в котором было затронуто много интересных тем. Поэтому я посчитал, что выставлю это интервью у себя на блоге вместо традиционного сообщения. Сейчас же я очень хочу поздравить всех своих близких, друзей, людей которые за меня переживают и которым я не безынтересен, всех болельщиков «Вислы» и сборной Молдовы и всех любителей футбола, с наступающим Новым Годом и праздником Рождества. Хочу пожелать всем много веселья и улыбок, постоянной радости в душе! Желаю быть сильными и готовыми ко всем трудностям, которых в свою очередь желательно, чтоб было меньше! Будьте вместе со своими близкими и любимыми людьми и цените каждый момент вашей яркой жизни! Занимайтесь в жизни именно жизнью:)!
La Multi Ani!!!
Сегодня, 29 декабря,голкиперу краковской "Вислы" Илие Чебану исполняется 23 года. В канун праздника, за час до дня рождения, корреспонденты SPORTS.md встретились с именинником в одном из кишиневских ресторанов.
- Илья, тебе приходилось давать интервью непосредственно перед днем рождения?
- Да, в прошлом году. По крайней мере, я начал его давать. Но был перерыв. Разговор был продолжен 30 числа. Это было интервью для журнала.
- Получается, что ты через один час десять минут станешь на год старше.
- Не факт. Родился я чуть позже.
- Во сколько?
- Точно не знаю, во сколько. Но точно родился днем.
- Маму не спрашивал?
- Не было времени спросить.
- До сих пор?
- У меня мать умерла шесть лет назад.
- Время рождения до сих пор осталось тайной?
- Да, но это не очень важно. Я на некоторые вещи не очень обращаю внимание.
- Кто тебя первым поздравляет с днем рождения?
- Отец, с утра. Он рано встает, уходит рано на работу. Заходит в мою комнату и поздравляет. 29 декабря я всегда сплю дома. Иногда ночью еще могут прийти смс от кого-то, кто-то может позвонить. А отец каждое утро 29 декабря заходит в комнату в без пятнадцати семь.
- От кого больше всего ждешь поздравлений в этот день?
- Я рад любому поздравлению. Последние лет 5-7 вечером собираюсь со своими друзьями. Собирается большая компания, человек 20. Перед этим я собираюсь с семьей своего крестного отца, со своими близкими, друзьями семьи. Получаю много поздравлений. В этом я счастливый человек.
- Говорят, иметь день рождения в межсезонье для футболиста - счастье.
- Хотя я в этот период и в отпуске, бывало, что 30 декабря проводил тренировки с командой "Зимбру".
- Получается, что день рождения всегда встречаешь в Кишиневе?
- Да, всегда. Когда я был в детско-юношеском футболе, мои дни рождения проходили в период каких-то турниров. 29 у нас были игры. Я приносил торт, и мы после игры его съедали в раздевалке.
- Но есть маленький недостаток. Подарки в этот день, наверное, иногда приурочены и к Новому году. Это так или все-таки получаешь два подарка?
- Я человек, который не ждет от жизни больших подарков. По крайней мере, пока так было. Для меня очень важно присутствие определенных людей, чем подарки, которые они принесут.
- Какой подарок запомнился больше всего?
- Года четыре назад мои друзья-футболисты принесли мне парусник, на парусах были поздравления. Каждый оставил под ними свою роспись, но не имя и фамилию, как обычно, а прозвище. Я редко вижу этот парусник. Но когда смотрю на него, настроение сразу же поднимается.
- Где этот парусник?
- Дома в Кишиневе. Просто в Молдове я сейчас редко бываю.
- Ваши друзья, это кто?
- У меня много друзей. В основном это футболисты, с которыми вырос, вместе играли в "Зимбру", в молодежной сборной. Саша Епуряну, Витя Головатенко, Максим Француз, Андрей Мацюра, румын Джордже Флореску, Толя Дорош. Есть друзья со школы.
- У вас мальчишник?
- Нет, все приходят уже с женами. Раньше приходили с подругами.
- С кем Илья придет?
- Я пока сам. Но приезжаю с близким другом Андреем Мацюрой. Он живет близко.
- Когда Илья Чебану придет на свой день рождения с женой?
- Наверное, моя будущая жена гуляет где-то с девушкой Андрея Мацюры. Надо погулять по улицам Кишинева, поискать. Мне тяжело ответить на этот вопрос. Это жизнь.
- У вас есть девушка?
- Нет.
- Почему? Разборчивы?
- Может быть, для себя разборчив. А для девушек - слабенький в чем-то.
- В чем, например?
- Не знаю, если не сошлись, значит или я кому-то не подошел, или мне кто-то не подошел.
- Большие чувства были в жизни?
- Я оставлю этот вопрос без комментариев.
- Не хочешь отвечать на этот вопрос?
- Это громкие слова.
- Ну, может, для кого-то. Но ты же читаешь много, интеллектуальную жизнь ведешь.
- Все читают много. Просто разные обложки у каждого. Все футболисты знают буквы.
- Но ты один из немногих футболистов, которые ведут свой блог, а не просто способен отвечать на вопросы в конференции.
- К сожалению, уже дней 12 не писал ничего. А написать есть что. Просто не хватает времени.
- Может, сейчас в двух словах расскажешь, что собираешься написать?
- Хочу подвести итоги 2009 года, поговорить о 2010. В любом случае будут поздравления. Приехал домой, сразу попал на свадьбу к Сене Булгару. Очень хорошее настроение. Приятно. Много положительных эмоций было в этом году.
- Что произвело на тебя самое большее впечатление в этом году?
- Что касается футбола, то чемпионство с "Вислой", которое было добыто невероятными усилиями. Я благодарен Богу за то, что мы были награждены золотыми медалями. Вышли из отпуска, отставая на три очка, потом отрыв увеличился до пяти. Но в конечном итоге мы выиграли чемпионство, опередив конкурента на три очка. Запомнилось празднование на главной площади Кракова, на которое собралось около 35 тысяч человек. Дома запомнились свадьбы Епуряну и Булгару. Что касается меня, то чувствую, что очень хорошо потрудился в этом году.
- Повзрослел на год?
- В весе убавил грамм 600-800.
- Какие сейчас рост, вес?
- Вчера взвешивался. Вес - 82 кг 600 г, рост давно не мерил, примерно 189 см.
- Почему не мерил, это же главное для вратаря?
- Главное для вратаря ловить мячи. Я стараюсь обращать внимание на главные вещи.
- Какие главные вещи во вратарском деле?
- Играть на "ноль".
- Реакция, получается?
- Не обязательно. Можно стоять на месте. Главное, чтобы мячи в тебя летели. Лучше хорошо стоять, чем плохо бегать.
- Рост помогает вратарю?
- Конечно. Акинфеев не обиделся бы, если бы был чуть выше ростом. Но он и так вратарь очень высокого уровня.
- Кого из вратарей считаешь примерами для подражания, у которых что-то перенял?
- Перенять тяжело. Сейчас игра только на результат. Ярких игр не так много, как раньше. Вратари делают все, чтобы не пропустить гол. Не важно, как прыгают, главное - отбить мяч. Я, как и все, считаю, что сейчас очень сильный вратарь - Буфон. Касильяс тоже очень сильно играет. На уровне - Хулио Цезар. Давно не видел Ван дер Сара, который травмирован. Но в прошлом сезоне он сильно выглядел. Одно его присутствие вселяло в защитников уверенность. Они играли настолько хорошо, что опасность у ворот Ван дер Сара была не часто.
- У вратарей есть свой стиль, как у полевых игроков?
- У каждого своя манера. Кто-то играет за счет опыта, знает, куда, как будет нанесен удар, предвидит его. Некоторые вратари пользуются своей реакцией, кто-то совершает невероятные прыжки. Например, про Сергея Динова говорили, что он как пуля в воротах, очень прыгучий был вратарь. А кто-то мог предвидеть удар, сделать шаг в сторону и взять мяч. Для вратаря главное - сыграть на ноль.
- В твоей игре есть слабые места?
- Конечно, есть. Стараюсь над ними работать. Благодарен людям, которые подсказывают, как эти слабые места устранить. У меня, может, нет вратарского таланта от Бога, но есть талант работать и развиваться.
- Желание быть номером один в футболе в полном смысле этого слова есть?
- Если бы этого желания не было, я должен был бы сейчас журналистикой заниматься.
- Чего не хватает, чтобы постоянно быть игроком основного состава?
- Если говорить о моей ситуации в "Висле", то - опыта.
- Тяжело проводить большую часть сезона вторым?
- Да. Мы пришли в футбол, чтобы играть. Можно проиграть, выиграть. Но игра приносит удовлетворение. Тяжело сидеть на лавочке и переживать за свою команду.
- В этом году ты мог стать первым вратарем. Правда, не в "Висле". Можешь рассказать об этом?
- Я хотел, чтобы меня отдали в аренду. Летом на меня вышла команда "Полония" Бытом, которая прошлый сезон закончила на 7 месте. Был на сборах с "Полонией", сыграл три игры там, все - на ноль. Но тренер "Вислы" хотел меня заявить в Лигу чемпионов. А потом перейти в "Полонию" не получилось. Тренер "Вислы" потом извинился. Обид нет.
- Когда у тебя истекает контракт с "Вислой"?
- Через полгода.
- Что дальше?
- Будем решать. Мы собираемся 11 января. К 18 января, когда поедем на первый сбор, будет ясно, что и как.
- А у самого какое желание?
- Я хотел бы играть. Если будет возможность, найдется команда, которая захочет меня видеть в основе... В "Висле" я - номер 2. Но в любую минуту могу выйти на поле. В этом году я сыграл 7 матчей, 2 из которых в Кубке. Но хочется быть номером один.
- Связываешь свое будущее с Польшей? Тебе там нравится?
- Я научился быстро адаптироваться к новым обстоятельствам. Я хотел бы играть там, где я нужен. Мне очень нравятся "Висла" и город Краков, там хорошие болельщики.
- Тебя узнают на улицах?
- Польских игроков узнают чаще. Приятно, что узнают. Но эйфории нет.
- Какие у тебя бытовые условия в Кракове?
- Из всей команды живу ближе всех к стадиону. Из окна квартиры виден стадион. Для холостяка две комнаты достаточно. Имею машину. Квартиру снимаю.
- Сколько стоит аренда двухкомнатной квартиры в Польше?
- По-разному - от 350 до 700 евро.
- Какой у тебя автомобиль?
- "Ауди А 6".
- Как проводишь досуг?
- В Кракове есть, где провести. Но у меня есть околофутбольные дела. Поэтому свободного времени немного. В основном все игроки наши женаты, имеют детей. Они проводят свободное время с семьей. Можно в боулинг пойти, в кино, поиграть в бильярд, приятно просто посидеть на главной площади Кракова.
- А девушки где красивее: у нас или в Польше?
- У нас. Но в Кракове тоже девушки очень красивые.
- Твой досуг здесь и там чем отличается?
- Здесь я все время с кем-то из своих друзей. Там я больше один.
- Ты способен на какие-то безумные поступки?
- Недавно с Сашей Епуряну во Флориде катались на американских горках. Было страшно, плохо даже. На следующий день мы спросили, а где самые страшные американские горки. Нам сказали - в Тампа-Бэй. Захотелось туда. Но не доехали туда.
- Твои друзья играют в клубах с очень разными финансовыми возможностями. Не возникает ли в связи с этим какой-то дистанции?
- Нет. Этим и хороша наша компания.
- Какие любимые места в Кишиневе?
- Много их. Обязательно бываю у бабушки, у крестного. С ребятами все равно куда идти. Не важно где, важно с кем.
- Когда были выборы на пост президента федерации футбола Молдовы, папе немного сопереживал?
- Когда начиналась предвыборная кампания, я был здесь, немного переживал. Но перед вылетом отец сказал: "Не переживай". На сборах следил, как все проходило. Мне кажется, смешно. Мне обидно... К сожалению, у нас многие смотрят на оболочку, а не на то, что внутри.
- Приятно, что папа - первый человек в молдавском футболе?
- Приятно то, что он такой, какой он есть. Он очень уважаемый человек, который своими поступками заслужил то место, которое занимает.
- Какие у него главные достоинства как отца и как руководителя?
- Житейская мудрость, которая помогать и в жизни, и в руководстве футболом. Редко говорит, но говорит резко. Время показывало, что он прав. А что касается недостатков, то он консервативен. Он живет в определенном стиле. А сейчас такое время, в котором все быстро меняется. Я принимаю перемены. Он в свои молодые годы это прошел, наверное.
- С кем ты встретишь Новый год?
- Всегда провожу в семье. С отцом, бабушкой, с дядей, тетей, двоюродными братьями и сестрами.
- Бокал поднимаешь?
- Конечно. Я думаю, каждый на Новый год поднимает бокал шампанского.
- А какие еще алкогольные напитки?
- Люблю шампанское. Могу выпить вина.
- Уходящий год удался тебе?
- Самое большое разочарование - невыход "Вислы" в Лигу чемпионов. Но в целом доволен. Благодарен за то, что имею.
- Хочется попасть в сборную?
- Каждому хочется. Но для этого надо играть за клуб. У нас многие говорят: хочу играть за страну, за флаг. Я считаю, что в первую очередь надо играть за себя, самому развиваться, как футболисту. Играй на хорошем уровне, показывай хорошую игру. Это самое важное. А в игре за сборную добавишь желание. Поможешь и сборной, и стране. А просто говорит "буду биться...". Как говорил бывший тренер "Зимбру" Никулеску: "Дайте ему саблю, пусть бьется"... Не зовут в сборную, значит, слабый игрок. Я считаю, пока не готов играть за сборную.
- Что бы себе пожелал в новом году?
- Здоровья. Здоровья своим близким. Чтобы все люди были счастливы.
- А в карьере?
- Играть. Буду работать, все осуществится.
- Чего бы пожелал в новом году всему молдавскому футболу?
- Побед. Для этого надо много работать.
- У тебя в будущем есть желание продолжить дело своего отца в федерации футбола?
- На данный момент я так далеко не загадываю. У меня все мысли только о своем вратарском деле.
- У Ильи Чебану есть мечта?
- Играть в одном из клубов Европы. В клубе из "большой пятерки", биться за Лигу чемпионов. Вообще, моя мечта - выступать за "Милан".
- Что бы пожелал в новом году болельщикам молдавского футбола? Этот год не очень удался.
- Как же не удался? Молдавская команда играла в еврокубках до 18 декабря. Это сумасшедший результат. У нас завышенные требования. Хотя высокие требования - это хорошо. Но они должны быть обоснованы чем-то. Наши болельщики должны просто радоваться игре, жизни. Надо объективно анализировать. Я желаю, чтобы молдавский болельщик заслуженно радовался.
- Ты считаешь себя счастливым человеком?
- Считать себя человеком - это уже много на сегодняшний день. Да, конечно. Мне не на что жаловаться.
- С днем рождения еще раз! Пусь все мечты осуществятся!
Z okazji nadchodzącego...
Nowy Rok, Nowy Rok jest od nas o krok:). Za kilka godzin wszyscy będziemy siedzieć przy świątecznych stołach, wspominać rok 2009 i widać Nowy 2010 Rok. Jestem przekonany, że wszyscy są radośni i każdy znajduje się we wspaniałym nastroju. Ja osobiście bardzo wesoło i ciekawie spędzam moje wolne dni. Bardzo przyjemne jest przebywanie w domu, w kręgu bliskich i przyjaciół. W takich warunkach trudno znaleźć czas, aby śledzić to co dzieje się w piłce. A jeszcze trudniej znaleźć czas, aby siąść przy komputerze i napisać nową notkę na swoim blogu:). Ale właśnie mi się to udało i mam teraz możliwość napisania kilku zdań, złożenia wszystkim życzeń na zbliżający się Nowy Rok. Kilka dni temu udzieliłem wywiadu mołdawskiemu portalowi sportowemu sports.md, w którym poruszono wiele ciekawych tematów. Dlatego uznałem, że wrzucę ten wywiad na bloga zamiast tradycyjnej notki.
Teraz jednak chcę serdecznie pozdrowić wszystkich moich bliskich, przyjaciół, ludzi, którzy mi kibicują i którym nie jestem obojętny, wszystkich kibiców Wisły i reprezentacji Mołdawii oraz wszystkich sympatyków piłki nożnej, z okazji zbliżającego się Nowego Roku i świąt Bożego Narodzenia. Chcę życzyć wszystkim wiele szczęścia i uśmiechu, stałej radości w sercu! Życzę, abyście byli silni i gotowi przezwyciężać wszelkie trudności, których z kolei życzę jak najmniej! Bądźcie razem ze swoimi bliskimi i ukochanymi, i ceńcie każdy moment Waszego barwnego życia! Zajmujcie się w życiu właśnie życiem:)!
La Multi Ani!!!
W dniu dzisiejszym, 29 grudnia, bramkarz krakowskiej Wisły Ilie Cebanu skończył 23 lata. W przeddzień świąt i tuż przed urodzinami korespondenci sports.md spotkali się z jubilatem w jednej z restauracji Kiszyniowa.
- Ilie, miałeś już okazję udzielać wywiadu bezpośrednio przed urodzinami?
- Tak, w minionym roku. Przynajmniej wtedy zacząłem go udzielać. Ale później była przerwa i rozmowa została wznowiona 30 grudnia.
- Za godzinę i dziesięć minut będziesz już o rok starszy.
- Rzeczywiście. Urodziłem się trochę późno.
- O której?
- Dokładnie nie wiem, o której. Ale na pewno rodziłem się w ciągu dnia.
- Nie pytałeś mamy?
- Nie było kiedy zapytać.
- Aż dotąd?
- Moja mama umarła sześć lat temu.
- Godzina narodzin dotąd jest tajemnicą?
- Tak, ale to nie jest istotne. Na niektóre rzeczy nie zwracam uwagi.
- Kto pierwszy składa ci życzenia na urodziny?
- Ojciec, z rana. Wstaje rano, wcześnie wychodzi do pracy. Wcześniej przychodzi do mojego pokoju i składa mi życzenia. 29 grudnia zawsze śpię w domu. Czasem jeszcze w nocy mogą przyjść jakieś smsy, ktoś może zadzwonić. A ojciec zawsze 29 grudnia wchodzi do pokoju za piętnaście siódma.
- Na życzenia od kogo czekasz najbardziej?
- Cieszę się ze wszystkich życzeń. W ciągu ostatnich 5-7 lat wieczorem spotykam się z moimi przyjaciółmi. Zbieramy się w większej grupie, w około 20 osób. Wcześniej spotykam się z rodziną mojego ojca chrzestnego, ze swoimi bliskim, z przyjaciółmi rodziny. Otrzymuję wiele życzeń. Jestem więc szczęśliwym człowiekiem.
- Mówią, że dla piłkarza urodziny w przerwie między rozgrywkami to szczęście.
- Chociaż w tym czasie mam urlop, bywało, że 30 grudnia trenowałem z drużyną Zimbru.
- Okazuje się, że urodziny zawsze spędzasz w Kiszyniowie?
- Tak, zawsze. Kiedy grałem w drużynach młodzieżowych, moje urodziny przypadały na czas różnych turniejów. 29 graliśmy mecze. Przynosiłem tort i po meczu zjadaliśmy go w szatni.
- Dostajesz wspólny prezent na urodziny i Nowy Rok, czy czasem otrzymujesz dwa upominki?
- Jestem człowiekiem, który nie czeka na wielkie prezenty od życia. Przynajmniej dotąd tak było. Ważniejsza jest dla mnie obecność pewnych osób, niż prezenty, które przynoszą.
- Jaki prezent zapamiętałeś najbardziej?
- Cztery lata temu moi przyjaciele piłkarze podarowali mi żaglowiec, na żaglach wypisane były życzenia. Każdy złożył pod nimi swój podpis, ale nie imię i nazwisko, ale przezwisko. Rzadko widzę ten żaglowiec, ale gdy patrzę na niego, nastrój od razu mi się polepsza.
- Gdzie znajduje się ten żaglowiec?
- W domu w Kiszyniowie. Po prostu teraz rzadko bywam w Mołdawii.
- Kim są twoi przyjaciele?
- Mam wielu przyjaciół, przeważnie są to piłkarze, z którymi dorosłem, razem graliśmy w Zimbru, w reprezentacji młodzieżowej. Sasza Epureanu, Witia Golowatenko, Maksym Francuz, Andrej Maciura, Rumun George Florescu, Tolia Dorosz.
- Macie spotkanie samych chłopaków?
- Nie, wszyscy przychodzą już z żonami. Wcześniej przychodzili z dziewczynami.
- Z kim przyjdzie Ilie?
- Póki co sam. Ale przyjadę z bliskim przyjacielem Andrejem Maciurą. Mieszka blisko mnie.
- Kiedy Ilie Cebanu przyjdzie na swoje urodziny z żoną?
- Być może moja przyszła żona spaceruje gdzieś z dziewczyną Andreja Maciury. Trzeba pospacerować po ulicach Kiszyniowa, poszukać. Ciężko mi odpowiedzieć na to pytanie. To jest życie.
- Masz dziewczynę?
- Nie.
- Dlaczego? Jesteś wymagający?
- Być może dla siebie jestem wymagający. A dla dziewczyn w czymś jestem za słaby.
- W czym na przykład?
- Nie wiem, jeśli się nie zeszliśmy, to znaczy, że albo ja nikomu nie wpadłem w oko, albo mi nikt nie wpadł.
- Dużo czytasz, jesteś intelektualistą?
- Wszyscy wiele czytają. Po prostu każdy czyta co innego. Wszyscy piłkarze znają litery.
- Ale jesteś jednym z niewielu piłkarzy, który prowadzi swój blog, a nie tylko odpowiada na pytania podczas wywiadów.
- Niestety już 12 dni nie pisałem niczego. A jest co napisać. Po prostu nie wystarcza czasu.
- Może teraz w dwóch słowach opowiesz co planujesz napisać?
- Chcę zrobić podsumowanie 2009 roku, porozmawiać o 2010. Na pewno będą życzenia. Gdy przyjechałem do domu, od razu udałem się na wesele Seny Bulgaru. Było bardzo przyjemnie. W tym roku było wiele pozytywnych emocji.
- Co miało największy wpływ na ciebie w tym roku?
- W temacie piłkarskim było to mistrzostwo z Wisłą, zdobyte nieprawdopodobnym wysiłkiem. Dziękuję Bogu za to, że byliśmy nagrodzeni złotymi medalami. Po przerwie zimowej odstawaliśmy na trzy punkty, potem strata zwiększyła się do pięciu. Ale ostatecznie zdobyliśmy mistrzostwo, wyprzedziwszy rywala o trzy punkty. Zapamiętałem doskonale świętowanie na Rynku Głównym w Krakowie, na którym zebrało się około 35 tysięcy ludzi. Z domu zapamiętałem wesela Epureanu i Burgaru. Ja zaś uważam, że bardzo dobrze popracowałem w tym roku.
- Przytyłeś w tym roku?
- Na wadze straciłem 600-800 gram.
- Jaką masz teraz wagę i ile wzrostu?
- Wczoraj się ważyłem. Waga – 82 kg 600 g, wzrostu dawno nie mierzyłem, około 189 cm.
- Dlaczego nie mierzyłeś, czy to nie jest ważne dla bramkarza?
- Dla bramkarza ważne jest łapanie piłki. Staram się zwracać uwagę na najważniejsze rzeczy.
- Jakie są najważniejsze rzeczy dla bramkarza?
- Grać „na zero”.
- Reakcje są ważne?
- Niekoniecznie. Można stać w miejscu. Ważne, aby piłki leciały w ciebie. Lepiej dobrze stać, niż źle biegać.
- Wzrost pomaga bramkarzowi?
- Oczywiście. Akinfiejew nie obraziłby się, gdyby był ciut wyższego wzrostu. Ale i tak jest bramkarzem na wysokim poziomie.
- Których bramkarzy uważasz za wzór, od kogo coś przejąłeś?
- Ciężko coś przejąć. Teraz w grze liczy się wynik, bramkarze robią wszystko, aby nie stracić bramki. Nie ważne jak skaczą, najważniejsze jest wybicie piłki. Jak wszyscy, uważam, że teraz bardzo silnym bramkarzem jest Buffon. Także Casillas gra bardzo dobrze. Na poziomie jest też Julio Cesar. Dawno nie widziałem Van der Sara, który miał kontuzję, ale w minionym sezonie prezentował się dobrze. Sama jego obecność dodawała pewności obrońcom, którzy grali na tyle dobrze, że zagrożenie pod bramką Van der Sara zjawiało się rzadko.
- Czy bramkarze mają swój styl, tak jak zawodnicy z pola?
- Każdy posiada swoją manierę gry. Niektórzy czerpią z doświadczenia, wiedzą w jaki sposób zostanie oddany strzał, przewidują go. Niektórych bramkarzy charakteryzują ich reakcje, kilku wykonuje nieprawdopodobne ruchy w bramce. Na przykład o Siergieju Dinowie mówili, że w bramce jest jak kula, był bardzo skocznym bramkarzem. A niektórzy potrafili przewidzieć strzał, zrobić krok w odpowiednim kierunku i przejąć piłkę. Dla bramkarza najważniejszym jest zagranie na zero.
- Masz słabe strony we własnej grze?
- Oczywiście. Staram się pracować nad nimi. Jestem wdzięczny ludziom podpowiadającym mi, jak usunąć te słabe punkty. Być może nie mam talentu bramkarskiego od Boga, ale posiadam talent do pracy i rozwoju.
- Pragniesz być numerem jeden w futbolu?
- Gdybym nie posiadał takiego pragnienia, pewnie zajmowałbym się teraz dziennikarstwem.
- Czego brakuje, abyś na stałe był piłkarzem pierwszego składu?
- Jeśli chodzi o moją sytuację w Wiśle, to doświadczenia.
- Ciężko jest spędzać większość sezonu jako drugi?
- Tak. Zajmujemy się piłką po to, aby grać. Można przegrać, wygrać, ale samo granie przynosi satysfakcję. Ciężko jest tylko siedzieć na ławce i z niej przeżywać za swoją drużynę.
- W tym roku mogłeś zostać pierwszym bramkarzem, jednak nie w Wiśle. Możesz o tym opowiedzieć?
- Chciałem, aby mnie wypożyczono. Latem zainteresowała się mną drużyna Polonii Bytom, która miniony sezon skończyła na 7 miejscu. Byłem na obozie z Polonią, zagrałem tam trzy mecze, wszystkie bez straconego gola. Jednak trener Wisły chciał zgłosić mnie do Ligi Mistrzów. A później już nie udało się przejść do Polonii. Trener Wisły później przepraszał, nie jestem obrażony.
- Kiedy kończy ci się kontrakt z Wisłą?
- Za pół roku.
- Co dalej?
- Zastanowimy się. Zbieramy się 11 stycznia. Do 18 stycznia, kiedy pojedziemy na pierwszy obóz, będzie wiadomo co i jak.
- A sam jak byś chciał?
- Chciałbym grać. Jeśli będzie możliwość, znajdzie się drużyna, która będzie chciała widzieć mnie w składzie… W Wiśle jestem numerem 2, ale w dowolnym momencie mogę wyjść na boisko. W tym roku zagrałem 7 meczów, 2 z nich w Pucharze. Ale chciałbym być numerem jeden.
- Wiążesz swoją przyszłość z Polską? Podoba ci się tam?
- Nauczyłem się szybkiej aklimatyzacji w nowych warunkach. Chciałbym grać tam, gdzie będę potrzebny. Bardzo podoba mi się w Wiśle i Krakowie, są tam wspaniali kibice.
- Poznają cię na ulicach?
- Polskich piłkarzy często poznają. Mnie czasem też, ale bez euforii.
- Jakie masz warunki mieszkaniowe w Krakowie?
- Mieszkam najbliżej stadionu z całej drużyny. Z okna widzę stadion. Kawalerowi wystarczają dwa pokoje. Mieszkanie wynajmuję.
- Ile kosztuje wynajem dwupokojowego mieszkania w Polsce?
- Różnie, od 350 do 700 euro.
- Jaki masz samochód?
- Audi A 6.
- Jak spędzasz czas wolny?
- W Krakowie jest, gdzie go spędzić. Ale ja mam dużo spraw związanych z piłką, dlatego nie mam wiele wolnego czasu. Przeważnie nasi piłkarze są żonaci, mają dzieci i czas wolny spędzają z rodzinami. Można iść na kręgle, do kina, pograć w bilarda, przyjemne jest też zwykłe siedzenie na Rynku Głównym.
- A dziewczyny gdzie są ładniejsze, u nas czy w Polsce?
- U nas. Ale w Krakowie także są piękne dziewczyny.
- Czym różni się twój czas wolny tu i tam?
- Tutaj przez cały czas jestem w towarzystwie swoich przyjaciół. Tam częściej bywam sam.
- Jesteś zdolny do jakichś szalonych zachowań?
- Niedawno z Saszą Epureanu na Florydzie jeździliśmy kolejkami górskimi. Było strasznie, nawet niedobrze. Następnego dnia zapytaliśmy, gdzie znajduje się najstraszniejsza kolejka górska. Powiedziano nam, że w Tampa Bay. Chcieliśmy tam pojechać, ale nie dojechaliśmy.
- Twoi przyjaciele grają w klubach z bardzo różnymi budżetami. Nie wynikają z tego jakieś podziały?
- Nie. Dlatego mamy dobrą ekipę przyjaciół.
- Jakie są twoje ulubione miejsca w Kiszyniowie?
- Jest ich wiele. Obowiązkowo przebywam u babci, u chrzestnego. Z chłopakami można iść dokądkolwiek. Nie ważne dokąd, ważne z kim.
- Przeżywałeś wybory na stanowisko prezydenta Mołdawskiej Federacji Piłkarskiej ?
- Byłem tutaj, gdy zaczynała się kampania przedwyborcza, trochę przeżywałem. Ale przed wylotem tata powiedział: „Nie przeżywaj”. Na obozie śledziłem jak wszystko się odbywało. Niestety u nas wiele osób patrzy na opakowanie, a nie na to, co wewnątrz.
- Przyjemnie, że tata jest pierwszą osobą mołdawskiego futbolu?
- Przyjemnie, że on jest taki, jaki jest. Jest bardzo szanowanym człowiekiem, który swoim postępowaniem zasłużył na miejsce, które zajmuje.
- Jakie są jego największe zalety jako ojca i jako kierownika?
- Mądrość życiowa, która pomaga w życiu i w kierowaniu futbolem. Mówi niewiele, ale ostro, konkretnie. Czas pokazywał, że jest prawy. A jego wadą jest konserwatywność. Żyje w określony sposób, a teraźniejszość jest taka, że wszystko szybko się zmienia. Ja akceptuję zmiany. On doświadczył tego w młodości.
- Z kim powitasz Nowy Rok?
- Zawsze z rodziną. Z ojcem, babcią, wujkiem, ciocią, kuzynami i kuzynkami.
- Kieliszek wzniesiesz?
- Oczywiście. Myślę, że każdy na Nowy Rok podnosi kieliszek szampana.
- A jakie jeszcze napoje alkoholowe?
- Lubię szampana, mogę też wypić wino.
- Mijający rok udał ci się?
- Największym rozczarowaniem był brak awansu Wisły do Ligi Mistrzów. Ale ogólnie jestem zadowolony. Jestem wdzięczny za to co posiadam.
- Chciałbyś trafić do reprezentacji?
- Każdy by chciał. Ale trzeba grać w klubie. U nas wiele osób mówi: chcę grać dla kraju, za flagę. Ja uważam, że w pierwszej kolejności trzeba grać dla siebie, rozwijać się jak najlepiej. Najważniejsze jest granie na wysokim poziomie, pokazywanie dobrej gry. Jeśli nie powołują do reprezentacji, to znaczy, że piłkarz jest słaby. Uważam, że na razie nie jestem gotów na granie w reprezentacji.
- Czego życzysz sobie w nowym roku?
- Zdrowia. Zdrowia dla moich bliskich. Żeby wszyscy ludzie byli szczęśliwi.
- A w karierze?
- Grać. Będę pracować, wszystko się spełni.
- Czego na nowy rok życzysz całej mołdawskiej piłce?
- Zwycięstw. W tym celu trzeba wiele pracować.
- Czy w planach na przyszłość myślisz o kontynuacji pracy twojego ojca w Federacji
Piłkarskiej?
- Na dany moment nie wybiegam myślami w tak odległą przyszłość. Wszystkie myśli skupiam tylko na swej pracy jako bramkarza.
- Masz jakieś marzenie?
- Chciałbym grać w jakimś europejskim klubie. W klubie z „wielkiej piątki’, walczyć o Ligę Mistrzów. Zasadniczo moim marzeniem jest występowanie w barwach Milanu.
- Czego życzysz w nowym roku kibicom mołdawskim? Ten rok nie za bardzo się udał.
- Jak to nie udał się? Mołdawski zespół grał w europucharach do 18 grudnia. Do wspaniały wynik. Mamy zawyżone wymagania. Chociaż wysokie wymagania nie są złe, powinny być jednak czymś uzasadnione. Nasi kibice powinni po prostu cieszyć się meczami, życiem. Trzeba obiektywnie analizować. Życzę, aby kibice mołdawscy mieli powody do radości.
- Uważasz się za szczęśliwego człowieka?
- Uważać się człowiekiem – to już wiele na dzień dzisiejszy. Tak, oczywiście, nie mam na co narzekać.
- Z okazji urodzin jeszcze raz najlepsze życzenia spełnienia wszystkich marzeń!
Tłumaczenie: Nikoletta Kula
