciwnika. Wiem, że takie podpowiedzi bardzo pomagają, tylko trzeba umieć wykorzystać je już na boisku.
Sam mecz zaczął się dla nas nie najlepiej... Rywal kilka razy wyprowadzał groźne kontrataki i miał możliwość otwarcia wyniku spotkania, ale pierwszy strzał zablokował Pablo Alvarez, a drugi odbiłem ja.
Na początku meczu dopuściłem się jednego błędu: nie zdołałem jak należy opanować piłki po zgraniu głową przez naszego kapitana, ale na szczęście udało się naprawić pomyłkę i futbolówka znalazła się w moich rękach. Później po wrzutce z rogu i strzale Pawła Brożka, piłkę z linii bramkowej Bełchatowa ręką wybił ich pomocnik. Sędzia zarządził oczywisty rzut karny i pokazał Wróblowi czerwoną kartkę. Jedenastkę wykonał nasz kapitan, Arek Głowacki. W trakcie zeszłego tygodnia zostawał on ze mną kilka razy po treningach i cierpliwie ćwiczył strzały z tego miejsca. Tak więc treningi przynoszą swoje owoce :). Później grało się nam już znacznie lżej i spokojniej. Od razu też udało nam się zdobyć drugą bramkę. Po pięknej akcji wyróżnił się Brożek.
W przerwie trener poprosił, abyśmy nie zmniejszali obrotów i strzelili możliwie jak najwięcej bramek. Trafiliśmy dwa razy i dwa razy dokonał tego Marcelo. Ale uznano tylko jednego jego gola, druga bramka została unieważniona z powodu spalonego. Pod naszą bramką rywale pojawiali się rzadko i zagrożenie zjawiało się w zasadzie tylko po stałych fragmentach. Udało mi się zagrać na „zero”, co bardzo cieszy. Oczywiście to zasługa całej drużyny, która rozegrała bardzo udany mecz.
Po spotkaniu odczułem w sercu wielką ulgę. Ważne było, abyśmy wygrali i nie stracili bramki. Dlatego po zakończeniu meczu nie chciało się o niczym myśleć, chciało się po prostu cieszyć. W szatni każdy każdemu gratulował, atmosfera była bardzo pozytywna.
Wiele osób pytało mnie o przyszłość, a dokładniej o to, czy liczę na miejsce w wyjściowym składzie w kolejnym meczu przeciw Arce. Realnie podchodzę do życia i wiem, że teraz czeka mnie nie mecz z Arką, a trening i analiza gry z GKS-em. A potem jeszcze cały tydzień treningów, na których trzeba zaprezentować się jak najlepiej. A na pomeczowej konferencji prasowej nasz trener, Maciej Skorża, jasno dał do zrozumienia: „jeśli Mariusz Pawełek wyzdrowieje, to on będzie grał w Gdyni”.
Trzeba więc nadal pracować. Każdy pracuje i odpowiada za swoją formę. Razem tworzymy drużynę. A za drużynę odpowiada trener! Dzisiaj zostaliśmy liderami i teraz pozostaje nam w każdym kolejnym meczu umacniać naszą przewagę!
Tłumaczenie: Nikoletta Kula
