Молдавский характер! НорвегияU21 – МолдоваU21 1:2 / Mołdawski charakter! Norwegia U21 – Mołdawia U21 1:2

В продолжение рассказов о 5 самых удачных играх молдавской молодёжной сборной, (и тем более после очень удачной недели молдавских команд) хочу рассказать о матче Норвегия U21 – Молдова U21, который был сыгран в городке Драмен 7 октября 2005 года. Эта была игра в рамках отборочного цикла на чемпионат Европы 2006. И после этого матча норвежцы лишились шансов попасть в финальную часть:). Лично для меня этот матч был даже «историческим»: это был мой дебют за молодёжную сборную Молдовы в официальном матче. И можно сказать дебют удался :), в тяжелейшем «бою» мы победили 2:1! В принципе эта победа и нам не дала шансы на выход в финальную часть ЧЕ, но, то, что произошло в Драмене, запомнилось всем нашим ребятам!

Матч против норвежцев был предпоследний в отборочном цикле. После, нас ждал, также выездной матч против лидера нашей группы, сборной Италии. Перед игрой против Норвегии мы проиграли сборной Словении и лишились всех шансов попасть на ЧЕ. Конечно, это огорчило весь состав нашей сборной, но последние 2 игры никто и не собирался играть спустя рукава! Да Борис Тропанец пригласил на последний сбор пару новых молодых игроков, но задача была очень ясной: 6 очков в 2 выездных играх!

В начале октября мы традиционно собрались на базе в Вадул луй Водэ. Наша молодёжная сборная была 1983 года рождения, но в составе было много игроков 85 и 86 года рождения. С первых тренировочных занятий стало ясно, что в Норвегии наш состав будет выглядеть по-другому, чем обычно. Борис Яковлевич часто вызывал ребят на собеседование, обращал внимание на то, как мы будем играть в Норвегии и на игроков этой сборной. На одну из таких бесед попали я и Стас Намашко. Тренер сказал нам, что в связи с потерей всех шансов на выход из группы он решил не вызывать Мишу Паюша, который играл во всех предыдущих матчах этого цикла, а дать нам шанс проявить себя. Объявил, что я сыграю против Норвегии, а Стас против Италии. Когда я вернулся в номер «Заяц» спросил у меня о разговоре с тренером. Я ему объяснил, что и как. А Саня сказал: «ну Палыч готовься! Весь цикл ты сидел, а теперь есть шанс сыграть!... ».

Сам сбор проходил очень интересно, я уже раньше отмечал, что в этой сборной была особенная атмосфера. С момента как мы садились в автобус у гостиницы «Националь», и до последней минуты сбора, это была не футбольная команда а «футбольная семья»! Постоянно все ребята интенсивно общались между собой. Было время, когда мы все вместе в отсутствие тренеров обсуждали игровые моменты, а было время для бесед о личных делах. Менеджер сборной, Штефан Александрович Водэ, постоянно вечерами разгонял собравшихся ребят у меня с «Зайцом» в номере. Также на тренировках проявлялся очень дружеский характер команды. Всегда перед началом занятия мы играли в «квадрат», только у нас это выглядело иначе, чем обычно:): вся команда делала один круг и каждый обнимал двух ближних игроков за плечи, а в центре двое отбирали мяч. Но в игровых упражнениях уже никто никому уступать не собирался. А если кто-то выглядел послабее в тренировке, то позже в раздевалке не обходилось без шуток в адрес этого игрока:). Хотя подшутить могли над каждым игроком, а иногда доставалось и доктору с массажистом:).

В Осло мы полетели вместе с национальной сборной. Но в столице Норвегии наши пути разошлись: мы поехали в Драмен, а «националка» осталась в Осло. Поздним вечером мы вышли на тренировку. Погода была пасмурной, но тренировалось с желанием. Все упражнения были с мячом. После разминки было традиционное упражнение с ударами по воротам, а потом игра. После окончания тренировки, некоторые ребята не хотели уходить с поля, но тренер настоял. Было видно, что команда готова к «бою», все были готовы играть против кого угодно!

В день игры как обычно будит нас наш массажист Пётр Георгиевич Караман. Он померил мне и «Зайцу» давление и пульс, и в этот момент к нам в номер заходит Анатолий Дорош с весами в руках и говорит: «доброе утро! Я новый помощник Пётра Георгиевича. Проходите на взвешивание!!!». Мы начинаем смеяться, а оказывается Толю, поселили вместе с Георгиевичем в один номер, и он решил помочь нашему массажисту. На завтраке кто-то похлопал Дорошу, а кто-то пошутил: «Парень просто хочет всегда в этом коллективе быть. Как игроку ему осталось 2 последние игры из-за возраста, а как массажист может и дальше в сборную приезжать:)))!»

Времени до игры было много, поскольку мы играли поздним вечером. Перед обедом к нам в номер пришли пару ребят, и мы вместе смотрели фильм. Если я не ошибаюсь, то это был фильм с Сергеем Бодровым: «Сёстры». Ну а время после обеда я уделил сну. Позже была установка, на которой Борис Яковлевич огласил состав и дал нам напутствия на матч. Он требовал и настраивал нас только на победу. Но при этом отмечал, что матч будет очень сложным, если мы будем играть в силовой «норвежский» футбол. Просил быть хитрее, играть низом и контролировать как можно дольше мяч. В конце дал слово Игорю Опре и Сергею Ботнарашу. Наши тренера пожелали нам удачи, и мы выехали на стадион.

Выйдя на поле стадиона, я заметил, что норвежские болельщики не проявили большого интереса к нашему матчу. Хотя позже, непосредственно перед игрой, собралось пару тысяч зрителей. После того как я осмотрел поле, вернулся в раздевалку, где тщательно готовился к игре. Обычно перед выходом на разминку, я разогреваюсь у массажиста,
а позже делаю целый комплекс разминочных упражнений в раздевалке. Время от времени общался с тренером вратарей, Сергеем Константиновичем Ботнарашом. Он давал мне последние наставления на игру. Также Яковлевич обращал моё внимание на некоторые вещи. В общем, каждый помогал каждому. Разминка прошла по обычному сценарию: беговые упражнения, техника, подачи с флангов и удары по воротам. Позже вся команда в раздевалке. Ребята, которые не попали в стартовый состав, тоже находятся в раздевалке, и активно подбадривают остальных. Настрой у команды запредельный. Перед выходом, в раздевалке стало тихо, кто-то в это время помолился, кто-то просто постарался успокоиться.

Первый тайм прошёл в равной борьбе. Может норвежцы выглядели уверение, но мы «бились» за инициативу на каждом участке поля. Опасность у наших ворот возникала только при стандартных положениях хозяев. Но нечего у них из этого не вышло. Мы же в основном контратаковали. Пару раз нам удалось провести хорошие комбинации у ворот норвежцев, но не удалось забить.

В перерыве в нашей раздевалке было тихо и спокойно. Яковлевич долго молчал, наверное, дал нам время восстановить силы. Под конец попросил нас взять игру в наши руки. Играть первым номером и оставить соперника без мяча. Попросил нас поверить, что нам хватит и сил и умений переиграть норвежцев!

Начало второго тайма выглядело точно так же, как и первый тайм. Хозяева стремились забить, а мы, обороняясь, готовили контратаки. Но всё же мы пропустили гол. Норвежцы подали угловой и после нашей ошибки, вогнали мяч в мои ворота. Горим 0:1… Не помню в какой минуте мы пропустили гол, где-то в 55-ой или 60-ой. Но после того как мы развели мяч, мы начали играть так как будто оставалось 2 минуты до конца. Агрессивно, настойчиво. Все пасы вперёд, все ребята в движение, каждый открывается и готов получить мяч. Мы выигрываем все единоборства, а норвежцы не выходят со своей половины поля. У нас выходит одна комбинация за другой… А соперник рассчитывает только на контратаки. Самым острым нашим игроком в эти минуты был «Мелкий», Денис Калинков. И именно он сравнял счёт. А гол его был очень красивый: получил мяч на бровке, сместился в центр, по дороге обыграл двух защитников и пробил точно в дальний угол ворот. 1:1 и нужно дожать соперника. Может на момент игра и выровнялась после забитого нами гола, но буквально через пару минут мы забили второй гол. Это даже был не гол, а «шедевр» :). Игорь Цыгырлаш принял мяч прямо в центре поля, развернулся в сторону ворот норвежцев, обыграл своего оппонента и с 35 метров!!!!! пробил прямо в «девятку»! Радость была невероятная, вся команда вместе с запасными поздравляла «Цыгеля».

Оба наших гола были очень красивыми, но оба были забиты после индивидуальных акций наших игроков. «Заряженность» этих парней и их целеустремленность на ворота соперника принесли свои плоды. Оба в нужный момент взяли ответственность на себя и забили 2 важных гола. В оба эти гола ребята «вложили сердце» и нечто не могло помещать мячу, попасть в сетку ворот сборной Норвегии…

Концовка игры прошла, как обычно бывает в играх с участием наших сборных команд, «на нервах» :). Если не ошибаюсь, норвежцы могли забить нам дважды или даже трижды. В конце матча они играли в 2 защитников, в 2 крайних «хавбеков» (которые подбирали мячи на боках и подавали в нашу штрафную площадь) и в 6 нападающих. Я вместе с нашими защитниками отбивались как могли :). Но в штрафной у нас было «жарко». А в последнем моменте у наших ворот, я решил «разредить» обстановку :).
Угловой подают норвежцы, их игрок наносит слабый удар головой по моим воротам, я не ловлю мяч в руки, а принимаю его на грудь… позже, когда пару игроков сборной Норвегии «летят» в подкате в меня, я спокойно поднимаю мяч с земли, а в мою сторону трёх этажный мат. Выбиваю мяч на Калинкова и судья заканчивает матч!!! Победа!!!

После финального свистка на поле выбежали все наши тренера и игроки. Все очень радовались этой победе. А эта победа была на 100% заслужена нами и она была «трудовой». В первые минуты после матча ситуация в раздевалке была достаточно напряженной. Команда очень эмоционально радовалась победе. Яковлевич успокоил всех и поблагодарил за игру и самоотдачу. Ребята отдали всё на поле, и в раздевалке у некоторых была пена на губах… Позже к нам зашёл мой отец и Чеботарь Николай. Они также поблагодарили нас за игру и пожали каждому игроку руку. Переживали они ни меньше нас, папа был весь чёрный :). Потом они вместе с тренерами удалились на «перекур», а мы вместе с ребятами начали петь победные песни и радоваться дальше.

Вечером все собрались на ужин, перед входом в ресторан стоял рояль, к нему подошёл Денис Калинков, сел за него и сыграл нам красивую мелодию! Вся команда вместе с посетителями отеля были приятно удивлены способностями Дениса, и наградили его аплодисментами. А на ужине Толя Дорош подшучивал над «Мелким». Позже мы собрались в холе отеля и все вместе общались на разные темы. Обстановка была очень приятной, было много шуток и смешных рассказов. Также не обошлось и без традиционной сессии в «Жокера». В нашей команде была группа ребят, которые в свободное время были не прочь сыграть в карты. Играли мы в «Жокера» и в основном только после игр. Поскольку играли мы на символический интерес, и главной задачей было «убить» время, мы никогда не прятались, наоборот, все знали, где и когда мы играем. Одно правило, мы соблюдали всегда, день перед и в день игры мы никогда не садились за стол. На следующий день у нас была восстановительная тренировка, а вечером мы все вместе «болели» за нашу национальную сборную. К сожалению, они проиграли норвежцам.

В Италию мы летели снова с «националкой». У них, правда, настроение было похуже нашего. Но все ребята из главной сборной поздравили нас с победой. В самолёте как всегда было достаточно шуток. А после посадки в Италии, началась подготовка к матчу против «скуадры азуры». Примерно так выглядел наш выезд в Норвегию. И дай Бог, чтоб молдавские сборные всегда в равных матчах склоняли результат матча в свою сторону!

Mołdawski charakter! Norwegia U21 – Mołdawia U21 1:2

Kontynuując opowieść o 5 najbardziej udanych meczach młodzieżowej reprezentacji Mołdawii (tym bardziej po wyjątkowo udanym tygodniu drużyn mołdawskich), chcę opowiedzieć o meczu Norwegia U-21 – Mołdawia U-21, który został rozegrany w miejscowości Drammen 7 października 2005 roku. Był to mecz kwalifikacyjny do mistrzostw Europy 2006. I po tym meczu Norwegowie zostali pozbawieni szans na dojście do fazy finałowej :). Dla mnie osobiście był to mecz nawet „historyczny”: był to mój debiut w oficjalnym meczu młodzieżowej reprezentacji Mołdawii. I można powiedzieć, że debiut się udał :), po ciężkim boju wygraliśmy 2:1! W zasadzie to zwycięstwo nam także nie dało szansy na awans do fazy finałowej ME, ale to, co stało się w Drammen, zostało zapamiętane przez wszystkich naszych chłopaków!


Mecz z Norwegami był przedostatnim w fazie eliminacyjnej. Po nim czekał nas, także wyjazdowy, mecz z liderem naszej grupy, reprezentacją Włoch. Przed spotkaniem z Norwegami przegraliśmy z reprezentacją Słowenii i straciliśmy wszelkie szanse trafienia na ME. Oczywiście to zasmuciło wszystkich członków naszej kadry, ale nikt nie myślał, aby w dwóch ostatnich meczach poddać się bez walki! Borys Tropaniec zaprosił na ostatnie zgrupowanie kilku nowych, młodych zawodników, ale zadanie było wyjątkowo jasne: 6 punktów w 2 wyjazdowych pojedynkach!

Na początku października tradycyjnie zebraliśmy się w bazie Vadul lui Vodă. Podstawowym rocznikiem naszej reprezentacji był 1983, ale w składzie było wielu zawodników urodzonych w 85 i 86 roku. Od pierwszego treningu było jasne, że w Norwegii nasz skład będzie wyglądał inaczej niż dotąd. Borys Jakowlewicz często wzywał chłopaków na rozmowy, zwracał uwagę na to, jak będziemy grać w Norwegii oraz na piłkarzy tej reprezentacji. Na jedno z takich spotkań trafiłem ja i Staś Namaszko. Trener powiedział nam, że skoro nie mamy już żadnych szans na wyjście z grupy, postanowił nie powoływać Miszy Pajusza, który bronił we wszystkich dotychczasowych meczach tej fazy, lecz dać nam szansę na zaprezentowanie się. Zapowiedział, że ja zagram przeciw Norwegom, a Staś przeciw Włochom. Gdy wróciłem do pokoju „Zając” zapytał mnie o wynik rozmowy z trenerem. Powiedziałem mu co i jak. A Sania powiedział: „no Ilie przygotuj się! Całe rozgrywki siedziałeś, a teraz masz szansę na grę!..”.

Samo zgrupowanie mijało bardzo ciekawie, już wcześniej zwracałem uwagę, że w tej reprezentacji atmosfera była wyjątkowa. Od momentu, gdy wsiedliśmy do autobusu pod hotelem „Narodowym”, aż do ostatniej minuty obozu, to nie była piłkarska drużyna, lecz „piłkarska rodzina”! Cały czas wszyscy chłopacy mieli ze sobą kontakt. Była pora, że wszyscy razem pod nieobecność trenerów analizowaliśmy sytuacje boiskowe i był czas na rozmowy o różnościach. Kierownik reprezentacji, Stefan Aleksandrowicz Wodie, stale wieczorami przeganiał chłopaków, którzy zebrali się w pokoju u mnie i „Zająca”. Także na treningach widoczny był wyjątkowo przyjacielski charakter drużyny. Zawsze przed rozpoczęciem zajęć graliśmy w „dziada”, ale u nas wyglądało to inaczej, niż zwykle :): cała drużyna ustawiała się w kręgu i każdy obejmował dwóch sąsiadów za ramiona, a w środku dwóch starało się przejąć piłkę. Ale podczas ćwiczeń boiskowych już nikt nikomu nie ustępował. A jeśli ktoś słabiej prezentował się na treningu, to później w szatni nie obchodziło się bez żartów pod adresem tego gracza :). Ale żartować mogliśmy z każdego, a niekiedy dostawało się nawet doktorowi i masażystom :).

Do Oslo polecieliśmy razem z pierwszą reprezentacją. Ale w stolicy Norwegii nasze drogi się rozeszły: my pojechaliśmy do Drammen, oni zostali w Oslo. Późnym wieczorem wyszliśmy na trening. Niebo było zachmurzone, ale trenowało się dobrze. Wszystkie ćwiczenia były z piłką. Po rozgrzewce było tradycyjne ćwiczenie ze strzałami na bramkę, a potem gierka. Po zakończeniu treningu niektórzy chłopacy nie chcieli schodzić z boiska, ale trener nalegał. Było widać, że drużyna jest gotowa do „boju”, wszyscy byli gotowi zagrać przeciw komukolwiek!

W dniu meczu jak zwykle budzi nas nasz masażysta Piotr Gieorgiewicz Karaman. Zmierzył mi i „Zającowi” ciśnienie i puls i w tym momencie do naszego pokoju przyszedł Anatolij Dorosz z wagą w rękach i mówi: „dzień dobry! Jestem nowym pomocnikiem Piotra Gieorgiewicza. Zapraszam na ważenie!!!”. Zaczęliśmy się śmiać, a okazało się, że Tolę ulokowano w jednym pokoju z Gieorgiewiczem i postanowił on pomóc naszemu masażyście. Na śniadaniu ktoś pochwalił Dorosza, a ktoś inny zażartował: „Chłopak po prostu chce być zawsze w tej drużynie. Z racji wieku jako piłkarzowi zostały mu 2 ostatnie mecze, ale jako masażysta to może dalej współpracować z reprezentacją :)))!”

Czasu do meczu było sporo, bo graliśmy późnym wieczorem. Przed obiadem do naszego pokoju przyszło kilku chłopaków i razem oglądaliśmy film. Jeśli się nie mylę, był to film z Siergiejem Bodrowem „Siostry”. A czas po obiedzie przeznaczyłem na sen. Później była odprawa, na której Borys Jakowlewicz ogłosił skład i przekazał wskazówki na mecz. Wymagał od nas wygranej i nastawiał nas tylko na zwycięstwo. Ale przy tym zwracał uwagę, że mecz będzie trudny, jeśli zagramy w siłowy „norweski” futbol. Prosił, abyśmy byli chytrzy, grali dołem i jak można najdłużej kontrolowali piłkę. Na koniec powodzenia życzyli nam nasi trenerzy Igor Oprie i Sergiej Botnarasz, i wyjechaliśmy na stadion.

Wychodząc na boisko, zauważyłem, że norwescy kibice nie zainteresowali się szczególnie naszym meczem. Chociaż później, bezpośrednio przed pierwszym gwizdkiem, zebrało się kilka tysięcy widzów. Po zapoznaniu się z boiskiem, wróciłem do szatni, gdzie starannie przygotowałem się do gry. Zwykle przed wyjściem na rozgrzewkę, rozgrzewam się u masażysty, a później robię całą serię ćwiczeń rozgrzewających w szatni. Od czasu do czasu wymieniałem uwagi z trenerem bramkarzy, Sergiejem Konstantinowiczem Botnaraszem. Dawał mi ostatnie wskazówki. Także Jakowlewicz zwracał mi uwagę na niektóre rzeczy. W zasadzie, każdy pomagał każdemu. Scenariusz rozgrzewki był standardowy: ćwiczenia biegowe, technika, wrzutki i strzały na bramkę. Później cała drużyna spotkała się w szatni. Chłopacy, którzy nie znaleźli się w wyjściowym składzie, także byli w szatni i aktywnie dodawali odwagi podstawowym graczom. Nastrój w drużynie był bojowy. Przed wyjściem w szatni nastała cisza, ktoś się modlił, ktoś po prostu starał się uspokoić.

Pierwsza połowa była równą walką. Może Norwegowie wyglądali na pewniejszych siebie, ale my „biliśmy się” o przewagę w każdej części boiska. Niebezpieczeństwo pod naszą bramką zjawiało się tylko po stałych fragmentach dla gospodarzy. Ale nic im z tego nie wychodziło. My przeważnie kontratakowaliśmy. Kilka razy udało nam się przeprowadzić ładne akcje kombinacyjne pod bramką Norwegów, ale nie udało się zdobyć gola.

W przerwie w naszej szatni było cicho i spokojnie. Jakowlewicz długo milczał, zapewne dawał nam czas, abyśmy pozbierali siły. Pod koniec poprosił, abyśmy wzięli grę w swoje ręce. Grać z pierwszej piłki i nie dopuszczać do niej przeciwnika. Poprosił, abyśmy uwierzyli, że wystarczy nam i sił, i umiejętności, aby ograć Norwegów!

Początek drugiej połowy wyglądał dokładnie tak samo jak pierwsza część gry. Gospodarze zmierzali do objęcia prowadzenia, a my broniliśmy się i przygotowywaliśmy kontry. Ale mimo wszystko straciliśmy bramkę. Norwegowie wrzucali z rogu i po naszym błędzie, wepchnęli piłkę do mojej bramki. Przegrywamy 0:1... Nie pamiętam, w której minucie straciliśmy bramkę, około 55 albo 60. Ale po tym jak przejęliśmy piłkę, zaczęliśmy grać jakby do końca meczu pozostały 2 minuty. Agresywnie, wytrwale. Wszystkie podania do przodu, wszyscy chłopacy w ruchu, każdy wychodzi na pozycję i jest gotów do przyjęcia piłki. Wygrywamy wszystkie pojedynki, a Norwegowie nie wychodzą ze swojej połowy boiska. Nam wychodzi jedna akcja za drugą... A przeciwnik tylko czeka na kontry. Najgroźniejszym naszym zawodnikiem w tym czasie był „Drobny”, Denis Kalinkow. I właśnie on doprowadził do wyrównania. Gol, którego strzelił był bardzo ładny: otrzymał piłkę na skrzydle, zbiegł do środka, po drodze ograł dwóch obrońców i strzelił dokładnie po długim słupku. 1:1 i trzeba dobić przeciwnika. Może po strzeleniu przez nas gola gra na moment się wyrównała, ale dosłownie za kilka minut strzeliliśmy drugą bramkę. I to już nawet nie był gol, a „arcydzieło” :). Igor Cygyrlasz przyjął piłkę w środku boiska, obrócił się w stronę bramki Norwegów, ograł swego oponenta i z 35 metrów (!!!!) strzelił wprost do bramki! Radość była nieprawdopodobna, cała drużyna razem z rezerwowymi gratulowała „Cygielowi”.

Oba nasze gole były bardzo piękne, ale oba były strzelone po indywidualnych akcjach naszych zawodników. „Naładowanie” tych chłopaków i ich dążenie do wyznaczonego celu, jakim była bramka przeciwników, przyniosły owoce. Obaj wzięli na siebie odpowiedzialność i strzelili 2 ważne gole. W obie te bramki chłopaki „włożyli serce” i nic nie mogło przeszkodzić piłce w trafieniu do siatki reprezentacji Norwegii...

Końcówka meczu minęła, jak często bywa w spotkaniach z udziałem naszych reprezentacji, nerwowo :). Jeśli się nie mylę, Norwegowie mogli strzelić nam dwa albo nawet trzy razy. W końcówce grali dwoma obrońcami, dwoma bocznymi (którzy przejmowali piłkę w tych sektorach i podawali w nasze pole karne) i sześcioma napastnikami. Ja i nasi obrońcy odbijaliśmy się jak mogliśmy :). Ale w naszym polu karnym było gorąco. A w ostatniej sytuacji pod naszą bramką postanowiłem „rozładować” sytuację :). Z rogu wrzucają Norwegowie, ich zawodnik oddaje słaby strzał głową na moją bramkę, ja nie łapię piłki w ręce, lecz przyjmuję ją na pierś... później, kiedy kilku graczy reprezentacji Norwegii „leci” na mnie, spokojnie podnoszę piłkę z ziemi. Wybijam ją na Kalinkowa i sędzia kończy mecz!!! Zwycięstwo!!!

Po końcowym gwizdku na boisko wbiegli wszyscy nasi trenerzy i piłkarze. Wszyscy bardzo cieszyli się z tej wygranej. A na zwycięstwo zasłużyliśmy w 100% i wywalczyliśmy je. W pierwszych minutach po meczu emocje w szatni sięgały zenitu. Drużyna bardzo się cieszyła. Jakowlewicz uspokoił wszystkich, podziękował za grę i oddanie. Chłopaki dali z siebie wszystko na boisku i w szatni niektórzy mieli pianę na ustach... Później przyszedł do nas mój ojciec i Czebotar Mikołaj. Oni także podziękowali nam za mecz i każdemu piłkarzowi podali rękę. Oni przeżywali nie mniej niż my, tata był cały czarny :). Później oni wyszli razem z trenerami, a my z chłopakami zaczęliśmy śpiewać zwycięskie pieśni i dalej się cieszyć.

Wieczorem wszyscy spotkali się na kolacji, przed wejściem do restauracji stał fortepian, podszedł do niego Denis Kalinkow, siadł za nim i zagrał nam piękną melodię! Cała drużyna wraz z gośćmi hotelu była mile zaskoczona zdolnościami Denisa i wszyscy nagrodzili go oklaskami. A podczas kolacji Tola Dorosz żartował z „Drobnego”. Później zebraliśmy się w holu i wszyscy razem gadaliśmy na różne tematy. Rozmowa była bardzo przyjemna, nie brakowało żartów i śmiesznych opowieści. Nie obeszło się bez tradycyjnej sesji w „Jokera”. W naszej drużynie była grupa chłopaków, którzy w wolnym czasie grywali w karty. Graliśmy w zasadzie tylko po meczach. Ponieważ graliśmy głównie dla zabicia czasu, nie na pieniądze, nigdy się z tym nie kryliśmy, przeciwnie, wszyscy wiedzieli gdzie i kiedy gramy. Przestrzegaliśmy jednej zasady, nie siadaliśmy do stołu ani w dniu meczu, ani dzień przed. Następnego dnia mieliśmy trening regeneracyjny, a wieczorem wszyscy razem kibicowaliśmy pierwszej reprezentacji Mołdawii. Niestety, oni przegrali z Norwegami.

Do Włoch znów lecieliśmy z pierwszą kadrą. U nich, co prawda, nastrój był gorszy niż u nas. Ale wszyscy chłopacy z reprezentacji gratulowali nam zwycięstwa. W samolocie jak zawsze było sporo żartów. A po wylądowaniu we Włoszech, rozpoczęło się przygotowywanie do meczu ze „Squadra Azzurri”. Wyglądało to podobnie jak w Norwegii. I daj Boże, aby reprezentacje Mołdawii zawsze w wyrównanych meczach przechylały wynik na swoją korzyść!